Geluk heb je in eigen handen (en dat soort bullshit!)

Ja .. nu heb ik je aandacht wel he? “Geluk heb je in eigen handen” dus. Uitspraken die je veel leest op bijvoorbeeld sociale media. Elke tijdlijn heeft ze wel, de berichten met spreuken die je vertellen wat je eigenlijk al zou moeten weten. Over hoe je goed doet en goed ontmoet of hoe je dingen junt afdwingen enzo… bullshit… of toch niet?

Ik kan natuurlijk alleen maar voor mijzelf (s)preken en zo nu en dan voor mijn moeder maar is het bullshit? Stel, je zit in zak en as. Alles mislukt en alles gaat mis. Wat je ook aanpakt het is gedoemd om te mislukken. Als je buiten loopt weet je het zo te presteren dat uitgerekend jij in die ene drol stapt die er in 500 vierkante kilometer ligt. Thuis gaat het niet lekker en op het werk ook niet. Het keutelt allemaal maar door tot je het zat bent.

Zielig huilen in een hoekje en snotteren over ” hoe kut je het wel niet hebt” Je leest dan dat soort spreuken en wil bijna boos worden. Hoe halen ze het in godsnaam in hun hoofd dat te zeggen. “je hebt geen idee” of “je kent mijn leven nog niet” . Er lijkt geen hout van te kloppen want.. het werkt niet bij jou.

Met veel moed en een goede intentie probeer je het toch maar. Goed doen enzo en lachen en niet zeiken maar weer knal je op je toch al beschadigde muiltje. Nog meer huilen in de hoek en helemaal niet meer lachen. Jouw frustratie botvieren op hen die je het meest dichtbij staan. Lekker makkelijk want die gaan (meestal) toch niet weg. Het is allemaal niet jouw schuld en het leven is gewoon niet leuk.

Dan komt er een moment dat je denkt dat je niet verder kunt zakken. Je bent een triest omhulsel gevuld met woede, machteloosheid en treurnis.. nee dat gaat hem niet worden. En dan komt er nog een intense gebeurtenis over heen en je hebt geen idee meer wat je moet doen. Volslagen in paniek klap je helemaal dicht. Sommige gaan dan over het randje en besluiten dat hun leven niet meer waard is om te leven… Ik begreep dat nooit… Hoe kun je nou niet meer willen leven? Nou.. dat kan! En het kan iedereen overkomen ben ik bang.

En dan komt het.. dan is er iemand in je leven die iets doet waardoor je in ene wakker geschud wordt. In ene zie je in dat het zo niet meer kan. De vloer waar je op ligt is koud en hard en alles behalve comfortabel, tenzij je Fred Flinstone heet maar dan mag je nu stoppen met lezen πŸ™‚

Als je realiseert dat het zo niet meer kan kom je op het moment dat je weet open gaat staan voor alternatieven.Β “Insanity is doing the same thing over and over again but expecting different results.” wat zoveel betekend als “Je bent gestoord als je elke keer hetzelfde doet en een andere uitkomst verwacht” Lijkt een beetje op verwachten dat ze in de herhaling wel scoren.

Wat je deed werkte dus blijkbaar niet, of het werkte misschien wel maar door veranderde omstandigheden werkt het niet meer. Dan moet je dus niet hetzelfde blijven doen he? Nee dan moet je veranderen.. en zoals elke verandering begint ook deze bij het besef dat je iets moet aanpassen. Het is vanaf dat moment dat je zult zien dat dingen anders gaan lopen. Misschien nog niet helemaal zoals je had gewild maar hell wiens leven loopt wel exact zoals je het had gewild?

Als je geluk hebt zijn er ook nog mensen in die in je kracht geloven. Mensen die het in hun hart hebben je een tweede kans te geven. Mensen die je een schop onder je hol durven te geven, soms letterlijk. Met die kleine of grote zetjes breek je los uit de cirkel die je vasthield in je eigen ellende. Je hoofd krijgt ruimte om op te ruimen en .. een opgeruimde kast kan weer nieuwe dingen bergen.

Geloof me nou wel of niet maar weet dat het niet eenvoudig is.. en weet vooral dat je het niet alleen kan. Maar als je het doet.. man wat is dat het waard jongeuhhh echt waar.

Loop je eigen pad, maak je eigen fouten en reken op hen die van je houden dat ze je oppakken en helpen. En laat je dan ook helpen. en na verloop van tijd zul je zien dat veel spreuken waar zijn. En als ze niet letterlijk kloppen dan zit er wel een kern van waarheid in. Trust me.. i’m from Barcelona! (insider joke)

Go for it.. laat je beste kant zien want zeg nu zelf wat zie je liever? Een halve dooie die nooit meer lacht of gek doet? Die altijd met samengeknepen billen staat? Iemand waar tussen niet boos en HEUL boos niets tussen zit? Of iemand die gaat huppelen, dansen, lachen en aansluit bij anderen? Die je graag om je heen hebt omdat ze kracht en positiviteit uitstralen… Ik weet het antwoord wel… jij ook?

