32 jaar geleden..

Zomer1979, het was ergens in augustus als ik het me goed herinner. Ik was inmiddels richting de 9 jaar oud. We kwamen terug van of gingen op vakantie uit/naar Oostenrijk. Er waren nog geen mobieltjes (gelukkig) en communicatie met het thuisfront was altijd op afspraak. Zo ook dit telefoontje…

We zaten in een wegrestaurant, vergeef me als ik niet meer weet of we terug kwamen of weggingen, toen mijn vader opstond en zei dat hij ging bellen. Mijn oma (de moeder van mijn moeder) paste op het huis tijdens onze vakanties. Na een minuut of 10 kwam mijn vader terug en nam mijn moeder apart. Even daarna kwamen ze terug aan tafel zitten en vertelde ons dat er misschien een ander huis voor ons beschikbaar was… “huh? een ander huis?” dacht ik nog..

Ik ben geboren in een flat, op de 3e verdieping. Het was een flat die slechts 3 verdiepingen telde en daardoor waren wij in de gelukkige situatie dat we een flinke zolder hadden. Beneden was het niet echt ruim en vooral oneconomisch ingedeeld. Een grote lange gang, een eetkamer en een zitkamer die niet verenigbaar waren (zeker niet met de 2 linkerhanden van mijn vader). 2 slaapkamers beneden en 2 boven. We waren met zijn 5’en thuis en ik was de laatste in de rij. Ik kreeg dus automatisch de kleinste kamer. De kamer was serieus klein, ik had een bed dat je kon opklappen tegen de muur. Er boven zat een plank en er voor zat een gordijn (bruin met oranje.. ja hoe cliché voor die tijd) en pas als het bed opgeklapt was had ik wat ruimte om te spelen. Als het bed “uit” stond kon ik er net langs lopen. Kasten had ik niet in die kamer.

Broers hadden het iets beter maar ook niet bijzonder groot. De zolder, ja die was tof! Hoog,groot en met een “houthok” .. wat we met al dat “hout” moesten weet ik tot op de dag van vandaag niet maar we hadden een “houthok” Onder de dakspanten een gordijn met daarachter de overbekende “zolder ik zoek het nog wel een keer uit maar weggooien doen we nog niet” spullen. Het gordijn gaf ons wel een mooie verstop plek en ik weet nog goed dat ik ooit misselijk achter het gordijn vandaan kwam omdat broer en ik het nodig vonden een heel pak “bastogne koeken” soldaat te maken.

Hoe dan ook een flat, een badkamer hadden we niet. Naast de keuken zat een “nat hok” waarin een lavet zat. Voor de jonkies onder ons, een lavet was een soort wasmachine. Een ronde stenen bak waarin je een schoep kon doen. Deze werd dan door een motor aangedreven en “draaide” de was door het lavet. Ernstig handig toentertijd. Hebben naar mijn weten er maar even gebruik van gemaakt omdat daarna de “bovenlader” zijn entree deed. Klein dus… een keuken, balkon aan de voorkant en het lavet.

Voor de deur een enorm grasveld. Erg praktisch (zeker nu ik zelf vader ben) voor mijn ouders toentertijd want ze keken zo uit over het veld en konden ons in de gaten houden. En deden zij dat niet dan deed een van de andere buren dat wel. Sociale controle was toen nog gewoon en voelde veel minder als inbreuk op privacy dan dat het nu doet.

Een ander huis… jeetje.. in een heel ander gedeelte van Hilversum. Helemaal aan de andere kant zelfs. Andere school, andere vriendjes.. ik vond het maar niets en de bokkenpruik ging op.

Mijn vader kon het eigenlijk niet helemaal betalen maar maakte toch een afspraak om te gaan kijken in dat huis. Het was een mooie dag toen we gingen kijken. De zon scheen uitbundig en ik was stiekem toch wel benieuwd.

Het nummer was 51.. in een hofje.. in een wijkje… ver van alles wat ik kende. Het eerste dat mij opviel was dat alles hetzelfde was. Ieder huis hetzelfde en alleen onderscheidend door het huisnummer, beplanting in de tuin en de kleur van de gordijnen. Sja.. aan de voorkant vond ik het eigenlijk niets…

Het was even wachten maar uiteindelijk konden we naar binnen. Het huis was leeg… geen tapijt, geen leven, steriel en dood.

