Mijn mannetje…

Gisteren wilde ik naar mijn moeder maar door omstandigheden was ik niet in staat met zijn allen te gaan. Alleen is het bezoek aan mijn moeder vaak nog zwaarder dan met meerdere. Je bent daar en hebt eigenlijk niets. je kijkt naar het omhulsel dat ooit je moeder was.

Voorheen kom je nog wel eens iets met elkaar bespreken al was het maar over iets dat nooit gebeurt was of wat niet met de realiteit te maken had. Nu is er nagenoeg geen communicatie meer. Samen een kop koffie drinken is steeds vaker een opgave. Het drinken op zich gaat nog wel, de slik intuïtie is er nog wel maar het vasthouden van de koffie gaat steeds moeilijker.

Op zich sowieso een bijzondere ervaring met deze ziekte. Bij de een verdwijnen de motoriek vaardigheden stukje bij beetje en blijft het geheugen wat langer in takt terwijl bij de ander de handelingen blijven en de geest steeds verder af dwaalt. Bij mijn moeder was het eerst de geest welke nu langzaam maar zeker gevolgd gaat worden door de motoriek. Dit alles maakt bezoeken steeds ingewikkelder.

Met liefde hou ik haar koffie vast en breng het naar haar mond maar dan is het nog maar afwachten of ze het wil. Ze is ondertussen ook een tikkeltje eigenwijs zo nu en dan.. (en dan zeg ik het netjes!) Dan kan ze met verontwaardiging naar me kijken en je ziet dat ergens de vage gedachte opkomt “wie ben jij eigenlijk?”

Gisteren dus niet anders, ik was er klaar voor een bezoek te brengen en zonder afleiding een tijdje met haar door te brengen. Meer dan er bij zitten is het niet al probeer ik telkens weer iets te verzinnen dat haar even doet denken. Ik wilde net de deur van de auto open doen toen mijn oudste naar buiten kwam en riep “pap ik wil met je mee!” Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde… Het mannetje, 12 lentes jong, dat met zijn vader mee gaat. Mee gaat naar iets waar hij eigenlijk ook niets heeft. Mee gaat naar een plek waar treurnis en onbegrip vaak de boventoon spreekt.

Samen rijden we naar Oma en hebben we heerlijke gesprekken onderweg. Samen halen we mijn moeder op en lopen we door de gang naar het restaurant voor een kop koffie. Samen zitten we aan de tafel en samen knuffelen we mijn moeder. Hij verteld 100 uit en mijn moeder kijkt vaker dan normaal zijn kant uit. Ze herkent hem niet maar is zienderogen aangetrokken tot hem. Ze heeft het mannetje oh zo vaak verzorgd toen hij klein was. Stapelgek was ze op hem!

Ik vertel mijn moeder nog dat haar nichtje had gebeld en dat ik haar de groeten moest doen. Ik excuseerde haar omdat ze een man heeft die zwaar hartpatiënt is en daardoor kan ze niet komen. Op het moment dat ik haar vertel over haar nichtje kijkt ze me aan en begint te snikken. Weer een moment dat ze iets lijkt te herinneren… Het zijn flarden, vlagen van herkenning .. het gevoel van iets dat haar ooit zo dierbaar was.

Mijn oudste verteld mij, nadat we oma weer hebben weggebracht dat hij nog weet dat Oma goed was. Dat ze altijd zo lekker kon lachen en dat je lekker bij haar kon liggen (ze had een flinke boezem 🙂 ) .. Ook verteld hij me dat hij haar mist.. en ziet dat ik volschiet.. ik krijg ook een knuffel.

Mooi moment waar vader troost vind in zijn zoon. 12 lentes jong maar soms net zo wijs als een volwassen man. En ik loop over van trots.. trots dat dit mijn ventje is.. mijn mannetje.. apetrots.

 

12000 +

Al zeker 12000 keer liep en sloot ik deze deur. Al zeker 12000 keer de gewoonste zaak van de wereld. Al zeker 12000 keer ging ik alleen,met 2,3,4 of 5 mensen door die deur.

