Energie…

Langzaam schuifelt ze door de gang… voetje voor voetje… hoofd een tikkeltje naar beneden en hand aan de reling. Ze gaat ergens naar toe maar komt steeds weer op dezelfde plek…

We vangen haar op en de aandacht vind ze fijn, ze lacht… maar net als bij een kind liggen lachen en huilen dicht bij elkaar. Ze lacht en haar ogen worden roder… eigenlijk wil ze huilen… Mijn kinderen eerst en daarna Bri.. ik kom al laatste. Eenmaal voor haar gezicht kijkt ze me aan, “wie is dat ook alweer… waar ken ik hem van” zie ik haar denken… en even daarna knuffel ik haar. Of ze me herkent, ik weet het op dat moment niet maar ze schiet vol, waarschijnlijk omdat de knuffel ergens een instinct.. een oud gevoel aanwakkert.

Ik haal haar jas en kom op haar kamer. Mijn moeder is een makkelijk mens, altijd geweest en dat is soms lastig. Ze heeft een kamer alleen en die is zo nu en dan nog wel eens nodig voor een medebewoner die het zwaarder heeft dan haar. Ze bellen dan altijd keurig op en vragen of ze tijdelijk naar een meerpersoons kamer mag. Ik heb daar niet zo’n probleem mee maar vraag altijd aan de medewerkers haar in de gaten te houden of ze er zelf moeite mee heeft. Het heen en weer pingpongen van een mens is nooit goed .. zeker niet als je al niet meer weet wat je 1 minuut hiervoor hebt gedaan… aan de andere kant weet ze waarschijnlijk niet eens wat haar kamer is…

Ik was dus op haar kamer en schrok van de leegheid… steriel bijna… verdomme hoe kan ik dat nou vergeten.. Geen lijstje, geen foto, geen kleur… een lege witte kamer met een bed en een vieze kast…. Maakt me verdrietig dat ik dat niet eerder heb gezien…

Ik pak haar jas want de zon schijnt… en als de zon schijnt wil ik graag met haar de zon in. Lekker even genieten van de nazomer zon. Ik trek haar de jas aan en met zijn allen schuifelen we door de gang. Het gaat langzaam… heel langzaam… af en toe huilt ze en dan tikt ze me weer aan en zegt “wat luistert die hond goed he?” omdat ze Bri met hond voor ons ziet lopen…

We komen buiten en ik haal koffie voor ons… ze zit weer tegen huilen aan. Onrustig te wippen op de stoel en duidelijk ongemakkelijk… Het is dat moment dat we alles uit de kast moeten halen. ik zoek naar het laatste restje energie en begin haar op te vrolijken.. grapjes, anekdotes herinneringen… alles wat ik maar kan verzinnen  om haar weer even terug te halen. Met veel moeite drink ze een slok koffie. Haar hand gaat naar het kopje en in plaats van naar haar mond gaat ze richting de schotel om daar de koffie op te laten lopen. We helpen haar en zeggen “nee in je mond ma, niet op het schoteltje…” ze kijkt met een lege blik en twijfelt even… ze gaat gewoon door …. ik moet haar hand pakken en die naar haar mond begeleiden om de slok koffie op de juiste plek te krijgen…

Lekker we hebben zeebanket chocolade meegenomen, ma is en was altijd een lekkere snoeper.. had altijd wel wat lekkers in huis.. ze was de droom voor elke marketeer die wat nieuws wilde proberen 🙂 .. Ze geniet van de chocola en de aanwezigheid van de kinderen doet haar goed. Samen komen we heel langzaam weer op een punt dat ze kan lachen en iets meer gelaten oogt.

Laatste slok koffie en ze houd de slok in haar mond alsof ze bang is te slikken.. … … ze zou toch nog wel weten hoe ze moet slikken? Geloof het of niet maar het einde van het leven van veel Alzheimer patiënten komt doordat ze niet meer weten hoe ze moeten eten en drinken!… ik schrik daar wel van… zo snel? … Gelukkig slikt ze door…

Menno Jr loopt naar de buggy waar Nick in zit en staat gebukt met zijn kont naar mijn moeder toe… en heel even.. heeel even is ze er.. vanuit het niets… haar ogen glinsteren van ondeugd … ze kijkt me aan en gaat met haar hand naar de kont van Menno Jr en maakt een knijp beweging… ze lacht met een ondeugd in haar ogen die ik zo herken.. de glim op haar gezicht… man wat is dat fijn…

Ze lacht en doet het uiteindelijk niet maar de lol was er.. wel 15 seconden lang….

