Kijkende naar het ziekteverloop van mijn moeder de afgelopen jaren zie je dat de achteruitgang met plateaus gebeuren. Het is in het geval van mijn moeder geen continue proces aan de buitenkant.
Het begint (in retrospectie) heel voorzichtig.. de bekende vergeetachtigheid was in ons geval de start.
Namen door de war halen en soms niet komen opdagen voor het eten op vrijdag.. (ze at al sinds mijn vaders dood op de vrijdag avond gezellig bij ons!) waren tekenen dat het niet goed ging.
Dat hield een tijdje aan en leek verder geen probleem te zijn behalve soms lastig.
Dan in ene is er een stap op een ander plateau … in ene gebeurt er iets waardoor het opvalt dat er iets ander is.. De vergeetachtigheid slaat om in ander gedrag. Mijn moeder werd minder behoudend en was soms zelf ronduit grof omdat ze vrijer ging praten. De grenzen van gene leken te vervagen bij haar.
Ik herinner me een avond (vrijdag) dat ze bij ons thuis was. Ze zat op de bank met een bak koffie en vertelde in geuren en kleuren dat ze die middag met de auto op pad was geweest. Op zich een normaal verhaal want ze reed graag en veel auto.. maar ze was een landweggetje op gegaan en halverwege de weg stonden er heel veel schapen. Die schapen wilde niet aan de kant gaan en ze kon niet verder rijden.. Ze vertelde verder dat ze een scheerapparaat bij haar had en die uit het raam hield waardoor de schapen schrokken en doorliepen…
Ik weet nog dat ik vol verbijstering zat te luisteren en dat ik het heel warm kreeg. Want het verhaal dat ze vertelde was het verhaal van een reclame die op dat moment regelmatig op de televisie uitgezonden werd. Het was denk ik een Braun reclame ergens in Ausie land of Nieuw Zeeland..
Dat was voor mij het moment dat ik wist dat het mis was.. we waren weer een niveau gezakt waar fictie en werkelijkheid soms door elkaar heen gingen lopen.
De stappen daarna zijn talrijk en niet allemaal even snel geweest. Ze ging van dat moment vrij snel achteruit.. Daar kwamen momenten bij dat ze met auto rijden de weg kwijt was.. ooit kwam ze ‘s avonds laat nog aan de deur (was zeker tegen 12 uur ‘s avonds) zichtbaar aangeslagen. Ze was in Bussum geweest bij een vriend maar was op de terugweg de weg kwijtgeraakt. Ze had van 19:00 tot ruim 23:30 in de rondte gereden…
Het daarop volgende ziekenhuis bezoek gaf inderdaad heel duidelijk aan dat ze Alzheimer had…. Dat was weer een stap dat bezoek.. ze zat daar aan de tafel en de onderzoekend arts vroeg haar een klok te tekenen. Die klok moest op zeg.. 10 voor 11 staan… en dat lukte gewoon niet meer… dat is onvoorstelbaar dat zo iets simpel niet meer lukt..
De maanden daarna heb ik denk zonder al te veel te overdrijven een keer of 35 moeten vertellen dat ze Alzheimer had met elke keer de zelfde mijn moeder zo tekenende reactie.. “hmmm… meen je dat nou? .. maar ik vergeet helemaal niets?.. zal wel meevallen allemaal…” Maar ook daar wen je aan.. elke keer slecht nieuws brengen 🙂
Nodeloos te zeggen dat het hard minder is geworden 🙂
kort overzicht in foto;s ..
Kerst 2006 waar we officieel nog niets wisten over haar ziekte…
2007 tijdens de verjaardag van 1 van de kinderen (niet lang na de foto hierboven)
2008 Nadat ze haar eigen haar verruild heeft voor een haarstukje.
Einde 2008…
Januari 2010, eerste week in het verpleeghuis…
Maart 2010….
Vandaag.. 1 Mei
2010…
Gewenning is iets geks.. elke keer stel je de verwachtingen bij en soms kloppen die, soms niet maar elke keer wen je weer aan dat je niet weet wat je te wachten staat…
Menno
herkenbaar en daarom ook zo aangrijpend….
@mariegoos dank je!
Menno,zag op je tweet staan dat je weer een blog had geschreven, ben meteen het gaan lezen.
Ik vind dat je het precies omschrijft, zoals dat proces gaat.
Weer herkenning voor ons, vooral Jan herkent in de foto's( tja,zijn moeder had die "rotziekte") die aftakeling als vrouw zijnde.Bij mijn vader heb ik alleen die aftakeling gezien in de allerlaatste fase.
Wat ik ook herkende, de weg kwijt zijn.
Hij ging graag even aan de wandel, bv ook als hij bij familie op bezoek was……nou, dat hebben we geweten, we werden door de politie gebeld, of mijn broer familie van de heer Eg was ( vader had gelukkig altijd zijn rijbewijs bij zich).
Vader was de weg kwijt geraakt, maar was gelukkig een politiebureau tegengekomen en….gelukkig stond mijn broer in de telefoongids.Dus dat was weer een "plateau"….niet meer alleen op stap!
Menno, ik weet niet hoe ik het mag zeggen,hopende op nog vele mamablogs of…………
Veel sterkte!
X J
Dank je wel!
Ik vind 't zo bijzonder dat je hierover blogt!
Ik ben helemaal niet bekend met Alzheimer, was opa's, oma's en m'n moeder al op heel jonge leeftijd kwijt. Wat lijkt me dit ongelooflijk moeilijk om te zien en mee om te gaan!
Echt, diep respect!!
Groetjes, Sigrid
@Dorothé Wij hebben inderdaad ook een paar keer gehad dat moeders aan de wandel ging. Meestal om een boodschap te doen.. alleen was dat om 11 uur 's avonds met – 12 in een los blousje..
Wij hebben vreselijk geluk gehad met goede buren naast mijn moeder die zonder problemen een oogje in het zeil hielden en waar nodig assisteerden.. ongevraagd en zonder agenda..
Dank je voor je reactie!!! Op een gekke manier "blij" dat het herkenning oproept waardoor we in ene toch met meer zijn dan alleen.. (of zoals ik met mijn gezinnetje!)
xx
Menno
@Sigrid Laat ik je zeggen dat ik zo hoop dat je het nooit mee hoeft te maken! Blijf er ver van 🙂 is het credo.
Dank je voor je reactie!!
x Menno
Menno, wat een heftig verhaal! En wat een verschil zo in anderhalf, twee jaar tijd…
De tweelingzus van mijn moeder had vasculaire dementie. Niet helemaal hetzelfde plaatje maar evengoed herkenbaar. Vooral de uiterlijke én de persoonlijkheidsveranderingen. Het is letterlijk afscheid nemen van iemand, terwijl diegene nog leeft. Heel hard.
Hau Odette, wat tof dat je en reactie achterlaat. Vasculair dementie.. dat is ook een hele heftige vorm begreep ik! En je zegt het mooi.. afscheid nemen van iemand die nog leeft.. dat is het helemaal!!
Leeft je tante nog?
Dank voor je reactie!!!
Menno