Gisteren werd ik gewezen op een fimpje op YouTube. Het is een Amerikaans filmpje wat verteld over het contact maken met mensen met Alzheimer en dan voornamelijk als ze in een ver stadium zijn. Ik heb het filmpje bekeken en ondanks dat het een typisch Amerikaans filmpje is had het zo maar mijn moeder kunnen zijn… Met name het einde is prachtig!
Met al je goede gedrag
Nooit gelogen of bedrogen
Een (h)eerlijk ouderwets mens
Compleet versleten
Starend om je heen
Geen idee meer van het heden
Geen idee meer van weleer
Zenuwachtig draai je met je hoofd
Soms vinden je ogen die van mij
Even was je eigenwijs en was je weer gaan zitten
Even was je weer de “goede” ernstig zieke moeder
De motor van je anti doorlig matras bromt
Water drink je gelukkig nog wel
De zon schijnt door je ramen
Had je graag meegenomen naar buiten
Genieten van de eerste lentezon
Nu ben ik al blij als je er überhaupt nog ligt
Op een haar na is iedereen je vergeten
Je vergeet nu ook jezelf
Dat laat ik niet gebeuren!
De laatste stappen loop ik ook met je mee…
Hoe zit dat met jullie eigenlijk? Zijn jullie donor? Hebben jullie dat laten weten aan het Donor register?
Ik zal heel eerlijk zijn… ik nog niet namelijk. Dat zit zo:
Ik wilde het gaan doen en was er klaar voor. Mijn beslissing was genomen, ik zou al mijn bruikbare stukjes vlees (op 1 na want dat doe ik liever niemand aan) beschikbaar stellen voor het oogsten na mijn dood. Raar woord eigenlijk oogsten van organen, alsof je het hele leven slechts geleefd hebt voor het op laten groeien van je organen.. Maar goed.. Bakkie zat achter de laptop en tikte in
www.donorregister.nl
Ik lees de voorpagina door en klik met een enthousiasme van heb ik jou daar op Registreren immers ik was eindelijk zo ver dat ik iets terug zou gaan doen voor de maatschappij! Registreren kon met je DigiD… eeeuuuhhh fok.. DigiD … ja eeuuh die lag daar geloof ik, of lag hij nou daar? Enfin 34 kasten, 48 mailmappen en 867 vloeken later kwam ik er achter dat ik schijnbaar mijn DigiD zo goed verstopt had dat ik zelf ook geen Digidee meer had waar ik die gelaten had. Dan maar de PDF ouderwets downloaden en invullen en per postduif naar het registratie bureau.
Tijdens het invullen bekroop mij de gedachte “maar wat als” en dan doel ik op.. stel nou dat ik niet echt dood ben? Stel nou dat ik in een soort tussenfase zit waardoor het lijkt alsof ik dood ben maar het eigenlijk niet ben. We kennen allemaal de verhalen van Tibetanen of Zui-Oost-Indische Russen die 4 weken “dood” waren en spontaan herrezen uit de dood. Of die vrouw die wakker werd in haar kist en al bijna het gat in dook “ach zand er over.. niets meer aan doen” .
Stel nou dat dit zo is? Dan nemen ze mijn spullen weg en zover ik weet is het lastig leven zonder een hart, longen of nieren.. je zou maar wakker worden en gewoon je ogen missen of je lever?
Maar serieus, natuurlijk ben ik donor geworden, lees te vaak dat er onnodig mensen sterven omdat er geen reserve spul op de plank ligt (zij het levend of dood) maar stiekem, heeeeeel stiekem hoop ik dat ze wel goed controleren of ik echt wel dood ben!
