Zo maar dood…

De afgelopen week was een rare, Antonie Kamerling was in ene dood.. de media buitelde over elkaar heen om met “gepast respect” zijn of haar verhaal te doen. Nee dit is geen blog over de man en hoe goed of slecht hij was.. daar is al voldoende over gesproken. Het gaat mij om de keuze die iemand maakt om een einde aan zijn leven te maken.

10 jaar gelden had ik waarschijnlijk ook gezegd dat iemand als dat “egoïstisch” of “gek” was.. dat doe je toch niet.. jouw eigen problemen laten wat het is en een ander opzadelen met jouw ellende.. dat doe je niet…. althans… 10 jaar geleden. Nu lees ik het en vraag me af wat zoiets teweeg brengt. Op welk moment in je leven zit je er zo diep doorheen dat de enige uitweg van pijn en depressie is een einde aan je leven te maken…

Weet je het leven gaat gewoon door hoe wrang dat ook is. Mijn vader stierf plotseling.. zo maar in ene dood.. weg afgelopen. Geen vrije keuze maar een speling van het lot. Tuurlijk je bent er kapot van en het slaat een gat in je hart die nooit echt meer gevuld zou worden .. maar het leven gaat door. De zon komt weer op, de mensen gaan weer aan het werk en jijzelf pakt ook je dingen weer op. Je gaat weer verder met leven. In het begin beheerst het je leven en denk je er de hele dag aan.. dan een paar keer per dag .. een paar keer per week .. een paar keer per maand.. en dan vaak alleen maar als je het even nodig hebt..

Een maatje, lang geleden .. reed zich dood tegen een boom .. 19 jaar oud… een leven voor zich weg… 20 jaar later.. de naam ken je.. het gezicht staat vaag in je hoofd en alleen een foto er bij pakken doet je weer terug denken aan die tijd. Het leven gaat door. Wellicht is het wel die ratio die iemand er langzaam toe laat komen te denken dat voor hem of haar de enige weg naar buiten zelfdoding is.. Misschien is ratio wel helemaal verdwenen in iemands gedachte en denken “ze” helemaal niet meer aan de consequenties van hun daden..

Ik weet wel dat het geen egoïsme is.. geen actie die met voorbedachte rade gedaan worden. Het is een proces waar je langzaam in verdwijnt. Stukje bij beetje zak je verder weg in de poel van depressie.. Geel wordt zwart… en licht wordt donker.. hoop is wanhoop… Wat hebben je kinderen aan een depressieve ouder.. Zo moet dat te rationaliseren zijn.. voor de geest van een iemand die dit doet.

Een midlife, begin 40 en er achter komen dat je niet bent waar je wil zijn.. Realiseren dat dit ook niet meer gaat lukken. En nee dan heb ik het niet over hen die een brommer kopen en een een maîtresse er bij willen.. Nee zij die serieus merken dat alles waar ze voor stonden niet is gelukt…
Door het leven als een boksbal.. steeds weer een dreun en net als je denkt weer op te staan komt de volgende al weer. “A person can only take so much” .. ergens stopt het en verlaat ratio je geest.. en neemt de chemie in je hoofd het over.

Zwelgen in zelfmedelijden … wanhopig op zoek naar uitwegen… Pas als je ooit een keer depressief geweest bent kun je je voorstellen hoe dat voelen moet. Alleen de pijn van elke dag in je hoofd.. het lachen is een “moetje” .. een manier om de vragen van je af te houden… een masker. Weinig slaap, verwaarlozing en afnemende vrienden.. Je moet er maar tegen kunnen een maatje die er niet meer zo veel “in” ziet zitten.. Dat stelt vriendschap wel op de proef! Met masker op door de dag.. net zolang tot dat je voor elk moment een nieuw masker hebt en niet meer weet wie er in de spiegel kijkt naar je.. Alleen maar onmogelijkheden zien.. alleen maar pijn.. dat houd niemand lang vol!

Ik veroordeel niet, ik oordeel niet maar zeg wel dat ik het probeer te begrijpen.. begrip voor een beslissing die sommige mensen nemen in hun leven.. hoe pijnlijk ook voor hen die achterblijven.

Zij die het hardst schreeuwen dat ze het doen zijn als met alles in het leven het hardst op zoek naar aandacht.. Het zijn hen die je niet hoort waar je zorgen over moet hebben.. Hen van wie je het nooit verwacht.. hen die ogenschijnlijk alles in hun leven mee hebben..

