Omgekeerde wereld

Vandaag was het zo ver. Vandaag moest ik mij melden op het kantongerecht om te horen of onze aanvraag gehonoreerd zou worden. Met een enorme hoeveelheid lood in de schoenen en aan de andere kant een hoop dat het allemaal goed zou komen stap ik in de auto.

Januari 2010 is het tijd, mijn moeder valt van de trap en wordt in de ochtend gevonden door de thuiszorg. Geen idee hoe lang ze er al lag geen idee wat er was gebeurt. Ambulance constateert geen grote problemen en ik ben inmiddels bij haar. Het is duidelijk, dit gaat niet langer. We verlaten haar huis en gaan op weg naar crisis opvang in de buurt. Een huis waar dementen (of alzheimer patiënten zoals ik ze liever noem) een huis vinden. Waar ze de zorg en aandacht krijgen (voor zover mogelijk in ons huidige zorgsysteem) die ze verdienen of in ieder geval minimaal nodig hebben.

Het laat ons achter met een klotegevoel en een berg eigendommen waar we iets mee moeten. De eerste weken zijn crisis opvang en geven geen garantie voor een blijvende oplossing. Mijn moeder is in staat te communiceren met haar omgeving alleen niet meer op een acceptabel niveau. Gedurende de maanden die volgen blijkt de achteruitgang zich te versnellen en zakt ze langzaam weg in haar eigen wereld. Een wereld doe bepaalt wordt door de mate van achteruitgang van haar hersenen.

Het huis waar ze woonde staat nog vol, ik heb er vaak over geschreven dat het daar zijn me lastig af gaat. Te veel herinneringen en de intensieve zorg van de laatste jaren laat je niet ongemoeid. Nu is dat niet meer nodig en kunnen de “zaken”  geregeld gaan worden. Alleen dat is nog niet zo eenvoudig. Iemand met Alzheimer kan ten dele nog steeds beslissingen nemen. Ze kan iets lekker vinden of niet, ook dat is een beslissing. Maar financiële zaken regelen kan niet meer. Dat moet je oplossen.

Ik ben niet alleen thuis en heb broers,broers die ook wat te zeggen hebben. Ik woon het dichtste bij haar en heb daardoor (en niet alleen daardoor!) het meeste tijd besteedt aan haar. Het is een logische stap dit door te zetten in het behartigen van haar belangen. Haar kosten waren altijd minder dan de inkomsten dus echt haast was er niet bij. Maar op het moment dat het CAK (Centraal Administratie Kantoor) het over gaat nemen blijft er in ene maar verdomde weinig van het inkomen over. Elke maand teerde ze aanzienlijk in op haar zuur gespaarde centen.

Het overnemen van het bewind over iemand is niet iets wat zo maar is gebeurt. Het vergt overleg en vertrouwen in elkaar. Het is nodig want je kan geen scheet laten zonder een officiële toewijzing van bewind over een persoon. Het opzeggen van huis en voorzieningen zijn mogelijk maar zonder dat je bewindvoerder bent is alles niet officieel. Uiteindelijk alle papieren en toestemmingen bij elkaar gekregen en weggestuurd naar het Kantongerecht.

Vandaag was de zitting, de brief sprak duidelijk “als u niets heeft toe te voegen is verschijnen niet noodzakelijk” Mijn broers hebben dat ter harte genomen en laten weten dat zij akkoord waren met al de eerder gemaakte afspraken. Ik, als aanstaand bewindvoerder, wilde wel gaan. Het voelde als een morele plicht daar heen te gaan. Aan te horen hoe de rechter er over dacht en waar nodig standpunten toe te lichten.

In de hal van het kantongerecht wacht ik rustig mijn beurt af. Eenmaal binnen geroepen neem ik plaats achter een grote tafel. Of ik links wilde gaan zitten. Stel je voor er is een grote tafel aan de kopse kant van de kamer waar de rechter en de notulist plaats hebben en daar tegenover staan 2 tafels. Een dergelijke ruimte is ingericht voor situaties waar partijen tegenover elkaar staan. 2 tafels dus, en ik zat links. Geen idee waarom maar schijnbaar gebruikelijk.

