5 jaar

Gisteren was je 5 jaar dood. Ik zeg bewust dood want dat was de dag dat je lichaam eindelijk besloot er mee op te houden. Je was al veel eerder weg, een jaar of 6 daar voor eigenlijk al.

5 jaar later is alles gewoon doorgegaan. De wereld stond niet stil en de zon kwam gewoon elke dag weer op. Mensen gingen gewoon naar hun werk en de winkels elke dag weer open. Kinderen verwisselden van klas en school. Maakte mooie en minder mooie dingen mee en leerden elke dag.

5 jaar later ook nog geen steek dichterbij een oplossing. Nog steeds krijgen te veel mensen de diagnose Alzheimer of dementie in welke vorm dan ook. Elke dag worden er weer hartverscheurende momenten beleefd. Elke 5 uur is er weer iemand die zijn of haar doodvonnis krijgt. En ja we snappen het beter, gaan er anders mee om maar het hart van de zaak blijft dat iemand waar je van houd binnen niet al te lange tijd zal zeggen “wie ben jij eigenlijk?”

5 jaar later herinner ik je lach, je lief zijn, je altijd klaarstaan. Jij die je altijd wegcijferde voor kinderen en anderen. Bijna altijd goed gehumeurd. En die lach, die bulderende harde lach…

5 jaar later en we zijn gewoon doorgegaan. De aarde draait en de kerst komt er aan.

5 jaar later, de wereld al 5 jaar iets minder mooi zonder jou om ons heen.

5 jaar later, mis je nog steeds.

X

Alzheimer up close en personal

Vele van jullie weten dat ik een verleden heb met de ziekte Alzheimer, uiteraard niet mijzelf (al twijfel ik soms aan mijzelf) maar vanwege het ziektebed van mijn moeder. Van alle eigenschappen die deze ziekte met zich mee brengt heb ik ze allemaal wel gezien. De meeste dichtbij en sommige bij de mede zieken in het verzorgingstehuis van mijn moeder. Het is ook daarom dat mijn antenne voor deze ziekte iets beter is afgestemd dan andere.

Zo kwam ik langs Glen Campbell, voor sommige onder mijn lezers bekend als de “Rhinestone Cowboy” en voor de wat jongere onder ons.. het was/is een zanger en specifiek Country. Iemand die heel veelzijdig door het leven ging. Speelde op de platen van de Beach Boys (gitaar) en heeft een aanzienlijk oeuvre op zijn naam staan. Ergens 2010 heeft de man de diagnose Alzheimer gekregen en toen is besloten dat een filmmaker en zij zelf een gedeelte van zijn proces in beeld wilde brengen.

 

Dit alles is samengebracht in een documentaire “I’ll be me” welke in 2014 is uitgekomen. Begin Februari (11 om precies te zijn) zal de NTR in het Uur van de Wolf deze documentaire uitzenden. Het is een prachtige docu en mensen die er direct of zijdelings mee te maken hebben zouden moeten kijken. De manier hoe ze met de ziekte omgaan, wat ze proberen te doen voor hem en altijd naast hem staan is ontroerend. Het toont in zijn specifieke geval ook aan dat activeren en stimuleren van je talent, passie of kracht een positieve invloed heeft op deze sluipende klote ziekte.

 

 

 

Ik raad zelden aan naar iets te kijken maar deze zou ik zelf kijken.. Ik heb meerdere keren zwaar ontroerd zitten kijken en mijn god wat een herkenning op veel momenten. Ik benijd de man dat hij zo door zijn vrouw en kinderen en familie en vrienden is begeleid. Dat zou voor iedereen moeten kunnen. Vooral het nummer dat hij tijdens zijn ziekte maakte onder zware begeleiding en 100 miljoen keer oefenen en knippen en plakken is wonderschoon. Iedereen die de ziekte kent zal het herkennen..

Glen Campbell – I’m not gonna miss you

Dus, 11 Februari (ijs en weder dienende) NTR Uur van de Wolf “I’ll be me” kijken!

IMDB I’ll be me

 

Een oceaan

Ik stel me zo voor,

je zit in een boot nog aan land. Mensen op de kade, mensen die je kent.

