2011 is dood leve 2012!

2011 is weer bijna voorbij. Alweer een jaar dichterbij het einde van je leven. Een bijzonder jaar met heel veel gebeurtenissen op vele gebieden. Mijn opsomming van 2011 …

2011 begon koud, sneeuw en kou over Nederland. Lekker met de hond op pad nadat ze weer bekomen was van dat ellendige vuurwerk. Het vuurwerk dat bij “ons” in de straat uitvoerig gebruikt werd. Waar ook weer duidelijk moest worden dat drank en maat houden lastig is. Pas nadat er 12 man politie met honden aan te pas kwamen werd het weer rustig in ons altijd zo mooie straatje. Resultaat was een nare sfeer en een flink stuk gesloopt asfalt.

2011 het jaar van de grote veranderingen. Het jaar waarin beslissingen die genomen worden in twijfel getrokken worden door mijzelf en anderen. Een jaar waarin het leven volledig op zijn kop kwam te staan. Niets hetzelfde zou blijven.

2011 het jaar met een korte zomer in het voorjaar en een lange herfst in de zomer. Ook een jaar waar vakantie geen optie meer was. Een jaar waarin de budgetten van mij en vele anderen danig op de proef werden (en worden) gesteld. En een jaar waar blijkt dat het echt over is met Nederland “lui lekker” land.

Een jaar van afscheid nemen, van het leven zoals ik dat kende maar ook van mijn trouwe hond. 15 jaar steun en toeverlaat met alle mooie en lelijke dingen die er bij horen. Hangend oor, schuine kop, kwispelende staart en eeuwige trouw. Dood vanuit het niets. Afscheid van mijn schoonvader.. hij was al verder weg dan menigeen komt in zijn leven maar het verliezen van zijn aanwezigheid deed pijn. Meer verliezen van mijn moeder… al is die pechvogel er nog wel.

2011 het jaar waarin ik ontdekte dat mensen wel degelijk kunnen veranderen. Het is geen makkelijke weg om oude gewoontes los te laten maar in mijn directe omgeving merkte ik dat als iemand echt zijn best doet het wel kan.. ondanks dat we met zijn allen wel eens de neiging hebben terug te vallen in het “oude en bekende”. Andersom helaas ook.. al lijkt de omslag van goed naar slecht minder moeilijk.

2011 het jaar waarin mijn geduld andermaal op de proef is gesteld..

2011 het jaar waar de toekomst er plotsklaps veel somberder uitzag

2011 een jaar dat ik wat mij betreft achter mij wil laten

2012 .. een jaar waar ik op 31-12-11 om 00:00 op proost.. een gelukkiger nieuwjaar in plaats van een gelukkig nieuwjaar is voor mij al voldoende. Hopende dat de in 2011 gestarte veranderingen waarheid worden in 2012. Hopende dat mijn moeder niet al te lang meer hoeft te lijden.

Dank jullie voor de talloze reacties en virtuele steun wat betreft de blogs over mijn moeder en Alzheimer!

Ik wens jullie allemaal een mooie jaarwisseling en kijk eens naast je rond 12 uur en probeer te genieten van wat je wel hebt.. en steek niet allemaal die neus in de telefoon om 12 uur! Aankomen doen de SMS’jes whatsapps en mails een paar uur later ook wel.

Proost!

2e kerstdag #alzheimer

2e kerstdag 2011, na de overbekende gourmet schotels en overige gezelligheid op de 1e kerstdag was het vandaag tijd om mijn moeder te bezoeken. Moest gisteren al aan haar denken vanwege die zelfde gourmet gelegenheid.

Vroeger deden we dat als familie samen. Iedereen in de stress of er wel voldoende vlees, brood, drinken en lekkernijen waren. Na dat alles klaar was kropen we in onze mooiste kleren aan tafel om te genieten van elkaar. Voor ons kinderen was dat het hoogtepunt van een dag waar je zo verschrikkelijk weinig deed en kon doen!
Hoe dan ook in de mooie kleren aan tafel zaten we.. tot het moment dat de eerste stukken vlees de bakplaat raakten… het vet vloog je om de oren en de nette kleren. Het duurde vaak 2 stukken halfom gehakt en 3 “godvers” voordat de mooie kleding plaats maakte voor stofjas of oud shirt (gourmetten is topsport op hoog temperatuur niveau! )

Ik moest er aan denken omdat op tafel hetzelfde gourmet stel stond wat zeker 19 jaar geleden ook al op die bewuste tafel bij de Drenthjes stond.

