Kent u dat?

Ken je dat? Dat beklemmende gevoel dat je in kan nemen? Het gevoel dat je niet bent waar je zou willen zijn? Zo als die man die in zijn auto zat terwijl deze van de kade af reed .. of die vrouw die bang was voor bloed en stage moest lopen op een O.K. .. zoiets.. Je bent ergens maar niet waar je wilt zijn.

Hoeveel mensen zijn er wel niet die dat hebben.. In werk, in relatie in plaats van leven of werken.. En wat doe je er mee? In het begin ben je strijdvaardig en ga je dergelijke dingen met een enorm enthousiasme te lijf… Als Don Quichot achter de molens aan…

En na de 7e keer .. (hmm 7 .. waarom 7.. 8 of 6 kan toch ook? .. 7.. sja.. ok 7 dan) .. kijk je om je heen en merk je dat je geen stap verder bent.. “Doe een stapje naar voren.. en een stapje terug” zongen Henk Spaan en Harry Vermegen ooit.. (jaja zo oud en ik!) … en daar lijkt het wel op. en elke keer is het enthousiasme minder.. de lust om te beuken lager..

Waar haal je dan nog je inspiratie vandaan.. laat je de schouders hangen of niet… Hoofd omhoog of aanvaard je het lot…

Ik ben er nog niet uit maar.. vind inmiddels wel dat ook ik af en toe wel een meevaller mag hebben 🙂 (newsflash!) .. een ieder die dat van zichzelf ook vind.. UNITE! 🙂

Ach.. het zal wel reg komme.. en zo niet? … dan toch…

Doodgaan is erger zeggen ze 🙂

Menno

Heel snel..

Voor de mensen die mij al wat langer volgen die weten dat ik al een tijd met veel plezier luister naar muziek. Mag alle soort muziek zijn.. Engels, Nederlands, klassiek of rock. Ik heb het bijzondere geluk dat ik een aantal muziek makende mensen mijn vrienden mag noemen. Erikah Karst is er daar één van.. Ooit leren kennen via Twitter ..(wat nou social media is afstandelijk).. en inmiddels uitgegroeid tot een zeer waardevolle vriendin.

Zo ben ik van heel dichtbij getuige van het ontstaan van een nieuw album. Het hele proces … van idee .. tekst.. muziek… demo.. uitwerken en uiteindelijk.. de opnames. Ik had er al over geblogd kort geleden toen Martijn Bosman de drums voor zijn rekening nam. Afgelopen Maandag was de zang aan de beurt. Gewapend met foto en video camera mocht ik er weer omheen lopen en meekijken naar het ontstaan.

Ik was (verassing) zoals altijd weer gebiologeerd door het vakmanschap dat op diverse disciplines naar boven kwam. Als eerste was het arrangement van een aantal nummers al veel verder uitgewerkt. George van SoundVision studio in Arnhem had zich losgelaten op gitaar en bas op de inmiddels ingedrumde nummers. Het resultaat was dat de bouwstenen voor muziek langzaam op elkaar gestapeld werden. Steeds een beetje meer.. de eerst wat kale nummers waren soms compleet getransformeerd in nieuwe stukken. Melodie bleef maar de vibe net even anders.

Erikah was mwah.. laten we zeggen.. opgetogen.. wat zoveel betekend als een enorm blij vol met adrenaline rondspringend ei 🙂 Ze had er duidelijk zin in.. Alles komt bij elkaar en dat vol zingen lijkt me geweldig.

Inzingen Erikah

Met een, voor mij, ogenschijnlijk gemak zingt ze de songs in.. hier en daar correcties, zoeken naar de juiste uitspraak of toon.. maar met een “gemak” dat soms jaloersmakend is (voor de keeltjes zoals die van mij in ieder geval.. denk “Happy Feet” denk.. Baklap)…

De nummers die ik inmiddels allemaal gehoord heb in demo of inmiddels ingezongen versies zijn prachtig.. lekker stoer of soms rustig en bedaard. Pareltjes met een uitschieter in het bijzonder… Kijk al weer uit naar de volgende opname dag.. Mixage en arrangementen horen.. luisteren naar iets moois. Er is één nummer dat ze inzong na een interview op Radio 2 met Frits Spits in tijd voor 2 .. dat is op haar lijf geschreven.. volgens mij is het een record met inzingen.. zo snel..  dat kan niet anders dan een goed teken zijn. Ik heb er geen invloed op maar stiekem hoop ik dat dit nummer op single uitkomt .. (hint hint…)

Regie

Muziek.. het is de olie voor veel dingen, je vind er troost .. kan er blij van worden.. melancholisch.. of gewoon op kicken…

Ik zou willen dat ik zo kon zingen.. lijkt me heerlijk je zo uit te kunnen drukken.. Nu verder met het video dagboek … stay tuned… of niet natuurlijk 😉

Bekentenis… Tandarts!

