Ik mis je

Moederdag, voor velen een commerciële gelegenheid om iPads, IMacBooks of iWatdanooks te kopen voor zijn of haar moeder. Althans dat zou de fabrikant graag willen afgaande op de mailingen die er binnen komen in deze tijd. Voor mij gaat dat allemaal niet op. Net als vaderdag vind ik het allerleukste als je kinderen even aan je denken. Een zelfgemaakte wat dan ook, een tekening en natuurlijk het ontbijt op bed.

Op moederdag ging ik ook altijd naar die van mij of belde haar als ik niet kon. De laatste jaren trok ik gewapend met boterkoek naar het verzorgingshuis zodat alle mensen mee konden genieten van de lekkernijen die mijn moeder ooit zo graag tot zich nam.

Vandaag is de eerste moederdag dat dit niet meer gaat. Niet al te dramatisch hoor want, dooddoener, het leven gaat echt gewoon door. Maar het zijn wel de momenten dat je wat melancholiek kunt worden. Denkende aan wat ooit allemaal zo gewoon was voor je dat je er bijna achteloos mee om ging. En zo hoort het ook want dagelijks stilt staan denkende aan wat je allemaal gaat verliezen in je leven is alles behalve goed.

Vandaag mis ik haar extra, de lach, de gekheid, de dankbaarheid wanneer er een zelf gemaakt iets op tafel kwam, verpakt in crêpepapier. Ik mis haar aanwezigheid en de warme vertrouwde boezem waar ik als klein kind zo vaak tegen aan lag. Mis zelfs haar afwezigheid ten tijde van haar ziekte.

Dus zonder te veel dramatiek, geniet van je moeder en verwen ze als een gek vandaag!

MA_Tuin

Nepal #nlhelptnepal

Vandaag de actie help Nepal van giro 555. Weer een ramp zou je bijna denken. We hebben allemaal de beelden gezien en weten dat we gewoon moeten helpen.

Ik heb een haat liefde verhouding met acties. Liefde omdat ik altijd  weer verrast ben over de vrijgevigheid van ons volk. De inventiviteit van inzamelen door alle lagen en leeftijden van de bevolking. Haat omdat mensen maar al te graag delen wat ze gedaan hebben. Hoe ze hun geweten sussen en verder leven.

Ook ik deel niet graag of ik wel of niet geef aan een actie of goed doel. Ik doe het omdat ik mee leef of niet. Omdat ik vind dat wij het heel erg goed hebben ondanks dat ook wij het niet allemaal goed hebben. Maar als je niet deelt inspireer je misschien niet. Door mensen te wijzen op de mogelijkheden wordt er misschien meer gedoneerd.

Ik ga er tussen in zitten. Ik heb wat gegeven. Gewoon omdat ik dat kan en omdat ik het wil. Hoeveel is totaal niet relevant. Het is wat ik nu kan missen voor de Nepalese bevolking. Het is ook geen appèl aan een ander om het te doen, dat moet iedereen zelf weten maar ach als je een paar euro kan missen dan zijn ze er blij mee.

http://giro555.nl

image

Zestien!!!

Ik had speciaal niets gezegd, niets gepost en niets gedeeld. Het is geen dag waarop ik niets te delen heb trouwens. Deze dag is elk jaar weer speciaal en vandaag een beetje extra.

Lange verhalen kan ik schrijven over wat we allemaal hebben meegemaakt. Wat je veranderd hebt in mijn leven en hoe je een aanvulling bent op dat zelfde leven.

Kan pagina’s vullen met anecdotes van je op elke leeftijd. Je nukken en je prachtige kanten. Uren kan ik over je kletsen en elke dag denk ik aan je.

Dat kan ik allemaal doen maar ik doe het niet. Het zijn allemaal dingen die ons, ons maken. Unieke momenten die alleen wij en een kleine kring om ons heen delen. Onze geschiedenis, onze verhalen op een verjaardag en onze herinneringen aan het einde van een leven.

Het enige dat ik deel met desnoods de hele wereld is dat zonder jouw onze wereld heel veel minder mooi zou zijn.

