2e kerstdag 2011, na de overbekende gourmet schotels en overige gezelligheid op de 1e kerstdag was het vandaag tijd om mijn moeder te bezoeken. Moest gisteren al aan haar denken vanwege die zelfde gourmet gelegenheid.

Vroeger deden we dat als familie samen. Iedereen in de stress of er wel voldoende vlees, brood, drinken en lekkernijen waren. Na dat alles klaar was kropen we in onze mooiste kleren aan tafel om te genieten van elkaar. Voor ons kinderen was dat het hoogtepunt van een dag waar je zo verschrikkelijk weinig deed en kon doen!
Hoe dan ook in de mooie kleren aan tafel zaten we.. tot het moment dat de eerste stukken vlees de bakplaat raakten… het vet vloog je om de oren en de nette kleren. Het duurde vaak 2 stukken halfom gehakt en 3 “godvers” voordat de mooie kleding plaats maakte voor stofjas of oud shirt (gourmetten is topsport op hoog temperatuur niveau! )

Ik moest er aan denken omdat op tafel hetzelfde gourmet stel stond wat zeker 19 jaar geleden ook al op die bewuste tafel bij de Drenthjes stond.

Vandaag naar mijn moeder. Ze hadden een kerst brunch gehad en ze had goed gegeten. Omdat ze laatst gevallen was (voor de zoveelste keer) hadden ze haar maar even in bed gelegd om te voorkomen dat ze weer aan de wandel en val zou gaan. Begrijpelijk maar het voed mijn angst dat een permanente zetel in rolstoel of bed niet ver weg is.

De kinderen waren mee en uit een gevoel van waardigheid voelde ik dat ze beter konden wachten. In bed ligt ze, vel over been… huid die op vele plaatsen een maatje of 10 te groot is geworden. Iele armen en schouders die ooit lekkerder lagen dan wel Zweeds bed dan ook!

Ik help haar samen met de verzorgster overeind en ruik dat ze niet schoon meer is. Ze is ook heel onrustig en je ziet en voelt dat ze niet goed in haar, veel te ruime, vel zit.
Ik besluit toch te zeggen dat ik het heel fijn zou vinden als ze verschoond kan worden. De verzorgster stemt in al voel je dat ze liever door wilde met haar werk. Misschien mocht ze zo wel naar huis en ook voor hen is het kerst.

In de badkamer komt een collega helpen. Ik heb mijn moeder vast aan mijn arm want ze staat alles behalve stabiel. Ik zal jullie de verschoonpartij besparen maar als ik zeg dat het overal uitkwam dan weten jullie denk ik voldoende … mensonterende taferelen .. een baby maar dan van 76 jaar oud. Het schoonmaken is een langzaam proces wat ook niet heel erg zachtjes gaat of kan. Vind het vreselijk haar zo hulpeloos te zien…

Een minuut of 15 later kan ik haar meenemen en wat gaan drinken. Ze loopt aan mijn arm mee de gang op. Ik voel en zie aan haar dat het verschonen goed heeft gedaan. De extreme frustratie die ik in haar ogen kon lezen maakt plaats voor de blikken van afwezigheid, huilen en lachen als ze de kinderen ziet.

Beneden drinken we koffie en eten we een stukje kerst stol waar ze zienderogen van geniet.  Halverwege besluit ze in een hersenkronkel dat de koffie beter op de tafel kan liggen dan in het kopje. Langzaam giet ze de koffie over de tafel en gelukkig weet ik de helft te redden… in haar geest wilde ze vast het kerststukje op tafel water geven.

We brengen haar weer naar boven waar we haar met de grootste moeite weer in een stoel krijgen. Ze laat zich gewoon “vallen”…
Kruip nog even voor haar terwijl ik gehurkt zit. Knuffel haar andermaal en maak een grapje. En wederom vanuit het niets reikt ze haar hand naar me uit en aait me over mijn gezicht.

Een laatste knuffel en ik fluister “fijne kerst” in haar oor en betrapt mezelf er op dat ik dat eigenlijk helemaal niet meen. Kerst is voor haar net zo’n grijze onduidelijke ongrijpbare dag als anders.. van mij mag het de laatste kerst voor haar zijn…. maar met haar “geluk” zal ze er nog wel een paar “mee maken”.

