Less is more

Less is more zeggen ze ze vaak. De overdaad schaad de boodschap of het gevoel dat je wil overbrengen. In de meeste gevallen is dat een feit maar in sommige ook niet.

We lopen binnen in het restaurant waar mijn moeder alleen aan een tafel zit. Apathie is inmiddels meer regel dan uitzondering bij haar. Ze reageert op onze aanwezigheid met de gebruikelijke huil en snik buien. Ik haal de gebruikelijke 2 x cappuccino  en gewone koffie. Zet me met het drinken naast haar aan tafel en probeer iets van een gesprek of herkenning op te roepen. Had sowieso vandaag niet zo veel zin en dat klinkt heel hard maar de laatste weken met alle feestdagen enzo zijn altijd emotioneler dan wanneer alles nog in orde is overal. Gezellig met familie de feestdagen doorbrengen was gewoon. Dat is niet meer zo en vandaag, 1 januari 2011 had ik gewoon geen zin. Denk dat het een gebrek aan energie was en een stukje egoïsme ook wel.

Ze is er niet vandaag, veel huilen en geen aandacht. Heel af en toe spot ze de hond of een kind en probeert ze te zeggen ‘dat ze dat zo leuk vind’ ze was en blijft gek op de kinderen en dieren. Ze pakt willekeurig onze handen beet en knijpt die fijn met een kracht die je haar niet zou toebedelen. Afgeleid om het minste geringste en huilen en lachen wisselen elkaar in rap tempo af. De balans is inmiddels meer huilen dan gewoon of lachen. Als ze kijkt is er niemand thuis. Ze ziet een kupje melk liggen die bij mijn koffie hoorde en pakt deze. Ze kijkt er naar en weet niet goed wat er mee te doen. ‘het is melk’ zeg ik tegen haar. Ze kijkt me aan, niemand thuis. Vervolgens probeert ze het in haar mond te stoppen en er met haar tandeloze mond op te bijten. Ik haal het maar weg en gooi de melk in haar koffie. Alles zonder dat ze in de gaten heeft waar het over gaat. De ogen zijn de spiegel van de ziel zeggen ze ook wel eens. In dat geval is mijn moeder steeds vaker zielloos!

Omdat ik het niet goed meer volhouden kan pak ik de spullen en breng haar terug naar de huiskamer. Ze moet zo toch eten dus eigenlijk komt het wel goed uit. Kinderen en Bri volgen ons. De gang is lang en niet heel helder verlicht. Ze zegt niets, kijkt nergens naar en loopt met gebogen rug …aan mijn arm maar nergens heen.

Bij de deur laten we de kinderen en de hond en ze zeggen Oma gedag. Op zich nog steeds een wonder dat ze meewillen naar Oma want ook voor hun moet het niet zo heel leuk zijn. Een dikke kus en ik loop verder de afdeling op. Bij de tafel staan twee stoelen en om de een of andere reden wil ze in een specifieke stoel zitten. Niet omdat ze daar nou zo nodig wil zitten maar waarschijnlijk omdat ze die als eerste zag. De huiskamer hulp vraagt of ze op de andere stoel mag. De exercitie neemt een kleine 5 minuten in beslag terwijl de stoelen naast elkaar staan. Het haar laten draaien naar een andere stoel is inmiddels zo ingewikkeld als de wortel van pi in het kwadraat voor mij.

Ze zit, en ik knuffel haar. Ze huilt alweer en knuffelt terug. Ik fluister in haar oor ‘ik mis je ouwe’ en ze huilt.

Op dagen als vandaag is het missen evident en bijzonder hard. Inmiddels weet ik wel heel erg duidelijk wat het woord missen voor mij betekend. Less is more, nou geloof me.. in dit geval is less gewoon wat het is. Less! Minder tot niets. En alweer lopen mijn ogen vol…

Gelukkig Nieuwjaar ma.

Maat houden

Nee dit is geen blog met wijze lessen over hou je je maat moet houden. Jullie weten vast beter dan ik hou je vriendschap moet onderhouden 🙂 Nee dit is over maat houden als in niet te veel doen.

Oudejaarsavond 2010 bij ons in de straat. we wonen in een redelijk rustig straatje gevuld met volk van elke pluimage. Van “geen probleem met geld”  tot “best wel eens een probleem met geld” (zie ondergetekende!) en het is in de straat altijd relatief rustig. Gisteren avond was dat net even anders. Vuurtje stoken is altijd leuk toch? Lekker wat hout op het vuur en er om heen staan en elkaar de beste wensen doen enzo, prima. Helaas liep het gisteren nogal uit de hand. Met de vooruitziende blik van een presidentiële campagne was er voldoende brandstof verzameld om Hilversum minimaal een week op te kunnen verwarmen. Het vuur ging aan, midden op de weg en niet al te ver bij ons huis en auto vandaan.

