“Pis maar lekker in je broek!”

Ik maak me wat minder druk tegenwoordig. Ik alleen kan de zwaarte van de wereld niet op mijn schouders nemen en probeer dat dan ook niet te doen. Het gevaar is dat je onverschillig gaat worden en een “het zal mijn tijd wel duren” attitude krijgt. Dat kan natuurlijk ook niet de bedoeling zijn. Maar ja alles op je nek nemen…

Niet alles op de nek dus, futiliteiten lekker laten zitten en focus op wat belangrijk is voor jezelf. In mijn geval is dat gerelateerd aan mijn dagelijkse leven in dit best wel mooie land. Dit best wel mooie land heeft natuurlijk een bestuur in de vorm van zetels in Den Haag die wij, met zijn allen, op die plek hebben neergezet. Ik heb een zeer groot vertrouwen in het model van democratie en zal ten alle tijden voorvechter zijn en blijven van een dergelijke manier van bestuur.

Maar dan de praktijk… Het bestuur, hierna te noemen “Den Haag” wisselt elke 4 jaar (als ze geluk hebben). Elke 4 jaar komen er nieuwe besturen die het “helemaal anders gaan doen” Prima dat is een nobel streven want een leven zonder gezond wantrouwen over beslissingen die voor je genomen worden of zijn is een leven dat ik niet leef. Helemaal anders dus…

Het vorige kabinet was van mening dat de langdurige ouderenzorg sterker in zijn schoenen moest staan. Dankzij de uitverkoop van publieke diensten (privatisering) hebben we eigenlijk niet meer zoveel te zeggen over dingen als zorg. Ja natuurlijk wettelijk gezien wel maar in de dagelijkse uitvoering varen we bijna blind op de juiste keuzes en moreel goed bedachte structuren van “commerciële” partijen. Neem het openbaar vervoer of de nuts bedrijven en uiteraard.. de zorg.

Zelfstandige instellingen met als oogmerk “winst” om zo de kosten in de zorg te gaan beperken. Door middel van het “concurrentie” model zou er door meer aanbieders betere prijzen worden bedongen. Weg met de draak die overheid heet. In basis klopt dit wel natuurlijk. Als je moet concurreren met andere is het logisch dat je een onderscheidend vermogen laat zien. Je blinkt uit in specialisme, zorg of .. prijs.

Om te kunnen uitblinken in prijs moet je dus efficiënt te werk gaan. Bureaucratie verminderen, heldere bestuursstructuren  en een dosis motivatie. Maar buiten dat moet je slim inkopen, slim mensen werven en niet in de laatste plaats slim lobbyen in Den Haag. Ook allemaal nog niets mis mee. Maar dan krijg je al snel mensen die commercieel gezien best goed zijn. Ze weten hoe ze dit soort zaken moeten inrichten. Niet te veel overhead, goede reclame en een goede naam opbouwen. Ik denk ook wel dat ze er zijn maar ik heb ze nog niet gevonden.

Maar al te vaak lijkt het toch weer te verzanden in de aloude “pis wedstrijden” “Mijn pand is met marmer mooier dan die van jou… ”  ” ja maar ik heb een hoger gebouw en een eigen kantoor dat gevormd is als een brug van een schip en volledig ingericht door een interieur verzorger (of was het inrichter?) uit Naarden”

Mooie panden, veel administratief personeel en vele bestuurders op vele lagen in de organisatie. Dat kost natuurlijk geld want die mensen werken niet voor niets. Als je een beetje kerel/vrouw bent dan vraag je aan de top toch minimaal de Balkenende norm plus een aantal aanzienlijke voordelen in bonussen, lease auto’s huisvesting of andere leuke dingen van het leven. Kost wat maar dan heb je ook wat.. Dan heb je iemand die het goed overziet en dat overdraagt aan de lagen er onder die vervolgens hetzelfde gaan doen tot het uiteindelijk als een bericht, memo of interne opdracht uitkomt bij hen die aan de bedden staan.

Enfin, het privatiseren van de zorg dus.. goed idee slechte uitwerking.. vind ik… Zeg Drenth kom je nog tot een punt of blijf je wollig kwekken.. Ja ik kom tot een punt.. read on!

