Het duurde een eeuwigheid…

Vandaag was het weer zo ver, we moesten met ma terug komen in het ziekenhuis. 10 uur werden we verwacht in TerGooi in Hilversum. Ik kwam iets later dan mijn schoonzus aan in Zonnehoeve en zag al direct dat ondanks alle goede gedachten en hoop mijn moeder in een slechte bui was. De tranen biggelden al weer langs haar wangen en de onmacht stond in haar ogen.

Gelukkig is mijn schoonzus net als ik en proberen we zo positief mogelijk met haar (en zulke momenten) om te gaan. Met wat grapjes en vriendelijk lachen weten we haar in ieder geval van het huilen af te krijgen.

Samen lopen we naar de auto en gelukkig is ook vandaag een mooie warme zonnige dag. Ze draagt alleen en soort van blouse met daaronder niets. Zelfs geen BH.. hetgeen me zo af en toe wel eens doet af vragen of wel iedereen helemaal weet wat zijn taak is binnen het huis! De mensen die ik ken werken hard en zijn lief maar blijkbaar zijn eer ook die vinden dat een eenvoudig truitje voldoende is. Omdat ze het koud heeft doen we een vestje om haar heen. Bij de auto hetzelfde ritueel Ik heb wat minder last van mijn rug dus ben ik beter in staat haar enigszins geforceerd de auto in te krijgen! Geen leuk gezicht en zeker geen leuk gehoor tegenwoordig.

Het autorijden blijft haar goed doen, ze is wel heel voorzichtig en bij elke auto of fietser die er aan komt zet ze zich schrap 🙂 Ze geniet zienderogen van de rit en knapt wat op. Muziekje aan (vertel ik later meer over!) en met een klein beetje herkenning neuriet ze mee.

In het ziekenhuis melden we ons en wachten verder af op wat komen gaat. Ze is wel wat afwezig maar lijkt redelijk goed in haar sas te zijn..

wachten

Wachten voor de behandeling

Na een klein kwartier mogen we naar binnen en zitten direct in de gipskamer. Gelukkig zijn de meeste aanwezigen vaag bekend en hoeven we niet al te veel uit te leggen. Ik vertel mijn moeder dat er iemand het gips komt afhalen met een soort van zaag die herrie maakt. Ze knikt maar zie in haar ogen dat ze geen benul heeft van wat ik zeg.

gipskamer

Wachtende op de gipsmeester

De gipsmeester doet als beloofd en daar gaat het al langzaam minder. De herrie van het apparaat en de incidentele uitschieters die door het gips gaan doen mijn moeder haar hand hard terugtrekken. Het terugtrekken is een hele primaire reactie op pijn maar heel onhandig als je met scherpe dingen in de buurt bent.

Mijn schoonzusje houd haar goede hand vast en spreekt moed in.. ik ben inmiddels met 2 handen bezig haar arm en hand onder controle te houden. Het onvermijdelijke hechtingen uithalen moet nu gebeuren. Met veel tact gaat hechting voor hechting er uit maar het doet duidelijk pijn. Het doet mij pijn haar arm en hand zo vast te moeten houden maar anders krijgen we ongelukken met het scherpe mesje dat de hechtingen door moet snijden. 4 hechtingen later snikt mijn moeder het uit.. ze kijkt met aan met een blik waarom ze daar is en waarom we haar pijn doen…

Ze is als een kind.. je kunt uitleggen wat je gaat doen maar dat komt helemaal niet aan. Ze reageert primair en doet wat elk levend wezen doet.. wegtrekken om zichzelf te beschermen. Dat wij haar daar in belemmeren kan ze niet bevatten of begrijpen.

Het vervelendste is nog wel het wachten tussen door.. In de gipskamer binnen komen.. 10 minuten wachten… het gips er af.. 10 minuten wachten… hechtingen er uit.. 15 minuten wachten… En al die tijd wil mijn moeder weg.. ze duwt tegen mijn schoonzus en wil haar arm terug.. en dat al die lange minuten lang… het haar daar moeten houden .. bah.. gaat tegen je gevoel als mens en zoon in.. maar het moet!

