14 Mei 2010 STS-132

Vandaag 2 jaar geleden zat ik op een hele andere plek. Het was (met een aantal andere dagen) een dag uit mijn leven die ik niet snel zal toppen.

Via Twitter had ik me ingeschreven op de mogelijkheid aanwezig te zijn bij de lancering van een Space Shuttle. Geen idee dat ik ook kans maakte op deze unieke gelegenheid was ik het min of meer al vergeten. En toen kwam die mail… ook ik was geselecteerd voor het bijwonen van dit unieke evenement.

Het kwam (zoals zoveel dingen) op een lastig moment. Het bijwonen van het event was geregeld, de reis en verblijf kosten niet. Gelukkig hebben we het toen bij elkaar kunnen sprokkelen en ben ik zo low budget als mogelijk gaan boeken. Een aantal dagen Florida op een ruim uur rijden van Cape Canavaral. Thuis basis van het Kennedy Space Center. Ik vond (via twitter) een reisgenoot voor de heenreis. Arvid en ik hadden het geluk dit samen te mogen delen. In Florida troffen we ook nog Laetia Herinckx waar we de rest van de mooie tijd mee hebben doorgebracht!

De tijd in Florida voorafgaande aan de lancering was mooi, spannend want je weet maar nooit met die lanceringen. Het gaat vaker niet door dan wel omdat er ergens een scheet boven de lanceerbasis hangt, iemand schroefje 9 in plaats van 10 heeft gebruikt of de chef “druk op de lanceerknop” heeft de dunnerietes.

Een dag voor de lancering mochten we al op het Space center komen, we werden ontvangen op de basis nadat Arvid en ik een bijzondere ervaring hadden bij de Security (dat is engels voor beveiliging). De pasjes klopte niet, de acreditatie klopte niet en mijn gezicht geloof ik ook niet (what else is new!)

Het was een onwaarschijnlijk uit te leggen moment waarop we op steenworp afstand stonden van de Shuttle (Atlantis) welke uit zijn beschermlaag kwam aan de lanceertoren. Er zijn weinig mensen zo dichtbij geweest… en ja ik ben rete trots dat ik daar 1 van was.

Op de dag van de lancering nog steeds de spanning. Een tent vol met andere idioten die net zo gelukkig waren als wij die dag. Interview voor CNN heb ik gedaan, Arvid voor god weet welke andere stations. Laptop op tafel, twitter open camera in de hand. Mooie entertainment van astronauten die wat vertelden over het leven als astronaut (zou op zich gek zijn als ze over hun leven als vader of moeder begonnen waren) maar iedereen keek uit naar dat ene moment.. dat moment dat de Launch “a go” was.

T minus 9 verteld de klok.. een standaard moment van stoppen. Laatste checks, dubbel checks, tripple checks…

Wacht…

wacht…

YES het is een GO. Het is uniek dat een lancering doorgaat op het geplande moment en bij ons gebeurde het….

Vanaf kleine jongen droomde ik al van dat fantastische apparaat dat de space shuttle heette. De eerste heb ik zien gaan op TV. Ik heb ze zien gaan en komen, crashen en verbranden en nu stond ik daar zelf.

Voor me het water, links van me de “countdown clock” een warme middag in Florida met flinke luchtvochtigheid. Een droom die uitkwam.

5, 4, 3, 2 en daarna…

Het gebrul van de motoren .. de grond trilt en op minder dan 3 kilometer van mij vandaan, op de plek waar Presidenten hebben gestaan, op de plek waar generaties journalisten hebben gestaan sta ik nu.

Het lanceren van de space shuttle… noem me gek maar ik stond daar en was ontroerd. Zo lang een vurige wens waarvan ik nooit had gedacht dat deze uit zou komen. Ik dacht aan mijn vader en hoe verschrikkelijk trots hij niet geweest zou zijn dat zijn zoon dat mocht zien en meemaken. Voelen, ervaren, ruiken..

2 jaar geleden was ik een paar minuten van die speciale dag op een plek waar ik het allerliefste wilde zijn, Een dag die ik nooit meer vergeet!

 

Ps, voor hen die het leuk vinden de blogs van 2 jaar geleden te lezen die kunnen hier terecht KLIKKKKKKKK

Spleetje ?