Fijne kerst…

Altijd als mijn telefoon gaat en op het display staat “prive nummer” dan slaat mijn hart over. Prive nummer is of een schuldeiser 😉 of het verpleeghuis van mijn moeder.. Vandaag was het de beurt aan het verpleeghuis.

Mijn moeder wil de hele dag lopen, ze loopt zich een ongeluk.. overal heen terwijl ze nergens heen gaat. Eindeloos pareren door de gangen. Als ze al even zit duurt dat nooit heel lang. Ze zit tegenwoordig op een bovenverdieping die niet zo groot is. Ze zat ooit beneden en dat was uiteindelijk veel te groot voor haar. Ze liep zich letterlijk kapot…

Vandaag ook weer de hele dag op touw .. alleen heeft ze steeds vaker dat ze niet zo stevig op haar benen staat. Of dat komt door de Alzheimer weet ik niet maar dat het erger aan het worden is weet ik wel. Een paar weken geleden werd ze aangekleed door de verzorging maar doordat ze per ongeluk wat liet lopen gleden zowel de verzorgster als mijn moeder uit. Met een doffe klap kwam ze op de CV terecht waar ze met een enorme buil en blauwe plek op haar kop uiteindelijk redelijk uit kwam.

De huiskamer medewerkster liep vandaag even de deur uit op weg naar een andere bewoner die ook hulp nodig had. Omdat het om de hoek was kon ze de huiskamer in ieder geval horen… en ze hoorde een doffe klap… Mijn moeder was direct na het opstaan onderuit gegaan en lag plat op de grond. De eerste schrik was groot want er lag inmiddels een plasje bloed bij haar hoofd. Ze heeft mijn moeder snel gedraaid en gekeken wat er aan de hand was. Geluk bij een ongeluk liep de dienstdoende huisarts over de afdeling en kon gelijk  inspringen.

Nadat ze op de stoel gezet was konden ze goed kijken wat er aan de hand was. Er was veel bloed in haar gezicht bij haar linker oog en dat stelpen was lastiger dan bedacht. Een medebewoonster hielp mee met de repeterende opmerking “Gaat ze nu dood???” … “Gaat ze dood??” “vertel zeg.. gaat ze nu dood??” wat denk ik niet echt hielp maar wel het “scherpe randje” er af haalde 😉

Het bleek dat er een fikse snee zat die van haar wenkbrauw langs haar oog naar achteren liep.. en wenkbrauw wonden bloeden als een varken. Een dikke buil en alle blauwtinten waren alweer zichtbaar op het gezicht van mijn moeder. De verzorgster vertelde me nog dat het haar opgevallen was dat mijn moeder geen kick gegeven heeft terwijl, volgens haar zeggen, het toch ernstig pijn moet hebben gedaan. Dat kenmerkt mijn moeder wel denk ik.. nooit een piepert geweest en ook nu is ze dat nog niet.

Ik was bij haar vanavond om met eigen ogen te zien of het goed met haar ging. Ze was redelijk en zat in een rolstoel. Daar hadden ze haar maar geparkeerd om te voorkomen dat ze het nog eens dunnetjes over zou doen. Nog immer rusteloos en constant de neiging om op te staan. Hechtpleisters langs haar hoofd, bont en blauw alweer maar in redelijk goede doen.

Ik kniel voor haar om er eens in de ogen te kijken maar ze kijkt me niet aan. Praat wat tegen haar aan en probeer contact te krijgen wat uiteindelijk lukt. Ze kijkt me recht in de ogen, glimlacht en komt met haar hand naar mijn gezicht. Ik ben niet meer glad in mijn gezicht (krijg je als je te lui bent om ‘s ochtends ff te scheren) en ze gaat met haar hand over mijn kin, wang en langzaam over mijn neus weer naar de anderen kant. van mijn wang.. een glimlach en weg was ze weer…

Gelukkig heeft ze er ook deze keer niet zoveel aan overgehouden maar het “val gevaar” is groot voor mensen als mijn moeder en stiekem ben ik als de dood dat ze haar vaker in een stoel gaan zetten om haar te weerhouden van het lopen. Begrijpelijk omdat ze niet de hele dag achter haar aan kunnen lopen maar een hel voor mijn moeder. Het zou het definitieve einde zijn van het laatste wat mijn moeder nog rest.. Laten we hopen dat dit niet gebeurt!

