Het is 10 September 2001, mijn compagnon en ik maken ons klaar voor de terug reis. We hebben een ruime week doorgebracht in New Orleans waar we een beurs bezocht hadden waarvan wij dachten dat hij van belang zou zijn… wetende dat we een ruime week uitstekend hebben genoten van de Orleanse gastvrijheid (zolang je dollars hebt) geeft voldoende aan hoe interessant deze beurs was…
Met gemengde gevoelens verlaten we ons hotel dat toepasselijk “Maison Dupies” heette en in het zwembad de initialen “MD” had staan..
.. We vlogen met United van New Orleans naar Washington (de budget versie .. immers de dollars waren inmiddels in vloeibare vorm verdwenen.. jong en wild 😉 )..
Rond het avonduur lokale tijd kwamen we aan in Washington waar onze aansluitende vlucht wat vertraging had. iets met de de-icer.. (die krengen die er voor zorgen dat een dergelijk apparaat überhaupt kan opstijgen zonder ijs op de vleugels..). We dronken een biertje en gelaten wachten we de borden af…
We boarden en zetten onze benen die met romp en inmens hoofd 1.90 meten klem tussen de stoelen in afwachting van de komende 8 uur. Nou moet je weten dat ik inmiddels aanzienlijk veel gevlogen heb en er steeds minder lol in heb.. een naar gevoel van onrust en geen controle maakt zich altijd meester van me als we boven die enorme plas vliegen. Leuk idee dat water .. zacht enzo maar van 10 kilometer hoogte geloof ik daar niet zo in. Weet dat ik als kleine jongen in het zwembad graag de sier maakte met sierlijke duiken van de duikplank en met veel bravoure het water in gleed… tot die ene keer dat mijn voeten de plank niet helemaal ingeschat hadden en ik “plat op de (toen nog) sixpack het water raakte… rood en minimaal 1 minuut buiten adem spartelde ik als een kroepoek in bakvet om geheel uncool het water uit te komen.. maar goed.. dat dan van 10 kilometer!
Omdat je naar het oosten vliegt ga je vooruit in de tijd en vlieg je eigenlijk door de dag heen.. (hey. had Einstein daar geen theorie over?) .. en is het redelijk snel donker. De in flight crew wil ook graag slapen en zorgt voor een snelle bevoorrading van het “vee” aan boord. Met mijn armen tegen mijn zij aangeklemd probeer ik enigszins een soort van normaal te eten… Het bestek is dan nog van ijzer (of als je het echt wilt weten.. stainless steel… ) .. en eet redelijk. Kip of Vis… en ik als enorme fan van de film “Airplane” weet dan natuurlijk dat Kip het enige juiste en veilige antwoord is!
Lekker slapen (not..) en de tijd uitzitten.. nog maar een keer die film kijken want meer kun je toch niet….
Het laatste uur van de vlucht is in zicht.. Ierland en Engeland glijden onder ons door.. een ontbijtje en “cabin crew prepare for arrival” klinkt er door de speakers. Saillant detail is dat op dat moment de deur naar de piloten meer open stond dan dicht en je gewoon de piloten hun werk kon zien doen… (en tijdens een trans-Atlantische vlucht kun je dat als niet graag vlieger maar beter niet doen 😉 )…
Zonder dat we dat op het moment zelf doorhadden was er iets anders.. een soort van rare sfeer aan boord.. de crew was snel en leek ongeïnteresseerd in “het vee” iedereen was wat stil en de gezichten waren niet vrolijk… op dat moment denk je dan dat ze gewoon moe zijn. Ook zij gaan door de tijd heen en weer en het moet doodvermoeiend zijn dat elke keer weer te moeten doen… Weet nog wel dat ik vroeger niets liever zou willen dan in een vliegtuig werken.. geweldig.. op naar exotische en verre bestemmingen..en dat elke dat elke dag weer.. een hemel… een droom… Nu weet ik na de zoveelste oorontsteking en drukverschillen (aaauuuwwwww) dat het werken in een te krappe ruimte met mensen die vaak enorm asociaal zijn net zo leuk moet zijn als het werken in een tank auto waar je de binnenkant mag schoonspuiten..
De landing is voorspoedig en we schrijven 11 September 2001 … het duurt vrij lang voordat we aan de gate staan op Schiphol maar uiteindelijk staan we stil. Zoals altijd is dat het moment waar iedereen spontaan in ene zijn aambeien moet ontlasten en het hele vliegtuig wil op hetzelfde moment zijn tas/koffer/jas uit de overhead bin halen… dat resulteert altijd in leuke taferelen met een hoop boze en geïrriteerde blikken..
We lopen de gate uit op weg naar de bagage claim en CNN staat op… er is iets maar we zijn het zo zat na die week keihard werken (…) en de lange terugreis die zoals gewoonlijk weer eens 24 uur in beslag heeft genomen.. dat we snel naar de bagage hal lopen.. We nemen de koffers en gaan naar huis.
Kletsen in de auto.. (sja week weggeweest.. dan hebbe ge weer wat te lullen..) .. en via de A2 rijden we naar Hilversum. Vlakbij huis gaat de telefoon… ik neem op en hoor “godzijdank.. je bent in orde.. ik maakte me zorgen.. grote zorgen…” het was mijn moeder … ik vroeg haar waarom? Was er een vliegtuig neergestort? .. “kijk maar naar de televisie zei ze…”… De telefoon is daarna nog een flink aantal keren gegaan…
Ik kwam binnen en zag de brandende torens op CNN… en alsof het een schijnwerkelijkheid was kon ik niet zo goed bevatten wat er gebeurde.. het duurde even voordat ik op de hoogte was van wat er gebeurt was en vrijwel direct na het kijken storte de eerste toren in..
Het beeld van die mensen die uit pure wanhoop er voor kozen uit het raam te springen zal me nooit meer uit het hoofd gaan.. de paniek .. het stof… de chaos…
Een united toestel was in de toren gevlogen.. een United toestel.. vanaf een vliegveld in de buurt.. omdat er dan nog lekker veel kerosine inzat… uit de buurt… Washington DC.. niet ver weg… United en een lange vlucht… sja.. dan gaat je hoofd wel even met je aan de haal.
Vrienden van ons kwamen net uit New York en werden met ongeveer de hele wereld in Canada gedropt..
11 September 2001… een dag die we met zijn allen niet snel vergeten.. een dag waarvan de meeste mensen nog precies zullen weten waar ze waren.. een dag die niet alleen een hele diepe indruk maakte maar ook een dag die het gezicht van deze wereld voorgoed zou veranderen….
Menno
Iedereen weet nog waar hij was op 911. Jouw ‘whereabouts’ zijn wel heel bijzonder.