“We eten een beetje later!” (lang verhaal)

 

Van de week was ik bij mijn moeder en na een tijdje met haar beneden in het restaurant aan de koffie te hebben gezeten bracht ik haar terug naar de afdeling. In de huiskamer waar zijn verblijft nam ik naast haar plaats op de bank. Om de een of andere reden bleef ik hangen en begon te luisteren naar de mensen in deze kamer. Voor hen die het niet weten, mijn moeder is dement (Alzheimer) en verblijft in een verzorgingstehuis voor demente ouderen. Hier een verslag van een gesprek tussen dementerende mensen.

 

In de kamer waren een aantal mensen, de namen van deze mensen komen niet overeen met de echte namen! De kamer is ingedeeld in een ruim vierkant met een uitsparing waar de keuken zich bevind. Ze proberen zo veel mogelijk te komen in de huiskamer zelf. Dat is gedeeltelijk uit besparing maar zeker niet in de laatste plaats om de mensen die nog wat kunnen te betrekken bij een zo normaal mogelijk leven.

 

In de huiskamer 2 tafels, links en rechts. De bank waar ik met mijn moeder op zit kijkt uit over die 2 tafels en recht de keuken in. Ook zie ik de hoofdingang van de kamer.

 

Aan de tafel links zit achter in de hoek Rinus. Rinus is een klasieke oude man, grijs/zwart vettig haar, bril op en haren op veel plekken (neus, oren, kin en waar ik het niet over wil hebben). Rinus is dement maar nog wel bij machte te praten. Rinus heeft waarschijnlijk een ban gehad midden in het leven, ik vermoed een ambacht van het een of ander. Naast Rinus zit Cory, Cory is een typische pittige tante. Beetje stevig en klein, blond haar en een bril. Altijd haar woordje klaar en nog niet zo ver gevorderd in het demente stadium.

 

Aan de tafel rechts zit Ans en Ans is iemand die waarschijnlijk een prima leven heeft gehad. Waarschijnlijk de vrouw van een welgestelde zakenman geweest. Ziet er keurig verzord uit maar gekluistert aan een rolstoel waar zij ook niet uit kan. Naast Ans zit Henk en Henk doet niet zoveel. Kijkt een beetje voor zich uit en af en toe geeft hij commentaar.

 

Als laatste is er nog Hans maar Hans zit in een afgesloten rolstoel en leeft volledig in zijn eigen wereld.

 

“Vanavond eten we wat later mensen” roept de verzorger door de deur heen “vanavond komt Ali voor ons koken maar die is er pas om kwart over 5” Ans protersteerd een beetje en duwt nogmaals de tafel waar ze aan zit van haar af waardoor Henk bijna onder de tafel verdwijnt. “Zit u nou al weer aan de tafel te duwen?” vraagt de verzorgster aan Ans, “u bent een sterke mevrouw hoor!” zegt ze er nog na. Ans reageert met “ik heb geen idee waar u het over heeft hoor”

 

Nogmaals verteld de verzorgster dat Ali koken komt en Cory reageert “Arie?, komt Arie koken?”

“nee zegt de verzorgster Ali, en die komt om kwart over 5”
“Arie?” zegt Cory nogmaals “wie is dat?”
“Arie Bombarie” roept Rinus uit de hoek terwijl hij die opvolgt met een stevige boer.
“Hoe laat komt ze?” vraagt Rinus
“Het is een mijnheer Rinus” zegt de verzorgster tegen Rinus waarop Rinus antwoord “ja maar hoe laat komt ze?”
“Om kwart over 5” antwoord de verzorgster
“Nou dat is over een kwartier dan” roept Cory uit haar stoel
“dan komt ie om kwart voor vijf” zegt Cory er nog maar achteraan voor de zekerheid.
“komt ze nou om kwart voor of kwart over 5?” vraagt Rinus nogmaals?
“Om kwart voor 5” snauwt Cory er over heen
“Om kwart over vijf dus?” zegt Rinus waarop de verzorgster bevestigend antwoord..
“nog 3 kwartier dus” zegt Rinus.