Dan vandaag op NU.NL een bericht. De kop spreekt voor zich “Recht op schone luier in zorginstelling elders geregeld”  (klik voor link: KLIK) waarin blijkbaar aangegeven wordt dat het “recht” op een schone luier na een ongeluk niet wettelijk geregeld hoeft te zijn. De regeling, inclusief een aantal anderen, was het resultaat van het gedoogkabinet Rutte 1 en dan in het bijzonder de PVV. Deze partij heeft dit voorgesteld en min of meer afgedwongen. Dat gaat nu dus allemaal weer veranderen.

Wat blijkt er moet een nieuwe wet komen. Al die losse dingen in bijwetjes en subwetjes en boeiewetjes moeten worden geconsolideerd worden naar een nieuwe wet. Helemaal geen gek idee want al die losse wetten .. pffff Nou lijkt het er op dat dit stukje het niet gaat halen in deze nieuwe wet. Althans het LIJKT er op. Laten we er voor het gemak van uit gaan dat dit niet gedaan gaat worden.

Met het ontbreken van juridische gronden voor het uitvoeren van werkzaamheden in de zorg wat betreft het “helpen” of “ondersteunen” van hulpbehoevende ouderen is het dus mogelijk dat een werkgever, ja diezelfde man/vrouw die voor best veel geld heel veel dingen aan het regelen is met zijn eerste bestuurslaag, zou kunnen vinden dat er zeg … 2.45 minuut aan een “klant” (klinkt beter als incontinente demente bejaarde) besteedt mag worden. Uitgaande van dit, overigens puur speculatief en uit de lucht gegrepen, gegeven zou je dus een dag indeling kunnen maken voor je werknemers, noem het een “dag rooster” wat ook wederom veel beter klinkt dan een “opdracht”.

In een werkzame dag zouden een uur of 7.2 moeten zitten. Dan zou je dus gedurende de dag met wat aftrek van koffie en een peuk, een flink aantal mensen moeten kunnen helpen als persoon. Daar richt je als bestuurder dan je huis op in en vervolgens stamp je de kamers vol met “klanten” (klinkt wederom beter als “kwijlende bijna lijken”) Al die klanten moeten gedurende 24 uur, want we hebben het over de langdurige intensieve zorg, geholpen worden. Ja daar past een ongelukje niet helemaal in. Een volgeplaste luier dat kost wel een minuut of 5, afhankelijk van de staat waarin de “Klant” zich bevind.

Hier ontstaat dan al de eerste stremming. Wat mogen we doen van de baas en wat kunnen we doen.. en dan weet ik dat de uitvoerenden liever uitgaan van “wat KUNNEN we doen” en dat is in 95% van de gevallen aanzienlijk meer dan de baas van ze verwacht maar dat is een ander verhaal. Zonder een goede embedding van de zorg in de wet kan een dergelijke situatie ontstaan. Zeg niet dat het gebeurt maar er is geen garantie dat het NIET gebeurt. En als het dan gebeurt heb je als werknemer of relatie, familielied of anders betrokkenen bij een langdurige verzorgde geen enkele mogelijkheid om dat aan te kaarten. Je kunt iemand er niet meer op aanspreken.

Zouden ze dan zo dom zijn in Den Haag? Ja en nee, het is van essentieel belang dat we de zorg kosten onder controle krijgen. Het is van belang dat we socialer worden en langer en beter voor onze ouders gaan zorgen. het is echter niet ok dat als we dat dan niet meer kunnen er niet van uit kunnen gaan dat de zorg waar we ze aan toevertrouwen niet goed is.