Vandaag ga ik weer door die deur. Het zal zonder twijfel één van de zwaarste keren zijn dat ik deze deur achter mij sluit!

Zonder inspiratie dus.. #esf

Zonder inspiratie zat ik vanavond en wat doe je dan? Juist je zet iets op dat je hopelijk inspireert. Dat kan radio zijn of televisie. In mijn geval zou het de Televisie worden en niet zo maar wat maar het Eurovisie Songfestival. Ik had Donderdag al gekeken naar de resultaten en ook gezien dat wat we met zijn allen al verwachte ook gebeurde.. de 3J’s konden huiswaarts.

Wat is dat toch met het Songfestival? Je kunt er heel lang over debatteren maar volgens mij is er iets meer dan politiek. Natuurlijk stemmen een aantal landen op elkaar maar dat is volgens mij al van oudsher een veel gebruikte praktijk. Beter een goede buur(land) dan een verre vriend en je weet maar nooit wat het economisch weer kan opleveren als je buurland wint of het idee krijgt dat je aardig voor ze bent geweest. Nee dat is het niet alleen. Kijkende naar Nederland (en andere landen) lijkt het wel alsof we ons een beetje schamen.

Schamen?

ja schamen… ik zie de ene fantastische act na de andere voorbij komen. Met puntmutsen, zonder mutsen, met zilveren pakjes of met god weet wat. Ze zingen een liedje.. en dat liedje is niet speciaal goed ofzo nee dat is niet bijzonder vaak maar wel anders. Het is of heel erg naar de wetten van het deelnemende land geschreven en gecomponeerd of het is groots en apart.

Dan komen wij… de 3J’s.. en begrijp me niet verkeerd hoor.. ik vind de J’s fantastisch en Jan Dulles is een uitermate goede zanger daar is niets mis mee.. maar dat vinden “wij”

Hoe zou een buitenlander daar naar kijken? Die kent de J’s niet.. die kent Dulles niet en ziet alleen een paar mannen staan die “een liedje” doen dat door werkelijk elk land gedaan had kunnen worden. Niet speciaal en zeker niet groots. Was het nou nog in het Nederlands geweest dan sja wie weet hadden we nog mensen kunnen inspireren om eens te luisteren naar wat ze in godesnaam zongen.

Nee .. we moeten of gekker en groter of meer handtekening gooien aan onze liedjes.. dat gezegd hebbende moet ik in ene aan de Toppers denken.. De identiteit van Nederland voor vele buitenlanders is “drugs gratis te krijgen, hoeren op elke hoek van elke straat in elk dorp,homo’s zijn er meer dan inwoners en lopen vrij rond! en je mag de politie slaan” hmm dan deden de toppers het niet eens zo heel slecht… dat is het dus ook niet …

Ach.. dan maar groots 🙂 heel groot! Iets met vuurwerk een mega joint wellicht en schaars geklede dames.. paar leren mannen (politie mannen?bouwvakkers en indianen?) op de achtergrond tegen een decor van rode lampen en grachtenpanden. We winnen gegarandeerd!

 

Still here…

Alive and kicking!

Druk bezig met de CD presentatie van Erikah.

Druk bezig met de rest van het werk dat er ook gewoon ligt.

Druk bezig met het bedenken hoe alles verder moet.

Druk bezig met iets doen.

Druk met schrijven.

Maar…

Still here 🙂

De kleine dingen

Was het niet een ruim jaar geleden dat ik nog kon bloggen dat de zon mijn moeder goed deed? Lekker buiten zitten en haar zien opfleuren.. Nou dat is voorbij.. Ik ben het beste in vertellen wat ik zie en dat doe ik deze keer ook nog maar een keer met het risico in herhalingen te vallen.