 

even valt er een stilte…

 

“Wat is er Elly?” vraagt Cory aan mijn moeder die een beetje zit te snikken naast me.
“Ik ken je zo niet Elly, is er wat?”
Ans roept vanuit de hoek “Nee het is die jongen, je weet wel dat van toen het is van die jongen daar” en mompelt dat “die jongen straks wel weer komt”
“Laten we nu gewoon maar zorgen dat er een einde aan komt want anders komt er weer niets van, je weet hoe het gaat.. lalalaat ze eerst maar dat doen want anders komt er niets van” gaat ze verder in het gesprek in haar hoofd wat ze schijnbaar nog aan het voeren was.

 

“ga nu maar weg” zegt Ans tegen de verzorgster…

 

“Waarom huilt Elly?” vraagt Cory weer aan me zonder echt een antwoord te verwachten.

 

De verzorgster legt mij uit dat vanavond Ali komt koken. Ze verteld me hardop dat Ali een Marokkaanse jongen is die Boerenkool komt maken en dat ze heel benieuwd is wat hij er van gaat maken.

 

Cory roept door de kamer “Een marokkaanse?” en Rinus volgt haar op met “Boerenkool?” en even daarna “een Marokkaan?!!!??? Gadverredamme” gevolgd door weer een aanzielijke boer.

 

De verzorgster verteld mij een verhaal over hoe mijn moeder haar tegemoet liep op een dag en haar vol omhelste, alsof ze elkaar al jaren kende. Terwijl dat ze dat verteld geeft Cory commentaar op de achtergrond:
“Dat is toch geen eten?”

 

Even valt het stil en ze vervolgt haar betoog met “Het is mooi weer, het zonnetje schijnt en de lucht is blauw”
“Wel een beetje wind”

 

“Wie is zij?” vraagt ze terwijl er een vrouwtje binnen komt lopen die zo verschrikkelijk krom loopt dat ze met haar handen zowat de grond raakt. “heb je nu alweer een nieuw pak aan?” vraagt Ans aan de vrouw die binnen komt lopen…

 

Een onduidelijk gemurmel is alles wat er alsw antwoord komt en ze gaat zitten tegenover Rinus.

 

Er valt een lange stilte terwijl de verzorgster een telefoon oppakt en de kamer verlaat. De nieuw binnengekomen vrouw murmelt wat en Cory vraagt “Woont zij ook hier?” aan Rinus “Dat weet ik toch niet?” zegt Rinus op een ietwat getergde toon “Nou hoor” zegt Cory, “Ik vraag alleen maar of ze hier woont en je haar kent” en Rinus boert… Ans spreekt vanit haar wereld “Ik wou dat ze hier die poppenkast eens… … zouden.. die poppenkast op zouden… zouden laten zien zeg”

 

“gewoon dat het weg te halen was, dat zou ik willen zien.. gewoon ja dat zou ik nou willen zien”

 

“Zuster… zuster” roept Rinus naar de in gesprek zijnde verpleegster, “ze is in gesprek” snauwt Cory Rinus toe .. “Nou en?” zegt Rinus. “Nou dan ga je er toch niet dwars door heen zitten roepen? of wel soms, dat is niet netjes”

 

Rinus murmelt dat ze in gesprek is en boert…

 

“Dus wat wordt het?” roept Ans “Ik wil mijn man er bij hebben, dat is heel normaal”
“Waarom wil je die er bij hebben” vraagt Cory?
“Mijn man.. derbij hebben..”
“ja maar waarom dan?” vraagt Cory
“Mijn man moet er bij zijn anders betalen we vast niet doe rollator…”
“Nee natuurlijk niet” stemt Cory in
“Alles op papier” roept Ans
“Dat is heel verstandig” geeft Cory nog maar eens aan

 

“Je mag wel uitkijken” spreekt Rinus
“Waarvoor?” vraagt Cory?