Met het lood in de schoenen loop ik het pad op… het is een smal pad met aan weerszijden een muur.. halverwege het pad zit aan de rechterkant een witte deur met een soort van patrijspoort. Geen idee waarom trouwens.. we zitten niet op zee, de ark is het ook niet en zover ik weet is de persoon in dit verhaal niet echt een boten liefhebber.. desalniettemin zit er en patrijspoort in de deur.. Ik druk op de bel en wacht heel even. Stiekem hoop ik dat de bel niet gehoord is en ik wacht zeker 2 seconden voordat ik aanstalten maak me om te draaien.. helaas.. de zoemer gaat en de algemene verwachting van een ieder is dat je dan tegen de deur duwt en deze open doet…

Het is een sluis ofwel een deur die gevolgd word door nog een deur, alsof 1 deur niet voldoende is.. die eerste is al zo lastig open te maken.. een warm welkom zullen we maar denken. De 2e deur gaat open en ik sta in een lege kamer. Rechts van me een rijtje stoelen met een leesmap op de tafel … Aan de muur de bekende folder bakken met de meest gruwelijke foto’s en ziektes… Ik hang mijn jas op en hoor door de deur heen het lot dat mij wacht…. “ieeeeennngggggggg…” hoor ik de boor doen… ik ben bij… de Tandarts…

Het is inmiddels al weer even geleden dat ik hier was. Samen met het gezin proberen we altijd in een keer te gaan. Kwantum korting.. hollanders he 😉 .. maar de laatste keer was anders. Ik was een stuk vulling kwijt op een iets te “in het zicht” plek waardoor ik lachen moest met de mond dicht.. en geloof me dat ziet er bijzonder onplezierig uit.. zoiets als heel erg moeten poepen terwijl “ie” er niet al te makkelijk uit komt.. zoiets dus.. geen prettig gezicht. Maar dat moest gerepareerd worden. Hij keer en brabbelde wat tegen de assistente “een m28, een C13 en een K3” .. vooral die laatste vond ik bijzonder.. een K3 in mijn mond.. hmm.. even dwaalde mijn gedachten af maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien.

“Of ik een uurtje vrij kon maken” vroeg hij mij want “er was wel wat te doen” .. ik zag hem nog net niet in zijn handen wrijven en de omzet vast tellen… het zijn en blijven kleine ondernemers die Tandartsen. “Tuurlijk” zei ik.. “geen probleem.. welk jaar?” .. helaas was dat dit jaar en helaas ook nog die maand ook. Het is inmiddels wel duidelijk.. ik en de tandarts zijn geen goede combi. Op zich kun je me prima opsluiten met een tandarts dat gaat wel goed maar het zijn de werkzaamheden die de beste man/vrouw uitvoert die mij niet nou ja laten we zeggen.. “bekomen” ..

Er is niet echt een reden te benoemen .. Mijn vorige tandarts was nou ja zeg maar eeuhh .. niet zo goed. Achteraf gezien leek hij wel een beetje op een hele goedkope winkel je kent ze wel met al die Chinese nagemaakte spulletjes die er prachtig uitzien totdat je ze daadwerkelijk gebruikt. Hij had nooit echt lang de tijd nodig. Zitten, kijken en vort wegwezen.. “Een goed gebit” zei hij altijd… uh-huh… right..
Bij de wisseling van tandarts werd mij pijnlijk (letterlijk) duidelijk dat dat gebit best aardig was maar zeker niet zo “goed” als de beste man mij had doen geloven! Een renovatie was nodig en eind goed al goed…

Mijn huidige tandarts is een ware komediant, echt hij zou zo comedy Central kunnen doen… (lees met enig cynisme) .. waarom baad ik dan altijd in zweet als ik in die stoel lig? Het is de “Haak” .. ik heb een intense diep gewortelde haat tegen “de haak” .. Het kreng dat de tandartsen gebruiken om lekker tussen de tanden te “krabben”. De kracht die ze daar soms bij uitoefenen is idioot. Ik heb inmiddels een zwaar getrainde nek om tegenwicht te geven tegen het geweld van “de haak”. Ik herinner me dat de tandarts vroeg, “waarom en je zo bang voor de haak?” Ik vertelde hem dat ik altijd het rare idee heb dat er misschien ergens uit het zicht zonder medeweten van iemand een zwakke plek in een tand of kies zit .. en dat die haak daar spontaan doorheen prikt… en de zenuw raakt.

