Geruchten, achterklap en aannames!

“Uit het oog uit het hart” Wie kent de uitspraak niet. Vaak is het ook een waarheid zeker met vrienden die eigenlijk restkennisen zijn. Tijden lang heb je elkaars aandacht maar dan van het ene op het andere moment raak je dat door wat voor reden dan ook even kwijt en hop.. ze verhuizen in gedachten naar Verweggistan.

Allemaal niet erg en begrijpelijk, we hebben het met zijn allen druk, kinderen, huis, werk of god weet wat ons bezig kan houden en daarnaast ook nog alle sociale media. Die helpen trouwens wel een beetje in het makkelijker afstand kunnen nemen immers je kunt zonder elkaar te zien nog altijd lekker porren of even laten weten dat je nog leeft.

Dit stukje gaat niet over mij maar over de partner waar ik mee leef. Behalve moeder, uitstekende partner, goed ei en harde werkster is ze van oudsher zangeres. Veel mensen kennen haar niet van naam maar als je een nummer horen dan is het regelmatig.. “oohh ben jij dat?” .. ja dat is haar. Moge duidelijk zijn dat ik natuurlijk aperots ben op haar 😉

2 van die nummers die veel mensen wel kennen zijn deze:

en

Stuk voor stuk stuk gedraaid (gniffel das een heule aparte zin) op vele radio stations.

Dan volgt een nieuwe platen maatschappij en er mag een nieuwe CD worden opgenomen. Of een CD opnemen nog helemaal van deze tijd is laat ik even in het midden maar hij kwam er. Een toffe CD (ja ik zal anders zeggen… tssss) waar ziel en zaligheid weer is ingelegd.

2 nummers kwamen er uit van deze CD (LEF)

 

en niet al te lang geleden een mooie Ballad met Christiaan Hof

De laatste single ook mooi opgepakt door diverse radio en TV stations en veel mensen vonden/vinden het een prachtig nummer.. (vooral de clip is natuurlijk van hoge klasse :P) ..

En dan is het even stil rond haar…. Dat gebeurt wel eens toch? Dat je bezig bent met nieuwe dingen? Uiteindelijk moet er gewoon brood op de plank en zijn er de dagelijkse beslommeringen. Zo hier niet anders. Verhuisplannen, zoeken, regelen, werken, moederen en partner zijn. Daarnaast workshops organiseren en geven en zangles geven aan leerlingen. Al met al genoeg te doen dus.

Het is dan ook extra wrang om (uiteraard) via de achterklap kanalen te horen dat “Ze gestopt zou zijn met zingen” Huh??? WTF hoezo??? Is het dan niet mogelijk om even wat anders te doen? Of moet je als een idioot elke dag maar weer iedereen door zijn strot duwen dat je zingt en dat je er nog bent? Schijnbaar wel… Dat klakkeloze aannemen dat iemand gestopt is omdat ze even niets van zich laten horen of omdat ze niet als een media aandachtgeile weet ik veel wat iedereen lastig vallen met onzinnige berichten.

Nou zonder en verder woorden aan vuil te maken..

ZE IS NIET GESTOPT MET ZINGEN! 

zo dat is er uit 🙂 en of ze in de toekomst nou wel of niet “doorbreekt” (whatever that means) maakt geen donder uit. Als je 10.000’en mensen hebt kunnen raken met je muziek, 5 CD’s op je naam hebt staan, gezongen hebt met weet ik veel wat voor grootheden en tot op de dag van vandaag een gewoon mens bent gebleven sta je voor mij sowieso op nummer 1

 

Is het nou briljant of…?

Ik reed net op de fiets, je weet wel zo’n ding dat voortbeweegt dankzij het leveren van een inspanning, en kwam langs een reclame bord op een Abri (deze was nog wel heel gelukkig). In ene zag ik het.. was me nog niet eerder opgevallen maar daar was het. Een lastige marketing situatie of gewoon puur briljant?

Op de reclame uiting stond “Nu ook bij Vodafone de nieuwe iPad” Op zich niks schokkend maar mijn oog viel op “de Nieuwe ipad” Toen dat ding even geleden uitkwam na de iPad 2 bleek al snel dat ze het apparaat “de Nieuwe iPad” zouden gaan noemen. Geen cijfer of andere toevoeging waaraan je kan zien welke je hebt. Een leuk idee want in ene heeft iedereen het over “de nieuwe iPad” in plaats van de hutsefluts 78.

Maar wat nu als over 3 maanden de eerste beelden op internet verschijnen van een nieuwe versie. Wat gaat er dan gebeuren? Gaat dat dan de “nieuwe nieuwe iPad” heten? Of de “nieuwe iPad 1″ of zou het ding een andere naam krijgen? Lijkt me hoogst onwaarschijnlijk aangezien het verwerven van een goede brand naam niet zo simpel is. Zouden ze dan stoppen met maken? Is dit de laatste ‘nieuwe iPad” en gaan ze alleen nog maar oude maken? Of gaan ze het dan de “vernieuwde iPad” noemen?

