Zomer1979, het was ergens in augustus als ik het me goed herinner. Ik was inmiddels richting de 9 jaar oud. We kwamen terug van of gingen op vakantie uit/naar Oostenrijk. Er waren nog geen mobieltjes (gelukkig) en communicatie met het thuisfront was altijd op afspraak. Zo ook dit telefoontje…

We zaten in een wegrestaurant, vergeef me als ik niet meer weet of we terug kwamen of weggingen, toen mijn vader opstond en zei dat hij ging bellen. Mijn oma (de moeder van mijn moeder) paste op het huis tijdens onze vakanties. Na een minuut of 10 kwam mijn vader terug en nam mijn moeder apart. Even daarna kwamen ze terug aan tafel zitten en vertelde ons dat er misschien een ander huis voor ons beschikbaar was… “huh? een ander huis?” dacht ik nog..

Ik ben geboren in een flat, op de 3e verdieping. Het was een flat die slechts 3 verdiepingen telde en daardoor waren wij in de gelukkige situatie dat we een flinke zolder hadden. Beneden was het niet echt ruim en vooral oneconomisch ingedeeld. Een grote lange gang, een eetkamer en een zitkamer die niet verenigbaar waren (zeker niet met de 2 linkerhanden van mijn vader). 2 slaapkamers beneden en 2 boven. We waren met zijn 5’en thuis en ik was de laatste in de rij. Ik kreeg dus automatisch de kleinste kamer. De kamer was serieus klein, ik had een bed dat je kon opklappen tegen de muur. Er boven zat een plank en er voor zat een gordijn (bruin met oranje.. ja hoe cliché voor die tijd) en pas als het bed opgeklapt was had ik wat ruimte om te spelen. Als het bed “uit” stond kon ik er net langs lopen. Kasten had ik niet in die kamer.

Broers hadden het iets beter maar ook niet bijzonder groot. De zolder, ja die was tof! Hoog,groot en met een “houthok” .. wat we met al dat “hout” moesten weet ik tot op de dag van vandaag niet maar we hadden een “houthok” Onder de dakspanten een gordijn met daarachter de overbekende “zolder ik zoek het nog wel een keer uit maar weggooien doen we nog niet” spullen. Het gordijn gaf ons wel een mooie verstop plek en ik weet nog goed dat ik ooit misselijk achter het gordijn vandaan kwam omdat broer en ik het nodig vonden een heel pak “bastogne koeken” soldaat te maken.

Hoe dan ook een flat, een badkamer hadden we niet. Naast de keuken zat een “nat hok” waarin een lavet zat. Voor de jonkies onder ons, een lavet was een soort wasmachine. Een ronde stenen bak waarin je een schoep kon doen. Deze werd dan door een motor aangedreven en “draaide” de was door het lavet. Ernstig handig toentertijd. Hebben naar mijn weten er maar even gebruik van gemaakt omdat daarna de “bovenlader” zijn entree deed. Klein dus… een keuken, balkon aan de voorkant en het lavet.

Voor de deur een enorm grasveld. Erg praktisch (zeker nu ik zelf vader ben) voor mijn ouders toentertijd want ze keken zo uit over het veld en konden ons in de gaten houden. En deden zij dat niet dan deed een van de andere buren dat wel. Sociale controle was toen nog gewoon en voelde veel minder als inbreuk op privacy dan dat het nu doet.

Een ander huis… jeetje.. in een heel ander gedeelte van Hilversum. Helemaal aan de andere kant zelfs. Andere school, andere vriendjes.. ik vond het maar niets en de bokkenpruik ging op.

Mijn vader kon het eigenlijk niet helemaal betalen maar maakte toch een afspraak om te gaan kijken in dat huis. Het was een mooie dag toen we gingen kijken. De zon scheen uitbundig en ik was stiekem toch wel benieuwd.

Het nummer was 51.. in een hofje.. in een wijkje… ver van alles wat ik kende. Het eerste dat mij opviel was dat alles hetzelfde was. Ieder huis hetzelfde en alleen onderscheidend door het huisnummer, beplanting in de tuin en de kleur van de gordijnen. Sja.. aan de voorkant vond ik het eigenlijk niets…

Het was even wachten maar uiteindelijk konden we naar binnen. Het huis was leeg… geen tapijt, geen leven, steriel en dood.

Ik weet nog dat toen ik de huiskamer in liep en even bleef staan de volgende woorden sprak “we kunnen wel een treintje aanleggen om van de voor naar de achterkamer te komen!” zo onder de indruk was ik van dat huis. Het was groot, heel erg groot zeker voor mij op dat moment. Het was een licht huis (doorzonwoning in optima forma) en het had een tuin!

Ik was inmiddels verkocht… en gaf mijn ouders mijn zegen (en ik weet zeker dat alleen dat al de overtuigende trap was voor ze 😉 ) …

1979 begon mijn nieuwe leven. Een leven uit de flat, een leven zonder alles wat ik tot die tijd kende behalve mijn familie. Een leven met nieuwe vrienden en uitdagingen.

