Vandaag kwam ik Peter tegen, ik was blij verrast want ik had hem al even niet gezien en vroeg me af hoe het met hem ging. Hij zag er nog steeds niet heel goed uit. Veel gewicht verloren, vlassig baardje op zijn gezicht en zijn ogen stonden ook niet echt florissant. Maar om de een of andere reden was er iets anders dan de laatste keer dat ik hem zag.

“Hoe gaat het?” vraag ik hem en Peter verteld dat het nog steeds niet zo goed gaat. De financiële zorgen zijn niet minder, de gezondheid in zijn familie is ook niet veel beter en ook thuis laat het te wensen over. “Maar” zegt hij, “Ik heb een beslissing genomen de afgelopen tijd. Ik heb besloten dat ik het niet alleen af kan en heb hulp gezocht”

Dat kwam als een verassing aangezien Peter niet het type was dat om hulp liep te schreeuwen. Hij deed zijn ding en als het echt niet anders kon, als er geen andere weg was dan pas vroeg hij om je hulp. Soms lastig voor zijn omgeving als hij weer eens met een verbouwing bezig was thuis die een enkel jaar of 4 uitliep omdat hij te bescheiden (en misschien wel te trots) om hulp te vragen. Die Peter had hulp gevraagd, “wat heb je gedaan dan? ” vraag ik hem hopende dat ik niet te privé aan het worden ben. “Ik heb mijn huisarts gebeld en die heeft mij aangehoord, ik heb mijn verhaal gedaan en tijdens het verhaal wist de huisarts eigenlijk al voldoende” “Jij heb last van een Existentiële crisis” zei de huisarts.

Ik had nog nooit van die term gehoord maar knikte alsof ik het allemaal zelf had meegemaakt (ben ik goed in). Ik vroeg hem of het hem hielp zo’n “Existentiële crisis” klinkt misschien een beetje raar zo’n vraag maar ach ik ga er maar van uit dat dit hetzelfde werkt als ergens pijn hebben en dan vervolgens te horen te krijgen dat het je “linker abdornormale zijsluitende linkerspiernaad zenuwspasme” is die het probleem veroorzaakt. Geen leuk nieuwtje maar je kan in ieder geval actie ondernemen. Het was precies wat ik zei, Peter had het aangehoord bij de huisarts en gedacht “uh-huh.. het zal wel maar wat de fuck is dat dan? Voel me gewoon klote en dat is het understatement van het jaar!” “Maar toch” vervolgde hij, “toch had het in ene een naam, ik werd erkend en mijn gevoel was niet zomaar iets. Wat er mee te doen is stap twee maar YES ik heb wat! En dat leek me wel wat, wat hebben”

Hoe dan ook, Peter zag er niet beter uit, liep nog steeds door metersdikke sneeuw maar ergens, heel ver had ik het idee dat er weer een glimmer te zien was in zijn ogen. Ik heb afgesproken met Peter dat we elkaar nog regelmatig gaan zien, gewoon om eens bij te lullen en wellicht ooit weer eens lachend aan de bar een biertje te drinken.

Peter liep weg, schouders nog steeds omlaag en rug licht gebogen maar toch net even anders dan laatst… gelukkig!