Hoe leg je dat uit? We hebben het over mensen die er nu zitten.. Mensen die vanuit de crisis jaren keihard gewerkt hebben om een land te creëren dat welvaart en voorspoed kent. Hoe leg je uit dat we met gemak 22 Miljard in een bank steken omdat we vermoeden dat als de bank failliet gaat dat doomsday, het einde der wereld en de apocalyps nabij is. We weten het niet maar vermoeden het.. Op basis van vermoeden stoppen we 22 Miljard in een bank, let wel een COMMERCIEEL geleide organisatie waar een topbestuurder met 18 miljoen aan bonus naar huis ging! 22 Miljard.. om vervolgens te horen dat we met een beetje geluk “15 Miljard” terug krijgen.. en erger nog HET WAS VOORZIEN!!! Ze hadden al een voorziening getroffen in de staatsboekhouding waarin ze een forse afschrijving op deze bank hadden gedaan. Toch een beetje anders dan de mooie verhalen over “De bank is nu van de Nederlanders en ALLE winst komt ons toe”

Maar goed terug naar de kern, hoe leg je dat uit? Hoe leg je uit dat alle vette jaren vanaf midden 80 allemaal zijn opgegaan aan idiote projecten in binnen en buitenland. Hoe leg je uit dat een Poolse werknemer in Nederland dezelfde toeslagen krijgt als een Nederlander. Hoe leg je uit dat mensen die ooit in Nederland woonden kinderbijslag krijgen terwijl ze in het buitenland wonen. Hoe leg je uit dat er miljarden in een speelgoedvliegtuig gaan dat hoogstwaarschijnlijk nooit gekocht gaat worden. Hoe leg je uit dat de pensioen fondsen tekort komen en hoe leg je uit dat 700.000 man thuis zitten terwijl er een 300.000 mensen van over de grens hier werken. NOTE: ik bedoel hiermee dat er van die 700.000 mensen best een aantal zouden kunnen werken op de plekken waar ondernemers nu wel uit het buitenland MOETEN halen omdat iedereen hier het verdomt te doen.

Hoe leg je dat nou uit aan iemand die net in zijn of haar luier heeft geplast en geen schone luier krijgt?

Ik kan het niet meer uitleggen.. ik weet het echt niet meer en ondanks dat ik dagelijks denk  “zoek het maar uit” doe ik dat niet .. en weet je waarom? Omdat mensen zoals mijn moeder en al die mensen op die afdeling en al die afdelingen in de huizen in Nederland niet voor zichzelf kunnen spreken. Die verdienen onze stem en verdediging. Ze verdienen het!

Ik poste het filmpje al eerder maar langdurige zorg heeft vele gezichten en dit is een gezicht Den Haag, ik hoop dat jullie eens kijken naar mensen als dit. Misschien weten jullie het wel helemaal niet en denken jullie dat alle bejaarden elke dag een borreltje drinken en een biljartje leggen.. Keutelen over hoe vroeger alles beter was…

Ik hoop dat jullie kijken! En bedenk dan eens dat de vrouw die je ziet straks geen RECHT meer heeft een  schone luier of een washandje over lijf te krijgen. Kijk .. please kijk!

Cirkels

Ma_1 Juni 2013

Ik weet soms niet meer wat ik moet schrijven. Noem het een schrijversblok, een gebrek aan inspiratie of domweg omdat er niets nieuws te melden is. De dagen komen en de dagen gaan, elke dag weer. Soms maak je wat mee en soms helemaal niets. En als je dan al wat mee maakt dan komt dat in vele vormen. Positief, negatief.. dingen die je wel wilt delen en dingen die je niet kunt of wil delen.

Het was even geleden dat ik weer bij mijn moeder was geweest, althans dat ik de tijd genomen heb. Ik kom er wel maar soms met iets te veel haast in het lijf. Soms is er een zoon of dochter mee en dan maak jet het bezoek toch wat korter. Vandaag kon ik weer eens tijd maken om er gewoon te zijn.

Op de fiets om onderweg een poging te wagen het hoofd een beetje leeg te fietsen en tijdens het leegmaken doe je ook nog een beetje Cardio EN het kost helemaal niets.. een win win win of zo iets. Het is een mooie route naar mijn moeder althans die kun je er van maken als je van de gebaande paden durft af te wijken. In plaats van het “van A naar B” gaan probeer ik de route te zien als iets wat ik zelf kan beïnvloeden. Een mooie route dus, klein beetje door de mooiere wijken van ons mooie Hilversum om vervolgens via een stukje bos op de hei te belanden.