Zo rond een uur of 9 ‘s avonds op 5 december krijgt die ouwe grijze een eenvoudige maar duidelijke verwijzing om het land te verlaten. Als een Mauro krijgt hij de opdracht zijn biezen, staf en paard te pakken en de landsgrenzen over te gaan. Als wilde honden staan een miljoen (of meer) mensen klaar de schoen in te ruilen voor een emmer met een boom en een sok aan de schoorsteen. Gelukkig was de Sint een beetje opstandig en besloot hij zijn verblijf in Nederland (illegaal) een dag te verlengen. De sint had een speciale opdracht.

Vanavond 6 december waren we bij mijn moeder om klokslag haf zeven. De huiskamer was gevuld met de bewoners en iedereen had nog een lekker bakje met overgebleven pepernoten. De chocomelk werd ingeschonken en de muziek stond aan. Het is binnen de meeste verpleeghuizen vaak warm, mede omdat de wat oudere bewoner het snel koud heeft, wat niet altijd prettig is maar vandaag was de warmte een prettige extra.

Mijn moeder was eigenlijk zoals zo vaak de laatste tijd. Zittende op de bank in de hoek, beetje onrustig en om zich heen kijkende. Af en toe een snik en dan weer de blik in de rondte. Het daar zijn zorgt nog altijd wel voor een reactie al vraag ik mij af of die reactie nou voor mij is of dat die reactie hetzelfde is als een huiskamer medewerker voor haar staat. Uiteraard eerst een lekkere knuffel en dan lekker naast haar zitten…

Een minuut of 10 later gaat de deur op en warempel in de deuropening staat een zwarte piet (en nou gloeiende niet gaan zeiken over witte, bruine of paarse pieten.. deze was zwart.. PUNT) gevolgd door nog een piet en Sinterklaas. De reactie is heerlijk, zeker de “betere” bewoners vinden het prachtig en genieten van de afwisseling. Met veel liefde, humor en tact vermaken ze de mensen en geven iedereen een kado. Mijn moeder kreeg een lekker luchtje aangezien er niet zo veel is dat je haar kan geven waar ze wat “mee kan” is dat een prima keuze van de sint. Een medebewoner wordt in de rolstoel voor de sint gereden en krijgt een kado. De lieve man spreekt ook niet meer en reageert vaak alleen heel primair maar je ziet dat de man intens geniet. Zijn kado wordt samen met wat hulp uitgepakt en blijkt een wekker te zijn waar licht en geluid uit komt.

De wekker zit verpakt in bubbeltjesfolie en als een kwajongen begint hij bubbeltje voor bubbeltje door te prikken.. Nadat de wekker uit het bubbeltjesfolie is gehaald en de batterijen er in gedaan zijn spreekt het apparaat met licht en geluid.. de man zwaait met zijn hoofd heen en weer en is opgewonden.. en op het moment dat de lichten en geluid op de wekker aangaan steekt hij vol vertrouwen en met overtuiging zijn duim op naar de sint… en daar ja daar kan ik ernstig stil van worden..

Mijn moeder laat het over zich heen komen en geniet op haar manier van alle gekte om haar heen. Zo af en toe zingt ze een paar woorden mee met de sint liedjes en verbaasd kan ze kijken naar wat er gebeurt. Sinterklaas was het feest van mijn moeder. Altijd in de weer om daar iets moois van te maken. Veel of weinig middelen het maakte niet uit.. ze maakte er altijd wat van. Doet me pijn haar zo te zien zitten op wat ooit “haar” feest was.

Het deed haar verder wel goed want ze was (op haar manier) helderder dan ooit en lachte veel. Soms keek ze me aan en deed ze de blik die ze altijd deed als ik haar weer eens in de maling nam of een grapje maakte. Zeggen doet ze eigenlijk niets meer maar die ogen staan heel af en toe nog op standje “ondeugend”

Een heerlijke avond was het met ernstig veel respect voor de tijd en moeite die de medewerkers stoppen in het vermaken van de bewoners. Met toewijding en enthousiasme proberen ze toch nog iets extra’s te doen met de beperkte tijd en middelen die ze hebben en dat verdient respect! En weet je.. van mij hebben ze die!