Vandaag naar mijn moeder. Ze hadden een kerst brunch gehad en ze had goed gegeten. Omdat ze laatst gevallen was (voor de zoveelste keer) hadden ze haar maar even in bed gelegd om te voorkomen dat ze weer aan de wandel en val zou gaan. Begrijpelijk maar het voed mijn angst dat een permanente zetel in rolstoel of bed niet ver weg is.

De kinderen waren mee en uit een gevoel van waardigheid voelde ik dat ze beter konden wachten. In bed ligt ze, vel over been… huid die op vele plaatsen een maatje of 10 te groot is geworden. Iele armen en schouders die ooit lekkerder lagen dan wel Zweeds bed dan ook!

Ik help haar samen met de verzorgster overeind en ruik dat ze niet schoon meer is. Ze is ook heel onrustig en je ziet en voelt dat ze niet goed in haar, veel te ruime, vel zit.
Ik besluit toch te zeggen dat ik het heel fijn zou vinden als ze verschoond kan worden. De verzorgster stemt in al voel je dat ze liever door wilde met haar werk. Misschien mocht ze zo wel naar huis en ook voor hen is het kerst.

In de badkamer komt een collega helpen. Ik heb mijn moeder vast aan mijn arm want ze staat alles behalve stabiel. Ik zal jullie de verschoonpartij besparen maar als ik zeg dat het overal uitkwam dan weten jullie denk ik voldoende … mensonterende taferelen .. een baby maar dan van 76 jaar oud. Het schoonmaken is een langzaam proces wat ook niet heel erg zachtjes gaat of kan. Vind het vreselijk haar zo hulpeloos te zien…

Een minuut of 15 later kan ik haar meenemen en wat gaan drinken. Ze loopt aan mijn arm mee de gang op. Ik voel en zie aan haar dat het verschonen goed heeft gedaan. De extreme frustratie die ik in haar ogen kon lezen maakt plaats voor de blikken van afwezigheid, huilen en lachen als ze de kinderen ziet.

Beneden drinken we koffie en eten we een stukje kerst stol waar ze zienderogen van geniet.  Halverwege besluit ze in een hersenkronkel dat de koffie beter op de tafel kan liggen dan in het kopje. Langzaam giet ze de koffie over de tafel en gelukkig weet ik de helft te redden… in haar geest wilde ze vast het kerststukje op tafel water geven.

We brengen haar weer naar boven waar we haar met de grootste moeite weer in een stoel krijgen. Ze laat zich gewoon “vallen”…
Kruip nog even voor haar terwijl ik gehurkt zit. Knuffel haar andermaal en maak een grapje. En wederom vanuit het niets reikt ze haar hand naar me uit en aait me over mijn gezicht.

Een laatste knuffel en ik fluister “fijne kerst” in haar oor en betrapt mezelf er op dat ik dat eigenlijk helemaal niet meen. Kerst is voor haar net zo’n grijze onduidelijke ongrijpbare dag als anders.. van mij mag het de laatste kerst voor haar zijn…. maar met haar “geluk” zal ze er nog wel een paar “mee maken”.

Fijne kerst…

Vallen.. en opstaan #alzheimer

Altijd als mijn telefoon gaat en op het display staat “prive nummer” dan slaat mijn hart over. Prive nummer is of een schuldeiser 😉 of het verpleeghuis van mijn moeder.. Vandaag was het de beurt aan het verpleeghuis.

Mijn moeder wil de hele dag lopen, ze loopt zich een ongeluk.. overal heen terwijl ze nergens heen gaat. Eindeloos pareren door de gangen. Als ze al even zit duurt dat nooit heel lang. Ze zit tegenwoordig op een bovenverdieping die niet zo groot is. Ze zat ooit beneden en dat was uiteindelijk veel te groot voor haar. Ze liep zich letterlijk kapot…

Vandaag ook weer de hele dag op touw .. alleen heeft ze steeds vaker dat ze niet zo stevig op haar benen staat. Of dat komt door de Alzheimer weet ik niet maar dat het erger aan het worden is weet ik wel. Een paar weken geleden werd ze aangekleed door de verzorging maar doordat ze per ongeluk wat liet lopen gleden zowel de verzorgster als mijn moeder uit. Met een doffe klap kwam ze op de CV terecht waar ze met een enorme buil en blauwe plek op haar kop uiteindelijk redelijk uit kwam.