Bri, Menno Jr, Nick en ik lopen het pad naar de deur bij het verzorgingstehuis van mijn moeder. De zon schijnt uitbundig en het is zwoel warm voor begin Mei. Het is rond 4 uur in de middag. De kleinste van ons loopt met een heerlijke onschuld te springen en roept “Oma oma” als we door de deur gaan. Met de lift naar boven op weg naar de huiskamer waar Ma zit. Ik weet niet wat ik moet verwachten tegenwoordig. Vaak is ze heel emotioneel en valt er weinig met haar te communiceren omdat ze alleen maar huilt.

Ze zit op de bank in de hoek, kijkt me aan als ik recht voor haar, op mijn knieën, in haar ogen kijk. Heel even lijkt het of ze iets…. nee ze perst er een heel klein lachje uit die niet langer dan 2 seconden stand weet te houden op haar gezicht. “Wil je lekker een bakkie koffie drinken?” vraag ik haar zoals ik dat elke keer doe.. de reactie is vlak en eigenlijk niet aanwezig. Als ik haar probeer op te laten staan van de bank faal ik daar ruimschoots in. Haar hand wil wel en ze maakt aanstalten om op te staan maar doet dat niet. Bri helpt me en samen tillen we Ma op uit haar bank.

We schuifelen door de gang voetje voor voetje. Ik loop arm in arm met haar zoals ik dat al doe zolang ik me kan herinneren. Haar hand houd die van mij stevig (iets TE stevig) vast. Even ziet ze Nick door de gang heen springen (op de vlucht voor zijn oudere broer) en heel kort geeft haar gezicht iets weer van affectie of vertedering van het kleine mannetje dat langs loopt. De lift in op weg naar beneden.

De hele weg geen sjoege bij Ma. Ik praat tegen haar maar haar blik staat ver en afwezig. We lopen naar buiten en ik zet haar op een stoel. Schuif haar aan de tafel en vraag of ze koffie wil. Eigenlijk zonder te verwachten wat het antwoord is ga ik voor de koffie en rest van het drinken voor de anderen. Omdat het morgen moederdag is (maar we dan niet kunnen) hebben we lekker wat chocolade voor haar meegenomen. Ook dat was vaak een katalysator voor buien en bracht haar vaak weer even soort van terug. Nu stoppen we gewoon wat in haar mond en eet ze het op omdat haar hersenen dat gedeelte nog niet vergeten zijn!

Ze zit naast me en ik kijk naar haar profiel. Rimpels, oud.. heel oud… haar ogen zijn flets en op geen enkele manier meer de ogen die haar vroeger haar guitige gezicht gaven. Ze kijkt langzaam naar links, rechts en voor zich uit. Mond half open en bijna emotieloos. En dan in ene kijkt ze je aan en steekt haar tong uit… zo maar vanuit het niets. Of ze begint te huilen…

Ik besluit haar maar te vertellen dat we gisteren naar de dierentuin zijn geweest en praat zo maar wat in de rondte. Af en toe zegt ze een paar woorden die in geen enkele manier in relatie staan tot waar ik het over heb. Ze probeert weer anders te gaan zitten, zet haar handen op de leuning van de stoel en leunt naar voren… en weer naar achteren… rusteloos.

Langer dan een minuut of 20 hou je dat niet vol en langzaam lopen we weer terug naar haar huiskamer. Daar staat het eten te wachten voor haar. Bij binnenkomst wordt ik direct aangesproken door een bewoner die mij er fijntjes op wijst dat ze nog een foto van me krijgt. Deze had ik een paar weken geleden als grap genomen van haar 🙂 Ze heeft nog een “goed” geheugen.

Ik kijk nog even de kamer in en zie haar zitten op de bank. In haar eigen wereld die steeds kleiner aan het worden is. Ze is afwezig, weg en onbereikbaar. Ik zwaai .. ze kijkt… kijkt nog een keer en heel langzaam gaat haar arm omhoog en ze zwaait terug en ik hou mijzelf voor dat ze naar mij zwaait, haar zoon ook al weet ik dat ze zwaait naar iemand die dat naar haar doet… en niets meer dan dat…

Kleine dingen, daar moet je het mee doen steeds kleiner en minder frequent.