De rechter bleek een aardige man die begrip toonde voor de situatie. Vroeg mij een aantal zaken aangaande de toestand van mijn moeder en hoe de verhoudingen onderling waren. Alles leek verder in orde. Bij het nakijken van de papieren bleek, volgens de rechter, een medische verklaring te missen. Die hebben we ook nooit meegestuurd dus dat kin kloppen. Mij was verteld dat de rechter zelf of in persoon van een gemachtigde zou kijken en snchatten hoever mijn moeder heen was.

De rechter vertelde mij vriendelijk doch duidelijk dat de onder bewindstelling op deze manier niet kon worden ingevoerd. Vanzelfsprekend baalde ik daar wel een beetje van. Heb er al heel veel tijd aan besteedt en was nooit om een verklaring gevraagd. Ik besluit hem daar op aan te spreken en vertel mijn verhaal. Het verhaal over de slinkende reserves die mijn moeder heeft en de noodzaak haar kosten te beperken. Ook vertel ik dat ik mij niet bewust was van de verklaring maar dat ik die zo snel mogelijk zou regelen. Na mijn verhaal vraag ik de rechter of dit veel vertraging met zich mee zou brengen. Hij wist daar niet goed een antwoord op te geven maar je zag hem denken.

Uiteindelijk besloot hij na een aantal minuten te hebben gedacht mij het volgende te bieden. Bewindvoerderschap per direct met als voorwaarde dat ik de medische verklaring zou nasturen naar het gerecht. Hij zal dan het bewindvoerderschap definitief maken.

Het was een raar moment, aan de ene kant was ik erg blij dat ik nu in staat was gesteld om zaken echt te gaan afronden met betrekking tot bezittingen van mijn moeder en aan de andere kant was het een definitief einde aan de zelfstandigheid van mijn moeder. Iets waar ze al die jaren zo keihard voor had gevochten en vastgehouden.

Het is vanaf vandaag de omgekeerde wereld, waar ooit mijn moeder mijn zaken regelde omdat ik daar niet toe in staat was als kind ben ik nu de bewaker van haar welzijn. Ze keert vandaag niet alleen naar een staat van kind zijn terug in geest maar ook volgens het rechtssysteem.

Een stap die genomen moest worden maar alles behalve goed voelt.

Omgekeerde wereld…

31 thoughts on “Omgekeerde wereld

  1. Menno, moeizaam doorleefd moment voor jou. Goed verteld en wellicht leerzaam voor anderen. Dit is één van de weinige dingen, die je nog kunt doen.

  2. Het moment van het officieel overnemen van bewind is hier nog even weg al kan een val inderdaad de boel morgen op scherp zetten.

    Bij mijn moeder heb ik vorig jaar al een tussenvorm genomen en zijn bijvoorbeeld de meeste van haar rekeningen en/of rekeningen geworden. Het overdragen van die verantwoordelijkheden was moeilijk voor haar en in zekere zin ook voor mij. Met kinderen maak je – meestal althans – een bewuste keuze om ze op te voeden, hier heb je eigenlijk geen keus maar komt het op een dag op je pad.

    • Mark, dat is inderdaad heel verstandig! Ik was ook al een paar jaar mede-rekeninghouder. Na het overlijden van mijn vader leek ons dat verstandig. Dat doe je goed! Regel zoveel mogelijk zaken vooruit nu ze nog helder is. Het moment dat je het echt nodig hebt is vaak te laat! Ik leef met je mee!
      Dank voor je reactie.