Zoon, van harte gefeliciteerd met je 16e verjaardag!

image

Een laatste les

Het is eind januari 2015, het is inmiddels ruim een maand geleden dat wij afscheid hebben genomen van mijn moeder. Na lang ziek geweest te zijn gaf het lichaam het, gelukkig, op. Het was voor mij een nieuwe en eenmalige ervaring, geen ouders meer. Maf idee. Alsof je in ene alles helemaal alleen moet doen. er geen achtervang meer is die ouder heet. Geen mogelijkheid meer om fouten te maken. Dat kon natuurlijk al niet meer gezien de staat van mijn moeder maar toch. Het voelde op een gekke manier alleen (terwijl ik dat alles behalve ben!).

Ik rij meerdere keren per week langs de afslag naar het verpleeghuis. Meerdere keren heb ik de afgelopen tijd gedacht “hey ik moet weer even bij mijn ma langs, al weer even geleden” om vervolgens te realiseren dat dit niet meer kan. Er liggen zelfs nog spullen in het huis. Vind het moeilijk er naar toe te gaan en het op te halen.

Het voelt ook als een gat, het wegvallen van een zorg die je een tijd hebt gehad. Ik ben dankbaar dat ze niet meer hoeft te leven zoals ze de laatste maanden (misschien wel jaren) heeft geleefd maar je mist het verdorie toch. Zo nu en dan struin ik door oude foto’s die ik samen met de familie had verzameld voor de uitvaart. Dat maakt me weemoedig. Ik heb achterlijk veel foto’s van de afgelopen jaren waarin duidelijk de aftakeling te zien is. Die maken me nog weemoediger. Zo veel heeft ze moeten inleveren uiteindelijk.

Op de uitvaart draaiden foto’s van haar op de achtergrond. Het viel me pas daar op dat ze eigenlijk op elke foto breed lacht. Het was postuum een eerbetoon aan haar goede karakter en voor mij een herinnering dat het leven zo veel mooier is als je het lachend en open tegemoet kunt treden. Zo gaf ze me nog even een laatste les op de allerlaatste dag dat ze lijfelijk aanwezig was in ons leven… mooi mens 🙂

Ma-2004

Sja, 2014

Wat een maf jaar was dit. Er zijn niet veel jaren geweest die zo hectisch en intens waren als dit jaar. Veel beslissingen genomen, routines aangepast en waar nodig hulp gezocht, gekregen en gegeven.

Het jaar eindigde triest en met een opluchting. Het overlijden van mijn moeder, waar ik bijna 10 jaar intensief voor heb gezorgd, markeerde een einde aan een tijdperk. Opgelucht kan ik zijn dat er rust is, bij haar maar ook bij mij.

Opgelucht dat de uitvaart goed bezocht was. Een lege zaal omdat ze iedereen heeft overleefd was een doem scenario in mijn hoofd. Het was zo mooi om te zien dat er een aantal mensen was. Onverwacht en zo verschrikkelijk gewaardeerd. Kwamen ze niet speciaal voor mijn moeder dan wel voor 1 van ons.

Een stukje vertellen in publiek gaat me niet moeilijk af maar die kleine 10 minuten bij de uitvaart waren de langste ooit en toch heb ik maar een heel klein tipje van de sluier kunnen oplichten wat betreft het leven van mijn moeder.

Op de achtergrond liepen foto’s van haar in een halfuur durende carrousel. Terwijl ik mijn afscheid nam zag ik dat op elke foto ze een dikke vette lach had. Een mooi moment daar zo naast de kist. Een moment van herinneringen aan iemand die zelden chagrijnig of humeurig was.

Nu is er rust, tijd voor andere dingen. Tijd voor een nieuw jaar. Ik ga er blind in en neem me niets voor behalve dat ik nog iets meer in de geest van haar ga proberen te leven… Lachen en vrolijk..

Dank jullie allemaal voor het meelezen, meeleven en reageren hier. Jullie gaven mij en mijn moeder een gezicht. De verschrikkelijke ziekte van Alzheimer een plaats. Die strijd is niet over… Helaas..

Ik wens jullie allemaal een mooie jaarwisseling en alle goeds en geluk die jullie kunnen hebben in het komende jaar en de jaren die komen.

Menno