Doe ff Normaal

Vanwege mijn werk kan ik soms dingen doen die nog leuker zijn dan anders. Ik bedoel wat ik doe vind ik al top maar soms net iets topperder. Zo kwam er een klus voorbij waarbij ik een hele bescheiden rol kon spelen. Uiteraard met beide handen aangepakt en gedaan. Ook weer vanwege mijn werk kan ik soms dingen doen, ik doe dat zelden omdat ik vaak vind dat ik inbreuk maak op de andere harde werkers als ik “gezellig” even langskom. Gisteren was een uitzondering.

Gisteren reed ik rond 18:00 richting het Gelredome, dankzij mijn functie had ik een mooi “Crew” papier voor het raam liggen waardoor ik vlak naast het Gelredome kon parkeren. Bij de balie mijn bandje gehaald en full access was een feit.

Het was een avond in een wereld waar ik niet vaak verkeer. Op weg naar de hoofdingang van het Gelredome struikelde ik over de bekers, gleed uit over de plassen bier en snoof diepe halen met verse urine, geplaatst op plekken die de organisatie niet geheel zo bedoeld had.

Eenmaal binnen in de grote zaal zag ik een dampende stampende massa mensen. Veel met ontbloot bovenlijf en nog veel meer met al een geruime hoeveelheid alcohol in de aderen. Er hing een gemoedelijke sfeer onder 33000 bezoekers. En voordat ik achter het podium was had ik al 10 nieuwjaar wensen en even zo veel knuffels, high fives en handen gehad. Mooi…

Eerst naar de techniek, dat is en blijft mijn ding. 15 camera’s, fly cam, high cam, een biljoen sporen en veel heel veel kabels.

En toen was het zo ver, vliegende op een crossmotor kwam het voorwerp binnen “scheuren” en ik zag meer bier in de lucht dan ik en mijn nazaten ooit zullen kunnen verwerken.

Een kort hallo en gaan. Het “bandje” Normaal vult het Gelredome met akkoorden en ritme. Ik heb ademloos gekeken naar de frontman van Normaal. 69 jaar en rocken als een koning. 34 nummers lang zongen de mensen mee, uren lang duwen, trekken, dansen, drinken, zingen… Plezier.

Van 18 tot 75 ik heb ze allemaal gezien. Met als maf moment een korte vraag van BJ. “bint er onder de dreindertigduuzend mensen nog een paar boeren?” en ik dacht werkelijk dat het stadium ontplofte. Zelden zoveel lawaai gehoord. Gevolgd door het, wist ik niet, volkslied voor de boeren in het Oosten “De boer dat is de keerl”

33000 mensen galmen uit volle borst mee, bier vliegt, de houders vliegen, shirts vliegen en ik vermoed soms ook mensen te hebben zien vliegen. Prachtig, trots op afkomst, trots op werk. Zouden meer mensen moeten doen.

Was een mooie eerste en laatste ervaring. Einde van het jaar is het concert te zien op televisie. En hoe mooi het er ook uit zal zien, de sfeer van gisteren zal onmogelijk over te brengen zijn.

Ik heb genoten (van een afstand buiten bereik van het bier :D)…

image

Normaal

image

Jolink

Leeg

Ik zat de laatste dagen eens naar mijn blog te kijken en bedacht me dat ik al een tijd niets meer had geschreven. Geen blurp, geen niets noppes nada. Was er niet genoeg om over te schrijven? Meer dan genoeg aanbod. Aanslagen, angst, polariseren en een neergaande spiraal. En dat is nou net waarom ik niets schreef.

Verdrietig over de aanslagen van de afgelopen tijd is iedereen. Het is en blijft ten alle tijden niet aan “ons” levens te beëindigen dat voorrecht is voorbehouden aan een God voor de gelovigen en het lot voor de niet gelovigen. Niet door de kogels uit een geweer, ontploffing van een bomgordel of het doen neerstorten van een vliegtuig. Het blijft een taak die wij, althans dat vind ik, niet op ons zouden moeten nemen al vind je iemand nog zo kwaadaardig.

Niets schrijven dus, niet gaan praten over polarisatie. Het grootste kwaad van allen. Opzetten van kampen, en met veel overtuiging je gelijk door proberen te drukken. Op de een of andere manier komt me dat bekend voor. Knuffelen dan? Ja dat is ook niet altijd de oplossing lijkt het. Maar mijn simpele zielen gedachte zegt dat het lastiger is om aardige mensen wat aan te doen dan nare vervelende hatende mensen. Mensen waarvan je oprecht vind dat ze je onrecht aan doen, waar of niet. Het opzetten van de kampen en inrichten van de tenten is in volle gang. Ik heb het idee dat er een harde kern is in beide kampen die van plan zijn lang te blijven en niet te stoppen.

Dat zet me te denken, wat nu? Is het nog een kwestie van “of” of is het allemaal al gespeeld en stevenen we recht af op een nieuwe periode van oorlogen en ellende? Zij tegen wij.. net als vroeger. Zitten we op een kantelpunt? En als we op dat kantelpunt zitten zijn we dan al te ver doorgeslagen zodat we het vallen niet meer kunnen stoppen?

