Eerlijk?

Ze staat in de gang achter een bankje, het is een zitje wat rond een scene is gezet. In die scene of beter gezegd decor staan een tweetal herten achter een hekje. De bank staat er om rustig op te gaan zitten en genieten van dat decor. Het is een uithoek in de gang waar anders de eenzaamheid je zou overvallen als Robin Hood een rijke gezant van de koning. Ze loopt al een tijdje krom tegenwoordig en je herkent haar gestalte direct. Haar beperkte grijze sluike haren, het verrimpelde veel te oude gezicht en haar tandeloze mond.

Ze ziet mijn dochter en steekt haar arm omhoog. De verweerde botten en lichaam laten het niet toe de arm al te hoog te krijgen waardoor het lijkt alsof ze haar hand en arm reikt naar de persoon die zie ziet. Een soort van glimlach komt op haar gezicht en ik heb de ijdele hoop dat het een goede dag is.

Ze draait zich om en wil verder lopen, geen acht slaande op ons. Ik benader haar van achteren en roep “ha Ma” en even kijkt ze op. Ze kijkt me aan en na een neutrale uitdrukking begint ze te snikken… en ik weet het al.. het is geen goede dag.

We lopen door de gang naar het restaurant waar we altijd een kopje koffie gaan drinken. Ze ziet inmiddels de kleine jongen en junior. Ook Bri krijgt een kleine lach en ze kussen elkaar. Ik neem haar vast mee het restaurant in en zoek een tafel uit, zet de stoel klaar en help mijn moeder te gaan zitten. Zoals vaak kijkt ze naar de tafel en begint te vegen. Er ligt wat op in haar beleving al is de tafel brandschoon. Met de precisie van een huisvrouw die haar leven lang niets anders heeft gedaan veegt ze de tafel in haar bekrompen geest schoon. Het restant wat aan haar handen zit probeert ze krampachtig van haar handen af te schudden. Ik zie dat er niets zit maar dat haar proberen te vertellen is een onmogelijke taak en dus help ik haar met de hand schoonmaken.

Ze zit niet op haar gemak, haar handen stevig geklemd om de leuningen van haar stoel. Haar lichaam staat naar voren, klaar om op te staan. Ze wipt een beetje heen en weer en snikt, ze snikt maar door. Meestal kunnen we haar nog we uit een dergelijke dip krijgen maar deze keer is het echt verspilde moeite. Haar bui is onrustig en triest. Ze kijkt me aan met een blik of ik het niet begrijp. “Ik kan toch zien dat ze iets moet? Ze moet ergens heen, dingen doen en wel nu.. waarom ziet niemand dat nou?” Een mompel komt uit haar mond en ik denk iets te horen van “mag ik nou eens iets vertellen?” maar daar blijft het mij. Het snikken gaat over in een langzaam en hartverscheurend gehuil. Haar lippen krommen zich naar benden zoals alleen kinderen dat eigenlijk kunnen. Puur verdriet… en ik heb geen idee waarom.

De koffie staat inmiddels op tafel en na wat herinneringen dat deze er staan wil ze wel een slok nemen. Ik probeer haar zo min mogelijk te helpen in een futiele poging de cellen die er nog zijn actief te houden. Ze pak haar koffie alleen neem ze het schoteltje in haar hand met het kopje daar op en probeert zo te drinken. Dan kan ik niet anders dan haar helpen.

Even word ik afgeleid door Herman, een bewoner die rondloopt (meer doolt dan loopt trouwens) met een blik alsof hij je elk moment kan neer hoeken (wat op zich heel goed kan want hij is amateur boxer geweest vroeger!). Hij staat achter mijn kinderen en bekijkt de stapel jassen die op de stoel tentoon is gesteld. Hij pakt de jassen en weet dat hij er iets mee moet doen maar niet precies wat. Ik loop naar hem toe en spreek hem vriendelijk aan. Of ik de jassen zal opruimen voor hem. Zijn woeste nietszeggende blik verandert langzaam in een vriendelijke lach en hij geeft mij de jassen. Met mijn arm op zijn schouder vraag ik hem of het verder goed gaat en met een vriendelijke lach beantwoord hij mijn vraag met een volmondig “ja”. Nadat ik de jassen heb opgeruimd vervolgt Herman zijn dooltocht door het pand en verandert weer in de afwezige Herman met immer gebalde vuisten.