Weidse (voor zover mogelijk) uitzichten over de hei welke door de zon in alle pracht aan het ontwaken is. Overal mensen, stelletjes, loners en ouderen al dan niet met of zonder hond bewandelen op het gemak de heide. Het zonnetje op het bolletje en gekleed in goddelijk t-shirt keutel ik op mijn gemak richting het verpleeghuis.

Het laatste stukje is een lange weg door het bos, mijn moeder heeft het geluk op 1 van de mooiste plekjes te zitten wat betreft verpleeghuis. Gevangen tussen “Duiker” en andere grootheden der architectuur en mooi groen bos staat het, overigens saaie 70’er jaren bouw, verpleeghuis. In de buurt van het huis zie je de mensen komen en gaan. Op bezoek of net op bezoek geweest bij hun vader, moeder of geliefde. Mensen die gaan zijn vaak uitbundiger dan de mensen die komen.. niet gek ook omdat je wederom weer gewezen bent op de tekortkomingen die de ziekte met zich meebrengt.

Lekker gefietst en tikkeltje (jaja ook een dagje ouder) moe in de benen parkeer ik de fiets en loop het warme tehuis binnen. Bezoekers en bewoners mixen zich bij de receptie en de gang. Voor het getrainde oog vaak overduidelijk in welke categorie ze horen begroet je zo op de daarvoor meest geschikte wijze.

Jan, die de hele dag rondjes loopt door de gangen en om de 5 meter stopt en hardop aan zichzelf vermeld “Hij doet het niet hoor.. hij doet het niet” en dan weer 5 meter verder loopt en grote snelle pas. Of Greet die hoofd naar beneden, keurig gekleed langzaam door de gangen sloft en heel af en toe schichtig op kijkt. Zeg je haar vriendelijk gedag kijkt ze je altijd een beetje verlegen aan en lacht vriendelijk. Ans kijkt helemaal niet meer en zit graag in een hoekje.. ze vind het daar fijn of ze krijgt rust. Altijd gewapend met handtas alsof ze elk moment opgehaald kan worden door een iemand die haar lief is.

Via de trap ga ik naar de eerste verdieping alwaar zich dezelfde scenes afspelen. Riet in de hoek naast de deur, haar hoofd in haar handen en ogenschijnlijk verdrietig. Haar ogen zijn altijd getekend met diep donkere wallen alsof ze heel hard heeft gehuild.

Ansje sloft over de gangen op zoek naar een sigaret of iets anders wat ze kwijt is maar altijd de sigaret. Als ze in de huiskamer zit waar ook mijn moeder zit dan kan ze slecht blijven zitten. Elke 5 minuten spreekt ze “ik wil een sigaret, ik wil een sigaret, ik wil een sigaret” net zolang totdat de verzorging aangeeft dat ze er net 1 op heeft en dat ze straks weer een sigaret mag. De komende 5 minuten is ze dan weer rustig.. Ik vroeg me wel eens af waarom ze haar niet gewoon de sigaret gaven, echt veel slechter met de gezondheid kan het toch niet meer gaan. Het antwoord was even simpel als terecht.. “omdat we haar niet alleen kunnen laten met en sigaret” .. Er zijn nog meer mensen en werk dat ook aandacht vergt.. Simpel en logisch.

Naast mijn moeder Bet, en Bet praat in raadsels. Ze roept altijd “zuster… Zuster” met veel volume en als de dan gehoord wordt weet ze niet meer wat ze wilde vragen. Vandaag had ze haar zinnen gezet op de bloemen en verteld, in raadsels, dat de bloemen zo mooi waren. De bloemen waren ook heel mooi, paars en gele bloemen vulde de vaas op tafel.

Meneer Bart zit in zijn rolstoel en nadat ik naast mijn moeder ben gaan zitten vraagt hij mijn aandacht. “Hey .. hey jongen!!” roept hij mijn kant op. Nagenoeg iedereen ken ik bij naam of achternaam en ook mijnheer Bart spreek ik aan met zijn achternaam. “Wat leuk dat je komt jongen” verteld hij. Ik geef aan dat ik graag kom naar iedereen daar. Per slot voor rekening is het allemaal een beetje familie geworden. De meest krijgen niet zoveel bezoek en de afwisseling vinden ze wel fijn. “Vriendelijk bedankt hoor!!” zegt mijnheer Bart een keer of 5 tegen me en ik beantwoord hem met een vriendelijk lach.