Gezellig, vuurtje… daar kwam een pallet, en een vuilniszak, en nog 1 en daar ging de oude stoel van boven en nog meer hout en nog meer vuilniszakken en .. en .. en .. Het vuur laaide op tot een meter of 3 zeker. Dat was het moment dat ik bedacht dat het slimmer was mijn auto maar even te verplaatsen. Jaja soms geniaal die baklap voor de rest briljant 🙂

Het vuur was professioneel opgestookt door kinderen van 13,14 misschien 15 en… ouders! Met een biertje, wodka, whiskey of andere alcoholische verslaving stonden ze toe te kijken hoe de boom en alle andere vuil van het afgelopen jaar de hens in ging. Onze straat is niet zo heel breed en een dergelijke hoge vuurzee is best eng dan in ene. De brandweer was inmiddels ingeroepen een einde te maken aan dit overdadige vreugdevuur en  deed gewoon zijn ding. Mannen in beschermende pakken probeerden hun werk te doen. Zoals verwacht werden ze weggehoond tijdens het uitvoeren van hun taak, te weten het voorkomen van erger.

Het protest van de groep werd langzaam maar zeker luider en de strijkers gingen niet meer naast de brandweer mannen maar er tegen aan! In het proces zagen we nog een passant gewond raken door een strijker die afketste op een brandweerman. De dame (ruime 50’er) moest strompelend de nacht verder door en had zichtbaar pijn. Lach en vermaak was de reactie op de man die daar wat van zei!

De brandweer probeerde de situatie te beheersen en het lont uit het kruitvat te halen (jaja zoals ik al zei, tekstueel briljant geniaal enzo!) maar ze werden omsingeld en het schelden begon. Duwen trekken en een zeer vijandige sfeer was het resultaat. De mannen vertrokken onverrichter zake omdat ze voelden (terecht) dat hun veiligheid in gevaar was. Let wel we hebben het hier over kinderen he!

Een uur later, was het vuur weer in de staat waar het in was toen de brandweer nog niet geweest was. De “kinderen”  hadden inmiddels hun pijlen (oef, bijna eng al die woordspelingen!)  gericht op een overbuurvrouw (vrouw alleen en niet altijd even aardig dat dan weer wel) en de tuin, ramen en rest van het huis werden bestookt als ware het een nederzetting in Ghaza.

De brandweer kwam alweer langs omdat het echt onverantwoordelijk was wat er gebeurde. Maar de brandweer kwam niet alleen. Ze werden geflankeerd door minimaal 12 man politie! Nou vraag ik je.. 12 man politie om een brandje te blussen gemaakt door kinderen! Ik heb die “kinderen” woorden horen roepen waarvan ik het bestaan nog niet wist en zeker de context waarin ze gebruikt werden nooit had kunnen voorstellen. Erger nog, de “ouders” die er waren begonnen zich er ook mee te bemoeien! Je kent het wel, “ach joh klootzakken laat die kinderen toch” of “knap hoor vuurtje blussen van een paar kinderen”  of de meest gehoorde en ultieme cliché uitspraak “ga boeven vangen” Uiteindelijk door de takt van de politie en een paar aanwezigen die wel nog wel een paar cellen overhadden in hun hoofd die niet waren vernietigd door de alcohol bleef een massale vechtpartij uit.

Iedereen had veel te veel gezopen, gedronken om het drinken. Niet omdat het lekker is maar gewoon om helemaal los te kunnen gaan. Kinderen, want in mijn optiek ben je dat nog als je 12 of 13 bent, lamlazerus op straat zonder enige remming meer. Ouders die daar het goede voorbeeld in geven. Geen maat kunnen houden. Ze zullen zonder twijfel een leuke avond gehad hebben, in hun eigen kleine bekrompen wereld. Ik wens ze een kater van hier tot Tokyo en terug en stiekem zou je de rekening van alle inzet van hulpverleners moeten kunnen declareren. Ze hebben genoeg doekoe als ik de hoeveelheid vuurwerk en consumptie van drank mag geloven.

Het bleef nog redelijk lang onrustig in de straat en het mooie was, het waren allemaal mensen die op visite waren!

Zo, dat ben ik kwijt 🙂 Het was een mooi voorbeeld voor mijn zoon te zien hoe het niet moet. Dat hij zich een stuk in zijn kraag zal drinken staat vast maar hopelijk krijgt hij net als ik in ieder geval grenzen mee die hij niet zou moeten overschrijden.

Mijn eerste blog in 2011 🙂 nou nou het is wat 😉

Ciao