“Marco Borsato krijgt de Majoor Bosshardt Prijs” lees ik op de verschillende internetsites gisteren. En ergens verbaas ik me over dit soort dingen. Niet zozeer omdat ik het de beste man niet gun of zo immers hij doet er zijn best voor maar toch..

Wat mij stiekem altijd toch een beetje verbaast is dat “prijzen” als deze vaak naar de “bekende Nederlander” gaan. Op zich begrijp ik wel dat je als organisatie liever geassocieerd wordt met een bekende naam maar toch voelt het altijd een beetje “goedkoop”

Tuurlijk Marco (in dit geval) zet zich in voor Warchild en gebruikt zijn goede (en bekende) naam voor het verwerven van aandacht voor deze specifieke zaak. Dat is nobel en met alle respect “good for business” want uiteindelijk draait het daar natuurlijk ook om. Als BN’er wil je graag met een goed doel worden geassocieerd omdat je er (als het goed is) wat mee hebt. Marco is vader dus begrijp ik (als mede vader) zijn keuze voor Warchild. En het legt hem geen windeieren. Niets mis mee het is een win win situatie.

Wat ik dan uiteindelijk jammer vind is dat er zo veel andere helden zijn die zich zo ontzettend hard inzetten voor doelen als deze die volledig in de schaduw blijven staan. Sommige omdat ze daar expres voor kiezen en anderen omdat ze gewoon niet gezien worden of interessant zijn.

Zo keek ik gisteren naar het Journaal waar veel aandacht was voor het “evenement” van vandaag waar veel mensen vrijwillig de Alpe d’Huzes met de fiets beklimmen om geld in te zamelen voor (of beter gezegd tegen) kanker. In dat journaal was een dame, gewoon een dame. Ik ben haar naam kwijt maar het zou zo je buurvrouw kunnen zijn. Ze viel niet echt op en deed haar ding. Maar wat bleek, ze was heel eenvoudig begonnen met wat kinderen in het winkelcentrum en verzamelde statiegeld van winkelende mensen. Dat statiegeld ging in de pot om een bijdrage te kunnen leveren in de strijd tegen kanker.
Deze vrouw heeft nog een fors aantal andere activiteiten gedaan om geld in te zamelen en heeft op die manier in haar uppie een ton (lees € 100.000) aan euro’s weten op te halen! Een ton! Als persoon…

Ik weet het niet hoor maar dat zijn wat mij betreft helden. En hen die de moeite nemen aan elke deur “nee nu even niet” aan te horen als ze met de collectebus lopen. Of hen die tijd en aandacht vrijmaken om vrijwillig god weet wat dan ook te doen voor het “goede doel” … De mensen die in verpleeghuizen de hele dag lopen om te helpen en daar geen euro voor krijgen.

Die mensen zouden ook eens een prijs mogen krijgen. Als ik Marco was geweest had ik vriendelijk dank je wel gezegd en eervol gevraagd of ze niet een onbekende Nederlander in het zonnetje konden zetten. maar .. wie ben ik 🙂

Al zeker 12000 keer liep en sloot ik deze deur. Al zeker 12000 keer de gewoonste zaak van de wereld. Al zeker 12000 keer ging ik alleen,met 2,3,4 of 5 mensen door die deur.

Vandaag ga ik weer door die deur. Het zal zonder twijfel één van de zwaarste keren zijn dat ik deze deur achter mij sluit!

Zonder inspiratie zat ik vanavond en wat doe je dan? Juist je zet iets op dat je hopelijk inspireert. Dat kan radio zijn of televisie. In mijn geval zou het de Televisie worden en niet zo maar wat maar het Eurovisie Songfestival. Ik had Donderdag al gekeken naar de resultaten en ook gezien dat wat we met zijn allen al verwachte ook gebeurde.. de 3J’s konden huiswaarts.

Wat is dat toch met het Songfestival? Je kunt er heel lang over debatteren maar volgens mij is er iets meer dan politiek. Natuurlijk stemmen een aantal landen op elkaar maar dat is volgens mij al van oudsher een veel gebruikte praktijk. Beter een goede buur(land) dan een verre vriend en je weet maar nooit wat het economisch weer kan opleveren als je buurland wint of het idee krijgt dat je aardig voor ze bent geweest. Nee dat is het niet alleen. Kijkende naar Nederland (en andere landen) lijkt het wel alsof we ons een beetje schamen.

Schamen?

ja schamen… ik zie de ene fantastische act na de andere voorbij komen. Met puntmutsen, zonder mutsen, met zilveren pakjes of met god weet wat. Ze zingen een liedje.. en dat liedje is niet speciaal goed ofzo nee dat is niet bijzonder vaak maar wel anders. Het is of heel erg naar de wetten van het deelnemende land geschreven en gecomponeerd of het is groots en apart.

Dan komen wij… de 3J’s.. en begrijp me niet verkeerd hoor.. ik vind de J’s fantastisch en Jan Dulles is een uitermate goede zanger daar is niets mis mee.. maar dat vinden “wij”

Hoe zou een buitenlander daar naar kijken? Die kent de J’s niet.. die kent Dulles niet en ziet alleen een paar mannen staan die “een liedje” doen dat door werkelijk elk land gedaan had kunnen worden. Niet speciaal en zeker niet groots. Was het nou nog in het Nederlands geweest dan sja wie weet hadden we nog mensen kunnen inspireren om eens te luisteren naar wat ze in godesnaam zongen.

Nee .. we moeten of gekker en groter of meer handtekening gooien aan onze liedjes.. dat gezegd hebbende moet ik in ene aan de Toppers denken.. De identiteit van Nederland voor vele buitenlanders is “drugs gratis te krijgen, hoeren op elke hoek van elke straat in elk dorp,homo’s zijn er meer dan inwoners en lopen vrij rond! en je mag de politie slaan” hmm dan deden de toppers het niet eens zo heel slecht… dat is het dus ook niet …

Ach.. dan maar groots 🙂 heel groot! Iets met vuurwerk een mega joint wellicht en schaars geklede dames.. paar leren mannen (politie mannen?bouwvakkers en indianen?) op de achtergrond tegen een decor van rode lampen en grachtenpanden. We winnen gegarandeerd!

Alive and kicking!

Druk bezig met de CD presentatie van Erikah.

Druk bezig met de rest van het werk dat er ook gewoon ligt.

Druk bezig met het bedenken hoe alles verder moet.

Druk bezig met iets doen.

Druk met schrijven.

Maar…

Still here 🙂