Sja, 2014

Wat een maf jaar was dit. Er zijn niet veel jaren geweest die zo hectisch en intens waren als dit jaar. Veel beslissingen genomen, routines aangepast en waar nodig hulp gezocht, gekregen en gegeven.

Het jaar eindigde triest en met een opluchting. Het overlijden van mijn moeder, waar ik bijna 10 jaar intensief voor heb gezorgd, markeerde een einde aan een tijdperk. Opgelucht kan ik zijn dat er rust is, bij haar maar ook bij mij.

Opgelucht dat de uitvaart goed bezocht was. Een lege zaal omdat ze iedereen heeft overleefd was een doem scenario in mijn hoofd. Het was zo mooi om te zien dat er een aantal mensen was. Onverwacht en zo verschrikkelijk gewaardeerd. Kwamen ze niet speciaal voor mijn moeder dan wel voor 1 van ons.

Een stukje vertellen in publiek gaat me niet moeilijk af maar die kleine 10 minuten bij de uitvaart waren de langste ooit en toch heb ik maar een heel klein tipje van de sluier kunnen oplichten wat betreft het leven van mijn moeder.

Op de achtergrond liepen foto’s van haar in een halfuur durende carrousel. Terwijl ik mijn afscheid nam zag ik dat op elke foto ze een dikke vette lach had. Een mooi moment daar zo naast de kist. Een moment van herinneringen aan iemand die zelden chagrijnig of humeurig was.

Nu is er rust, tijd voor andere dingen. Tijd voor een nieuw jaar. Ik ga er blind in en neem me niets voor behalve dat ik nog iets meer in de geest van haar ga proberen te leven… Lachen en vrolijk..

Dank jullie allemaal voor het meelezen, meeleven en reageren hier. Jullie gaven mij en mijn moeder een gezicht. De verschrikkelijke ziekte van Alzheimer een plaats. Die strijd is niet over… Helaas..

Ik wens jullie allemaal een mooie jaarwisseling en alle goeds en geluk die jullie kunnen hebben in het komende jaar en de jaren die komen.

Menno

Een dank je wel!

Het was een gekke week die afgelopen week. Naast alle “gedoe” van regelen en de emoties was er ook nog zo iets triviaals als “griep”. Ik lag plat, jongste lag plat, oudste lag plat.. allemaal ziek. Tussen het ziek zijn lopen de beslommeringen door. Er moeten dingen geregeld worden voor een crematie. Kist open, kist dicht.. Waar komt ze de laatste dagen te liggen? Wat voor kaart en voor wie?

Muziek, mensen, wensen, bloemen, gedachten, speech?

Ik ben nog niet eens toegekomen aan alle zakelijke dingen die er nog moeten gebeuren. Instanties laten weten dat ze dood is.. dat ze geen pensioen meer hoeft. Dat de zorgverzekering niet meer van toepassing is.

Eerst morgen de laatste handeling, morgen dragen we haar voor de laatste keer weg. Om na een ceremonie te verdwijnen in de eeuwigheid.

In de tussentijd nog even wat anders… Ik heb niet heel veel gekeken op de diverse media de afgelopen dagen. De ziekte en pure desinteresse. Even geen behoefte aan wat er allemaal gebeurt om me heen. Egoïstisch misschien.. en misschien ook niet. Neemt niet weg dat ik echt ben overladen met berichten. Vanuit alle hoeken denkbaar kwamen de berichten. Zo veel en zo lief allemaal… Het is echt heel erg gaaf om in trieste tijden zoveel mooie berichten te krijgen. Het sterkt enorm.

Dank jullie allemaal voor de berichten, whatsapps, mails, kaarten, telefoontjes, DM’s en god weet wat meer! Heel bijzonder…

Nog 1 dagje.. en dan weer door met de orde van de dag…

 

Ik stel me voor…

Ik stel me voor
Hoe het is om jou te zijn.

Ik stel me voor
Hoe Salami er uit kan zien als een boek
Hoe je midden in de nacht boodschappen wil doen
Hoe de onbekende bekend voorkomt

Ik stel me voor
Hoe je huis geen thuis meer is
Waarom mensen Chinees gaan praten
Hoe er beestjes over de vloer gaan lopen
Hoe die vreemde stem vreemd bekend klinkt

Ik stel me voor
Hoe je wacht op je vader
Verlangt naar je moeder
Hoe laat je denkt op school te moeten zijn
Hoe je de schoenen om moet draaien

Ik stel me voor
Hoe je schreeuwt maar niemand je hoort
Waarom je huilt als we naar je lachen
Waarom je lacht als we met je huilen
Hoe je je voelt

Ik stel me voor
Als je niets meer kan
Wat je denkt
Wat je voelt
Of leeg echt leeg is

Ik stel me voor
Ik ben Menno, je jongste zoon….

image

Disconnected

Het is de hoogste tijd.

Gisteren een heerlijke lange dag doorgebracht met mijn dochter. Een “alles mag en kan” dagje. Iets dat iedereen zo af en toe eens met zijn of haar kroost moet doen. Enfin we gingen lekker eten samen en het was heel gezellig.

Naast ons kwam een stelletje zitten. Richting einde 20 is mijn schatting. Nadat ze de uitleg hadden gekregen aangaande de bestelling van de hapjes kwamen aan beide zijden van de tafel, ze zaten tegen over elkaar, de telefoons naar boven. Een mooie setting, kaarslicht en lekker eten met je lief… Je zou denken dat dit voldoende is niet? Nee schijnbaar niet.

Beschenen door het blauwige licht van de dumbphones typten ze er vrolijk op los. Een foto van de kaart… Een foto van de kaars.. Een foto van de stokjes en het bakje waar de soja in gaat. Alle foto’s gingen per direct de sociale media op. Schijnbaar vonden ze zelf dat ze het heel gezellig hadden. Ik en mijn dochter hadden inmiddels al minimaal 3 onderwerpen de revue laten passeren.
Als de eerste menu keuze op tafel komt gaan de telefoons weer klik klak over het eten. Het getik van beide dumbphones gaat in 1 geratel achter elkaar door. Let wel in de tijd dat de 2 aan tafel kwamen hebben ze samen nog geen woord gewisseld… Het enige dat ik hoorde was dat zij aan hem vroeg of “die Jolanda van zijn werk was?” naar ik aanneem reageerde “Jolanda” op de berichten die hij had geplaatst.

Het was heel bijzonder om te zien hoe 2 mensen samen gaan eten om dan vervolgens de gehele tijd bezig zijn met het praten met anderen. Anderen die er niet zijn, anderen die misschien zelfs wel halve vreemdelingen zijn.

Een verder onderzoek om mij heen gaf mij een gevarieerd beeld. Gelukkig waren ook heel veel mensen die met elkaar bezig waren. Gewoon lekker kletsen met elkaar. Niet alleen bezig met het showen van wat ze allemaal aan het doen zijn aan iedereen op elke moment van de dag.

Ik heb gisteren de telefoon gelaten voor wat het was. Uit mijn zak gehaald als het echt niet anders kon. Dat was misschien 4 keer op de dag. Niks gepost, niet gekeken, niet geüpdate.. Helemaal niets.

Er is dan ook niemand in mijn sociale media kring die weet wat ik gisteren gedaan heb. Het grote voordeel is dat ik de eerstvolgende keer dat ik jou tegenkom je daadwerkelijk weer wat te vertellen heb. Geen herhaling van Facebook updates Nee gewoon echt iets vertellen wat je nog niet weet. Lijkt me heerlijk om weer eens een gesprek te hebben met iemand. En dan over dingen die we allemaal nog niet weten..

Tot spreeks!