“ach wel nee” zei de komediant.. “dat is me pas 3 keer overkomen…”
…..
de grimas op zijn gezicht was er 1 die ik op dat moment graag had opgepoetst met 4 knokkels en een zegelring.. Ik had hem graag even zijn eigen beste klant gemaakt… maar een flinke hoest richting zijn gelaat en de hoop dat ie 7 dagen griep kreeg was alles wat ik kon verzinnen.. moet ie mijn mond maar niet openhouden als ik zeg dat ik moet hoesten…

Ik wacht rustig tot ik binnen mag komen. Hij kent me inmiddels wel een beetje en heeft me als laatste van zijn dag gepland. Ik vraag hem niet te zuinig te zijn met de verdoving in het mondje en dat is niet tegen dovemansoren gezegd… Ik heb de rest van de dag met een verlamde lip, neus, lui oog en ik vermoed de linkerhelft van mijn hersenen gelopen!

Anderhalf uur was ik zijn werkstuk, 3 kiezen en een reparatie van de verloren vulling. Ik heb haken gezien, stukken plastic, zuigers, boren, hamers, polijsters en als uitsmijter een soort van klem die, eenmaal tussen je kiezen ingezet, uitgedraaid kan worden zodat er een beetje ruimte ontstaat tussen de kiezen om de gaten en andere ellende op te lossen. Met schroevendraaier, of “het draaiding” zoals hij het zelf beschreef, en al. Ik denk dat het ding rechtstreeks uit de tijd van de Spaanse Inquisitie is meegekomen!

Anderhalf uur het bekje open.. een lamme kaak en een smaak in de mond alsof ik 17 dode vogeltjes gegeten, uitgespuugd en weer opgegeten had..! .. maarrrrrr .. geen centje pijn! Echt super .. op dat moment 😉

Ik kan weer lachen zonder schaamte voor het gapende gat in de voorkant.. ik ben weer blij.. jammer dat ik over 6 maanden weer naar die haak lig te kijken alsof ik de volgende foltering weer moet doorstaan.
Dus, ik beken.. ik ben als de dood voor de tandarts.. althans .. zijn/haar werk en eigenlijk alleen maar “de haak”
.. sorry.. u mag nu mij de rug toedraaien, verwensingen sturen als “mietje” .. “watje” en “lamzak” … het is mij om het even..

haak

Brrr.. die haak :S

ik heb een I.D.

Vandaag was het zo ver, met militaire precisie was deze dag gepland. Al weken stond deze dag als een enorme rode vlek in mijn agenda. Vandaag was de dag dat ik op stap moest met mijn moeder voor het verkrijgen van een nieuw ID bewijs.. ( zie blogpost Staatsgeheim ) …

13:00 scherp was de afspraak.. Uiteraard had ik in de ochtend nog een afspraak in Amsterdam die.. verrassend genoeg.. uitliep 🙂 Rustig terug vanuit Amsterdam .. niet omdat ik van nature zo enorm relaxed ben maar puur en alleen omdat ik de hele weg geterroriseerd werd door .. jawel.. een medebestuurder.. die nou laten we het voorzichtig zeggen “niet echt duidelijk voorzien was van het talent om op een normale manier een auto door het dagelijkse drukke verkeer te loodsen!” .. en ja.. het was een Renault.. (Megane.. sorry) .. De beste man/vrouw (was lastig te zien door de spiegel die vanuit zijn/haar positie gericht stond op de maan!)  remde niet alleen terug tot 45 bij elke bocht (op een 80 kilometer weg) maar ook bij elke tegenligger .. wellicht bang dat zijn/haar Renault te breed zou zijn…

Hoe dan ook ik was 15 minuten te laat .. voor de gemiddelde militair geplande operatie redelijk killing maar het was ff niet anders. Mijn schoonzus was er gelukkig bij wat het geheel wat draaglijker maakt. Samen staan we letterlijk sterk. De planning:

13:00 ophalen verpleeghuis
14:00 foto’s maken
15:00 afspraak gemeentehuis Hilversum (in dit geval)

