About Menno Drenth

Dit ben ik, het blog is mij.. ik ben Menno Drenth en gebruik dit blog om van me af te schrijven. Meestal over de ziekte van mijn moeder en mijn schoonvader.. Alzheimer maar ook gewoon prive of wat er gaande is. Ben gek op muziek, politiek, media en mensen in het algemeen! Ben het meest actief op Twitter!

Doe ff Normaal

Vanwege mijn werk kan ik soms dingen doen die nog leuker zijn dan anders. Ik bedoel wat ik doe vind ik al top maar soms net iets topperder. Zo kwam er een klus voorbij waarbij ik een hele bescheiden rol kon spelen. Uiteraard met beide handen aangepakt en gedaan. Ook weer vanwege mijn werk kan ik soms dingen doen, ik doe dat zelden omdat ik vaak vind dat ik inbreuk maak op de andere harde werkers als ik “gezellig” even langskom. Gisteren was een uitzondering.

Gisteren reed ik rond 18:00 richting het Gelredome, dankzij mijn functie had ik een mooi “Crew” papier voor het raam liggen waardoor ik vlak naast het Gelredome kon parkeren. Bij de balie mijn bandje gehaald en full access was een feit.

Het was een avond in een wereld waar ik niet vaak verkeer. Op weg naar de hoofdingang van het Gelredome struikelde ik over de bekers, gleed uit over de plassen bier en snoof diepe halen met verse urine, geplaatst op plekken die de organisatie niet geheel zo bedoeld had.

Eenmaal binnen in de grote zaal zag ik een dampende stampende massa mensen. Veel met ontbloot bovenlijf en nog veel meer met al een geruime hoeveelheid alcohol in de aderen. Er hing een gemoedelijke sfeer onder 33000 bezoekers. En voordat ik achter het podium was had ik al 10 nieuwjaar wensen en even zo veel knuffels, high fives en handen gehad. Mooi…

Eerst naar de techniek, dat is en blijft mijn ding. 15 camera’s, fly cam, high cam, een biljoen sporen en veel heel veel kabels.

En toen was het zo ver, vliegende op een crossmotor kwam het voorwerp binnen “scheuren” en ik zag meer bier in de lucht dan ik en mijn nazaten ooit zullen kunnen verwerken.

Een kort hallo en gaan. Het “bandje” Normaal vult het Gelredome met akkoorden en ritme. Ik heb ademloos gekeken naar de frontman van Normaal. 69 jaar en rocken als een koning. 34 nummers lang zongen de mensen mee, uren lang duwen, trekken, dansen, drinken, zingen… Plezier.

Van 18 tot 75 ik heb ze allemaal gezien. Met als maf moment een korte vraag van BJ. “bint er onder de dreindertigduuzend mensen nog een paar boeren?” en ik dacht werkelijk dat het stadium ontplofte. Zelden zoveel lawaai gehoord. Gevolgd door het, wist ik niet, volkslied voor de boeren in het Oosten “De boer dat is de keerl”

33000 mensen galmen uit volle borst mee, bier vliegt, de houders vliegen, shirts vliegen en ik vermoed soms ook mensen te hebben zien vliegen. Prachtig, trots op afkomst, trots op werk. Zouden meer mensen moeten doen.

Was een mooie eerste en laatste ervaring. Einde van het jaar is het concert te zien op televisie. En hoe mooi het er ook uit zal zien, de sfeer van gisteren zal onmogelijk over te brengen zijn.

Ik heb genoten (van een afstand buiten bereik van het bier :D)…

image

Normaal

image

Jolink

Leeg

Ik zat de laatste dagen eens naar mijn blog te kijken en bedacht me dat ik al een tijd niets meer had geschreven. Geen blurp, geen niets noppes nada. Was er niet genoeg om over te schrijven? Meer dan genoeg aanbod. Aanslagen, angst, polariseren en een neergaande spiraal. En dat is nou net waarom ik niets schreef.

Verdrietig over de aanslagen van de afgelopen tijd is iedereen. Het is en blijft ten alle tijden niet aan “ons” levens te beëindigen dat voorrecht is voorbehouden aan een God voor de gelovigen en het lot voor de niet gelovigen. Niet door de kogels uit een geweer, ontploffing van een bomgordel of het doen neerstorten van een vliegtuig. Het blijft een taak die wij, althans dat vind ik, niet op ons zouden moeten nemen al vind je iemand nog zo kwaadaardig.

Niets schrijven dus, niet gaan praten over polarisatie. Het grootste kwaad van allen. Opzetten van kampen, en met veel overtuiging je gelijk door proberen te drukken. Op de een of andere manier komt me dat bekend voor. Knuffelen dan? Ja dat is ook niet altijd de oplossing lijkt het. Maar mijn simpele zielen gedachte zegt dat het lastiger is om aardige mensen wat aan te doen dan nare vervelende hatende mensen. Mensen waarvan je oprecht vind dat ze je onrecht aan doen, waar of niet. Het opzetten van de kampen en inrichten van de tenten is in volle gang. Ik heb het idee dat er een harde kern is in beide kampen die van plan zijn lang te blijven en niet te stoppen.

Dat zet me te denken, wat nu? Is het nog een kwestie van “of” of is het allemaal al gespeeld en stevenen we recht af op een nieuwe periode van oorlogen en ellende? Zij tegen wij.. net als vroeger. Zitten we op een kantelpunt? En als we op dat kantelpunt zitten zijn we dan al te ver doorgeslagen zodat we het vallen niet meer kunnen stoppen?