Nou heb ik wel vaker rare titels voor mijn blogs en ik kan me voorstellen dat een titel als deze automatisch de 16+ filters in werking stelt. Denk ook dat het SEO technisch niet geheel onverstandig is de titel toch maar zo te laten. Goed, spleetjes dus. Wat heb ik met spleetjes anders dan die vervelende dingen in de vloer die dienen voor het “accumuleren van stof e.a.” (moeilijk woord voor verzamelplaats) of die pijnlijke dingen in je voeten als je te lang in het water hebt gezeten.

Ik wilde eens een lans breken voor de “wanneer spleetjes” discussie. Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik ben een die-hard nieuws kijker. Ik blijf graag op de hoogte van het wel en wee in deze wereld. Heb door de dag heen niet zo veel tijd om een en ander bij te houden dus mijn uurtje is tussen 19:30 en 20:30. Het RTL4 nieuws gevolgd door het NOS Journaal van 8 uur.

Lange tijd heb ik het journaal om 8 uur als leidende gehouden. Dat kwam mede omdat zei er eerder waren en ik nog van de Fred Emmer generatie ben. Elleke van Doorn, Pia Dijkstra, Joop van Zijl,  Philip Freriks, Hugo van Rhijn en Gijs Wanders waren voor mij mensen die het allemaal wel MOESTEN weten. Naarmate ik ouder en wellicht wijzer werd werden de gezichten minder belangrijk en de inhoud des te belangrijker. Waar je het 8 uur journaal wat aan de linkse kant ligt van het politieke spectrum leek het RTL journaal wat meer rechts te oriënteren. Inmiddels is het RTL nieuws dermate volwassen dat de combinatie tussen beide een uitstekend beeld van de dag geeft. Alsof je 2 kranten leest zeg maar.

Terug naar het 8 uur journaal en mijn wat aparte introductie over spleetjes. Tegenwoordig “doen” we het met Rob Trip en Sacha de Boer als gezichten voor dit journaal. Die laatste daar gaat mijn speetjes verhaal over. Nee geen ranzige verhalen of speculaties over Sacha de Boer. Aanvankelijk moest ik aan haar wennen wat betreft stem en uitstraling maar daar ben ik inmiddels aardig overheen. Terug naar mijn speetje. Het journaal is voor mij nog steeds een belangrijk moment dat gedragen moet worden door iemand die ik zou kunnen geloven. Als Bassie het journaal voorleest zal de redactionele inhoud echt wel kloppen maar geloven.. nee allememachies dat doe ik dan niet. Als Rob Trip het voorleest vind ik dat prettig, ik vind het een prettige man om naar te kijken en hij heeft een rustgevende stem. Ik geloof hem en vermoed dat je ook uitstekend een drankje met hem kunt drinken en een vermakelijke avond hebt dan (lees wel dit is puur speculatief aangezien ik dat genoegen nog niet heb gehad).

Sacha de Boer, ja dat is een mooie verschijning op de TV. Ze verteld het inmiddels met voldoende overtuiging om mij als kijken te houden. Ik heb ook bij haar het idee dat wat ik aan informatie krijg klopt. “Maar wat dan met dat spleetje Drenth? get to the point!’ Nou mijn dingetje is dat zo nu en dan, en dat is echt niet vaak, Sacha een spleetje heeft. Een spleetje? Ja een spleetje… Een contour op het zichtbare gedeelte van haar lijf dat MIJ opvalt (zet er even bewust MIJ bij want vanzelfsprekend ben ik natuurlijk de enige die daar op “let”).

Dat spleetje leidt mij af… heel plat gezegd. Ik ga onwillekeurig toch op dat spleetje letten ondanks dat ik dat helemaal niet wil. Ik wil informatie hebben en haar ogen lezen om te geloven wat ze me verteld. Maar dat spleetje.. verdorie.. In gezelschap wendt je de blik af en zoek je alternatieven om naar te kijken (in het geval van een zichtbare spleet) maar bij televisie is dat verdomde lastig. Zo groot is die LCD van ons nou ook weer niet en kristal helder dus er is geen ontkomen aan. Als een debiel wordt ik elke keer weer naar dat spleetje getrokken met mijn blik. Nou weet ik dat verteld meer over mij dan over jullie maar hell ik kom er tenminste voor uit.