Vandaag had ik door het verzetten van een afspraak een klein uurtje over. Nou kun je natuurlijk ergens een bak koffie gaan drinken en wachten tot het uur voorbij is maar ik besloot even langs mijn moeder te gaan. Ik trog haar aan zittende aan de tafel net klaar met middag eten. Een wat vlakke bui vandaag zonder al te veel emoties. Op de vraag of ze een klein stukje wilde wandelen stemde ze in.

Samen liepen we over de gangen van het verpleeghuis en zoals altijd nam ik het woord. Kreeg niet zo veel respons van haar maar toch was het fijn even lekker te lopen. Ik nam haar weer mee naar de huiskamer om samen even uit te puffen op de rode bank. Ze zit daar graag, misschien wel omdat ze daar een goed overzicht heeft over de kamer.

Om haar op de bank te krijgen moest ik haar draaien zodat ze met haar rug naar de bank stond. Ik ging voor haar staan en pakte haar bij haar schouders en arm zodat ik haar kon helpen te zitten. Nou ben ik een ruime kop (en ik heb een grote kop!) groter dan haar en terwijl ik voor haar sta en me klaar maak haar te laten zakken kijkt ze naar me op en pakt me me beide armen vol om me heen vast. Een hele diep innige knuffel kreeg ik van haar. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en bleef zeker een minuut zo staan.

Ik was compleet verrast en verbaasd, dit had ze al heel lang niet meer gedaan. De manier waarop ze me vast pakte en vasthield was exact gelijk aan de manier zoals mijn jongste mij knuffelt als ik hem even niet heb gezien. De jongste is ruim 2 jaar oud.. de gelijkenis was mooi en angstig tegelijkertijd.

Nadat ze “klaar” was met knuffelen kon ik haar neerzetten op de bank en ben nog even naast haar gaan zitten. Ze pakte meerdere malen mijn hand en kuste deze herhaaldelijk. Het was zeker een jaar geleden dat ze iets dergelijks had gedaan. Vrijwel direct daarna trok ze zich weer terug in haar eigen wereld en was ik weer een buitenstaander in haar leven…

Een uur van mijn dag uitstekend besteed al zeg ik het zelf!

Van de week was ik bij mijn moeder en na een tijdje met haar beneden in het restaurant aan de koffie te hebben gezeten bracht ik haar terug naar de afdeling. In de huiskamer waar zijn verblijft nam ik naast haar plaats op de bank. Om de een of andere reden bleef ik hangen en begon te luisteren naar de mensen in deze kamer. Voor hen die het niet weten, mijn moeder is dement (Alzheimer) en verblijft in een verzorgingstehuis voor demente ouderen. Hier een verslag van een gesprek tussen dementerende mensen.

In de kamer waren een aantal mensen, de namen van deze mensen komen niet overeen met de echte namen! De kamer is ingedeeld in een ruim vierkant met een uitsparing waar de keuken zich bevind. Ze proberen zo veel mogelijk te komen in de huiskamer zelf. Dat is gedeeltelijk uit besparing maar zeker niet in de laatste plaats om de mensen die nog wat kunnen te betrekken bij een zo normaal mogelijk leven.

In de huiskamer 2 tafels, links en rechts. De bank waar ik met mijn moeder op zit kijkt uit over die 2 tafels en recht de keuken in. Ook zie ik de hoofdingang van de kamer.

Aan de tafel links zit achter in de hoek Rinus. Rinus is een klasieke oude man, grijs/zwart vettig haar, bril op en haren op veel plekken (neus, oren, kin en waar ik het niet over wil hebben). Rinus is dement maar nog wel bij machte te praten. Rinus heeft waarschijnlijk een ban gehad midden in het leven, ik vermoed een ambacht van het een of ander. Naast Rinus zit Cory, Cory is een typische pittige tante. Beetje stevig en klein, blond haar en een bril. Altijd haar woordje klaar en nog niet zo ver gevorderd in het demente stadium.

Aan de tafel rechts zit Ans en Ans is iemand die waarschijnlijk een prima leven heeft gehad. Waarschijnlijk de vrouw van een welgestelde zakenman geweest. Ziet er keurig verzord uit maar gekluistert aan een rolstoel waar zij ook niet uit kan. Naast Ans zit Henk en Henk doet niet zoveel. Kijkt een beetje voor zich uit en af en toe geeft hij commentaar.

Als laatste is er nog Hans maar Hans zit in een afgesloten rolstoel en leeft volledig in zijn eigen wereld.