Gelukkig heelt het redelijk goed alleen is wel duidelijk dat er geen gips meer omheen kan. Het is te warm en te vochtig en de chirurg vreest dat het anders mis gaat. Verband zal moeten helpen! Het is ook dan dat de chirurg opmerkt dat er nog een hechting zit… Ik zal de details besparen maar gvd was minimaal wat er door mijn hoofd ging! Het was ook nog eens een heel lastige hechting op een nare plek.
Mijn moeder is sterk.. heel sterk… 4 mensen .. ik heb weggekeken want dat was net ff iets te veel! Gelukkig is de chirurg iemand die zijn vak verstaat en trekt in no-time de hechting er uit!

Een paar minuten later het verband er over en we lopen met een zielig hoopje ellende het ziekenhuis uit. Het mooie is dat halverwege de parkeerplaats in de zon ze heel voorzichtig weer wat op klaart.. tranen maken plaats voor een kleine lach. De auto in gaat best lastig en ze is boos op me omdat ik iets te veel push! .. Haar blik sprak boekdelen!.. maar het kon niet anders.

Ik had op de heenweg nog een CD opgehaald die ik toegestuurd had gekregen een ruime tijd geleden. Een cd met allemaal leuke oude liedjes uit haar tijd 🙂 Ik zet hem op en 3 kilometer later “lalaaa’t” ze heerlijk mee 🙂 prachtig dat muziek dat kan doen!

En dat is tevens ook de zegen van een ziekte als Alzheimer.. zeker voor de persoon zelf.. zij is alles al weer vergeten.. het zijn de gezonde die het bij de rest in de rugzak gooien…  … op naar volgende week Donderdag..

Menno

Onverwacht mooi!

Sinds een tijdje delen mijn dochter (8) en ik wat. Ik ben in contact geraakt met muziek die me heel erg ligt. De CD gekocht en mijn dochter was per direct verkocht. Het is Nederlands talig en ze zingt heerlijk alles en overal mee.

Stappen we de auto is dan is het “papa, cd 4 nummer 1…” en hop daar gaan we weer 🙂 Ik heb haar inmiddels redelijk goed leren kennen en ben met Gillian (dochter) ook een keer naar een optreden geweest. De blik in de ogen van mijn meisje vertelde een hoop! .. stiekem hoop ik dat ze denkt.. dat wil ik ook worden! Ik zou apetrots zijn als ze dat doel ooit bereikt.

Anyway, zij stuurde me niet zo lang geleden een CD speciaal voor mijn moeder. Het was een CD gemaakt door haar moeder en broer welke een bekend duo zijn met name in het oosten van het land. De CD heeft allemaal oude liedjes en het duo deed deze vaak in kleine optredens in verpleegtehuizen voor mensen met dementie en andere hersen stoornissen. Muziek brengt gek genoeg mensen soms terug naar dat moment in tijd. Hoe weinig ze vaak ook kunnen muziek weten ze vaak nog foutloos mee te zingen. Ik heb nog niet de kans gehad haar helemaal alleen naar de CD te kunnen late luisteren maar dat gaat Dinsdag gebeuren. Dan neem ik haar mee naar het ziekenhuis voor het verwijderen van de hechtingen en de laatste keer gips. Ik ben zo benieuwd of ze de nummers kent en meezingen kan…

Vandaag zat ik lekker in de tuin na noeste arbeid (yeah right :P) te genieten van de zon en alles wat er voorbij kwam via de digitale weg. Zo ook een mail.. en in die mail een liedje.. speciaal geschreven voor mijn dochter… zo maar.. uit het niets.

Ik las de mail en kon het niet droog houden… In al onze zorgen en dagelijkse beslommeringen vergeten we soms zo hard dat kinderen ook moeten dealen met veranderende situaties. Ook zij zien oma veranderen en zien dat Oma niet meer kan wat ze kon.. dat ze niet meer de namen noemt van de kinderen en vaak zit te huilen en te rillen.

Niet zo lang geleden braken beide kinderen toevallig bijna op het zelfde moment.. even moesten ze verwerken dat Oma wel heel erg hard achteruit ging.. en niet alleen Oma .. ook Opa gaat achteruit.. en hard ook..

In die context las ik dit liedje… wat Gil (hopelijk) gaat zingen..