Het zal een mannendingetje zijn en ik zal tot een minderheid horen die zich daar druk over maakt maar ach, we lezen elkaar nu al zo lang dat ik vond dat ik dat wel een keer kon zeggen. Dus mijn vraag aan Sacha,

“Mevrouw de Boer, ga vooral door met uw werk en hoop dat we u nog jaren op de televisie mogen zien maar doe mij een plezier en check even met de 1e camera man en de regie of het spleetje niet zichtbaar is. Het komt maar zelden voor gelukkig en u doet mij er een enorm plezier mee. Uiteraard als u het niet doet kijk ik met evenveel plezier maar ik vond wel dat u mocht weten dat een gedeelte van uw zendtijd mijn blik op het spleetje gericht is. Niet bewust en zonder bijgedachte maar uit een instinctief gedrag wat ik verder lastig kan verklaren. Freud zou er een aantal dagen over kunnen bomen en een wijs antwoord kunnen geven maar helaas.. Freud is niet meer. Ik dank u voor de aandacht en zal beloven het zo min mogelijk te doen.

Met vriendelijke groet, Menno Drenth”

Tot zover een korte blik in de Psyche van mij die, blijkbaar, niet altijd even logisch is.

 

Moederdag

Moederdag, een door de media overhypte dag in het jaar waar we de moeders met iPads moeten verwennen althans dat vinden de commerciële mensen. Vroeger, Opa verteld, was het gewoon een dag waar je stil (moest) staan bij het geweldige mens (in de meeste gevallen dan) dat je “je moeder” noemde. Op school werden de leraren en leraressen (noemden wij gewoon juf en meester) weken van te voren in stelling gebracht om een moederdag cadeau te maken.

Asbakken (ja dat kon toen nog he 🙂 ook voor moeders!) press papiers, enveloppe houders, gebreide ietsjes, tekeningen, eitjes, kleiwerkjes en natuurlijk de overbekende “handen op papier”. Croissants waren er nog niet in ingeblikte vorm en derhalve was het toast of gewoon speciaal brood dat de dag er voor gekocht was. Een ei bakken, verse sinaasappelsap persen en (in ons geval) klaarzetten voor het ontbijt beneden. Mijn vader (en moeder) hadden een hekel aan eten in bed omdat ze dan vaak ‘s avonds laat andermaal in de kruimels van de ochtend moesten kruipen of het bed moesten verschonen.. beide niet in de geest van Moeder dag waar de moeder dat nou eens een keer niet hoeft te doen.

Talloze werkjes heb ik gemaakt voor mijn moeder en veel vond ik er terug bij het opruimen van haar huis een ruim jaar geleden. Vond dat toch wel leuk, het gaf aan dat ze er blij mee was. Blij genoeg om ze een plekje te geven ergens. Dat dit uiteindelijk op zolder was waar, behalve de familie dwergmuis, verder niemand meer kwam maakt niet uit. Ik verdenk “ze” er trouwens gewoon van dat ze dachten “leg dat maar op zolder dan vinden ze het nog wel een keer als we er niet meer zijn… vinden ze leuk”

Moederdag dus, vanmorgen croissants uit blik, verse jus d’orange en tekeningen en andere verassingen. Even genieten voor moeder en net zoveel door trotse zoon!

Mijn moeder leeft ook nog en zoals de meeste wel weten heeft ze Alzheimer. Ze heeft geen notie van het leven om haar een laat staan dat het moederdag is. Toch maar was chocolaatjes gekocht voor haar en bij haar langs geweest. Een schril contrast met de moederdagen van weleer waar mijn voluptueuze moeder zich kon laten verwennen door hun kinderen om vervolgens de rest van de ochtend in de keuken, woonkamer en eetkamer te spenderen om de zooi die wij gemaakt hadden op te ruimen. Jammer eigenlijk dat die term “voluptueuze” tegenwoordig synoniem staat voor porno- of dating sites waar voluptueuze dames zich aanbieden voor dingen waar ik nog nooit van gehoord heb of doe alsof ik nog nooit van gehoord heb 😉

Klein wijfie in haar rolstoel en voor haar is het een dag als alle andere. Een grote dikke mist in het hoofd waar heel af en toe een vaag contour van de zon te zien is. Dat uit zich in een blik van verwondering, een snik, een lach of een woord.