Niets helpt, een grapje komt niet meer aan. Praten over vroeger is zinloos en alleen de jongste die we bij ons hebben weet nog een andere uitdrukking op haar gezicht te toveren… voor 1 seconde. Ik knuffel haar nog maar eens en leg even mijn hoofd op haar schouder. Haar ogen en wallen onder de ogen inmiddels nat van het huilen. Der neus loopt en zowel haar neus als het verdriet is niet te stoppen.

Ze blijft proberen op te staan en weet dat ze iets moet, “alles behalve hier” zie je haar bijna denken. Weg .. en ik besluit haar verlangen op te volgen. Ik neem haar mee aan de arm en we lopen langzaam terug. De kinderen nemen afscheid en geven haar een kus. Junior loopt mee met me en samen flankeren we mijn snikkende en snotterende moeder/oma door de gang, terug naar de huiskamer.

Onderweg blijft ze huilen en alles wat ik hoor is een zware adem afgewisseld met een diepe huil. En langzaam sloffen we door de gang. In de huiskamer is het tijd voor het avond eten en iedereen zit al aan tafel. Ze blijft huilen en snikken. We vegen nog eenmaal haar neus af en ik knuffel haar nog eens extra hard. Ze vind het heerlijk en schurkt haar hoofd zachtjes tegen het mijne. Ik krijg inmiddels een kus toegeblazen van een andere vrouwelijke bewoner die mij in het laatste jaar wel vaker aanspreekt. Het is een prettige afwisseling.

Mijn kinderen geven haar nog een knuffel en we laten haar alleen, in al haar wanhoop en verdriet. Wetende dat we er geen ene reet aan kunnen doen… En terwijl ik naar de uitgang loop en door het raam naar dat wanhopige hoopje mens kijk denk ik “het is verdomme niet eerlijk!

Omgekeerde wereld

Vandaag was het zo ver. Vandaag moest ik mij melden op het kantongerecht om te horen of onze aanvraag gehonoreerd zou worden. Met een enorme hoeveelheid lood in de schoenen en aan de andere kant een hoop dat het allemaal goed zou komen stap ik in de auto.

Januari 2010 is het tijd, mijn moeder valt van de trap en wordt in de ochtend gevonden door de thuiszorg. Geen idee hoe lang ze er al lag geen idee wat er was gebeurt. Ambulance constateert geen grote problemen en ik ben inmiddels bij haar. Het is duidelijk, dit gaat niet langer. We verlaten haar huis en gaan op weg naar crisis opvang in de buurt. Een huis waar dementen (of alzheimer patiënten zoals ik ze liever noem) een huis vinden. Waar ze de zorg en aandacht krijgen (voor zover mogelijk in ons huidige zorgsysteem) die ze verdienen of in ieder geval minimaal nodig hebben.

Het laat ons achter met een klotegevoel en een berg eigendommen waar we iets mee moeten. De eerste weken zijn crisis opvang en geven geen garantie voor een blijvende oplossing. Mijn moeder is in staat te communiceren met haar omgeving alleen niet meer op een acceptabel niveau. Gedurende de maanden die volgen blijkt de achteruitgang zich te versnellen en zakt ze langzaam weg in haar eigen wereld. Een wereld doe bepaalt wordt door de mate van achteruitgang van haar hersenen.