Ik heb veel moeite met uitleggen aan mijn kinderen in gevarieerde leeftijdsgroepen wat er allemaal gebeurt. Waarom willen die mensen dit en waarom willen die mensen dat nou weer niet? Wie is er erger, diegene die ons wil opleggen wat wij moeten doen of wij die hen opleggen wat wij vinden dat zij moeten doen? Leg het maar een uit, ik wens je veel succes.. Het is mij niet gelukt en dan val ik automatisch terug op verdraagzaamheid en het samen proberen op te lossen, hoe moeilijk ook. Ik ben zo opgevoed.. simpele stelling “als het makkelijk was, deed iedereen het”

Verandering kost moeite en inspanning. Het vergt aanpassing en incasseringsvermogen naast doorzetten, vasthoudendheid en resolutie. Verpakt in een een mooie ronde vorm van concessies. Eigenlijk wil ik de wereld niet opgeven maar alles bij elkaar maakt de wereld mij dat best moeilijk. We misbruiken onze grondstoffen en natuurlijke balans. Geven voorrang aan geld en bezittingen (ga nu wel zweverig klinken, sorry) en weigeren ook maar iets toe te geven om het een klein beetje beter te maken.

Polarisatie op veel gebieden, kamp a en kamp b. Of het nu over zwarte Piet gaat, terrorisme of het gebruik van onze aardkloot… overal ontstaan kampen. En geen enkel kamp is voornemens te wijken of toe te geven of compromissen te sluiten. Mijn gelijk is HET gelijk en dat zul je weten ook. Ik heb een mening en die braak ik elke dag overal uit en die zul jij aan moeten nemen PUNT.

En als ik dan zo denk en probeer te begrijpen waarom we soms zo onverzettelijk zijn en slecht van begrip dan loopt mijn brein leeg. De onmogelijkheid er iets van te begrijpen, het om te zetten in te snappen blokjes en in te delen. Een leeg brein, moe gedacht en leeggezogen door de wereld om me heen.

Ik blijf het proberen thuis, de nuance zoeken. Kijken naar wat wel kan in plaats van krampachtig vasthouden aan wat je zou willen. En ik hoop dat mijn nazaten dat ook zullen doen.. en die van hen ook. Alleen op die manier kunnen we de toekomst proberen te veranderen want de toekomst zoals die nu in mijn beleving rond doolt beloofd weinig goeds.

Nepal #nlhelptnepal

Vandaag de actie help Nepal van giro 555. Weer een ramp zou je bijna denken. We hebben allemaal de beelden gezien en weten dat we gewoon moeten helpen.

Ik heb een haat liefde verhouding met acties. Liefde omdat ik altijd  weer verrast ben over de vrijgevigheid van ons volk. De inventiviteit van inzamelen door alle lagen en leeftijden van de bevolking. Haat omdat mensen maar al te graag delen wat ze gedaan hebben. Hoe ze hun geweten sussen en verder leven.

Ook ik deel niet graag of ik wel of niet geef aan een actie of goed doel. Ik doe het omdat ik mee leef of niet. Omdat ik vind dat wij het heel erg goed hebben ondanks dat ook wij het niet allemaal goed hebben. Maar als je niet deelt inspireer je misschien niet. Door mensen te wijzen op de mogelijkheden wordt er misschien meer gedoneerd.

Ik ga er tussen in zitten. Ik heb wat gegeven. Gewoon omdat ik dat kan en omdat ik het wil. Hoeveel is totaal niet relevant. Het is wat ik nu kan missen voor de Nepalese bevolking. Het is ook geen appèl aan een ander om het te doen, dat moet iedereen zelf weten maar ach als je een paar euro kan missen dan zijn ze er blij mee.

http://giro555.nl

image

Zestien!!!

Ik had speciaal niets gezegd, niets gepost en niets gedeeld. Het is geen dag waarop ik niets te delen heb trouwens. Deze dag is elk jaar weer speciaal en vandaag een beetje extra.

Lange verhalen kan ik schrijven over wat we allemaal hebben meegemaakt. Wat je veranderd hebt in mijn leven en hoe je een aanvulling bent op dat zelfde leven.

Kan pagina’s vullen met anecdotes van je op elke leeftijd. Je nukken en je prachtige kanten. Uren kan ik over je kletsen en elke dag denk ik aan je.

Dat kan ik allemaal doen maar ik doe het niet. Het zijn allemaal dingen die ons, ons maken. Unieke momenten die alleen wij en een kleine kring om ons heen delen. Onze geschiedenis, onze verhalen op een verjaardag en onze herinneringen aan het einde van een leven.

Het enige dat ik deel met desnoods de hele wereld is dat zonder jouw onze wereld heel veel minder mooi zou zijn.

Zoon, van harte gefeliciteerd met je 16e verjaardag!

image