jaar 17

 

Het 17e jaar al weer, 6 Augustus 1995 een datum die nooit uit het geheugen meer gaat. Het is ook alweer een jaar later dat ik er een blog over maak. Het is een soort traditie geworden. Gedeeltelijk om het weer even lekker weg te schrijven maar zeker ook om er weer eens goed aan te denken. Ik heb besloten er geen dramatische schijfteksten aan te wijden deze keer, gewoon omdat dit niet nodig is.

 

Wat me het meest bij blijft zijn die kleine momenten, laatst blogte ik er al over 1. Zover ik weet 1 van mijn eerste herinneringen die ik heb. Dagen als vandaag doen je terug gaan in de tijd, terug naar die heldere eenvoudige jaren waar alles duidelijk was. De wereld veroveren was geen gepasseerd station en lang en gelukkig leven een feit. Zorgen waren beperkt tot wat je ging eten of wat je moest gaan doen het weekend.

Het meeste bij blijft de aanwezigheid van hem, hij was er altijd zonder er te zijn. Vaak laat terug van werk en dan zijn standaard loopje als hij binnen kwam. Eerst een kus aan zijn vrouw en dan aan ons. Jas uit en naar boven om zijn schoenen uit te doen, stropdas af en colbert uit. Dan naar beneden en van boven op de kast een pakje shag pakken, drum met groene rizla vloeitjes. Sigaretje draaien op zijn gemak en dan opsteken. Even een moment van genieten immers hij rookte alleen ‘s avonds en in het weekend. Links op de sky leren bank, donker bruin met een mooie zitkuil op de vaste plekken. Krantje er bij en tijdens het lezen de dag doornemen met zijn vrouw.. mijn moeder.

 

In de weekenden was hij er voor ons, we deden altijd wel wat of naar de hei of met de auto ergens naar toe. Een frietje op zondag tijdens de zoveelste “7 dorpen” tocht met de auto. Een bal en het bos of een keer naar de dierentuin. Praten over school, vriendjes en andere kinderlijke zaken, gewoon een vader… Er waren nog geen computers dus afgeleid door twitter, facebook of mail was hij niet nee hij was er voor ons omdat hij ook wel wist dat hij de hele week lang van huis was.

 

Vakanties met eindeloos geduld wachten naast een rivier waar ik wederom probeerde de aarde anders in te delen. Wachten bij de attracties waar lange rijen stonden en hij toch niet in ging. Broodjes in de tas en zo nu en dan een sigaretje. Genieten op een bankje als wij weer eens in de speeltuin zaten. Wachten aan de waterkant als wij wederom weer in het water aan het frutselen waren. Vakanties in Oostenrijk, het zwarte woud, de kippekoele in Drenthe of de meest geliefde vakanties op Texel.

 

Ben met de kleinste even naar mijn moeder geweest vanmorgen, gewoon om der even te knuffelen. Gelukkig weet ze niet meer van dit al want ze was stapelgek op die man. Heel veel jaren erg gelukkig geweest met elkaar en ze is nooit echt meer hetzelfde geworden na zijn overlijden. Het zien van de kleinste bracht een dikke brede vette lach op haar gezicht.. dat gelukkig wel.

 

Vandaag 17 jaar geleden alweer stopte zijn voor mij gouden hart en werd alles anders. “Tijd heelt alle wonden” zeggen ze en daar ben ik het niet mee eens. Tijd geeft de wonden een plaats maar echt helen doen ze nooit.

 

09-08-1934 – 06-08-1995

Wij op Texel ergens einde 1979 en de laatste foto die ik heb van ons (en hem) voorjaar 1995.

11 thoughts on “jaar 17

  1. Jeetje Menno, ik zie nu hoeveel je moeder veranderd is…. Sterkte op deze terugkerende dag, en ben het met je eens, tijd geeft ellende een plek, maar de ellende blijft.

  2. Ik herken het, mijn vader overleed 22 jaar geleden plotseling in Parijs, en ik mis hem nog steeds. En daarna een moeder met alzheimer, die 2 jaar geleden overleed, en haar mis ik ook nog steeds.

  3. Prachtig eerbetoon aan jouw vader Menno en met de laatste alinea ben ik het roerend eens. Tijd heelt niks
    Knuff

  4. Ik heb mijn pa en ma nog maar zie ze hard achteruit gaan…kom er dagelijks en probeer zoveel mogelijk met hen te genieten, dingen die pa vertelt over vroeger te onthouden of vast te leggen en zie er als een berg tegenop afscheid te moeten nemen zoals jij veels te vroeg hebt moeten doen…
    Maar die dag komt toch eens….
    Jouw Blogs, jouw herinneringen doen mij beseffen dat ik van hen moet genieten en zoveel mogelijk moet helpen en ondersteunen nu ik ze nog heb. Niet dat ik dat niet weet maar je verhaal maakt het weer even heel duidelijk.
    Als ik kon draaide ik de tijd even terug zodat jij ook even weer met je pa kon praten, lopen, lachen of gewoon even naast kon zitten en zijn geur kon ruiken maar helaas Menno….het gaat niet…
    Ik wens je de kracht toe het gemis van je vader, want dat is duidelijk tussen de regels door te merken, te kunnen dragen.
    Die uitspraak van ´tijd heelt alle wonden´ is net zo stom als die uitspraak ´geen hand vol maar een land vol´ als je net de verkering uit hebt en verdriet hebt om het meisje (of de jongen) die je kwijt bent.
    Mensen willen iets zeggen maar soms is zwijgen en een hand op de schouder of een arm erom goud waard!
    Sterkte maatje…

    Friends4friends, remember? If you need me, call me!

Leave a Reply to MartyCancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.