Het huis waar ze woonde staat nog vol, ik heb er vaak over geschreven dat het daar zijn me lastig af gaat. Te veel herinneringen en de intensieve zorg van de laatste jaren laat je niet ongemoeid. Nu is dat niet meer nodig en kunnen de “zaken”  geregeld gaan worden. Alleen dat is nog niet zo eenvoudig. Iemand met Alzheimer kan ten dele nog steeds beslissingen nemen. Ze kan iets lekker vinden of niet, ook dat is een beslissing. Maar financiële zaken regelen kan niet meer. Dat moet je oplossen.

Ik ben niet alleen thuis en heb broers,broers die ook wat te zeggen hebben. Ik woon het dichtste bij haar en heb daardoor (en niet alleen daardoor!) het meeste tijd besteedt aan haar. Het is een logische stap dit door te zetten in het behartigen van haar belangen. Haar kosten waren altijd minder dan de inkomsten dus echt haast was er niet bij. Maar op het moment dat het CAK (Centraal Administratie Kantoor) het over gaat nemen blijft er in ene maar verdomde weinig van het inkomen over. Elke maand teerde ze aanzienlijk in op haar zuur gespaarde centen.

Het overnemen van het bewind over iemand is niet iets wat zo maar is gebeurt. Het vergt overleg en vertrouwen in elkaar. Het is nodig want je kan geen scheet laten zonder een officiële toewijzing van bewind over een persoon. Het opzeggen van huis en voorzieningen zijn mogelijk maar zonder dat je bewindvoerder bent is alles niet officieel. Uiteindelijk alle papieren en toestemmingen bij elkaar gekregen en weggestuurd naar het Kantongerecht.

Vandaag was de zitting, de brief sprak duidelijk “als u niets heeft toe te voegen is verschijnen niet noodzakelijk” Mijn broers hebben dat ter harte genomen en laten weten dat zij akkoord waren met al de eerder gemaakte afspraken. Ik, als aanstaand bewindvoerder, wilde wel gaan. Het voelde als een morele plicht daar heen te gaan. Aan te horen hoe de rechter er over dacht en waar nodig standpunten toe te lichten.

In de hal van het kantongerecht wacht ik rustig mijn beurt af. Eenmaal binnen geroepen neem ik plaats achter een grote tafel. Of ik links wilde gaan zitten. Stel je voor er is een grote tafel aan de kopse kant van de kamer waar de rechter en de notulist plaats hebben en daar tegenover staan 2 tafels. Een dergelijke ruimte is ingericht voor situaties waar partijen tegenover elkaar staan. 2 tafels dus, en ik zat links. Geen idee waarom maar schijnbaar gebruikelijk.

De rechter bleek een aardige man die begrip toonde voor de situatie. Vroeg mij een aantal zaken aangaande de toestand van mijn moeder en hoe de verhoudingen onderling waren. Alles leek verder in orde. Bij het nakijken van de papieren bleek, volgens de rechter, een medische verklaring te missen. Die hebben we ook nooit meegestuurd dus dat kin kloppen. Mij was verteld dat de rechter zelf of in persoon van een gemachtigde zou kijken en snchatten hoever mijn moeder heen was.

De rechter vertelde mij vriendelijk doch duidelijk dat de onder bewindstelling op deze manier niet kon worden ingevoerd. Vanzelfsprekend baalde ik daar wel een beetje van. Heb er al heel veel tijd aan besteedt en was nooit om een verklaring gevraagd. Ik besluit hem daar op aan te spreken en vertel mijn verhaal. Het verhaal over de slinkende reserves die mijn moeder heeft en de noodzaak haar kosten te beperken. Ook vertel ik dat ik mij niet bewust was van de verklaring maar dat ik die zo snel mogelijk zou regelen. Na mijn verhaal vraag ik de rechter of dit veel vertraging met zich mee zou brengen. Hij wist daar niet goed een antwoord op te geven maar je zag hem denken.

Uiteindelijk besloot hij na een aantal minuten te hebben gedacht mij het volgende te bieden. Bewindvoerderschap per direct met als voorwaarde dat ik de medische verklaring zou nasturen naar het gerecht. Hij zal dan het bewindvoerderschap definitief maken.