Ik heb veel moeite met uitleggen aan mijn kinderen in gevarieerde leeftijdsgroepen wat er allemaal gebeurt. Waarom willen die mensen dit en waarom willen die mensen dat nou weer niet? Wie is er erger, diegene die ons wil opleggen wat wij moeten doen of wij die hen opleggen wat wij vinden dat zij moeten doen? Leg het maar een uit, ik wens je veel succes.. Het is mij niet gelukt en dan val ik automatisch terug op verdraagzaamheid en het samen proberen op te lossen, hoe moeilijk ook. Ik ben zo opgevoed.. simpele stelling “als het makkelijk was, deed iedereen het”

Verandering kost moeite en inspanning. Het vergt aanpassing en incasseringsvermogen naast doorzetten, vasthoudendheid en resolutie. Verpakt in een een mooie ronde vorm van concessies. Eigenlijk wil ik de wereld niet opgeven maar alles bij elkaar maakt de wereld mij dat best moeilijk. We misbruiken onze grondstoffen en natuurlijke balans. Geven voorrang aan geld en bezittingen (ga nu wel zweverig klinken, sorry) en weigeren ook maar iets toe te geven om het een klein beetje beter te maken.

Polarisatie op veel gebieden, kamp a en kamp b. Of het nu over zwarte Piet gaat, terrorisme of het gebruik van onze aardkloot… overal ontstaan kampen. En geen enkel kamp is voornemens te wijken of toe te geven of compromissen te sluiten. Mijn gelijk is HET gelijk en dat zul je weten ook. Ik heb een mening en die braak ik elke dag overal uit en die zul jij aan moeten nemen PUNT.

En als ik dan zo denk en probeer te begrijpen waarom we soms zo onverzettelijk zijn en slecht van begrip dan loopt mijn brein leeg. De onmogelijkheid er iets van te begrijpen, het om te zetten in te snappen blokjes en in te delen. Een leeg brein, moe gedacht en leeggezogen door de wereld om me heen.

Ik blijf het proberen thuis, de nuance zoeken. Kijken naar wat wel kan in plaats van krampachtig vasthouden aan wat je zou willen. En ik hoop dat mijn nazaten dat ook zullen doen.. en die van hen ook. Alleen op die manier kunnen we de toekomst proberen te veranderen want de toekomst zoals die nu in mijn beleving rond doolt beloofd weinig goeds.

Moedeloos?

Ik ervaar iets wat ik zelden ervaar. Ik bespeur een moedeloosheid bij me. Een knagend gevoel van onmacht en onbegrip. De hardheid van de mens in het algemeen. De ongenuanceerdheid van mensen. Vanaf je comfortabele stoel oordelen over het welzijn van anderen. De vluchtelingen crisis als voorbeeld. Plaatjes zie ik voorbij komen waarop mensen lijden, vluchten of dood zijn. Niets lijkt ons meer te raken. Onthoofdingen van IS worden gedeeld en “we” kijken het zonder blikken of blozen als ware het een scene uit een spannende film.

Los gekoppeld van realiteit, losgekoppeld van empathisch vermogen. Van afstand met een nog grotere afstand commentaar leveren. Wij, als land, geen oorlog, geen echte armoede waarbij je op straat leeft en je pis en stront voorbij ziet drijven in de straat. Relatieve veiligheid die we niet graag delen met anderen. Tolerant? Ooit wel denk ik, nu denk ik dat we denken dat we tolerant zijn maar dat zijn we al jaren niet meer. Rechts en links keihard tegen elkaar op. Besluiteloosheid van een Europa waar ik ooit mijn hoop op vestigde.

Het erge is, ik weet ook niet wat ik er mee kan en moet. Geld? Dat helpt altijd en we moeten dan maar het vertrouwen hebben dat het komt daar waar het nodig is. Migranten? Wat mij betreft goed, we kampen met een vergrijzende bevolking en straks zijn er niet voldoende mensen om onze welvaart vast te houden. Misschien kunnen migranten daar bij helpen als we het zelf niet doen.

Moedeloos.. omdat ik het ook niet weet en met mij niemand. We willen niet kwijt wat we hebben en daarom zijn we misschien wel bang voor het onbekende. Aan de ene kant tienduizenden die vluchten of op zoek zijn naar een beter bestaan. Aan de andere kant tienduizenden die het moeten doen met minder zorg. Miljoenen naar boeren omdat ze de wet van vraag en aanbod niet respecteren. Miljoenen Miljarden naar virtuele instanties die blijkbaar de wereld doen verschrompelen als ze ophouden te bestaan.

Zoveel keuzes, zoveel (ongezouten en vaak kortzichtige domme) meningen … en zoveel onnodige doden, kinderen godbetert.. kinderen! … bah.. ik vind het alles behalve een fijne periode in het leven.

Global Trends 2014: Flight to Safety

Een oceaan

Ik stel me zo voor,

je zit in een boot nog aan land. Mensen op de kade, mensen die je kent.

Gebouwen zijn je herinneringen onlosmakelijk verbonden met de mensen

Langzaam vaar je weg, in de boten naast je de mensen die het dichtst bij je staan

De kade wordt kleiner en de mensen vervagen langzaam in de omgeving

De gebouwen zie je maar de verbinding met de mens vervaagt aan de horizon

De boot gaat sneller en de mensen in de bootjes naast je hebben moeite je bij te houden en raken achterop

Geen kade, geen mensen

Kleine gebouwen en meer zee

Mensen in bootjes worden bootjes waar de mens niet meer zichtbaar is

Kleine herkenning van de bootjes maar wie er in zaten kun je niet meer zien

Vage gebouwen, slechts een verstoring aan de horizon

Bootjes worden vlekjes

En dan alleen nog maar open zee, tot dat de zon is onder gegaan.

Alzheimer…

vlekjes

vlekjes