Geen jas.. hmm.. gelukkig hing deze op een andere plek en was dit snel verholpen. Met veel gepuf en gesteun haar jas aan getrokken en de gang in.. halverwege de gang bleek dat Ma nog even naar het toilet moest.. zucht.. het zijn inderdaad net kinderen 😉 .. dus jas uit.. en “zeiken kreng” 😉

13:21 .. langzaam lopen we richting de schuifdeur die het verpleeghuis afsluit van de buitenwereld.. Ze is redelijk monter en loopt gelaten mee.. soms huilen en dan in ene weer lachen.. De deur gaat open en via een sluis systeem lopen we naar de laatste 2 deuren. Deze gaan open en we staan buiten. De paniek slaat gelijk toe.. ze vind het niet fijn hier te zijn. Ze weet inmiddels niet zo veel meer maar wel dat ze nu haar kleine maar toch wel bekende wereld even verlaat. .. paniek..

Paniek en angst zijn geen goede bondgenoot als je met iemand met Alzheimer op stap moet.. en jawel .. het in de auto stappen is weer een heel karwei. Echt als je dat nog nooit heb meegemaakt kan ik niet uitleggen hoe dat gaat. Gewoon niet meer weten hoe je moet zitten.. niet meer begrijpen wat aanwijzingen zijn.. paniek en onbegrip dat is alles. Ik heb haar op een gegeven moment gewoon half naar binnen moeten trekken omdat het anders niet ging.
“niet zo hard!!!” roept ze nog terwijl ik de auto nog van de handrem moet halen…

13:40 we stoppen voor een drogist die ergens achter in de zaak een fotograaf heeft zitten.. lekker klein plaatsje in de buurt waardoor ik voor de deur kan stoppen. Schoonzus en moeder gaan uit de auto en lopen vast de winkel in, ik parkeer de auto en loop ook de winkel in. Het tafereel is wat we stiekem wel hadden verwacht. Doodsbang staat ze in een klein hokje.. een krukje.. daar moet ze op zitten maar zitten is al een hel zeker als er geen enkele houvast is. Met veel gedoe krijgen we haar op het zitje.. Nou weet ik niet of jullie op de hoogte zijn van de voorschriften die gelden voor het maken van foto’s voor officiële documenten maar.. .dat zijn er nog al wat.
“die mond moet dicht hoor!” zegt de (overigens zeer vriendelijke) mevrouw .. in gedachten zucht ik een diep… tel tot 10 en vertel haar dat we weinig invloed hebben over haar uitdrukking en gedragingen.

Uit respect voor mijn moeder plaats ik de foto die gemaakt is niet. Geloof me dat het aardig wat moeite koste een foto te krijgen die enigszins in de buurt komt van wat iemand zou beschouwen als “acceptabel op een zeer rudimentair niveau!” wat zoveel betekend als “we zullen het er mee moeten doen!” de foto straalt uit wat je liever net ziet… De dame die de foto maakte zei letterlijk “1 voor in het ID bewijs en die andere 3 verscheuren en weggooien.. zo wil je haar niet herinneren..”

14:00 en we lopen langs de kassa rekenen de foto’s af en gaan richting de auto. Weer een stapje dichterbij …
Ik besluit om even de C1000 in te lopen in een poging het humeur van Ma wat omhoog te krijgen.. eerst de auto in en ze wachten samen op me. Ik haal lekker een zakje met goede chocola..
Op weg naar het gemeentehuis maken we de zak zo goed als soldaat.. ze vind het heerlijk.. net als ik en schoonzus.. Lekker de radio aan en omdat ik wat extra tijd heb rij ik lekker een omweg naar het gemeentehuis.. Ze knapt helemaal op.. let niet meer op mijn rijstijl (dat is al heel bijzonder te noemen) en geniet weer.. “heerlijk .. ” komt er af en toe uit..

14:35 .. we lopen het gemeentehuis binnen.. we zijn lekker op tijd en melden ons bij de balie. Alles klopt en we moeten even wachten (afspraak was pas om 15:00) .. maar het gaat wat sneller en we zijn aan de beurt. Met zijn 3en verdringen we ons voor het raampje en ik geef de spullen. Proces verbaal voor de vermissing van het huidige paspoort en de foto’s. Uiteraard kwam er een opmerking over de foto’s die zouden niet goed zijn. Enige uitleg aan de mensen was voldoende dat als plausibele reden aan te nemen en ze zetten er een aantekening bij. Ik vertel het hele verhaal in een notendop en het is wel duidelijk.. mijn moeder mag gewoon lekker gaan zitten terwijl ik het afhandel..