Monty Python heeft dat ooit prachtig verfilmd 😉 (let op niet geschikt voor jeugdige kijkers 😉 )
Vandaag was een bijzondere dag, terwijl ik “gewoon” mijn dag doorliep en de dingen deed die ik zou moeten doen net als ieder ander. Druk druk druk met van alles en nog wat. Aan het einde van de dag sloeg ik twitter er nog eens op na. Een klein beetje kijken wat er gebeurt was vandaag. Het vreselijke busongeluk waarbij zoveel kinderen omkwamen. Terug van een prachtige ski vakantie .. afschuwelijk en geen woorden voor. Hoe die ouders zich moeten voelen is onmogelijk in te denken.
Ook las ik dat winnidepoeh, een twitteraar uit mijn tijdlijn, vandaag heengegaan was. Ze had kanker en ze had al even geleden gehoord dat haar prognose slecht was. Modderde al maanden (zo niet langer) met ernstige gezondheidsproblemen. Een paar weken geleden nam ze het besluit te stoppen met het sleutelen aan haar lichaam. Geen chemo meer, geen medicijnen om het leven te verlengen. Reden was onder andere haar dochter wie al zo lang voor haar aan het zorgen was. Haar wens was dat haar dochter weer gewoon dochter kon zijn in plaats van verzorgster. Een bijzonder en moedig besluit wat me erg aangreep.
Gisteren is ze in slaap gebracht vanwege te veel pijn twitterde haar dochter nog.. en vandaag was het voorbij. Gek dat een persoon die je eigenlijk helemaal niet kent zo’n indruk op je kan maken. Ik wisselde tweets met haar en een DM links en rechts. Wist niet altijd goed wat te zeggen.. “goedemorgen”? Hoezo goedemorgen als je weet dat je gaat.. Worstelen met wat je zegt tegen iemand die zo ziek is.
Wat ze achterlaat is een onuitwisbare indruk op mij, gewoon om de nuchterheid die ze uitstraalde. Het mooie evenwicht tussen vrede met je lot en acceptatie van de consequenties. Wetende dat je kind alleen achter blijft.. ik durf er nog niet aan te denken.
Ik heb haar tijdlijn nog eens doorgelezen en een stil saluut gemaakt voor haar…
Ik heb je nooit echt gekend maar je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten.. dank daarvoor.
15 April 2009, ik weet het gek genoeg nog precies hoe het is gegaan. Ik reed naar huis van een dagje werken. Het was mooi weer en ik had het raam half open. Op de radio had ik BNR Nieuwsradio opstaan en daar was het item “Internet vandaag” met Herbert Blankesteijn. In dat item vertelde hij onder andere een stukje over de Mars Rover. Een karretje dat toentertijd een beetje heen en weer keutelde over Mars. Dat autootje dat stuurde dagelijks korte berichten naar de aarde .. zogenaamde “Tweets”. Nou had ik al wel van twitter gehoord maar dacht als vervente Hyves gebruiker natuurlijk “Dat kan nooit wat worden”.
Omdat mijn interesse in het lezen van de Mars rover tweets inmiddels wel gewekt was heb ik vrijwel direct een twitter account aangemaakt en ben ik dat gekke karretje gaan volgen. Er was in 2009 nog bar weinig te beleven in het twitter wereldje dus binnen korte tijd was mijn interesse al weer weg gezakt.
Enige tijd later zat ik op kantoor met mijn collega’s en kwam het fenomeen twitter weer eens ter sprake. Ik herinnerde me dat ik nog een account had en ben maar weer eens ingelogd. Omdat ik daar vrijwel direct mijn collega tegenkwam bleef ik deze keer wat langer hangen. Twitteren was lastiger omdat er wat minder apps beschikbaar waren om lekker mee te twitteren. Ik zat nog op een Windows mobile telefoon en daar waren de apps niet echt geweldig.. zeg maar gerust NIET geweldig.