De huiskamer medewerkster liep vandaag even de deur uit op weg naar een andere bewoner die ook hulp nodig had. Omdat het om de hoek was kon ze de huiskamer in ieder geval horen… en ze hoorde een doffe klap… Mijn moeder was direct na het opstaan onderuit gegaan en lag plat op de grond. De eerste schrik was groot want er lag inmiddels een plasje bloed bij haar hoofd. Ze heeft mijn moeder snel gedraaid en gekeken wat er aan de hand was. Geluk bij een ongeluk liep de dienstdoende huisarts over de afdeling en kon gelijk  inspringen.

Nadat ze op de stoel gezet was konden ze goed kijken wat er aan de hand was. Er was veel bloed in haar gezicht bij haar linker oog en dat stelpen was lastiger dan bedacht. Een medebewoonster hielp mee met de repeterende opmerking “Gaat ze nu dood???” … “Gaat ze dood??” “vertel zeg.. gaat ze nu dood??” wat denk ik niet echt hielp maar wel het “scherpe randje” er af haalde 😉

Het bleek dat er een fikse snee zat die van haar wenkbrauw langs haar oog naar achteren liep.. en wenkbrauw wonden bloeden als een varken. Een dikke buil en alle blauwtinten waren alweer zichtbaar op het gezicht van mijn moeder. De verzorgster vertelde me nog dat het haar opgevallen was dat mijn moeder geen kick gegeven heeft terwijl, volgens haar zeggen, het toch ernstig pijn moet hebben gedaan. Dat kenmerkt mijn moeder wel denk ik.. nooit een piepert geweest en ook nu is ze dat nog niet.

Ik was bij haar vanavond om met eigen ogen te zien of het goed met haar ging. Ze was redelijk en zat in een rolstoel. Daar hadden ze haar maar geparkeerd om te voorkomen dat ze het nog eens dunnetjes over zou doen. Nog immer rusteloos en constant de neiging om op te staan. Hechtpleisters langs haar hoofd, bont en blauw alweer maar in redelijk goede doen.

Ik kniel voor haar om er eens in de ogen te kijken maar ze kijkt me niet aan. Praat wat tegen haar aan en probeer contact te krijgen wat uiteindelijk lukt. Ze kijkt me recht in de ogen, glimlacht en komt met haar hand naar mijn gezicht. Ik ben niet meer glad in mijn gezicht (krijg je als je te lui bent om ‘s ochtends ff te scheren) en ze gaat met haar hand over mijn kin, wang en langzaam over mijn neus weer naar de anderen kant. van mijn wang.. een glimlach en weg was ze weer…

Gelukkig heeft ze er ook deze keer niet zoveel aan overgehouden maar het “val gevaar” is groot voor mensen als mijn moeder en stiekem ben ik als de dood dat ze haar vaker in een stoel gaan zetten om haar te weerhouden van het lopen. Begrijpelijk omdat ze niet de hele dag achter haar aan kunnen lopen maar een hel voor mijn moeder. Het zou het definitieve einde zijn van het laatste wat mijn moeder nog rest.. Laten we hopen dat dit niet gebeurt!

Buma Stemra..alweer? Ja.. alweer ..

Voor hen die onder een steen hebben gelegen en gemist hebben wat de afgelopen tijd is gebeurt een korte recap.

Begin dit jaar komt Buma Stemra in opspraak wat betreft de vergoedingen intern. Deze zitten ruim boven de Balkenende norm blijkt. Een echt reden is er nooit gegeven voor deze ruime overschatting van de kunsten van de bestuurder(s) maar schijnbaar waren ze zo verschrikkelijk goed dat ruim 300.000 euro gerechtvaardigd was. Dat dit geld door de leden opgebracht moet worden zullen we gemakshalve maar even vergeten.

Dan was er kort geleden nog het akkefietje dat een bestuurder aanbood om een rechthebbende te helpen. De beste man had ooit iets gemaakt wat meer gebruikt was dan ooit bedoeld. Een rekensom leerde dat de rechthebbende rond de miljoen nog zou horen te krijgen van de Buma. Deze gaf geen thuis en stelde alles uit. Een zekere bestuurder van Buma sprak aan de telefoon met de advocaat van deze man en “bood aan” te willen helpen in ruil voor 1/3 van de opbrengst. “Ik zet de Buma gewoon buitenspel” waren zijn woorden (zie powned voor de details)

Hoe dan ook de betrefende bestuurder heeft ontslag genomen en klaar is klara.. toch?

Wat schertst mijn verbazing.. weggezet tegen alle commotie de afgelopen tijd. In de mailbox een mail van de Buma.