Ik weet nog dat toen ik de huiskamer in liep en even bleef staan de volgende woorden sprak “we kunnen wel een treintje aanleggen om van de voor naar de achterkamer te komen!” zo onder de indruk was ik van dat huis. Het was groot, heel erg groot zeker voor mij op dat moment. Het was een licht huis (doorzonwoning in optima forma) en het had een tuin!

Ik was inmiddels verkocht… en gaf mijn ouders mijn zegen (en ik weet zeker dat alleen dat al de overtuigende trap was voor ze 😉 ) …

1979 begon mijn nieuwe leven. Een leven uit de flat, een leven zonder alles wat ik tot die tijd kende behalve mijn familie. Een leven met nieuwe vrienden en uitdagingen.

Het is Dinsdag 26 April 2011. Ik ben inmiddels een paar jaar ouder en op sommige punten zelfs wat wijzer geworden.

Ik sta in het huis waar ik 32 jaar geleden compleet van ondersteboven was… Het huis is leeg, levenloos en kaal. Vloerbedekking heeft plaats gemaakt voor beton… de kasten voor plekken op de muur waar mijn vader of mijn oom nooit bij konden met schilderen of behangen.

Uit het plafond steken dezelfde koperen draden die daar 32 jaar geleden ook zaten. Ik sta voor in de kamer en kijk naar achteren. Die trein om van voor naar achteren te komen heeft plaatsgemaakt voor “het is best een ruime kamer” .. de zon schijnt even uitbundig als toen…

Boven is het leeg, de tuin is leeg, de badkamer is leeg.. alsof de afgelopen 32 jaar nooit zijn gebeurt. Alsof geschiedenis verdwijnt met het inleveren van de sleutel.

Voor de kenner voldoende geschiedenis. De klemmetjes van de telefoon kabel die ik trok toen mijn ouders naar de kerk waren op zondag ochtend. De gaten van de antenne voor de 27MC die ik plaatste toen mijn ouder naar de kerk waren. De gaten van de kabeltelevisie die ik trok toen zij… inderdaad.. kerk 🙂

Teksten op de vloer, geschreven in een baldadige bui. Het gaat over mijn oudste broer en zijn toenmalige vriendin. Aangezien ik niet weet welke leeftijden die lezen zal de inhoud van die tekst bij mij blijven.

Leeg.. klaar… 32 jaar lang mijn plekje. 32 jaar lang mijn geschiedenis.. 32 jaar lang het veilige heenkomen van mijn ouders. Daar waar ik het levenloze lichaam van mijn vader in mijn armen nam en hem een kus op zijn koude voorhoofd gaf. Daar waar ik sliep, daar waar mijn broers sliepen, daar waar mijn kinderen en vrouw sliepen… daar waar mijn hele halve leven zich heeft afgespeeld.

5 Kilometer verderop zit ze, geen weet van wie ze ooit was en waar ze ooit was.. geen idee

Ik leg de sleutels op het aanrecht en loop voor de laatste keer door de gang. Nog een keer snuif ik de lucht op die ik al zo lang associeer met “veilig” en “thuis” en “mijn” en probeer af te sluiten in mijn hoofd…

Ik begin alvast met de deur…

Sluiten

24 thoughts on “32 jaar geleden..

  1. Bedankt voor het verhaal maar vooral aan de herinneringen die het oproept aan mijn eigen grote verhuizing als kind van Amsterdam naar een doorzonwoning in een dorpje in Noord Holland. Waar was inderdaad dat houthok voor nodig en wat deden ze moeilijk over die coax voor het bakkie (roepnaam Duckyduck, vrij naar de film Convoy).

    Gelukkig woont mijn vader er nog steeds maar eens komt de dag dat ook daar de kale betonnen vloer weer zichtbaar wordt en de ziek uit het huis zal zijn verdwenen.

  2. Sterkte gozer!
    Herkenbaar, de flat waar ik ooit ook nog op de zolder gespeeld heb, en het nieuwe huis, waar ik nog 1 of 2 keer geweest ben alvorens wij elkaar uit het oog verloren. Het ‘uit’ moeten huizen van je moeder is voor mij gelukkig (nog) niet herkenbaar, maar wel een grote angst.

