Uitstel

Zo’n 3,5 jaar geleden een toevallige ontmoeting, gewoon ergens waar je elkaar tegen het lijf loopt zonder dat daar aanleiding voor is. Het was daar dat je vertelde dat je, net als je vader, diagnose ALS had gekregen. Terecht kapot geslagen door dergelijk nieuws was je (waren jullie) en een traan en knuffel is wat je kunt doen… Veel te jong voor een last als deze.

Zo vaak waren we niet bij elkaar maar genoeg om veel lief en leed van de zijkant mee te maken. Altijd even bijpraten in de loop met de honden. Gekke nieuwtjes en diepe gesprekken over onderwerpen die je niet makkelijk bespreekt. Een vriendin? Absoluut meer dan een kennis… kende je redelijk goed eigenlijk. Positief en vol humor en soms ook wel een zwart randje.

Natuurlijk komen we langs… Met enige regelmaat bedenk je dat je langs wil en moet. Hoe zou het gaan met je. Dan kwam ik je familie of man tegen welke mij bij praatte over hoe het ging. Niet zo heel goed en terecht pissed op het leven.

Ik kom snel langs…

Dan neemt het leven je in beslag, de dagelijkse beslommeringen en zaken die ook belangrijk zijn of in ieder geval lijken. En dat bezoek komt echt.

Vandaag was het zo ver, na veel te lang waren we bij je. Er was rust, verdriet, mooie woorden. Geen smoezen meer, geen uitwegen geen andere dingen.. vandaag was alleen voor en over jou.

Het was een bijzonder intense uitvaart …

 

Help die klote ziekte te bestrijden…  Stichting ALS Nederland