Begin 2010 kwam ze “binnen” in het verpleeghuis en woog ze een goede 80 kilo. Ze was al aanzienlijk afgevallen van het thuis wonen zonder 24 uurs zorg. En hoe goed ik mijn best ook deed het was onmogelijk elke dag de hele dag in haat omgeving te zijn en het eten liep dan ook wel eens mis als ze dat vergat. Een jaar of 2 daarvoor woog ze nog tegen de 100.  Ze was een maand of wat geleden in slechte doen en we dachten allemaal dat haar laatste weken aangebroken waren. At slecht of niet en viel nog meer af.  Vandaag de dag weegt ze “slechts” 49,7 kilo… komende van een kleine 100 kilo.

Mager, kwetsbaar en met een dikke volle mist in haar hoofd hebben we wat tijd doorgebracht. Moederdag is het voor haar al lang niet meer en voor mij slechts een poging de dagelijkse sleur van hun bestaan te doorbreken.

49,7 kilo….

 

Wereldomroep

Gisteren was de laatste uitzending van de wereldomroep. Een station wat bij de huidige generatie niets meer oproept omdat deze via de digitale snelweg op elke plek in de wereld toegang hebben tot de informatie die ze hebben willen. Je klikt 3 keer (of 4) en je bent weer helemaal bij. het maakt niet uit in welk land je bent er is overal wel een WiFi acces point waar je voor exorbitante kosten verbinding kunt maken met het thuisfront.

Vroeger, Opa verteld, was dat er nog niet. Er was geen Internet en geen mobiel bellen. Je moest met 100.000.000 miljoen peseta’s in je handen proberen het thuisfront te bellen vanuit je Spaanse hemel. Het gesprek was altijd kort en vol herrie van het continue insteken van de beruchte peseta’s. Tijd om naar de ontwikkelingen in de wereld te vragen was er niet. De buitenlandse televisie gaf een beetje informatie maar mijn Oekraïens was toch niet goed genoeg om te begrijpen wat er gebeurt was.

Nee vroeger waren “we” aangewezen op radio. Ik herinner me de talloze vakanties (toen ik klein was, ja ook ik was dat ooit .. net toen de Batavieren over de rijn vertrokken waren)  waar we geen contact hadden met het thuisfront. De wereldomroep was dan een oplossing en ik herinner me de kick van het zoeken en vinden. Voor de vakantie op zoek naar een stukje papier waarop stond wanneer en op welke golflengte ze zouden gaan uitzenden. Dat is op elk continent anders namelijk. Eenmaal aangekomen spendeerde ik uren met het zoeken, eerst de grote tune knop en dan de kleine. De radio maakte geluiden welke leken op een aflevering van Star Trek en mijn ouder werden er soms gek van. Maar als ik het dan gevonden had kregen ze een lach op het gezicht.

De automatische melding van de wereldomroep draaide in een carrousel totdat de programmering zou beginnen.  Nieuws, sport, weer en vermaak. Allemaal op de wereldomroep. Er was ook een item waarin mensen in het buitenland gezocht werden. Tegenwoordig is dat zo makkelijk. Je stuurt een mail, whatsapp of een porretje als je iemand nodig hebt. Vroeger kon je gewoon verdwijnen.. niet bereikbaar. Ik herinner me (soms met weemoed) de tijden dat je gewoon in de auto kon zitten zonder bereikbaar te zijn. Stond je vast, sja dan stond je vast en kwam je later.. niets aan te doen. De radio schalde de namen, kentekens en locaties waar ze zouden moeten zijn uit. Vaak in relatie met een overlijden of ander spoedgeval.

Na de vakanties met mijn ouders werkte ik als geluidsman en bereisde een aanzienlijk deel van de aardkloot. Ik had altijd een wereldontvanger bij me en waar ik ook was nam ik de tijd om eerst met de grote knop en daarna met de kleine knop een stukje thuis weg van huis te vinden. Later met digitale ontvangers wat alles al weer veel makkelijker maakte.

Nu zijn ze gestopt, geen wereldomroep meer. Geen mogelijkheid om gewoon een radio aan te zetten en op 2 AA batterijen een week te luisteren. Nu moeten we WiFi of Data in het buitenland hebben om te weten wat er gebeurt. Jammer, ze sluiten een lange periode af waar ik nog een staartje van heb mogen meepakken. Het hoort bij de huidige tijd waar informatie voorziening anders loopt en bereikbaarheid meer gewoonte dan uitzondering is maar toch vind ik het jammer…

Ik zal ze missen om meerdere redenen!