Leeg

Ik zat de laatste dagen eens naar mijn blog te kijken en bedacht me dat ik al een tijd niets meer had geschreven. Geen blurp, geen niets noppes nada. Was er niet genoeg om over te schrijven? Meer dan genoeg aanbod. Aanslagen, angst, polariseren en een neergaande spiraal. En dat is nou net waarom ik niets schreef.

Verdrietig over de aanslagen van de afgelopen tijd is iedereen. Het is en blijft ten alle tijden niet aan “ons” levens te beëindigen dat voorrecht is voorbehouden aan een God voor de gelovigen en het lot voor de niet gelovigen. Niet door de kogels uit een geweer, ontploffing van een bomgordel of het doen neerstorten van een vliegtuig. Het blijft een taak die wij, althans dat vind ik, niet op ons zouden moeten nemen al vind je iemand nog zo kwaadaardig.

Niets schrijven dus, niet gaan praten over polarisatie. Het grootste kwaad van allen. Opzetten van kampen, en met veel overtuiging je gelijk door proberen te drukken. Op de een of andere manier komt me dat bekend voor. Knuffelen dan? Ja dat is ook niet altijd de oplossing lijkt het. Maar mijn simpele zielen gedachte zegt dat het lastiger is om aardige mensen wat aan te doen dan nare vervelende hatende mensen. Mensen waarvan je oprecht vind dat ze je onrecht aan doen, waar of niet. Het opzetten van de kampen en inrichten van de tenten is in volle gang. Ik heb het idee dat er een harde kern is in beide kampen die van plan zijn lang te blijven en niet te stoppen.

Dat zet me te denken, wat nu? Is het nog een kwestie van “of” of is het allemaal al gespeeld en stevenen we recht af op een nieuwe periode van oorlogen en ellende? Zij tegen wij.. net als vroeger. Zitten we op een kantelpunt? En als we op dat kantelpunt zitten zijn we dan al te ver doorgeslagen zodat we het vallen niet meer kunnen stoppen?

Ik heb veel moeite met uitleggen aan mijn kinderen in gevarieerde leeftijdsgroepen wat er allemaal gebeurt. Waarom willen die mensen dit en waarom willen die mensen dat nou weer niet? Wie is er erger, diegene die ons wil opleggen wat wij moeten doen of wij die hen opleggen wat wij vinden dat zij moeten doen? Leg het maar een uit, ik wens je veel succes.. Het is mij niet gelukt en dan val ik automatisch terug op verdraagzaamheid en het samen proberen op te lossen, hoe moeilijk ook. Ik ben zo opgevoed.. simpele stelling “als het makkelijk was, deed iedereen het”

Verandering kost moeite en inspanning. Het vergt aanpassing en incasseringsvermogen naast doorzetten, vasthoudendheid en resolutie. Verpakt in een een mooie ronde vorm van concessies. Eigenlijk wil ik de wereld niet opgeven maar alles bij elkaar maakt de wereld mij dat best moeilijk. We misbruiken onze grondstoffen en natuurlijke balans. Geven voorrang aan geld en bezittingen (ga nu wel zweverig klinken, sorry) en weigeren ook maar iets toe te geven om het een klein beetje beter te maken.

Polarisatie op veel gebieden, kamp a en kamp b. Of het nu over zwarte Piet gaat, terrorisme of het gebruik van onze aardkloot… overal ontstaan kampen. En geen enkel kamp is voornemens te wijken of toe te geven of compromissen te sluiten. Mijn gelijk is HET gelijk en dat zul je weten ook. Ik heb een mening en die braak ik elke dag overal uit en die zul jij aan moeten nemen PUNT.

En als ik dan zo denk en probeer te begrijpen waarom we soms zo onverzettelijk zijn en slecht van begrip dan loopt mijn brein leeg. De onmogelijkheid er iets van te begrijpen, het om te zetten in te snappen blokjes en in te delen. Een leeg brein, moe gedacht en leeggezogen door de wereld om me heen.

Ik blijf het proberen thuis, de nuance zoeken. Kijken naar wat wel kan in plaats van krampachtig vasthouden aan wat je zou willen. En ik hoop dat mijn nazaten dat ook zullen doen.. en die van hen ook. Alleen op die manier kunnen we de toekomst proberen te veranderen want de toekomst zoals die nu in mijn beleving rond doolt beloofd weinig goeds.

Moedeloos?

Ik ervaar iets wat ik zelden ervaar. Ik bespeur een moedeloosheid bij me. Een knagend gevoel van onmacht en onbegrip. De hardheid van de mens in het algemeen. De ongenuanceerdheid van mensen. Vanaf je comfortabele stoel oordelen over het welzijn van anderen. De vluchtelingen crisis als voorbeeld. Plaatjes zie ik voorbij komen waarop mensen lijden, vluchten of dood zijn. Niets lijkt ons meer te raken. Onthoofdingen van IS worden gedeeld en “we” kijken het zonder blikken of blozen als ware het een scene uit een spannende film.

Los gekoppeld van realiteit, losgekoppeld van empathisch vermogen. Van afstand met een nog grotere afstand commentaar leveren. Wij, als land, geen oorlog, geen echte armoede waarbij je op straat leeft en je pis en stront voorbij ziet drijven in de straat. Relatieve veiligheid die we niet graag delen met anderen. Tolerant? Ooit wel denk ik, nu denk ik dat we denken dat we tolerant zijn maar dat zijn we al jaren niet meer. Rechts en links keihard tegen elkaar op. Besluiteloosheid van een Europa waar ik ooit mijn hoop op vestigde.