Het was een raar moment, aan de ene kant was ik erg blij dat ik nu in staat was gesteld om zaken echt te gaan afronden met betrekking tot bezittingen van mijn moeder en aan de andere kant was het een definitief einde aan de zelfstandigheid van mijn moeder. Iets waar ze al die jaren zo keihard voor had gevochten en vastgehouden.

Het is vanaf vandaag de omgekeerde wereld, waar ooit mijn moeder mijn zaken regelde omdat ik daar niet toe in staat was als kind ben ik nu de bewaker van haar welzijn. Ze keert vandaag niet alleen naar een staat van kind zijn terug in geest maar ook volgens het rechtssysteem.

Een stap die genomen moest worden maar alles behalve goed voelt.

Omgekeerde wereld…

En er was #koffie

Vandaag kwam ik een een leuke discussie over koffie terecht. Het geheel starte bij een tweet over een kopje Senseo. Daar kwamen wel wat reacties op binnen en dat gaf mij inspiratie tot dit blog 🙂

Koffie, een bijzonder goedje. Het is een verslavend middel dat, als het je eenmaal in de greep heeft, niet meer loslaat. Dat is dan ook per definitie de strekking van het woord verslaving… uh-huh scherp he? Maar goed, koffie dus. Koffie komt in vele soorten en maten. Ik weet nog dat ik heel jong was (zeg rond de 9 jaar oud) en ik al helemaal verslaafd was aan de witte bus met groene letters “koffie”  en metalen (chrome) deksel. Als dat ding openging hing ik er boven met mijn (respectabele) neus. Heerlijk vond ik het ruiken. Drinken mocht ik het nog niet omdat ook mijn ouders wel begrepen dat dit niet verstandig was op die leeftijd.

Iets ouder begon ik het zwarte goud te drinken en zoals de meeste met melk en suiker. Tot het moment dat ik ging werken en geconfronteerd werd met het fenomeen “bedorven koffiemelk” heb ik dat volgehouden. Na die ene keer maar besloten de melk te laten voor wat het was. Zwart was eigenlijk nog veel lekkerder zeker met de niet te zuipen slappe afwaswater koffie die sommige automaten schenken.

Omdat ik als enige koffie drink vind ik een pot koffie zetten en teveel werk (lazy by nature) en eigenlijk ook zonde. Maar het is, kijkende naar een budget oplossing, eigenlijk de enige lekkere koffie. Gelukkig bedachten Philips en Douwe Egberts een concept dat de Senseo heet. Erg praktisch, pad er in knopje drukken en onder een beetje druk komt er zwart water uit. Nee het is niet echt lekker en nee het is zeker geen bak waar je trots op bent maar het is heel praktisch en zeker toen het alleen recht van de pads niet meer in handen was van Douwe Egberts niet meer zo duur. Kortom het is een prima oplossing voor de eenzame koffie drinker 🙂

Vraag je mij wat ik liever drink dan weet ik het wel. Nespresso? Nee dat is ook wel lekker en de verschillende smaakjes en mogelijkheden zijn ok maar ook dat is geen koffie. Nee koffie die je zelf maakt. Het is als met zoveel dingen, wat snel gaat is vaak niet lekker. Te snel komen is vaak niet fijn (voor de ontvanger meer als de zender) of een snelle hap, lekker maar zeker geen *** maaltijd. Maak maar eens cappuccino met vers gekookte en opgeklopte melk, veel lekkerder dan uit een bakje of een pakje.  Met koffie is dat niet anders. Koffie maak je met liefde en aandacht. Koffiebonen kies je uit alsof het een wetenschap is. Zuid Amerikaans en uit welk land dan? En welke streek? En belangrijker nog welke branderij! Die bonen laat je tot je komen in gesealde verpakking. Bij je thuis neem je een aantal van die bonen en die ga je malen. Dat proces laat de heerlijke stoffen vrij die koffie bezit (zal je niet vermoeien met de inhoud die soms bestaat uit de uitwerpselen van katten! aka Loewak of Civet)