  3. Lieve Menno,

    Ik heb je blog gelezen en ben er ontroerd van jij die met zo veel liefde voor je moeder zorgt ik heb echt bewondering er voor. En nu kan je wel denken ja dat doe je toch maar niet iedereen zal zo denken ik zou het ook doen maar velen niet.
    Ik vind jou een kanjer en bewonder je voor wat je doet en schrijft.
    Wens je heel veel sterkte toe met alles.
    Hele dikke knuffel en kus

    Liefs Gertiena

  4. Zoals iemand hier al zei, dit is één van de dingen die je nog kunt doen voor je lieve moeder en wees blij dat niet een vreemde bewindvoerder wordt, maar jij. In betere handen kan ze niet zijn X

  5. Menno,

    Ben op je blog gekomen via @MarcodePollo… en wat me bij jou ook weer opvalt: niemand heeft een antwoord op “hoe hou je dat vol, die extra zorg”. Dat is bij de zorg om mijn dochter van nu net 7 met diabetes al net zo… mij vragen ze ook wel eens hoe ik dat volhou. En ik weet het ook niet. Je doet het gewoon, want het is je kind, of je moeder.

    Dit soort momenten zijn moeilijk… en ze voelen inderdaad niet goed. Ik kan me daar alles bij voorstellen, en wou dat ik iets kon veranderen… maar ik kan je alleen heel veel sterkte wensen. Bij deze.

    Groeten, Gerald

    • Gerald dank je voor je reactie. Ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Maak diabetes van dichtbij mee en zie wat een enorme invloed dat heeft op je leven. Mijn moeder heeft een groot gedeelte van haar leven gehad, jouw dochter moet nog even. En ja je doet het gewoon omdat het gewoon moet. Respect voor jou en je dochter. Dank

  6. Lieve Menno

    Dappere en noodzakelijke beslissing om de zaken van je moeder in ieder geval in eigen hand, dus controle, te kunnen houden.
    Je bent op dit moment het kind voor je moeder, dat ik mezelf ook wens mocht ik in een dergelijke situatie komen.
    Ga zo door lieve man. Jij bent wat je moeder nu nodig heeft.

    Knuf Marjon

  7. Hai Menno, alweer een stap terug….. Goed dat dat is geregeld. Hier is ‘t nu zover dat mijn vader toestemming heeft gegeven voor opname….opname over één (?) of twee (?) jaar…. Totdat ‘t zover is hoop ik niet dat we crisisopvang nodig hebben….maar ben ergens wel ‘blij’ dat zoiets bestaat. En tja, volhouden? Gewoon doen…..zoiets doe je voor iemand die altijd voor jou heeft gezorgd en waar je van houdt…. Zo doe ik ‘t …. en zo blijf ik ‘t doen. Van me afschrijven vind ik trouwens de beste therapie die ik ooit ben gestart 😉

    Groetjes van een dochter van een vader met Alzheimer

    • Het is fijn dat je de opvang al hebt kunnen regelen! Dat haalt al een hoop zorg weg. Probeer ook financieel alles te regelen voordat je vader het niet meer kan en mag regelen! Voor je het weet is ook dat te laat.misschien heel dom dat ik.het zeg maar ook zaken als euthanasie en dergelijke … regel dat op tijd! Ik wens je nog heel veel jaren met je vader in zoveel mogelijk gezondheid toe!

  8. Menno, hoe lang ben je nu bezig geweest om dit voor elkaar te krijgen?
    Ik had er laatst thuis over en mijn moeder zij heeft het idee dat het allemaal appeltje eitje is voor ons als haar iets zou gebeuren. ( op gebied van de dingen die ze dan niet meer kan regelen )

    Ik wens jou en je familie enorm veel sterkte met alles! Ook met je schoonfamilie…….

    • Roland, het is geen appeltje eitje helaas. Al bij het overlijden van 1 van de twee is het een drama als er geen langstlevende overeenkomst is! Wij hebben het meegemaakt en dat is niet grappig. Het nadeel van in dit geval alzheimer is dat het langzaam komt. Steeds een beetje en steeds minder en elke keer pas je je aan. Tot het moment dat iemand niet meer insl staat is zelf iets te regelen. Het dan overnemen kost tijd, moeite en gedoe. Zeker als er meerdere kinderen in het spel zijn kan verdeling van “macht” ergo bewind al veel gedoe met zich meenemen. Ik zeg, regel wat je kan nu! Je kunt niet vroeg genoeg zijn!