Langzamerhand twitterde ik wat meer en kreeg er lol in. Van 1 naar 10 en van 10 naar 100 mensen die het schijnbaar leuk vonden mijn tweets te lezen. En toen was daar mijn rug.. Ik ging er finaal doorheen, ik heb een hernia en heel af en toe ga ik er zo doorheen dat functioneren vrijwel onmogelijk is, zo ook deze keer. 4 weken heb ik doorgebracht in liggende stand. Gedeeltelijk van de tijd met verdovende middelen (Tramadol). Het liggen is geen pretje, je kunt niets en mag niets en bent iedereen tot last om je heen. De televisie heb je op een gegeven moment ook wel gezien, zeker als je alle reclames niet alleen kunt meespreken maar ook precies weet hoe lang ze duren, op welk moment ze komen en erger nog wat er daarna op Discovery komt 🙂
De laptop voor de snuffert vood uitkomst. Een beetje surfen gedurende de dag en… twitteren. Twitteren over van alles en nog wat. 20 gesprekken op hetzelfde moment met 20 verschillende mensen. Van lul verhaal tot diep gesprek over politiek of schaatsen. De tweets liepen qua aantal aanzienlijk op die tijd. Geloof dat ik per dag rond de 200 tweets zat gemiddeld!.. ziek… Ik zag dat er een maand was waar ik 11,385 tweets had geplaatst! (met dank aan twopcharts).
Daarna toen ik weer kon lopen ben ik een beetje blijven hangen in die flow, ik twitterde op de telefoon in de auto, op het werk, op de bak thuis en vaak ook nog wel even in bed. Er waren dagen waar ik welterusten zei en vervolgens 30 mensen aan het welterusten wensen was. Super leuk maar ernstig tijd consumerend.
Twitter, ik heb er inmiddels een haat liefde verhouding mee. Het heeft me heel veel gebracht maar ook zeker net zo veel ontnomen. Te veel, te lang en te intensief waren de sleutelwoorden in de donkere periodes in mijn eenvoudige leventje. Daarentegen was het ook een uitlaatklep. Het werd een plek waar ik mijn gedachten, ideeën en frustraties kwijt kon en niet alleen kwijt kon maar ze werden ook gelezen.
Ik ben actiever gaan bloggen, heb er zelfs mijn eigen site voor in het leven geroepen. Bloggen over het leven, bloggen over onzin en bloggen over mijn moeder. Dankzij twitter (met name) heb ik mijn moeder een plekje in de geschiedenis kunnen geven. Haar leven in haar laatste jaren met jullie kunnen delen en laten zien wat een kutziekte Alzheimer is.
Ik heb op twitter voor het eerst meegemaakt hoe het is om te sterven aan een gezwel of aan kanker. Ik heb op twitter gezien hoe het is als iemand besluit uit het leven te stappen of als iemand uit het leven genomen wordt.
Ik heb op twitter gezien hoe vals mensen kunnen zijn, hoe ze zonder problemen met meerdere identiteiten op het ene moment de perfecte mens spelen en 3 seconden later 180 graden draaien met een andere identiteit.
Ik heb op twitter een discussie gehad met een veroordeelde pedofiel die me best boos maakte …
Ik heb op Twitter “gesproken” met mensen die ik in het echt NOOIT zou spreken (BV Kylie Minogue, Sharon Corr, Harlan Coben).
Ik spreek op twitter met mensen die ik normaal nooit had ontmoet omdat we geografisch gewoonweg niet elkaars pad kruisen.
Ik zie op twitter de moeder van een dochter welke dodelijk ziek door de kanker verteld over haar laatste dagen in dit leven om vervolgens een tweet van haar dochter te lezen dat de laatste momenten zijn ingegaan.
Mensen ontmoet die ik nooit meer wil ontmoeten en mensen ontmoet die ik met regelmaat nog steeds ontmoet.
Mensen verloren door domme opmerkingen en het verlies van nuance…
100.000 tweets vol met lol, ellende, optimisme, pessimisme, plezier en leed.
Ik ben apetrots dat ruim 1800 mensen dagelijks mag bedienen van al dat lief en leed maar ondanks dat het me een nieuw leven heeft gebracht heeft was ik dat daardoor ook weer bijna kwijt. De balans is inmiddels gevonden gelukkig.
Dank voor jullie verhalen! Op nog veel meer 🙂