Het gemaalde goedje doe je in een machine die meer wegheeft van een stoommachine uit 1912dan een koffiezetapparaat.  Druk en temperatuur zijn essentieel bij het zetten van koffie. Dan druppelt het zwarte goud in een klein kopje dat warm is voordat je het vult. En dan langzaam maar zeker zet je het kopje zonder melk of suiker aan de mond en geniet! De bitterheid van de koffie laat je weten waar het vandaan komt…

Nadeel van deze methode, die zoals je leest zeer zeker mijn voorkeur heeft, is dat zowel de machine als de koffie zelf niet voor weinig in je keukentje staan. Dat kost wat. Begin vanaf 600 euro en je hebt een instap model. Machines die rond de 3500 euro kosten zijn geen uitzondering! En de koffie zelf.. niet goedkoop! Maar dan kan je meestal ook wel een fatsoenlijke espresso zetten ook 🙂

Dus, ja ik drink voorlopig Senseo zolang mijn beurs geen echte koffie kan betalen is dat een alternatief voor een snelle eenvoudige en vooral betaalbare bak koffie 🙂

Later als ik groot ben…

Niet al te veel woorden #tvoh

Nee ik maak er niet al te veel woorden over vuil maar wel een paar. The Voice of Holland, een show met pretenties. Het anders doen, geen afzeik tv maar gewoon opbouwend en stimulerend. Dat was de gedachte die overgebracht werd aan Nederland.

Al vanaf dag 1 was er gezeik, de contracten afgesloten met de deelnemers zijn gelijk aan de grip van de OostSulawesie wurgslang (en dan de witte niet de blauwe!) Voor jaren zitten de deelnemers die winnen vast aan de ijzeren klauwen van de producent. Maar goed dat is een eigen keuze en ik zou het nog begrijpen ook als je je geluk zoekt in de muziekwereld. Het hele wereldje hangt aan elkaar van goedgebekte smoothtalkers die je allemaal gouden bergen beloven. Ze laten je keihard vallen als het ff niet lekker gaat. Gelukkig zijn er ook een paar goede die gewoon toegeven dat ze het doen om er winst mee te maken. Noem me gek maar iemand die dat zegt is gewoon eerlijk en kun je meer vertrouwen dan hen die alleen maar mooi lullen.

Maar goed ik dwaal af, the voice dus… Het begon best aardig. Niet afzeiken en gewoon zeggen wat goed was en uiteindelijk kreeg de beste een plekje. Maar langzamerhand werd mij in ieder geval duidelijk dat het echt nergens over ging. Optredens die echt nergens over gingen ontvingen lovende kritieken van de heren en dame jury. Eerst denk je nog dat je het niet goed begrijpt. Om in de woorden van van Gaal te denken “zijn jullie nou zo dom of ben ik nou zo slim”. Dan verdenk je het geluid op de TV, wellicht horen wij wat anders dan de mensen daar. Maar nee hoor ook niet. En dat gaat maar door.

Met name de dame die Ewbank heet krijgt lovende kritieken en is geweldig, kippenvel en prachtig. Nou weet ik niet welk programma zij zitten te bekijken maar in mijn kleine wereld kan ik je vertellen dat;

ja kippenvel, van ellende. Een hand met nagels over een krijtbord is mooier om aan te horen

Prachtig? ja het moment dat de laatste noot is gevallen en de gouden rust van stilte mijn oren weer vult.

Geweldig? Ja geweldig niets. Tuurlijk zingt ze beter dan ik maar het is een kunstje. Zacht stemmetje achter de piano. Geen power geen niets. Piepend en hijgend wurgt ze zich door de nummer heen. En niet een keer maar keer op keer.