Het is Dinsdag 26 April 2011. Ik ben inmiddels een paar jaar ouder en op sommige punten zelfs wat wijzer geworden.

Ik sta in het huis waar ik 32 jaar geleden compleet van ondersteboven was… Het huis is leeg, levenloos en kaal. Vloerbedekking heeft plaats gemaakt voor beton… de kasten voor plekken op de muur waar mijn vader of mijn oom nooit bij konden met schilderen of behangen.

Uit het plafond steken dezelfde koperen draden die daar 32 jaar geleden ook zaten. Ik sta voor in de kamer en kijk naar achteren. Die trein om van voor naar achteren te komen heeft plaatsgemaakt voor “het is best een ruime kamer” .. de zon schijnt even uitbundig als toen…

Boven is het leeg, de tuin is leeg, de badkamer is leeg.. alsof de afgelopen 32 jaar nooit zijn gebeurt. Alsof geschiedenis verdwijnt met het inleveren van de sleutel.

Voor de kenner voldoende geschiedenis. De klemmetjes van de telefoon kabel die ik trok toen mijn ouders naar de kerk waren op zondag ochtend. De gaten van de antenne voor de 27MC die ik plaatste toen mijn ouder naar de kerk waren. De gaten van de kabeltelevisie die ik trok toen zij… inderdaad.. kerk 🙂

Teksten op de vloer, geschreven in een baldadige bui. Het gaat over mijn oudste broer en zijn toenmalige vriendin. Aangezien ik niet weet welke leeftijden die lezen zal de inhoud van die tekst bij mij blijven.

Leeg.. klaar… 32 jaar lang mijn plekje. 32 jaar lang mijn geschiedenis.. 32 jaar lang het veilige heenkomen van mijn ouders. Daar waar ik het levenloze lichaam van mijn vader in mijn armen nam en hem een kus op zijn koude voorhoofd gaf. Daar waar ik sliep, daar waar mijn broers sliepen, daar waar mijn kinderen en vrouw sliepen… daar waar mijn hele halve leven zich heeft afgespeeld.

5 Kilometer verderop zit ze, geen weet van wie ze ooit was en waar ze ooit was.. geen idee

Ik leg de sleutels op het aanrecht en loop voor de laatste keer door de gang. Nog een keer snuif ik de lucht op die ik al zo lang associeer met “veilig” en “thuis” en “mijn” en probeer af te sluiten in mijn hoofd…

Ik begin alvast met de deur…

Ik wist het zo zeker, er was geen andere weg. De toekomst was helder en duidelijk. Zo moest het gaan en niet anders.

En dan heel langzaam, gaandeweg in alles wat je doet bekruipt je dat gevoel van onrust. Is het wel zo? Is dit wel de juiste weg? Weet ik het allemaal wel zo zeker? Het probleem is dat gedurende deze tijd je als verlamd komt te staan. Er komt feitelijk niets meer uit je handen en geest. Alsof de wereld stil komt te staan terwijl alles gewoon doorgaat.

Daar doorheen komen is lastig want voor je goede god weet je dat een tijdje geleden alles nog zo helder en duidelijk was… nu niet meer. Hoe daar dan uit? Hoe doe je dat.. hoe kom je weer aan het lopen of hoe kom je weer vooruit?

Het is als die groep mensen die staan te kijken hoe er iemand verdrinkt. Iedereen denkt van de ander “dat doet hij of zij wel”  en uiteindelijk staat iedereen stil en de persoon verdrinkt. Je staat er bij en je kijkt er na. Je weet dat je knopen door moet hakken alleen weet je niet elke dag zeker welke knoop dan in godsnaam. Stel dat je de knoop doorhakt waar je aan hangt? Dan pleur je mooi naar beneden… of de knoop waar je kinderen aan hangen? Dan pleuren die naar beneden.

Welke knoop, vooruit of achteruit.. “had ik maar” of “zal ik nu”  wel doen of niet doen.. stilstaan of verdrinken… stil zijn of vertellen, eerlijk of oneerlijk…

En dan net als je denkt dat je het weet… blijk je zoals altijd weer helemaal niets te weten.

Wat ik wel weet is dat het niet te lang moet duren 🙂

… althans.. dat denk ik

Sorry voor de vloedgolf aan blogs, soms heb je dat.

Gisteren de ontruiming van het huis van mijn moeder (blog) en ze was weer gevallen waardoor haar gezicht weer in elkaar zat (blog) en een miscommunicatie qua planning prive maakte mij vanmorgen niet de meest leuke persoon in deze wereld.

Mijn oudste 2  kinderen hadden studiedag (althans de docenten) en waren vrij. De oudste had een verjaardag welke gevierd werd in de Eemhof (CenterParcs). Met enige spoed en gehaast vanmorgen naar Zeewolde gereden om daar rond 09:30 aan te komen zoals de planning in de uitnodiging aangaf. De auto parkeren op hop naar het zwembad lopen. Op zich een lekker ritje gehad en kunnen kletsen met Junior.