Rust… eindelijk rust! .. ik begrijp het wel…

18 thoughts on “Zo maar dood…

  1. Ik heb er nooit uit willen stappen, maar ik weet wel wat van depressie. Dankjewel Menno, dat je die onwetenden een beetje hebt doen begrijpen dat het alles behalve laf is om je allerdierbaarsten achter te laten. Dat het iets is dat sterker is dan jezelf, dat Antonie gewoon ernstig ziek was, alleen je zag het niet aan de buitenkant. Ik heb me niet eens geërgerd aan die onwetenden, want ze weten t echt niet en daar ben ik maar blij om. Er zijn al veel te veel mensen met een depressie, laten ze t dan maar onbegrijpelijk blijven vinden, tot dezelfde daad zullen ze in ieder geval nooit komen.

  2. Er uitstappen betekent ook heel veel moed hebben, anders kun je die keuze niet maken. Gistermorgen Renee Dijkstra gehoord vond dat iemand die depressief is, wel in de gelegenheid moet zijn om die beslissing te delen met hulpverleners

  3. Zo mooi omschreven, omtrent de dood van Antonie. Respect hebben en niet oordelen over zijn keuze om het leven te verlaten.
    Annafrancina

  4. ha Menno, mooi geschreven…veel mensen zeggen idd dat het egoïsme is….”wel heel makkelijk om er tussenuit te gaan” …ik vraag me af hoe “makkelijk”dat is, een vrouw en twee kinderen achterlatend. Denk dat er geen moeilijkere beslissing is… en het is denk ik heel makkelijk oordelen als je je niet zo voelt….

  5. al zou je het niet zeggen, maar ik heb die kant bezocht, vanuit het grijze zoekend naar licht, onvoorstelbaar voor velen, het raakte me enorm de dood van antonie, al heb ik nooit in mijn leven GTST bekeken, maar de herkenning van de wanhoop……….. wat me troost is het feit dat ik even daarboven ben geweest en dat ik weet dat Antonie rust, liefde en blijdschap ervaart daar.
    nu nog rust en moed voor Isa en Vlinder en Merlijn.

  6. Bravo Menno,

    Zeer mooi geschreven, en het is ook precies zoals je het omschreven hebt.

    Zij die het het hardst roepen, doen niks, zij die stil blijven, daar moet je voor vrezen 🙂

    Groetjes Jeffrey

  7. Hey Menno,

    Ook ik had pak hem beet vijf jaar terug gezegd dat het laf zou zijn, egoïstisch en de weg van de minste weerstand. Nu weet ik beter. In een jaar tijd werd ik tot drie keer geconfronteerd met zelfmoord. De ene keer (neef, jeugdcrimineel, tijdje in de bak, daarna goede relatie, kindje, kindje overleed eerste 24 uur, relatie ging er aan en neef viel in het oude patroon van drugs en zwierf ‘s nachts over de begraafplaats) makkelijker te verklaren dan de andere keer (man van collega, net een zoontje van drie maanden uit en happy gezin, alleen hij zat met zichzelf in de knoop, vond zichzelf nooit goed genoeg).

    Inmiddels weet ik dat je gewoon heeel heeeeel heeeeeeeel ver moet zijn als je tot deze daad wilt komen. Je denkt dan niet meer: “Ja, maar ik laat mensen achter.” Sterker nog: ik denk dat men in veel gevallen zelfs denkt: “Men is beter af zonder me, ik ben een last.” Moeilijk voor te stellen als je nooit depri bent geweest, en ik ben hetzelf gelukkig ook nooit geweest *afkloppen*

    Ik vind het dus niet egoïstisch. Sterker nog: zijn wij niet stiekem zelf egoïstisch dat we zo op iemand neerhameren als hij deze keuze maakt? Omdat we hem als nabestaanden teveel missen? Is het niet egoïstisch dat we iemand koste wat het kost bij ons willen hebben. Ook al is diens leven kennelijk een lijdensweg.

    Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat toen mijn neef zelfmoord pleegde – hij had een blauwe maandag wat met een bekende NL-er en was dus nieuws – Twitter nog niet zo hot was en ik al die oordelen niet heb gelezen. Wat zou dat pijn hebben gedaan! (zie ook http://www.laurapics.nl/blog/2010/10/07/casper-een-van-de-velen/, welke ik donderdag zelf schreef)

    • ” Is het niet egoïstisch dat we iemand koste wat het kost bij ons willen hebben. Ook al is diens leven kennelijk een lijdensweg.”

      volgens mij pak je daar de essentie van alles Laura…

      Dank je voor je reactie!

Leave a Reply to LaurACancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.