Voor de mensen die wel eens wat met dakpannen te maken hebben gehad daar heb je dat ook. Daar heb je de “Oud Hollandsche pan” en dan heb je de “verbeterde Oud Hollandsche pan” en dan de “opnieuw verbeterde Oud Hollandsche pan” en wellicht ook nog wel de “Wederom opnieuw verbeterde Oud Hollandsche pan”. Hoe dan ook voor een “pannenleek” als ik niet meer uit te komen welke ik nou moest hebben.

Apple kennende zal er waarschijnlijk een briljante strategie achter zitten.. toch? Of zou het gewoon een enorme fuckup zijn? Zo van “oeps eeuuhh kut daar had ik nog niet aan gedacht” Hoe dan ook gedurende de 2 minuten fietstocht naar het schoolplein had ik in ieder geval wat te doen 🙂 Als iemand een ander briljant idee heeft?

Nu weer verder met zinnige dingen 🙂

Thuiskomen!

Vandaag was een bijzondere dag, het was de dag waarop we een bijzonder en belangrijk man zijn laatste rustplaats gingen geven. Ruim 20 jaar een tweede vader en na het overlijden van mijn eigen vader (1995) eigenlijk nog de enige man in mijn leven die ik heb beschouwd als een vader. Een harde werker, loodgieter van beroep en een goede ook.

Geveld in eerste instantie door Alzheimer waardoor de sterke man afzakte naar een hulpbehoevende ouwe man welke een schaduw was van wat hij ooit was. Het was niet de Alzheimer die hem geveld heeft uiteindelijk maar het stoppen van zijn hart. Misschien ook maar het beste, ondanks zijn verwarde staat wist hij de meeste mensen in zijn omgeving nog bij naam te noemen en kon je zo nu en dan nog met hem lachen.. want humor.. dat had hij!

Als 14 jarige kwam hij in aanraking met het water, zijn beste vriend woonde er aan en samen hebben ze een heel leven mogen doorbrengen aan dat zelfde water. Varen was alles voor hem en van een BM tot aan een Doerak heeft hij bij elkaar gesprokkeld (hier en daar met wat hulp van zijn vrienden). Vakantie op het water, weekendjes op het water.. Het virus sprong over naar mensen in zijn buurt en zelfs wij hebben een aantal jaar nog een boot gehad. Ooit nog samen eens een week op vakantie geweest met de 2 boten. Utrecht, Woerden, Amsterdams Rijnkanaal.. mooie tijden.

Vandaag brachten we hem thuis, zijn vrouw, dochters, zoon, schoonzoon, schoondochter, kleinkinderen, zus en zwager, en ik. Met 2 sloepen zijn we de grote plas opgevaren met een lucht zo donker als inkt. Stevige golven en een korte maar hevige regenbui gingen vooraf aan een samenzijn op het water. Alsof het zo moest zijn klaarde de lucht op en scheen de zon met grote regelmaat door de imposante stapelwolken.

Iemand uitstrooien, ik had het nog nimmer gezien of gedaan. Midden op zijn geliefde plassen waar een enorme hoeveelheid geschiedenis en herinneringen liggen is hij uitgestrooid. Terug op de plassen, terug in zijn zo geliefde Loosdrecht.. thuis..

Het was op meerdere manieren heel bijzonder en speciaal. De groep waarmee we waren is niet meer zo gewoon. Ieder zijn eigen gedachten bij dit moment, bloemen van zijn zoon.

Bij mij zit hij in mijn hoofd. Vrijdag nog had ik een verstopping en op een rare manier hoor ik hem in mijn hoofd uitleggen wat ik zou kunnen doen om het op te lossen.. “Waterpas loopt af” hoor ik hem zeggen.. doordat hij ooit de moeite heeft genomen me dat te leren was ik ook Vrijdag in staat de verstopping te vinden en op te lossen. Heel concreet en heel praktisch. Het was dan ook niet meer dan logisch dat mijn afscheid in het teken stond van zijn oude vak.

We missen hem al een tijdje om zijn humor en eenvoudige maar rijke kijk op het leven. Om zijn eerlijkheid en recht door zee karakter en gewoon om hem. Vanaf vandaag is hij thuis en sluiten we een mooi boek af. Ik vond het een eer er bij te mogen zijn vandaag.

Godspeed tweede vader!

Boterkoek

Jullie kennen dat vast wel, van die dingen die je in ene terug brengen naar een moment in tijd. Vaak is dat en geur, muziek of een beeld. In mijn geval vandaag was dat boterkoek.