Go for it! Carpe fu****ing diem! Grijp het leven.. nu kan het.

Amen πŸ˜‰

zon_water

Voorbereiden

Voorbereiden, je ergens klaar voor maken dat het gaat gebeuren. Op veel dingen kun je je voorbereiden maar ook een flink aantal dingen niet. Die dingen overkomen je waar je bij staat en soms zijn ze zo heftig dat je even niet meer weet wat te doen. Het gekke is dat wat je ook doet om alles te regelen je altijd onvoorbereid blijkt te zijn als dat onverwachte gebeurt.

Mag graag refereren naar mijn moeder met Alzheimer. Zij is een mooi voorbeeld van hoe het leven soms loopt en dat, ja het is lullig maar waar, het leven gewoon niet altijd eerlijk is. Mijn moeder weet je, redelijk jong weduwe, en pakt toch op en door. Gaat vaker weg en leert weer genieten van het leven zonder haar steun en toeverlaat die ze gedurende heel veel jaren haar man heeft genoemd. En pats voor je het weet gaan er wat cellen in je hersenen anders functioneren en heb je in mum van tijd in ene een dodelijke ziekte. Hoe kun je daar nou op voorbereiden?

Zag een man bij Hello Goodbye vertellen over zijn vader van 65 die diagnose Alzheimer had gehad. De jongen vertelde over de aftakeling van zijn vader met rode ogen. Ik voelde diep en intens met hem mee omdat ik weet dat de aftakeling waar hij over praat nog helemaal niets is. Dat met een beetje pech zijn vader heel oud gaat worden en nog 10 jaar door leeft. Dat hij, net als ik, ooit in het oor van zijn vader zal fluisteren dat we het niet erg vinden als je ‘s morgens niet meer wakker gaat worden… dat weet die jongen allemaal nog niet…,

Als je gaat voorbereiden op alles wat zou kunnen gebeuren heb je geen leven meer. Dan ben je de godganse dag bezig met wat “kan” gebeuren. Niet doen dus! Gewoon doen wat moet en genieten van wat mag! Rekening houden met sommige dingen en de rest maar over je heen laten komen.

Weet uit ervaring dat je soms zo in het nauw gedreven kan worden door onverwachte omstandigheden dat je echt niet meer weet hoe je er uit komt. Het is dat moment dat je denkt niet lager te kunnen zakken dat er altijd wel iets gebeurt waardoor je toch nog lager kan zakken. Het is pas als je dat hebt gehad dat je kan gaan werken aan herstel. Rock bottom .. en dan weer omhoog. Laat je helpen door mensen die je vertrouwd en weet je.. dan komt het goed.

Wat ik mooi vond te ontdekken is dat vanuit de meest wazige hoekjes van het leven in ene dingen gebeuren die je nooit had kunnen voorzien. Die zijn soms heel naar maar meestal heel goed! Mensen waarvan je het niet verwacht staan onder, naast, voor, achter en boven je en mensen van wie je het wel verwacht krijg je geen gehoor. Het helpt wel te “swifferen” door het vriendenlijstje dat in het echte leven bijgehouden wordt.

Voorbereiden, doe het als je op vakantie gaat of als je gaat schilderen maar wat betreft het leven zou ik er niet te veel waarde aan hechten. Het komt toch zoals het komt! Zorg er voor dat je houvast weet te vinden bij je zelf, dan komt het allemaal wel goed. Tot voor een maand of wat geleden was alles wat ik zag grijs en grauw. Inmiddels zien jullie samen met mij weer heel veel zonnetjes voorbij komen πŸ˜‰ #guiltypleasure

SONY DSC

 

De zon!

Ik mag wel zeggen dat ik een verslaving heb. Een onschuldige maar heftige verslaving. Het heeft er meer dan 1 keer voor zorg gedragen dat ik te laat aan kwam voor het eten of een afspraak op het werk. Mijn verslaving is de zon en dan met Β name wat de zon doet.

Ik heb geen idee waar het vandaan komt maar ik kijk altijd omhoog. Op een regenachtige dag kijk ik naar de grijze wolken en probeer tussen de verschillende tinten grijs een sprankje hoop te vinden in de vorm van licht. Dat licht staat voor de zon en die geeft ons zoveel. De zon geeft ons kleur, warmte, licht en hoop. De zon maakt mij vrolijk en geeft mij energie.

Mijn ma was ook gek op luchten. Eindeloze luchten met wolken kon ze van genieten. Samen gingen we vaak op pad. Ze vond het leuk om te rijden en mensen van mijn leeftijd kennen dat wellicht wel. De ouders die op Zondag een stukje gingen rijden. Zo ook wij. Vaak was dat langs boerengehuchten die niemand kende maar wel immense uitzichten boden. Denk dat bij haar een gedeelte van mijn soms ziekelijke zon en luchten aanbidding vandaan komt.

Vandaag was bij uitstek een dag om te genieten. De zon was sterker dan ooit rond deze tijd. Vorig jaar lag er sneeuw en nu zaten we en masse aan het water, de BBQ of in de tuin balkon of terras. Ik denk dat de aantal keren dat ik op FaceBook keek de hoeveelheid zon foto’s verviervoudigde.