 

“Nou anders nemen ze hem direct mee!”
“wat nemen ze mee vraagt Cory”
“Nou ze nemen hem zo maar mee hoor!” zegt Rinus
“ja maar wat nemen ze mee?” vraagt de inmiddels weer geiriteerde Cory
“Mijn rollator!” roept Rinus en boert…

 

“Hij staat bij mij binnen” roept Cory

 

“NEEEE” schreeuwt Rinus, “Hij staat daar!!!”
“Wat dat karretje?” vraagt Cory “die neem ik straks mee naar huis hoor!”
“Wat wil ie nou eigenlijk” spreekt Cory voor zich uit en kijkt eens om zich heen de kamer door…

 

“Je had het geld bij je moeten hebben en dat had je niet” zegt Ans
“Had ik geld bij me moeten hebben?” vraagt Cory?
“Ja anders kun je niet betalen” legt Ans op een stevige toon uit
“Wat moet ik betalen” snauwt Cory
“Nou… nou wat je wat je eeuuhh wat je tekort komt!” verteld Ans
“Ik kom niets te kort” zegt Cory
“Ja maar ik wel” zegt Ans “Dubbeltjes en kwartjes”
“Ja natuurlijk moet je betalen wat je tekort komt, dat is logisch he?” wrijft Cory haar nog even in.
“En als het over geld gaat dan sta jij vooraan he?” spreekt Cory haar medebewoner toe op verwijtende toon.

 

“Het is mooi weer jongens, de zon schijnt en de lucht is blauw, ik ga lekker naar buiten” roept Cory na een paar minuutjes stilte.

 

“Hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“5 voor half 11” verteld Cory hem
“Dat kan nooit” mompelt Rinus
“Ik wou dat mijn man eens thuis kwam, dat gedonder altijd..” zegt Ans
“Waar zit ie dan?” vraagt Cory
“Nou bij die lui daar woe dat .. eeuuh die dat omgedraaid hebben in dat huis.. daar in dat huis je weet wel…”
“Ik heb hem niet gezien en weet dus niet waar hij is” zegt Cory
“Nou hij zal zo wel komen, hij was kort weggegaan zeiden ze tegen me” zegt Ans nog.
“Tegen etenstijd komt ie wel thuis” “dan komen ze naar huis om te eten” zegt Cory tegen Ans in een poging haar gerust te stellen

 

Rinus laat een boer…

 

“Wat ze allemaal zegt weet ik niet” zegt Cory over de nieuwe mevrouw die zit te mompelen in de hoek
“He?” zegt Ans
“Wat ze ALLEMAAL zegt weet ik NIET” snauwt Cory Ans weer toe
“Nou ik weet het ook niet hoor” “Ik wil ze allebei hebben als ze komen”
“Welke allebei” vraagt Cory
“Die dingen die jullie samen gekocht hebben” zegt Ans tegen Cory
“Ik weet niet waar je het over hebt zegt Cory
“Nou nou die eeuuhhh dingen” “Ik heb het er pas over als mijn man er is”
“Ik weet helemaal niet wat je gekocht hebt” zegt Cory tegen Ans
“En het interesseerd me ook niet” kopt ze er nog achteraan..
“Nou mij ook niet, mij wel hoor” verzucht Ans
“Jou toch wel? nou mij niet” zegt Cory
“hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“Als je nou goed kijkt is het 5 voor half…. 5 voor …. negen ja als je goed kijkt is het 5 voor half negen”
“huh?” zegt Rinus
“hij staat op half 10” zegt Cory er nog achteraan

 

“Kom ik ga eens op huis aan, mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er toch naar toe moeten” zegt Cory
“Ik heb een huis waar iedereen gek mee is” roept Ans
“Want ik heb een heel mooi huis! en ik hoef er niet mee te leuren”
“Nou dat hoeft toch ook niet?” snibt Cory
“We krijgen direct eten” verteld Rinus..
“Nou dat is toch fijn” zegt Cory?

 

Rinus laat een boer…

 

“Woon je hier” vraagt Cory aan de nieuwe mevrouw? “Of niet.” “oh toch wel?” “of weet je het niet?” “ach ik hoef niet te weten waar je woont hoor”

 

“Maar we moeten in ieder geval ons geld hebben voordat we iets doen.. anders doen we het niet” roept Ans

“Ik ga maar eens op huis aan” “want mijn huis komt niet maar toe eten klaarmaken want dat moet ook nog gebeuren”

“Je lijkt wel gek” roept Rinus “je krijgt het hier zo maar op tafel gezet.” “Daarhoef je niets voor te doen…”

“Weeet je wat ik zou willen? pas geld op de tafel als we de centen beuren.. met het oog op eerst betalen.. niet zomaar een handje op tafel” roept Ans

 

Rinus boert…

 

“Ga eerst maar eens rustig slapen en ontspannen een weekje, want het is nog niet rond hoor.. ” zegt Ans

“Ik hoef het niet te weten” zegt Cory

“je hoeft hier niets te kopen, je krijgt alles op tafel” roept Rinus!