Ik was bij mijn moeder in het verpleeghuis vanmorgen waar zij (tegen alle verwachting in) weer zat in haar aangepaste rolstoel. Apathisch als altijd een beetje voor haar uit te kijken en te spelen met een pop. Naast haar zat een medebewoonster welke met haar 96’ste uiteindelijk ook in het verpleeghuis was gekomen. Ze was tot 4 weken geleden, zo verteld haar dochter, nog een moeder/oma zoals vele. Goed van geest en humeur en in een bejaardentehuis prima op haar plek. Door een onhandigheidje viel ze en brak haar heup.. de narcose van de operatie deed de rest en nu zit ze naast mijn moeder in een huis waar niemand meer weet wie hij of zij is.

Haar dochter vliegt 1 of 2 keer per maand over naar Nederland om een dag met haar moeder door te brengen (hoezo ik moet van ver komen?) en neemt dan wat lekkers mee. Of mijn moeder ook wat wil vraagt ze aan me. Ik vraag wat het is en ze schuift het pakje met boterkoek naar me toe. Het aanzicht en de geur van boterkoek doen me per direct terug gaan in de tijd.

Mijn moeder was stapelgek op boterkoek. Ze had het altijd in huis, van de Appie, van de bakker, in repen, stukjes, brokjes of taartvorm. Er kon geen brood of melk meer zijn maar boterkoek was er altijd. De boterkoek fetisj is overgebracht op 2/3 van haar kroost en de nakomelingen daarvan. In de broodkast aan de linkerkant op de bovenste plank stond HET blik. Een oud rond blik met gekartelde randen en tussen de deksel en de onderkant zat altijd een plastic zakje om de inhoud extra vers te houden.

Mijn oudste had het er een week of wat geleden nog over. “Papa koop weer eens van die koek die Oma altijd had, het voelde altijd een beetje vettig aan en smaakte heel zoet..” boterkoek… Overvoerd konden ze er mee worden. En daar stond het in ene weer .. voor me op de tafel. Ik breek een stukje af en vraag of ze wil. Zoals zo vaak geeft ze  geen reactie op mijn vraag en kijkt wat om haar heen. Pas als ik het brokje voor haar neus (of eigenlijk ogen) hou doet ze haar mond open. Zienderogen geniet ze van de boterkoek. Of ze het herkent weet ik niet. Of ze denkt aan de eeuwige boterkoek, de broodkast, het blik en haar kinderen (in ieder geval eentje.. lees ikke) die de boterkoek in enkele seconden konden doen veranderen in een hopeloos klein kruimeltje weet ik niet maar wat ik wel weet is dat het brok, en de 5 die daarna volgden, snel en zonder enige twijfel naar binnen gingen.

Boterkoek, grappig hoe een eenvoudig gerecht van een bakker (in dit geval bakker Appie) je terug kunnen kaatsen naar de mooiste herinneringen uit je jeugd die je kunt vinden. Gezellig, even zaten we weer samen aan de tafel achter bij het grote raam. Een lekkere bak koffie voor onze neus en een goed gesprek met mijn moeder. Talloze uren hebben wij samen zo doorgebracht. Spreken doet ze niet meer… Haar hand op die van mij en zachtjes aaide ze me over mijn hand.

Een goed gesprek zonder woorden… bijna net zoals vroeger.

Thuiskomen

“Don’t it always seems to go that you don’t know what you’ve got till its gone” komt voor in een liedje en er zit meer waarheid in dan ik ooit had kunnen bevroeden. Wat een idioot woord eigenlijk “bevroeden” net alsof  je “bezwangert” ofzo maar goed ik dwaal af. De afgelopen dagen op het nieuwe plekje werd ik wederom met mijn grote neus gewezen op dit simpele zinnetje.

Het geluid van kinderen om je heen, het (soms irritante) verrassende element van de “onverwachtheid” van die blagen als ze met een vriendje of vriendinnetje voor de deur staan en je eigenlijk net niet genoeg boodschappen in huis hebt. Dat geluid is voor mij persoonlijk de allermooiste muziek die er  bestaat. A-tonaal en soms compleet onsamenhangend maar het zijn symfonieën van puur geluk voor me.

Heb dat lang  moeten missen dat “zomaar aanwaaien” van de blaagjes en dat missen was sterker dan wat ook. Ben zo blij dat het weer kan. Dat er ongedwongen en zonder ingewikkelde infrastructurele afspraken (jaja ben van de moeilijke woorden vandaag) gewoon weer een poort open kan gaan waar dan een stukje bloed doorheen komt. Zonder mijn partner had dit nooit gekund. Haar instelling en wens om ook mij weer gelukkiger te zien hebben geleid tot waar we nu zijn en daar zijn onmogelijk woorden voor te vinden om dat goed uit te drukken en aangezien er kinderen onder de 16 zijn die dit lezen laat ik de plaatjes maar achterwege 😉

Na een lange tijd incompleet te zijn geweest mag ik rustig zeggen dat ik weer compleet ben. Ideaal? Nee dat is het niet maar als je het ziet in  perspectief van het maximaal haalbare binnen de mogelijkheden die er zijn dan is het 100% voor elkaar. Tijd om weer door te gaan met leven 🙂

Het leven is mooi … nu het weer nog 😉