De zon dus.. vandaag veel gevoeld die mooie warme zon. In een tijd dat ik die zon heel hard nodig heb voor energie en licht schijnt hij optimaal. Toch nog iets goed gedaan blijkbaar in een vorig leven.

Onderweg naar waar mijn eten stond vandaag reed ik de ondergaande zon tegemoet. Het was een kwart over 5 in de middag denk ik. Mijn kleine wereld bevind zich rond Hilversum en Loosdrecht en dat betekend water in de buurt. Zorgvuldig navigeer ik min auto naar een plekje dat voor mij veel betekenis heeft. Ik kom er al mijn hele leven en heb hier gestaan met mijn opa, vader, moeder en de liefdes van mijn leven. Het is een bijzonder plekje…

Ik stop hier omdat ik weet dat de zon hier het water gaat raken uiteindelijk. Half 6 sta ik klaar op mijn plekje…

Links van mij op een meter of 100 van mij vandaan zit een grot gezin met volledige picknick uitrusting vreselijk te genieten van de dag. Achter mij is het gezellig in de tuin van de gelukkige die aan deze dijk kunnen en mogen wonen. Voor me strekt de plas zich voor me uit. Het is bijna windstil waardoor het water zich vormt als een oude huid. In de verte foerageren de vogels langs de kanten en de ganzen kruipen aan de andere kan van de plas bij elkaar.

In de verte zie ik de kerktoren en daarnaast de molen. Het is nagenoeg stil om me heen. De warme zon zakt langzaam naar onderen en met intervallen van een paar minuten maak ik een foto. Een ander standpunt, hoog, laag of gek perspectief. Het maakt me niet uit zolang de zon er maar op staat. En net als altijd raak ik weer volledig in de ban van dat laatste moment. Het gouden uurtje zoals filmmakers en mensen die fotograferen het ook wel noemen. Het moment dat de zon van “gewoon schijnen” over gaat in “bijzonder schijnen” Van wit geel naar zon geel en van zon geel naar licht oranje om vervolgens via goud naar donker rood te gaan en te verdwijnen.

Ik heb werkelijk honderden zonsondergangen gezien en ze vervelen nooit. Niet op het land, niet op zee en niet over het binnenwater. Ik krijg er telkens weer een brok van in mijn keel. Die maffe zon die er voor zorgt dat alles groeit en bloeit. Waar je ziek van wordt als je er te lang in zit en waar je ziek van wordt als je er te lang zonder zit. Als we met onze aarde een fractie van een procent dichterbij of verder weg zouden staan bij de zon zouden we niet eens bestaan. De zon die mij en vele met mij zoveel plezier brengt.

Waarom eigenlijk?

Herkennen jullie dat? Zo’n moment dat je denkt.. “Waarom eigenlijk”? Kan voorkomen op veel manieren. Waarom groeien dingen eigenlijk of waarom ademen dingen.. maar ook waarom doet iemand dat of waarom doe ik dat?

Ik heb ze ook en soms zijn ze heel overweldigend en bedreigend. Waarom stap ik uit mijn bed ‘s ochtends? Waarom doe ik dat of doe ik dat niet? Waarom post ik op FaceBook.. waarom zit ik te bloggen..

Waarom ga ik bij mijn moeder langs? Het arme mens heeft geen idee dat ik kom, geen idee dat ik er ben.. en geen idee dat ik geweest ben dus waarom ga ik er dan toch naar toe? Heeft het te maken met het eigenwaarde gevoel? Voel ik me beter als ik bij haar geweest ben omdat ik dat denk dat ik een beter mens ben als dat ik nooit meer kom? Wat maakt me beter dan die ander die niet meer komt.. dat ik haar eten kan geven? Of koffie in een tuitbeker kan laten drinken?

Of heeft het te maken met iets anders? In haar geval weet ik het wel hoor. Ondanks dat ze niets meer kan en niets meer zegt, hoort of doet is ze nog steeds mijn moeder en bij een moeder hoor je je thuis te voelen. Ze is iemand waar ik me compleet veilig en geborgen voel. Alleen al haar aanwezigheid doet dat met me. Ik kan tegen haar aan praten en ze luistert. Ze begrijpt en hoort niets maar ze luistert.. En net als vroeger zal ze niet oordelen, niet vertellen wat ik moet doen .. ze zal luisteren en waar nodig een schouder bieden. Al is die schouder tegenwoordig veel harder dan dat die vroeger ooit was.

Het gevoel hebben dat je iets doet wat betekenis heeft. Iets dat ergens iets goed doet voor wie dan ook en niet helemaal in de laatste plaats voor mijzelf. Daarom doe ik wat ik doe.. en daarom zal ik sommige dingen ook blijven doen waaronder mijn moeder bezoeken tot de dag dat ze niet meer ademt.

En jij.. ja jij… ook jij zit in het daarom..

Dus als je me vraagt waarom? Nou.. daarom..