Gebouwen zijn je herinneringen onlosmakelijk verbonden met de mensen

Langzaam vaar je weg, in de boten naast je de mensen die het dichtst bij je staan

De kade wordt kleiner en de mensen vervagen langzaam in de omgeving

De gebouwen zie je maar de verbinding met de mens vervaagt aan de horizon

De boot gaat sneller en de mensen in de bootjes naast je hebben moeite je bij te houden en raken achterop

Geen kade, geen mensen

Kleine gebouwen en meer zee

Mensen in bootjes worden bootjes waar de mens niet meer zichtbaar is

Kleine herkenning van de bootjes maar wie er in zaten kun je niet meer zien

Vage gebouwen, slechts een verstoring aan de horizon

Bootjes worden vlekjes

En dan alleen nog maar open zee, tot dat de zon is onder gegaan.

Alzheimer…

vlekjes

vlekjes

Ik mis je

Moederdag, voor velen een commerciële gelegenheid om iPads, IMacBooks of iWatdanooks te kopen voor zijn of haar moeder. Althans dat zou de fabrikant graag willen afgaande op de mailingen die er binnen komen in deze tijd. Voor mij gaat dat allemaal niet op. Net als vaderdag vind ik het allerleukste als je kinderen even aan je denken. Een zelfgemaakte wat dan ook, een tekening en natuurlijk het ontbijt op bed.

Op moederdag ging ik ook altijd naar die van mij of belde haar als ik niet kon. De laatste jaren trok ik gewapend met boterkoek naar het verzorgingshuis zodat alle mensen mee konden genieten van de lekkernijen die mijn moeder ooit zo graag tot zich nam.

Vandaag is de eerste moederdag dat dit niet meer gaat. Niet al te dramatisch hoor want, dooddoener, het leven gaat echt gewoon door. Maar het zijn wel de momenten dat je wat melancholiek kunt worden. Denkende aan wat ooit allemaal zo gewoon was voor je dat je er bijna achteloos mee om ging. En zo hoort het ook want dagelijks stilt staan denkende aan wat je allemaal gaat verliezen in je leven is alles behalve goed.

Vandaag mis ik haar extra, de lach, de gekheid, de dankbaarheid wanneer er een zelf gemaakt iets op tafel kwam, verpakt in crêpepapier. Ik mis haar aanwezigheid en de warme vertrouwde boezem waar ik als klein kind zo vaak tegen aan lag. Mis zelfs haar afwezigheid ten tijde van haar ziekte.

Dus zonder te veel dramatiek, geniet van je moeder en verwen ze als een gek vandaag!

MA_Tuin

Een laatste les

Het is eind januari 2015, het is inmiddels ruim een maand geleden dat wij afscheid hebben genomen van mijn moeder. Na lang ziek geweest te zijn gaf het lichaam het, gelukkig, op. Het was voor mij een nieuwe en eenmalige ervaring, geen ouders meer. Maf idee. Alsof je in ene alles helemaal alleen moet doen. er geen achtervang meer is die ouder heet. Geen mogelijkheid meer om fouten te maken. Dat kon natuurlijk al niet meer gezien de staat van mijn moeder maar toch. Het voelde op een gekke manier alleen (terwijl ik dat alles behalve ben!).

Ik rij meerdere keren per week langs de afslag naar het verpleeghuis. Meerdere keren heb ik de afgelopen tijd gedacht “hey ik moet weer even bij mijn ma langs, al weer even geleden” om vervolgens te realiseren dat dit niet meer kan. Er liggen zelfs nog spullen in het huis. Vind het moeilijk er naar toe te gaan en het op te halen.

Het voelt ook als een gat, het wegvallen van een zorg die je een tijd hebt gehad. Ik ben dankbaar dat ze niet meer hoeft te leven zoals ze de laatste maanden (misschien wel jaren) heeft geleefd maar je mist het verdorie toch. Zo nu en dan struin ik door oude foto’s die ik samen met de familie had verzameld voor de uitvaart. Dat maakt me weemoedig. Ik heb achterlijk veel foto’s van de afgelopen jaren waarin duidelijk de aftakeling te zien is. Die maken me nog weemoediger. Zo veel heeft ze moeten inleveren uiteindelijk.

Op de uitvaart draaiden foto’s van haar op de achtergrond. Het viel me pas daar op dat ze eigenlijk op elke foto breed lacht. Het was postuum een eerbetoon aan haar goede karakter en voor mij een herinnering dat het leven zo veel mooier is als je het lachend en open tegemoet kunt treden. Zo gaf ze me nog even een laatste les op de allerlaatste dag dat ze lijfelijk aanwezig was in ons leven… mooi mens 🙂

Ma-2004