Er even over nadenkende kun je maar tot een conclusie komen. Nee ze zal vast haar weg niet naar boven ge****t hebben zo dom zullen ze ook niet zijn maar ze ziet er best aardig uit en heeft op zich de uitstraling om een sterretje te zijn. Ik zeg iets meer beats, autotune en een verdomd goede producer en zelfs zij kan zingen. Het zal dus uitstraling zijn … en wellicht dat haar broer er iets mee te maken heeft. hardop zeggen kan wel maar zonder bewijzen is dat als poepen terwijl je probeert te fietsen ergo “niet handig” maar goed is het raar om dat te denken?

Sarina, een prachtige vrouw met een stem waar menigeen jaloers op is krijgt de dikke vinger en mag vertrekken, piepstem Ieewbank mag door?

Nou ja allemaal speculatie en allemaal mijn mening. Ik vertegenwoordig niemand in dit blog en zeg een beetje wat ik denk en voel. Wat ooit leuk begon is wat mij betreft de grootste farce van 2010/2011 geworden. Maar goed de bedenker en uitvoerder zit er een stuk warmer bij dan ik dus ik zal zonder twijfel ongelijk hebben.

De rest van de show ben ik echt weg, in mijn iglo in Siberie weg van alles wat met The Voice te maken heeft. Liever in een bak met Piranha’s op een bedje van Tarantula’s dan the Voice.

Zo dat ben ik kwijt en nu houd ik mijn pretbekkie er verder over 😉 U kunt weer doorlopen, nothing to see, keep walking nothing to see here…

Achteraf

‘Achteraf kijk je een koe in zijn gat’ is een uitdrukking die ik tegenwoordig graag gebruik. Het gaat op voor zoveel dingen. Na een avond stappen en te veel drank bijvoorbeeld. Dat had ik beter niet kunnen doen. Of dat lekkere stukje filet americain (beter bekend als geprakte rat) wat toch zo lekker smaakte. en terwijl je de longen uit je lijf aan het kotsen bent denk je, dat had ik beter niet kunnen doen!

In je leven neem je beslissingen die op dat moment de juiste lijken. Linksaf, rechtsaf of rechtdoor het maakt niet uit, je kiest. En de consequentie van die keuze is dat er een vervolg aan zit. Dat is soms goed en soms slecht. Maar wat is goed en slecht?

Stel je neem de beslissing iets te doen (ik hou van duidelijkheid en transparantie dat is wel te lezen he?) en daar vloeit iets uit voort. Dan zou je kunnen denken ‘dat was geen wijze beslissing’ maar hoe weet je dat dan? Wie weet was de andere beslissing wel veel erger afgelopen. Of helemaal geen beslissing is misschien nog wel erger.

Zelfde voor een probleem. Het is een ding dat eigenlijk niet bestaat. Want de definitie van probleem is:

Probleem
Een `probleem` is een vraagstuk dat vooralsnog onopgelost is. Men wordt geconfronteerd met een situatie, waarin de realiteit botst met de gewenste situatie. Het veranderen van deze situatie tot de gewenste behoort niet tot de directe mogelijkheden. Niet iedere ongewenste situatie is echter een probleem. Sterke wil tot het veranderen van de situatie ‘

“Een vraagstuk dat vooralsnog onopgelost is” oftewel de definitie gaat er van uit dat het opgelost kan worden. Met die wetenschap is een probleem dus eigenlijk geen probleem meer omdat het opgelost kan worden. Maar stel nou dat een probleem NIET opgelost kan worden. Is het dan nog steeds een probleem? Eigenlijk ook weer niet want volgens de definitie is het vooralsnog onopgelost. En niet oplosbaar valt daar niet onder. Dus is een onoplosbaar probleem geen probleem maar een last of zorg die je gewoon in je rugzak moet doen en mee moet torsen zolang dat nodig is.

Ergo, of een beslissing goed of fout is weet je nooit omdat de uitwerking van de beslissing die je niet nam nooit duidelijk is te maken. En een probleem bestaat dus eigenlijk ook niet 🙂

Ik zou coach kunnen worden… niet? 🙂