Ik heb er de hele dag over nagedacht of ik het zou bloggen omdat ik het zo persoonlijk vond dat ik het niet zeker wist. Ik mag het doen.. de rechthebbende vind het goed al is het persoonlijk bedoeld en niet anders. Het is iets dat alleen met een oprecht gevoel geschreven had kunnen worden… en ik wilde het zo graag delen.. niet in de minste plaats om de schrijfster de ultieme dank te geven.. xxx

Mijn oma weet niet meer wie ik ben

Mijn oma weet niet meer wie ik ben.
Mijn oma is ‘t allemaal vergeten
Ze kan ook niet meer wat ze eerder kon, weet niet meer wat ze altijd heeft geweten..
Ze zit daar maar en staart wat voor zich uit
En brabbelt soms een woordje of een lied
Ik weet het wel, het is nou eenmaal zo
Maar het doet me best wel heel erg veel verdriet..

Mijn oma is er wel maar ook weer niet..
Mijn oma kijkt me aan met holle ogen
Soms denk ik dat ze hier niet echt meer is Die and’re wereld heeft haar meegezogen..
Ze ziet me af en toe nog wel eens staan
Maar denkt dan dat ik iemand anders ben
Het voelt of we voor haar niet meer bestaan
Die oma die ik eig’lijk niet meer ken

Bridge: Soms… Hoop ik dat ze naar me lacht..
Dat ze weer zo gek als vroeger deed,  zo vriendelijk en zacht..
Soms.. Wil ik eig’lijk niet meer heen..
Want ik denk het liefst aan hoe ze vroeger was..

Mijn oma weet niet meer wie ik ben
Mijn oma lijkt me echt zijn te
vergeten
Maar af en toe dan zie ik nog een lach
Ook al weet ze niet meer wat ze heeft gegeten..

Alle tekst is auteursrechtelijk beschermd en mag niet zonder (schriftelijke) toestemming van de rechthebbende worden gebruikt. Neem contact op met me indien er vragen zijn!

… wat moet je daar dan nog op zeggen.. Ik vind het zo bijzonder…

Menno

Seizoenen…

Ik weet niet hoe dat andere vergaat maar ik ben stapelgek op het voorjaar en de zomer. Lekker buiten leven zowel thuis als op vakantie. Uit het werk direct in de korte broek stappen thuis, schoenen uit en hop in die tuinstoel.

Kinderen lekker in het badje en in de hele straat hoor je mensen buiten leven. ‘s Avonds heerlijk BBQ’en en lang buiten zitten met een kaarsje,boek,laptop,iphone,android,windowsmobile,nokia,samsung,krant of wat meer mogelijk is…

Maar de echte reden dat ik het zo lekker vind ligt eigenlijk aan de herfst en de winter. De herfst is zo mooi omdat je zeker in het vroege na jaar nog van die prachtige dagen hebt waar de zon nog even laat voelen dat ook lager aan de horizon de kracht nog groot is. Kleurende bladeren en korter wordende dagen volgen en dan.. regen, wind, regen, kou…

Winter.. alles is kaal het is vroeg donker en laat licht. Vaak is het in Nederland ook eigenlijk een hele lange herfst waarbij regen en kou de overhand hebben. Een winter zoals afgelopen winter hebben we niet vaak meer en noem me gek .. ik vond het heeerlijk al die sneeuw!

Maar dan.. Maart… als je met de hond buiten loopt in het kale bos zie je heel langzaam een groen waasje ontstaan. Heel voorzichtig komen de bommen en planten weer in leven. Heel langzaam kom je thuis en ontdek je dat het nog niet helemaal donker is…

Het voorjaar is dan zooo mooi 🙂 alles in een licht groene kleur gehuld.. bloemen en steeds vaker licht en beter weer. De temperatuur gaat langzaam maar zeker omhoog en zonder jas lopen gaat weer!

Stel je eens voor.. op en dag als vandaag waar de temperaturen weer ruim over de 25 graden gaan dat dit altijd zo is. Elke dag dit weer.. elke dag zon, elke dag 25 graden.. geen kou geen rgeen geen herfst, winter of voorjaar.. zou je dan die dag net zo waarderen als je nu doet? Ik weet zeker dat ik dat niet zou doen 🙂

[filosofische mode] het is mede dankzij de dieptepunten die ons van de hoogtepunten laten genieten 😉 [einde filosofische mode]

En nu.. genieten in de zon 🙂

Menno

IRL enzo..