…..nodig ik u hierbij graag uit voor een extra gemeenschappelijke ledenvergadering Buma en vergadering van aangeslotenen Stemra op …. in het NH Grand Hotel Krasnapolsky, Dam 9 te Amsterdam …

Op zich prima en noodzakelijk dat “we” met zijn allen uitgenodigd worden bij de heren om de zooi te bespreken en wellicht nieuwe mensen te kiezen of god weet wat maar mijn vraag is dan… waarom Krasnapolsky? Kan dat niet gewoon een de zaal van de muziekvereniging “de suffe ster” in Alkmaar? Of desnoods in Amsterdam.. maar waarom nou in Krasnapolsky?

Het is een hel om er te komen.. het is een hel om er te parkeren buiten het feit dat parkeren in Amsterdam tegenwoordig duurder is dan een gemiddelde risico hypotheek .. en waarom Krasnapolsky?

Zou het niet getuigen van inlevingsvermogen en begrip als de Buma gewoon in een “gewone lullen” zaal had afgesproken? Ik kan me voorstellen dat het afhuren van een zaal met catering en “extra’s” in Krasnapolsky aanzienlijk duurder is dan in de zaal van muziekvereniging “de suffe ster” .. maar ja de koffie is dan ook wel lekkerder en geld… geld moet rollen!!!!
… Ik geloof dat het bestuur inmiddels elk gevoel van realiteit kwijt is geraakt… ze leven in ieder geval op een andere planeet dan de gemiddelde artiest en componist die ernstig had moet werken om überhaupt nog iets te verdienen. Kan natuurlijk zo zijn dat er een aantal mensen moeten overnachten.. ja dan begrijp ik het wel weer.. dat doe je natuurlijk niet in een Holiday in…

Voorlopig heeft de Buma alle schijn tegen en doen ze er bar weinig aan dat gevoel weg te nemen. In ieder geval bij mij.. maar ja.. who the fuck ben ik 🙂

 

Een serieus verzoek…

Weet niet hoe het bij jullie vergaat maar mijn sociale media wordt overspoeld met Serious request. Laat ik heel duidelijk zijn, ik vind het een top idee om via de radio op deze manier aandacht te schenken aan een goed doel! De DJ’s en vasten en zo dat weet ik niet zo goed wat ik daar mee aan moet maar goed het is een manier om te voelen hoe het anderen op deze mooie planeet vergaat denk ik…

Wat ik mij afvraag is de fascinatie met betrekking tot het kijken van SR11. Natuurlijk is het leuk even te kijken naar een glazen hutje waar een 3tal mensen met anderen iets doen.. radio maken.. maar om nou de hele godganse dag te kijken? Nogmaals ieder zijn ding maar zou het niet een idee zijn de Televisie te verruilen voor een radio? En dan de kosten die je bespaard op je energie rekening door het uitzetten van de televisie bij elkaar op te tellen voor 6 dagen en die dan daadwerkelijk te storten op het gironummer van SR11 ?

Dat is nog half zo erg als de talloze mensen die via SR11 zichzelf naar voren proberen te brengen. Op twitter lees je”Voor alle nieuwe volgers stort ik …. op #sr11″ of elke keer dat dit bericht ge-retweet wordt stort ik …. op SR11″ man man.. het is wel moeilijk he? Gewoon iets geven zonder dat dat je de rest van de wereld moet laten weten hoe goed je wel niet bent?

Ik geef wel maar alleen als ik iedereen kan laten lezen HOE goed ik wel niet ben.. en ach … of ik nou 2 of 50 euro stort dat weet niemand. Kansloos.. dan heb ik meer respect voor hen die in de regen en kou naar Leiden gaan en daadwerkelijk wat in de gleuf stoppen.. of hen die gewoon iets geven.. zonder daar iets voor terug te willen hebben… dat schijnt ook te kunnen!

Zou blij zijn als ook deze actie weer voorbij is en hopelijk halen ze verschrikkelijk veel geld op voor het doel wat ze hebben gekozen.. enne die TV kan best ff uit.. SR11 draai dan ook wel door. Kunnen we ons weer focussen op mensen die op televisie proberen beroemd te worden.. en stemmen op hen.. kost maar € 0,80 per sms.. koopje!

Of ik al gestort heb? Nee .. omdat het doel met niet direct aanspreekt.. en ik het hele jaar al wat geef aan organisaties.. niet veel.. maar wat ik missen kan. Oh fok.. nou ben ik mijzelf al weer aan het verantwoorden  .. en voor wie eigenlijk?

Ik zal het, zoals wel vaker, weer te zuur zien 😉 #newsflash