      • Gelukkig zijn mijn ouders nog kerngezond. Ik vertelde thuis over jullie situatie en wat een ellende er nog bij komt als het gaat om dingen regelen.

        Nu is mijn moeder vrij star in dit soort dingen en kan er heel erg nuchter over doen, wat erg vervelend is. Mijn vader ziet dan wel in dat dingen geregeld moeten worden als het kan.

        Het is wel een gevoelig punt, omdat je niet wil benadrukken dat ze ouder worden, als je begrijpt wat ik bedoel.

        Bedankt voor je uitleg. Ik lees je blog telkens en ben me dan ook heel bewust van de ellende die deze ziekte met zich meebrengt….

  9. Dit was zo’n dag waarvan je wellicht nooit had kunnen bevroeden dit ooit mee te maken… Je doet het goed, Menno. Je moeder mag trots zijn op je. Liefs en sterkte.

  10. Bijzonder kijkje in het gevoel van deze ontroerende Menno Drenth. Een hoop GBV (gezondboerenverstand) en een rechter met kijk op de zaak regelen wat nodig is (en de rechter stapt ff keurig over de regels heen).
    Goed voor jou om te weten dat je control hebt waar je moeder dat -helaas- niet meer heeft

    Jaartal

  11. Hai Menno.
    Vwb financiële plaatje bij mijn vader heb ik tot nog toe alleen geregeld dat ik zijn bankzaken kan/mag doen (internetbankieren). Hij heeft zelf geen bankpasje meer. Voor de rest is niets mogelijk omdat bijv. een notaris met de cliënt zelf moet kunnen communiceren, en dat is moeilijk(er) met iemand met Alzheimer…. 🙁 Tja, euthanasie, daar zeg je zoiets….. dat moet je ook al ver van te voren regelen…en dat kan dus ook niet meer. Als je eens wilt meelezen op mijn blog: je bent van harte uitgenodigd http://www.stapjeterug.blogspot.com

  12. Hoi Menno,

    Mooi geregeld zo, eindelijk.
    En ik kan me de dubbele emoties erg goed voorstellen.
    Wat ik me afvraag is: Het blijkt wel weer hoe belangrijk het is dat je bij een dergelijke zitting aanwezig bent. Door jouw toelichting en ongetwijfeld je verbale emotionaliteit heb je weten te bereiken dat de rechter voor een ‘oplossing op maat’ heeft gekozen en daarmee de flexibiliteit van de grenzen van de regelgeving terecht benut heeft. Hulde voor jou dus.
    Realiseren je broers zich dit ook wel genoeg? Krijg je wel voldoende steun van ze voor de zware taak die toch meer op jouw schouders terecht is gekomen? En ik heb het niet over de ‘gemakkelijke steun’, maar ik heb het over emotionele steun, Bloedbroedersteun!

    Ik vind het mooi en ontroerend en soms verfrissend hoe je schrijft over je moeder, maar ook over andere zaken die je bezig houden. Een waardig blog om te lezen en te promoten! En volgens mij een waardevolle uitlaatklep voor jou!

    Super dat je dit allemaal met ons wilt delen! Dank daarvoor! (maar denk je ajb wel genoeg om jezelf?)

    • Zo is het Patrique, we hoefden niet te komen maar bleek inderdaad verstandig. Wat betreft de broers, die dragen hun steentje bij en elk steentje is er 1 die ik niet hoef te dragen! Voor hun was de aanwezigheid minder gewenst omdat ik in dit geval het bewind op mij kreeg. Blij dat ik er was en inderdaad blij dat de rechter en pragmatisch iemand was!

      Dank je voor je reactie en ik hoop van harte dat door te delen mensen die in hetzelfde schuitje ik ergens kan helpen!

Leave a Reply to Menno DrenthCancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.