Vingerafdrukken hoeven niet.. handtekening hoeft niet en in overleg met de medewerkers mag ik het document ophalen over een week of 2.. dus eigenlijk… stiekem.. is mijn moeder eigenlijk nou zeg maar.. eeuuhh een beetje voor Jannes Lulles mee.. ze heeft 20 seconden voor de balie gestaan en daarna heb ik alles afgehandeld.. Moet zeggen dat ze erg vriendelijk en meegaand waren.. petje af voor de medewerkers! Geen kwaad woord.. nou ja behalve dat vestje.. dat kon echt niet hoor…

We gaan weer terug en het was eigenlijk best te doen.. bij het gemeentehuis weet ze zelfs uiteindelijk gedeeltelijk zelf in te stappen.. de chocola doet zijn werk 🙂

Terug in het verpleeghuis valt me op hoe snel alles weer is zoals het was.. ze zit op haar stoel en haar lieve gezicht veranderd in een oogwenk weer in een verdrietig gezicht als ik haar zeg dat ik ga… Er is niet genoeg chocola om dat gezicht weg te krijgen…

Mij resteerde eigenlijk alleen een stevige koppijn waarschijnlijk omdat ik erg tegen de dag opgezien had.. en gek genoeg viel die best mee…

Menno

Je mag het hebben!

Vandaag werd ik geattendeerd op de “de nationale donor week” .. (via twitter) .. en ik bedacht mij dat ook ik dat nog nooit vastgelegd heb. Dat was een mooi moment er eens over na te denken. Gedurende de dag las ik diverse tweets, sommige verhit en vol passie en andere onverschillig. Wat zou ik doen…

Ik weet wel dat als ik zelf mijn leven op een goede manier zou kunnen verlengen door een donor iets in mijn lichaam te krijgen denk ik dat ik dat met beide handen aan zou pakken.. althans ik niet maar de chirurg.. denk dat een orgaan in mijn handen niet echt het meest briljante idee is van de dag.. maar ik zou dat willen. Hoe vaak lees je niet van dialyse of andere falende organen die het leven een hel maken.

Stel nou.. ik ben dood… niet helemaal plat gereden en onherkenbaar maar gewoon.. dood.. als in hartje klopt niet meer… Mijn lichaam zit vol met schatten.. lever, longen (nou.. die dan wellicht niet meer..) hart, huid, hoornvlies, bloed… ga maar door.. het lichaam is een grote organen supermarkt. Ik doe er niets meer mee.. en de illusie dat ik dat spul nodig heb in mijn afterlife heb ik inmiddels laten varen. Het laten rotten gaat zo stinken en ik betwijfel of er echt handel zit in het verkopen van “lever op sterk water” met de wervende tekst.. “leuk voor op de vensterbank!”…

Dan denk ik.. weet je.. neem het maar.. geniet er van en leef nog maar een paar jaar door… Maar ook zoals hier is het leven niet zwart/wit .. Er zijn grijstinten.. Wat nou als mijn hart dat ik best een aantal keren in mijn leven gegeven heb beland in het lichaam van iemand die dat niet waardeert… of erger nog een notoire crimineel… wat dan? Ik ben er niet bij om dat te stoppen.. maar ja.. aan de andere kant.. wellicht is de persoon dermate geïnspireerd dat hij/zij (emancipatie tot na het graf he!) zijn/haar (godver das best ingewikkeld dat iedereen gelijk benoemen gedoe..) leven drastisch aanpast.. dan is het weer de moeite waard…

Aaarghhh.. weet je.. ik volg mijn gevoel en geef de hele zooi gewoon weg.. neem maar zolang je maar zorgt dat mijn buitenkant er nog heel even goed uit blijft zien totdat de kist zich voor eeuwig gesloten heeft..

Dus.. gelukkig eigenaar van mijn overgebleven toekomstige organen.. ik wens je een lang en gezond leven.. waarbij ik aanmerken moet dat mijn nier een APK nodig heeft, mijn longen een goede wasbeurt en mijn lever heel af en toe het fijn vind een knuffel te krijgen…

Nu ff aanmelden op www.jaofnee.nl … oh god.. wat was mijn DiGiD code ook alweer… :S

Menno

ps.. of je nu wel of geen donor wilt zijn.. laat het gewoon weten.. een simpel ja of nee.. that’s all…