Mijn moeder ziet het allemaal aan en balanceert tussen slaap en wakker. Het toedienen van de morfine heeft een apart effect op haar. Ze is suffer dan voorheen maar ook meer alert dan voorheen. Klinkt als een tegenstelling en in elke normale situatie ben ik het daar mee eens maar voor mensen met Alzheimer is niets normaal meer. Ze heeft een knuffel op schoot. En hond, een Sint Bernard om precies te zijn. Lekker zacht en ze houd hem ook stevig vast.

Samen drinken we koffie en ik praat wat met de verzorging en de bewoners. Er heerst een beetje raar sfeertje. Soms gebeurt  het dat ze niet zo lief zijn tegen elkaar. Ze hitsen elkaar op en de verwensingen, over niets overigens, vliegen over de tafel en door de gang.

Ansje zit binnen en gaat staan, ze is er van overtuigd dat een medebewoner haar vest heeft meegenomen. Het maakt niet uit welke medebewoner maar die heeft het gedaan. Bij de deur staat ze en als een kind dat oneerlijk behandeld is barst ze uit in tranen en snikt dat ze har vest terug wil. De verzorging pakt het mooi op en brengt haar tot bedaren. Nadat ze weer zit is de eerste opmerking of ze een sigaret mag.

Ik geef mijn moeder een stukje chocolade en nadat ze het eerste hapje heeft genomen geniet ze er zienderogen van. Op de vraag of ze nog een stukje wil kijkt ze me aan en spreekt luid en duidelijk ” Graag!” De verzorging hoort het en is met mij net zo verbaasd als ontroerd. Het zijn die kleine dingen die je nog wat doen en dat is niet uit te leggen aan iemand die dit nog nooit heeft meegemaakt.

Terwijl ik bezig ben komt Riet vervaarlijk op me afgelopen en sist me toe “wat mijn intenties zijn” Vanzelfsprekend antwoord ik dat ik niets anders dan goeds in de zin heb maar ze is er niet gerust op. Ik steek mijn hand uit als gebaar van vertrouwen en alles wat ik terug krijg zijn een paar flinke tikken op mijn hand en een blik die mogelijkerwijs echt kan doden.. en ze loopt weer weg.

De verzorging heeft spekkies gehaald voor mijn moeder, lekker zoet en zacht waardoor ze het met haar tandeloze mond lekker kan wegwerken zonder al te veel moeite. Ik breek een stukje af en geef het haar. Heerlijk sabbelt ze het weg en tijdens het opeten maak ik de opmerking “Spekkie voor het bekkie” en ze zet het op een lachen. En wederom is iedereen verbaast over de helderheid die ze af en toe toont.

Onderwijl begint het kibbelen weer in de huiskamer en mijn moeder begint weer te huilen. Het was iedereen die met haar werkte al opgevallen dat ze slecht tegen ruzie kan. Iets dat ze in haar onderbewustzijn nog steeds bij zich draagt. Ze kon er vroeger ook al slecht tegen als ik ruzie had met mijn broers of mijn vader over iets onbenulligs. Ze was bij gezondheid een van de beste politica geweest denk ik als ze dat had gewild. Het bemiddelen in conflicten was haar allersterkste punt en hoe ze het deed weet ik niet maar ze wist het altijd zo te draaien dat niemand zich echt in het ongelijk gesteld voelde. Misschien dat ik het allemaal teveel aan het romantiseren ben.. dat kan natuurlijk en al zou het… boeie!

Ik knuffel haar en ga weer weg na een kleine anderhalf uur verpleeghuis. Wederom op de fiets, door de mooie stukjes van Hilversum waar ik ooit voor het eerst geweest ben met mijn ouders en waar ik nu voor kies om te fietsen. En ik ben dankbaar voor de enkele momenten dat ik respons krijg, de lach op het gezicht of de geruststelling op een anders gezicht als ik zeg dat ” het allemaal wel goed komt”. Het hoofd leegfietsen, de hei over en terugdenken aan mooie tijden in de stille hop dat ooit mijn kinderen hetzelfde zullen denken en voelen als ik.

