Bont en blauw

Het was al weer even geleden dat de telefoon ging in huize Baklap. De laatste keer was er iets met haar hand en mochten we voor een röntgen foto naar het ziekenhuis. Begin van de avond kwam er weer een telefoontje. “Je moeder is gevallen en heeft zich aan haar hoofd pijn gedaan” was de boodschap, haar wenkbrauw was gescheurd en een kras op haar arm. Ze vertelde me dat de dienstdoende arts onderweg was en dat hechten waarschijnlijk nodig was.

Toen ik even later aankwam in het verzorgingstehuis waren ze nog met haar bezig op haar kamer. Ik heb dat even afgewacht omdat ik haar niet nog mee wilde verwarren. “Ze is heel erg in de war” vertelde de huiskamer medewerkster tegen me en mijn plotselinge aanwezigheid zou dat niet oplossen.

Na een klein kwartier kwam de dienstdoende arts naar mij toe en vertelde dat ze 2 hechtingen gezet hadden boven haar ook. Ze hadden geen verdoving en derhalve was meer niet haalbaar en eigenlijk ook niet menselijk. Ze waarschuwde me dat ze er slecht uitzag en dat ik niet moest schrikken als ik binnen kwam.

Eenmaal binnen in haar kamer zag ik haar liggen op bed in foetus houding met haar rug naar me toe. Pas toen ik voorbij het bed liep zag ik wat er was gebeurt. Haar linker oog was helemaal blauw en de restanten bloed zaten nog op haar wang. Boven haar oog een drukverband waaronder (neem ik aan) de hechtingen zaten. “Ze heeft het kranig doorstaan je moeder, ze heeft een hoge pijngrens” waren de woorden die ik nog mee kreeg.

Toen ze me zag herkende ze me niet maar instinctief voelde ze de aandacht die ze kreeg en ze begon hard te snikken. Het snikken ging over in een huilen dat ik het meest kan vergelijken met het huilen van een wolf. Het klonk vreselijk naar…

Ik ben naast haar gaan zitten en heb gewoon tegen haar gepraat en met haar gezongen. Oude liedjes die ik kon verzinnen… Heel erg in de war en heel emotioneel bleef ze de hele tijd tot dat ze mijn hand vast pakte. Ze nam mijn hand en legde deze onder haar gezicht als ware het een knuffel. Het deed haar goed en ze kwam tot rust… Ik heb daar even zo gezeten tot dat ze bijna sliep, een deken over haar gelegd en na een dikke knuffel rustig weggegaan.

De hele avond zal ze om het uur wakker gemaakt worden om te kijken of er geen zwelling in haar hoofd ontstaat of andere narigheden die we niet kunnen zien. Vannacht om de 2 uur maken ze haar wakker…

Ik hoop maar dat ze de nacht een beetje doorkomt…

12 thoughts on “Bont en blauw

  1. Whow, wat heftig dat dit is gebeurt, weer die extra angst enzovoorts. Voor de blauwe plekken die ze nu heeft kun je Arniflor zalf of gelei smeren helpt echt goed.
    Sterkte.

    Nout.

  2. ik vind dit toch zo treurig, waarom moet zo’n wijffie dit toch allemaal doormaken.
    Menno sterkte weer hoor.

  3. Pingback: Gelukkig maar *update* | Menno Drenth's

  4. wow, wat lijkt me dat emotioneel, je moeder onder de blauwe plekken tot daar aan toe maar zo verschrikkelijk verdrietig en dan troost vinden bij jou hand, wow!

  5. Menno,lees nu pas je blog, sorry….shit dat je moeder dit ook allemaal nog mee “moet”maken!
    Gelukkig zijn jullie zo lief voor haar, kijk je herkennen wordt steeds moeilijker,maar “ergens”voelt ze de liefde van je nog wel, zoals je hand vasthouden.
    En..heel herkenbaar….oude liedjes zingen, zijn “ze”gek op ( vader kon bijna niet meer praten, maar een “oud liedje”kwam nog wel uit zijn keel.

    Menno en natuurlijk ook Bri heel veel sterkte!XX

  6. Pingback: Zo frustrerend! | Menno Drenth's

Leave a Reply to jolandaCancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.