Aangekomen rond 09:45 en er was helemaal niemand. Nog even gewacht maar niets nada noppes njente. Tijd om met inmiddels een kleine irritatie factor de telefoon te pakken en naar huis te bellen. “Ik ga even informeren” zei Bri “bel je zo terug” … Enfin een paar minuten later belde ze terug met de melding dat het zwemmen pas om 11 uur was en dat iedereen nu bij de jarige job thuis zat… *zucht*

Al vloekende en tierende liep ik rond mijzelf ernstig zielig te vinden .. waarom is dat nou weer niet goed geregeld en ik heb nog zoveel te doen en ik heb me de blubber gehaast en .. en .. en.. Terwijl ik zo zielig ben snauw ik ook mijn zoon nog eens toe dat hij niet zo dicht om me heen moet lopen en hij loopt een eindje bij me vandaan…

Het is dat moment en dat moment alleen, ik zie hem staan.. enigszins verwonderd en enigszins gekwetst… ik kijk eens voor me.. naast me… en naar hem..

“Iedereen kan de klere krijgen!” is de 2e gedachte die ik heb. Ik pak hem lekker bij zijn schouder en tover een dikke vette lach op mijn gezicht. We gaan samen lekker het terras op en ik bestel een grote Cola (wat hij normaal alleen in het weekend drinkt) en een heerlijke moorkop! Zelf neem ik een bak koffie en kwarkgebak (jaja de lijn enzo 😉 ) en we hebben samen meer dan een uur in de zon heerlijk gesproken, gelachen en ge-Joetoept 😉 en nog meer cola gedronken 🙂

Mijn dag is weer helemaal goed 🙂

“Doen we!” zei ik vol overtuiging een paar weken geleden. Ik zit al 100 miljoen jaar in het vakgebied van media en mag inmiddels wel zeggen dat er weinig is dat mij nog kan verrassen in deze branche. Alle aspecten van het “vak” wel doorgelopen de afgelopen 20 jaar en dat was waarschijnlijk de reden voor de overtuiging in mijn “doen we”.

Een clip maken dus, dat was de opdracht. En in tegenstelling tot mijn “vroege” jaren is de betekenis van een clip tegenwoordig ernstig veel lager dan vroegah! Ik kan me de clips nog wel herinneren, Thriller van Michael Jackson wat eigenlijk meer korte speelfilms waren. Of Can you feel it van de Jacksons. Zelfs de clip van de Star Sisters was voor nederlandse begrippen echt uitpakken! Je zat er maanden op te wachten en er waren previews voor de previews en zelfs met enige regelmaat bioscoop voorvertoning van clips! Ergo er was geld voor over.

MTV en TMF en SKY en the Music Box waren zenders speciaal voor de massa en clips. Plaatjes werden gemaakt of gekraakt door de clip die er bij zat. Goed nummer slechte clip? Aanzienlijke kans dat een plaat het niet ” werd” en vice versa ook!

Die tijd is inmiddels echt voorbij, budgetten staan heel erg onder druk bij platenmaatschappijen en artiesten zelf ook. Het weinige geld dat er is gaat veelal naar andere belangrijke doelen zoals productie, arrangement en muzikanten. Hoe dan ook een clip is er zeer zeker nog wel nodig.

Samen met Erikah lang gezeten en nagedacht over wat te doen. Gaan we heel ingewikkeld doen met eigenlijk te weinig budget waardoor het eigenlijk net niets is? Of gaan we voor “eenvoud” en gebruiken we wat we hebben om deze “eenvoud” zo goed mogelijk te laten zien? Het laatste is gekozen.

Script schrijven, uitproberen en definitief plannen. Alles binnen het tijdsbestek van slechts 2 weken. Dankzij de social media waren we snel voorzien van een paar hele leuke mensen die bereid waren een dag van hun leven op te offeren om gezellig met ons een dagje in prachtig weer door te brengen!

Het nummer “Doe ‘t dan”  ademt energie, positiviteit en kracht. Dat hebben we op een basale manier in de clip naar voren willen laten komen. Ongedwongen, energiek en met kracht! Volgens mij zijn we daar in geslaagd!

Dankzij de uitstekende assistentie van Brigitt (zij reed onder andere de auto!) Nicole, Yael, Wendy en Rene en de figuratie van Mark en Viona en Francis en natuurlijk mijn eigen bloedjes konden we er een hele leuke dagvan maken.

Voor de freaks onder ons, het is gedraaid op een Sony EX3 op full HD chip 1920×1080. Gemonteerd op Avid (Native AMA edit) en als XDCAM HD 50Mbits (1080i/50) MXF opgeleverd.

Nou ja lekker boeiend, ik vond het leuk om met beperkt budget en weinig tijd toch iets moois te maken en volgens mij en de algemene reacties is dat prima gelukt!

Enjoy!

(Originele aankondiging van de Clip kun je hier lezen op de site van Erikah)