Gelukkig zegt ze heel af en toe mijn naam.. en is het net alsof ze weet wie ik ben… maar die 15 seconden… onbetaalbaar!!!!

Langzaam lopen we terug naar de huiskamer waar een bord met brood op haar wacht, ze gaat zitten en eet… ik knuffel haar en ze vraagt of ik niet te lang weg blijf… “nee ik ben er straks weer ma… echt waar…”….

Ze duikt weer weg in haar kleine wereld en verlaat iedereen om haar heen…

Enorm triest en verdrietig (alweer) verlaat ik haar maar voel gek genoeg een voldoening… dat beetje energie .. dat was voldoende om haar even op te laden… 15 seconden om precies te zijn…

Menno

14 thoughts on “Energie…

  1. Menno, Bri, kids,

    Die 15 seconden, onthoud die, vergeet ze niet.
    Blijf die altijd in gedachten houden als het weer minder is.
    Het is moeilijk om straks alleen nog de moeilijke momenten te herinneren.
    Maar probeer ook deze momenten te herinneren!!
    Succes met alles lieverds!!
    Dikke kus, Linda

  2. Super mooi omschreven, beschreven, alles….echt heel mooi. Blijven genieten van de kleine momenten en bedankt voor het delen van dit persoonlijke blog. X Cin

  3. Je gaat me toch niet vertellen dat je moeder niets van zichzelf of vroeger om zich heen heeft? Geen foto’s van vroeger, niets?
    Hoe vaak kom je dan, dat het he nu pas opvalt. Ze is gelukkig gemakkelijk en ze vragen het aan mij als ze plaats moet maken.
    Niks ervan, ik bezocht mijn moeder onverwacht en op de gekste tijden, om te zien of ze goed behandeld werd. Ik heb soms staan janken, maar ben wel eigenwijs opgetreden om haar belang te verdedigen. En haar eigen kamer, hoe kort het ook heeft geduurd.

    • Max, ik begrijp je reactie.. ik kan je vertellen dat voor dat ze in het huis kwam ik elke dag van de week haar bezocht en meenam naar huis om bij ons te eten. Ik heb veel tijd aan haar besteed en dat doe ik nog steeds. De huidige zorg staat heel veel niet meer toe en vergt dat we met zijn allen een beetje mee veren.. het is niet anders. Als er op een 4 persoons kamer iemand ligt aan het einde van zijn of haar ziektebed en vegeterende ligt dood te gaan dan kan ik me voorstellen dat ze haar graag op een 1 persoons zouden willen hebben..
      Mijn moeder is makkelijk en past zich nog immer makkelijk aan.. Ze vragen het altijd (en het is pas 3 keer gebeurt) of ze tijdelijk mogen wisselen.. ik heb daar geen probleem mee.
      Ik schrok wel van haar kamer want ik kom heel vaak.. maar zelden op haar “kamer” .. Mede omdat die altijd op slot zitten gedurende de dag en de bewoners de rest van het grote huis kunnen gebruiken..

      De verzorging doet over het algemeen zijn uiterste best en ook ik ben uitermate kritisch als het gaat om de zorg van mijn moeder … maar soms .. dan moet je mee veren…

      Dank je voor je reactie!! Ik begrijp dat je weet hoe het zit…

  4. Mèn, mèn, mèn! Wat kun jij dit gruwelijke proces genadeloos vol optekenen waardoor je het tot op je botten voelt!
    Dank dat je dit wilt delen met de wereld via je blog.
    Je zet de wereld weer een beetje in perspectief voor diegenen die zich onkwetsbaar achten.
    En tegelijkertijd benadruk je toch het positieve.
    Zo moeilijk, die worsteling!
    En toch lees je dat in je verhaal.
    Zo mooi. Zo waardevol!
    Ga zo door Menno, met Bri, met de kidz, met de hond, maar vooral: met je moeder! Zonder jullie zou haar leven zelfs die 15 seconden niet hebben!
    En dat is alles waard!

    Dikke respect en warme hug, Patrique

Reacties zijn tof.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.