Het erge is, ik weet ook niet wat ik er mee kan en moet. Geld? Dat helpt altijd en we moeten dan maar het vertrouwen hebben dat het komt daar waar het nodig is. Migranten? Wat mij betreft goed, we kampen met een vergrijzende bevolking en straks zijn er niet voldoende mensen om onze welvaart vast te houden. Misschien kunnen migranten daar bij helpen als we het zelf niet doen.

Moedeloos.. omdat ik het ook niet weet en met mij niemand. We willen niet kwijt wat we hebben en daarom zijn we misschien wel bang voor het onbekende. Aan de ene kant tienduizenden die vluchten of op zoek zijn naar een beter bestaan. Aan de andere kant tienduizenden die het moeten doen met minder zorg. Miljoenen naar boeren omdat ze de wet van vraag en aanbod niet respecteren. Miljoenen Miljarden naar virtuele instanties die blijkbaar de wereld doen verschrompelen als ze ophouden te bestaan.

Zoveel keuzes, zoveel (ongezouten en vaak kortzichtige domme) meningen … en zoveel onnodige doden, kinderen godbetert.. kinderen! … bah.. ik vind het alles behalve een fijne periode in het leven.

Global Trends 2014: Flight to Safety

Een oceaan

Ik stel me zo voor,

je zit in een boot nog aan land. Mensen op de kade, mensen die je kent.

Gebouwen zijn je herinneringen onlosmakelijk verbonden met de mensen

Langzaam vaar je weg, in de boten naast je de mensen die het dichtst bij je staan

De kade wordt kleiner en de mensen vervagen langzaam in de omgeving

De gebouwen zie je maar de verbinding met de mens vervaagt aan de horizon

De boot gaat sneller en de mensen in de bootjes naast je hebben moeite je bij te houden en raken achterop

Geen kade, geen mensen

Kleine gebouwen en meer zee

Mensen in bootjes worden bootjes waar de mens niet meer zichtbaar is

Kleine herkenning van de bootjes maar wie er in zaten kun je niet meer zien

Vage gebouwen, slechts een verstoring aan de horizon

Bootjes worden vlekjes

En dan alleen nog maar open zee, tot dat de zon is onder gegaan.

Alzheimer…

vlekjes

vlekjes

Ik mis je

Moederdag, voor velen een commerciële gelegenheid om iPads, IMacBooks of iWatdanooks te kopen voor zijn of haar moeder. Althans dat zou de fabrikant graag willen afgaande op de mailingen die er binnen komen in deze tijd. Voor mij gaat dat allemaal niet op. Net als vaderdag vind ik het allerleukste als je kinderen even aan je denken. Een zelfgemaakte wat dan ook, een tekening en natuurlijk het ontbijt op bed.

Op moederdag ging ik ook altijd naar die van mij of belde haar als ik niet kon. De laatste jaren trok ik gewapend met boterkoek naar het verzorgingshuis zodat alle mensen mee konden genieten van de lekkernijen die mijn moeder ooit zo graag tot zich nam.

Vandaag is de eerste moederdag dat dit niet meer gaat. Niet al te dramatisch hoor want, dooddoener, het leven gaat echt gewoon door. Maar het zijn wel de momenten dat je wat melancholiek kunt worden. Denkende aan wat ooit allemaal zo gewoon was voor je dat je er bijna achteloos mee om ging. En zo hoort het ook want dagelijks stilt staan denkende aan wat je allemaal gaat verliezen in je leven is alles behalve goed.

Vandaag mis ik haar extra, de lach, de gekheid, de dankbaarheid wanneer er een zelf gemaakt iets op tafel kwam, verpakt in crêpepapier. Ik mis haar aanwezigheid en de warme vertrouwde boezem waar ik als klein kind zo vaak tegen aan lag. Mis zelfs haar afwezigheid ten tijde van haar ziekte.

Dus zonder te veel dramatiek, geniet van je moeder en verwen ze als een gek vandaag!

MA_Tuin

Nepal #nlhelptnepal

Vandaag de actie help Nepal van giro 555. Weer een ramp zou je bijna denken. We hebben allemaal de beelden gezien en weten dat we gewoon moeten helpen.

Ik heb een haat liefde verhouding met acties. Liefde omdat ik altijd  weer verrast ben over de vrijgevigheid van ons volk. De inventiviteit van inzamelen door alle lagen en leeftijden van de bevolking. Haat omdat mensen maar al te graag delen wat ze gedaan hebben. Hoe ze hun geweten sussen en verder leven.

Ook ik deel niet graag of ik wel of niet geef aan een actie of goed doel. Ik doe het omdat ik mee leef of niet. Omdat ik vind dat wij het heel erg goed hebben ondanks dat ook wij het niet allemaal goed hebben. Maar als je niet deelt inspireer je misschien niet. Door mensen te wijzen op de mogelijkheden wordt er misschien meer gedoneerd.

Ik ga er tussen in zitten. Ik heb wat gegeven. Gewoon omdat ik dat kan en omdat ik het wil. Hoeveel is totaal niet relevant. Het is wat ik nu kan missen voor de Nepalese bevolking. Het is ook geen appèl aan een ander om het te doen, dat moet iedereen zelf weten maar ach als je een paar euro kan missen dan zijn ze er blij mee.

http://giro555.nl

image