Een mooie vervolmaking van de cirkel van ouderschap.

Zorgen over de zorg

[Edit: het gaat om verzorgingshuizen ipv verpleeghuizen]

Hoorde vandaag nogmaals de plannen van het huidige kabinet. “Verpleeghuis moet niet gebruikelijk blijven” is het credo. Het moet minder makkelijk zijn om in een verzorgtehuis te komen blijkbaar. Het heeft te maken met de immer toenemende kosten voor de zorg. We gaan graag en veel naar de dok, hebben meer ziektes van deze tijd en we worden ouder.. mooi kut als dat in de weg zit van budgetten.

De ooit geprezen zorgstaat waarin wij leefden is iets dat mijn kinderen alleen nog maar leren in de geschiedenis les op school. De zorg wordt beter als het gaat om kwalitatieve zorg maar vele malen minder als het gaat om ontzorgende zorg. Het is ook lastig met al die etterbakken die blijven leven. Weet je het is ook veel beter als je gewoon je werkbare leven hard werkt, je deel bijdraagt aan het collectief en dan net na je pensioen dood neervalt. Mijn vader had dat concept goed begrepen en deed wat het beste was voor de Nederlandse staat.. ergo doodvallen vlak na zijn pensioen.

Het moet geen gewoonte meer zijn om naar een verzorgingshuis te gaan dus. Familie en thuiszorg moeten meer inspanningen leveren om de mensen thuis te houden zodat ze geen dure plekken in nemen. Nou ik ben een beetje ervaringsdeskundig wat dit betreft. Het is namelijk zo dat het helemaal niet zo simpel is om in een verzorgingshuis te komen. Mijn moeder wilde de balans die mijn vader probeerde te bewaren ernstig te doorbreken. Vermoedelijk heeft ze gedacht, die ouwe ging dood zonder zijn hard verdiende pensioen en zorg te innen, laat ik eens lekker lang ziek worden en dat voor hem doen. Ze heeft alzheimer en dat al heel wat jaren.

Ik ben als mantelzorger heel erg druk geweest met haar. In het begin viel het allemaal wel mee maar toen eten er bij in begon te schieten en ze midden in de nacht de straat op ging in de winter zonder jas dan wordt het wel anders. Als je van 1 keer per dag minimaal 5 keer per dag naar het huis van je moeder moet om iets op te lossen is het anders. En dan nog is het eigenlijk nog niet genoeg om in een tehuis te komen. Natuurlijk is er hulp. In de ochtend douchehulp, in de middag eet wat eten hulp en ‘s avonds help gaan slapen hulp. Maar tussen al die hulp momenten zitten heel veel uren dat iemand alleen is en eigenlijk niet meer alleen kan zijn. Die uren worden geacht opgevangen te worden door mantelzorg en .. ja wie eigenlijk?

Hoe dan ook, als het moeilijker moet worden in een verzorgingshuis te komen dan ben ik erg benieuwd wat de kriterea gaan worden. Is een afgevallen been voldoende of moet je blind, doof en half rottend zijn om opgevangen te worden? JAhaaa het kost geld dat weet ik en daar is te weinig van maar godbetert we hebben het wel over mensen ja… Ik blijf er bij dat er op andere manieren besparingen kunnen worden gevonden.. Weg met al dat management, weg met al die idioten die de managers lopen te managen om de anderer beter te managen.. ga zorgen. Denk dat je 35% van de werkzame mensen in de zorg zo weg kunt halen en gewoon de zorg blijven leveren die er al was.

Het is schreeuwen in de woestijn, dovemansoren.. kansloos… maar toch weiger ik om zo maar toe te geven aan de zucht tot besparingen zonder de kracht, wil en ruggegraat om betere beslissingen te nemen en eens echt goed door de zorg heen te gaan.