Vanmiddag in een verloren uurtje op kantoor ben ik nog eens in de lists gedoken. Voor wie het fenomeen “lists” nog niet kent.. het is een manier om binnen twitter lijsten aan te maken. Deze lijst kan van alles en nog wat bevatten. Sommige doen een “leuke tweeps” lijst of een “conversation” list. Het geeft je een mogelijkheid mensen in lijsten te zetten waar je dan weer iets mee kunt doen.. enfin lesje lijsten next time..

Ik heb een paar weken geleden al een #ff lijst gemaakt. Dat is mijn alternatief voor de (overigens erg leuke) #ff tweets op vrijdag.

Vandaag heb ik een IRL lijst gemaakt waar IRL staat voor “in real life” oftewel mensen die ik inmiddels ontmoet heb. Ik was werkelijk verbaasd hoeveel dat er inmiddels al waren! Ik kom voorlopig op mijn lijst uit op 62 tweeps! Van die 62 zijn er zeker 50 die ik anders nooit ontmoet had. Via twitter en diverse evenementen heb ik al die mensen een hand geschud, biertje mee gedronken of uitvoerig gesproken.

Het maken van de lijst was leuk, zeker omdat het me deed herinneren dat dankzij twitter mijn wereld weer wat groter geworden is, en niet alleen op internet maar juist in het “echte” leven. Het geeft ook verdieping in de tweets, immers iemand die je “kent” kun je waarschijnlijk beter inschatten dan iemand die je nog nooit ontmoet hebt.

Van de 700 mensen die ik volg zijn er nog voldoende die ik graag op dat lijstje wil toevoegen! ..

Menno

Ik wil het… [filosofisch alarm! ;)]

Wie kent dat gevoel? Ik wil het? .. de laatste tijd komt dat wel eens wat vaker naar boven.

Als je als kind dit gevoel kreeg was het simpel.. het ene kind vroeg er om en kreeg terwijl het andere kind moest krijsen, janken, schoppen en slaan om het voor elkaar te krijgen .. maar.. het was simpel. Meestal ging het ook alleen maar om fysieke dingen. Een auto, die computer of afstandsbestuurbare auto..

Als je de status van kind verlaten hebt en (zoals ik) vader bent en een hele bak met verantwoordelijkheden op je bordje hebt liggen is alles anders. Zo nu en dan steekt dat “ik wil het” gevoel (of beter gezegd ik wil dit niet!) weer de kop op. Maar het gaat niet meer om fysieke dingen.. maar om heel andere zaken.

Vind dat wel eens lastig en zet me vaker te denken. Niet in de laatste plaats omdat ik natuurlijk van dichtbij mee maak hoe relatief alles is.  Mijn pa dood op de 3e dag nadat dat hij 61 was geworden.. heel zijn leven gewerkt voor die laatste paar jaren rust en vrijheid.. einde 🙂 Mijn moeder die al een aantal jaar eigenlijk geen echt leven meer heeft en nagenoeg niet meer bewust is van haar eigen leven. Het zijn die dingen die je doen denken of je de korte tijd die je hebt wel zo goed mogelijk in aan het vullen bent.

Werk, voor velen een noodzakelijk kwaad om geld te verdienen en voor sommigen een genot op zich. Voor mij was het altijd een genot maar betrap me er steeds vaker op dat er zaken zijn gekomen die het allemaal wat minder leuk maken en verder van je af doen gaan. Hoe lang loop je daar mee door? Wanneer besluit je zaken om te gooien en botweg een andere weg te kiezen… Je leeft maar 1 keer toch?

En als je dan die andere weg kiest wat dan? Hoe doe je dat.. hoe verander je zelf 🙂 Het leuke is dat we dat als bedrijf met grote regelmaat begeleiden bij anderen.. weliswaar meer op technisch en praktisch niveau maar toch.. en als dan de vraag bij jezelf terecht komt weet je eigenlijk niet zo goed hoe 🙂

Leeftijd en beslissingen die je neemt komen met verantwoordelijkheden.. gewild of niet ze zijn er. Hoe er mee om te gaan is denk ik een boek dat per persoon onbeschreven is en alleen door jezelf ingevuld kan worden 🙂 Neemt niet weg dat deze bijna dooddoener niet het gevoel en de vraag op zich wegnemen kan! #help 😀

Zo lekker bezig op deze donderdag 😉 Filosofische donderdag zullen we maar zeggen..

Tot zover, u kunt weer doorlopen.. niets te zien niets te doen ..

Menno