  3. Zit potverdorie met dikke tranen en dat na ruim 22 jaar, maar door jouw verhaal komt alles weer (alsof het gisteren was) naar boven.
    In vrede en harmonie was alles al verdeeld en toen kwam het moment, dat je nog even door het huis loopt…….
    en dan de deur, voor het allerallerlaatst dichttrekt…….zucht…
    Ik herinner me, dat ik thuis kwam,doodziek werd..noem alles maar op, ik had het…..hoofdpijn, misselijk, koorts etc. Zo’n gebeuren “vreet”zo aan een mens….vooral als je bedenkt dat je vader,die een paar kilometer verderop in het ziekenhuis (geen plaats in verzorgingshuis) “geen thuis” meer heeft….en wat nog erger is, dat hij niet eens weet, dat zijn vrouw overleden is…
    “Gelukkig”….2 maanden na het overlijden van Moeder is hij ook gestorven,allebei 75 jaar “jong”….ja…ik schrijf “jong”…..omdat ik nu zelf bijna 68 jaar ben en er niet aan moet denken, dat ik nog maar 7 jaar mag “blijven”op dit wereldje…
    Menno “ben blij”met de dingen waar je over vertelt,op zo”n herkenbare wijze…..en met zoveel GEVOEL!
    Mag ik je bedanken?
    XX
    Menno heel veel sterkte voor de komende tijd……..en natuurlijk ook Bri hoor!

  4. Lieve Menno,

    Wat heb je het allemaal weer goed geschreven.
    Ik wil zeggen dat ik je moedig vind en knap dat je het allemaal zo verwoord.
    Mijn complimenten.

    groeten Gertiena,

  5. Brok in m’n keel, terwijl ik zó’n mazzel heb dat mijn vader nog gewoon, volledig in ‘t leven staat (ben van ‘t weekend heerlijk wezen varen met hem en z’n vrouw, op z’n eigen boot!), al is ie toch al bijna 74.
    Ik was me er zeer bewust van en heb ook aan jullie gedacht, omdat dat bij jullie niet meer kan.

    Sterkte!
    Sigrid

  6. Wat mooi geschreven Menno … En wat moet dat moeilijk zijn, zo’n laatste keer de deur dichttrekken … Staat ons ook nog te wachten, alleen ‘t ‘wanneer’ staat nog niet vast. Vandaag aanvraag gedaan voor hogere indicatie ( > 5) bij ‘t CIZ … brok in m’n keel als ik ‘t alleen al opschrijf. En pap … hartstikke helder vandaag … is ‘alleen’ zijn portemonnee kwijt … Gr, Inge

    • Lieve Inge, geniet van deze momenten zo lang het kan! Die indicatie aanvragen zijn elke keer een bevestiging van wat wel allemaal al weten…. Geniet van de man.. meer kan ik er niet van zeggen. Sterkte!!!

  7. Zwaar om dit af te sluiten en alle herinneringen, die het bij je oproept zo te benoemen, dat spreekt van kracht. Een huis zonder ziel is grote leegte. De mens geeft het huis zijn karakter en ziel en de mooie herinneringen blijven altijd in je hart.
    Lieve groet van Ans en zeer mooi omschreven en heb tevens weer kippenvel.

  8. Heel mooi geschreven! vooral aan het einde, over je vader en over je moeder die het niet meer weet, wat een pijn moet dat doen ook.. Dankjewel voor het delen! Nogmaals, erg mooi!

  9. Heb geen herinnering als deze. Kan ook niet, ben te vaak verhuisd. Het huis waar ik als kind ben opgegroeid, heb ik als 17 jarige afgesloten. Mijn moeder was met mijn broers al in het andere huis. Ik bleef achter met een dun matrasje dat weggegooid kon worden en een slaapzak en wat schoonmaakspullen. Na 2 dagen ging ik met de slaapzak met de bus van Rotterdam naar Zeeland en ben er niet meer terug geweest. Wel daarna nog 3 keer verhuisd. Maar lang leve Google Maps met ‘straatzicht’. Op die manier ‘loop’ ik nog wel eens door de buurt.

    Ik leef met je mee, maar ben ook jaloers op je herinneringen.

    groetjes,

    Marianne

Reacties zijn tof.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.