De Dag van de mantelzorg

Mantelzorg, vroeger een vrijwillige bezigheid. Je keek eens mee met je alleenstaande buurman of buurvrouw. Hielp een oud vrouwtje aan de overkant of paste op de kinderen van hen die door ziekte niet in staat waren dat zelf te doen. Voor ouders was het meestal ook vanzelfsprekend. Ze gingen langzaam achteruit en vaak hadden ze dan wat extra aandacht nodig. Vroeger ging dat allemaal vrijwillig…

Tegenwoordig is mantelzorg een onderdeel van onze verzorgingsstaat (voor zover we daar nog van spreken) en wordt van iedereen verwacht dat ze zijn of haar steentje bijdragen. Het “stop ze maar in een bejaardehuis” is definitief voorbij. De zorg is heel veel duurder geworden omdat we met zijn allen besloten langer te gaan leven. Met ouderdom komen gebreken in vele soorten en maten. Van slecht ter been tot en met ernstige vormen van dementie.

Er zijn gelukkig veel mensen die hun verantwoordelijkheid oppakken en zich niet laten storen door “dat zouden zij  toch moeten doen?” En zorgen waar nodig. Ik heb ook mijn deel aan mantelzorg gehad, dat is gedeeltelijk op deze site te lezen, en dat valt niet altijd makkelijk. Afhankelijk van de ziekte of mate van zorg die je moet verlenen doet het ernstige inbreuk op je situatie. Je moet rekening houden met werk, gezin, sociale activiteiten etc. Gewoon op vakantie gaan kan soms al heel lastig zijn omdat er wellicht niemand is die jouw afwezigheid kan opvangen.

Vandaag worden een aantal van deze mensen in het zonnetje gezet. Via de verschillende initiatieven door het hele land kunnen de mantelzorgers eens bij elkaar kruipen en ervaringen uitwisselen. Zien hoe een ander het doet is vaak een mooie reflectie op je eigen situatie.

Mantelzorgers, ooit vrijwillig .. tegenwoordig een onmisbaar en onbetaalde groep mensen die net het verschil maken tussen niets en toch nog een beetje!

Petje af voor iedereen die dat doet!

http://www.dedagvandemantelzorg.nl/

Gevangenen en bejaarden wisselen?

Hier werd ik op gewezen gisteren en ben even gaan zoeken. Ik vond hem on-line en wilde het graag met de mensen die mijn blog met regelmaat lezen delen. Uiteraard een tikkeltje gechargeerd op een paar punten maar de zorg kant van dit stuk zit er niet heel erg ver naast. Ik citeer van de originele site (link onderaan blogpost)

Laten we onze bejaarden in de gevangenis zetten en de criminelen in een verpleeghuis! Op deze manier hebben de bejaarden toegang tot douches, hobby’s, en begeleide wandelingetjes en uitjes. Ze krijgen dan ongelimiteerd gratis medicijnen, medische zorg en tandheelkundige behandelingen, rolstoelen enz. Bovendien krijgen ze geld in plaats van te moeten betalen.

Ze worden constant via videocameras in de gaten gehouden dus ze kunnen direct geholpen worden als ze vallen of hulp nodig hebben. Hun beddengoed wordt twee maal per week gewassen en al hun kleding wordt gewassen en gestreken naar hen terug gebracht. Een surveillant checkt elke 20 minuten hoe het met ze gaat en brengt maaltijden en hapjes naar hun cel. Ze kunnen familiebezoek ontvangen in een vertrek dat speciaal hiervoor ontworpen is.

Ze hebben toegang tot een bibliotheek, de sportzaal, een geestelijke raadgever, het zwembad en mogen een opleiding volgen. Eenvoudige kleding, schoenen, slippers en hulp zijn gratis voorhanden. Privékamers voor allen met een tuin waar oefeningen gedaan kunnen worden. Elke bejaarde heeft de beschikking over een computer, een TV, een radio en dagelijkse telefoongesprekken.

Een bestuur met managers is aangesteld om klachten in behandeling te nemen en de surveillanten moeten zich aan een strenge code hoe de bejaarden te behandelen, houden.

Terwijl aan de andere kant: De criminelen koud eten krijgen en worden alleen gelaten zonder dat er naar hen wordt omgekeken. De lichten gaan om negen uur savonds uit en douchen kan eens per week. Ze wonen in een kleine kamer, betalen 750,00 euro per maand en hebben geen enkele hoop er ooit nog uit te komen..

Link naar originele blogger