“wat zul je rijk zijn zeg.. ” roept Cory

“Ik snap je ook niet hoor..” Roept Rinus

 

een boer…

 

“Hoe laat is het?” vraagt Rinus

 

“10 voor 5″ ” “ja 10 voor 5 dus het is nog vroeg” antwoord Cory
“Maar ik ga naar huis om te eten”
“Hier krijg je alles” roept Rinus
“Dat wil ik niet, ik ga naar huis want mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er naar toe moeten…”

 

“zuster” Roept Rinus…

 

“hoe laat gaan we eten?”

 

En Rinus laat een boer….

11 thoughts on ““We eten een beetje later!” (lang verhaal)

  1. Ik herken ‘t van mijn vader, maar dan is ‘t wel één persoon die telkens dezelfde vragen stelt of opmerkingen maakt. Maar hier word je dus bijna zelf gestoord van ……

  2. Zeer beeldend beschreven Menno je ziet het zo voor je. Humoristisch en toch ietwat triestig in één blog *respect*

  3. Pingback: “Slapen om half zeven…” | Menno Drenth's

  4. Hallo Menno,
    Ik heb met heel veel plezier je stukje gelezen. Mijn vader speelt hierin een rol en je hebt hem echt goed neergezet. Helaas is hij overleden maar dan is het wel grappig om dit nog te lezen. Ik werd erop gewezen door de verpleging. Echt leuk dus. Ik zal je blog de komende tijd blijven volgen zodat ik ook kan zien hoe het verder met je moeder gaat.

    • Jeetje Alies wat bijzonder dat jij het nu leest! Ik hoorde van vorige week dat je vader ernstig ziek was geworden en hoopte vurig dat hij nog op zou krabbelen. Hij was een heerlijke persoonlijkheid op de afdeling en ik heb hem altijd met heel veel plezier bekeken! Mijn condoleances naar jullie toe! Hij heeft inmiddels gelukkig wel rust maar missen zal ik hem!

      Menno

  5. Ongelofelijk zeg!
    Tja ervaring met Alzheimer heb ik totaal niet, wel met iemand die licht dement was maar zo als in je verhaal….nee nog nooit.
    Weet je dat ik erg veel bewondering heb voor de verplegenden en de verzorgers? Het geduld en vooral het kunnen verdragen van mensen die dag en dag uit op een dergelijke manier communiceren, om daarbij met beide benen stevig op de vloer te kunnen blijven staan…. Wat een beroep!
    Oké, het zal een soort beroepskeuze zijn maar tjonge jonge petje af hoor, ben bang dat ik binnen notime de uitgang gezocht zou hebben.
    Ik begrijp dat de liefde voor een naaste, in jouw geval je moeder, een soort trigger is om zeg maar niet op de vlucht te slaan maar ik weet haast wel zeker dat velen niet die moeite zouden willen nemen die jij voor je moeder neemt.
    Welbeschouwd moet jouw liefde voor je moeder enorm zijn omdat je je moeder ondanks deze hartverscheurende ziekte als Alzheimer blijft bezoeken. Naar mijn mening moet het ongelofelijk veel pijn en verdriet doen om een eens zo sterke lieve vrouw zo af te zien glijden tot een haast mensonterende vorm.
    Ik hoop niet dat ik je met mijn woorden kwets, ik wil niemand kwetsen maar probeer mijn gedachten na het lezen van je Blog te omschrijven. Wat er in me omgaat zeg maar.
    Gevoelens en emoties recht uit m’n hart…
    Ja ik heb bewondering voor jou en al die mensen die ondanks alles die mensen met Alzheimer of andere ziektes niet laten vallen.
    Ik zal m’n ogen er niet voor sluiten, ik zal er niet voor weglopen maar ik heb wel begrepen dat een mens na het lezen van jouw Blog niet te oud is om iets te leren.
    Ik kende het woord Alzheimer wel maar niet de ziekte.
    Dank vriend Menno, voor je verhaal en voor het feit dat je het met ons hebt willen delen.

Reacties zijn tof.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.