“Vanavond eten we wat later mensen” roept de verzorger door de deur heen “vanavond komt Ali voor ons koken maar die is er pas om kwart over 5” Ans protersteerd een beetje en duwt nogmaals de tafel waar ze aan zit van haar af waardoor Henk bijna onder de tafel verdwijnt. “Zit u nou al weer aan de tafel te duwen?” vraagt de verzorgster aan Ans, “u bent een sterke mevrouw hoor!” zegt ze er nog na. Ans reageert met “ik heb geen idee waar u het over heeft hoor”

Nogmaals verteld de verzorgster dat Ali koken komt en Cory reageert “Arie?, komt Arie koken?”

“nee zegt de verzorgster Ali, en die komt om kwart over 5”
“Arie?” zegt Cory nogmaals “wie is dat?”
“Arie Bombarie” roept Rinus uit de hoek terwijl hij die opvolgt met een stevige boer.
“Hoe laat komt ze?” vraagt Rinus
“Het is een mijnheer Rinus” zegt de verzorgster tegen Rinus waarop Rinus antwoord “ja maar hoe laat komt ze?”
“Om kwart over 5” antwoord de verzorgster
“Nou dat is over een kwartier dan” roept Cory uit haar stoel
“dan komt ie om kwart voor vijf” zegt Cory er nog maar achteraan voor de zekerheid.
“komt ze nou om kwart voor of kwart over 5?” vraagt Rinus nogmaals?
“Om kwart voor 5” snauwt Cory er over heen
“Om kwart over vijf dus?” zegt Rinus waarop de verzorgster bevestigend antwoord..
“nog 3 kwartier dus” zegt Rinus.

even valt er een stilte…

“Wat is er Elly?” vraagt Cory aan mijn moeder die een beetje zit te snikken naast me.
“Ik ken je zo niet Elly, is er wat?”
Ans roept vanuit de hoek “Nee het is die jongen, je weet wel dat van toen het is van die jongen daar” en mompelt dat “die jongen straks wel weer komt”
“Laten we nu gewoon maar zorgen dat er een einde aan komt want anders komt er weer niets van, je weet hoe het gaat.. lalalaat ze eerst maar dat doen want anders komt er niets van” gaat ze verder in het gesprek in haar hoofd wat ze schijnbaar nog aan het voeren was.

“ga nu maar weg” zegt Ans tegen de verzorgster…

“Waarom huilt Elly?” vraagt Cory weer aan me zonder echt een antwoord te verwachten.

De verzorgster legt mij uit dat vanavond Ali komt koken. Ze verteld me hardop dat Ali een Marokkaanse jongen is die Boerenkool komt maken en dat ze heel benieuwd is wat hij er van gaat maken.

Cory roept door de kamer “Een marokkaanse?” en Rinus volgt haar op met “Boerenkool?” en even daarna “een Marokkaan?!!!??? Gadverredamme” gevolgd door weer een aanzielijke boer.

De verzorgster verteld mij een verhaal over hoe mijn moeder haar tegemoet liep op een dag en haar vol omhelste, alsof ze elkaar al jaren kende. Terwijl dat ze dat verteld geeft Cory commentaar op de achtergrond:
“Dat is toch geen eten?”

Even valt het stil en ze vervolgt haar betoog met “Het is mooi weer, het zonnetje schijnt en de lucht is blauw”
“Wel een beetje wind”

“Wie is zij?” vraagt ze terwijl er een vrouwtje binnen komt lopen die zo verschrikkelijk krom loopt dat ze met haar handen zowat de grond raakt. “heb je nu alweer een nieuw pak aan?” vraagt Ans aan de vrouw die binnen komt lopen…

Een onduidelijk gemurmel is alles wat er alsw antwoord komt en ze gaat zitten tegenover Rinus.

Er valt een lange stilte terwijl de verzorgster een telefoon oppakt en de kamer verlaat. De nieuw binnengekomen vrouw murmelt wat en Cory vraagt “Woont zij ook hier?” aan Rinus “Dat weet ik toch niet?” zegt Rinus op een ietwat getergde toon “Nou hoor” zegt Cory, “Ik vraag alleen maar of ze hier woont en je haar kent” en Rinus boert… Ans spreekt vanit haar wereld “Ik wou dat ze hier die poppenkast eens… … zouden.. die poppenkast op zouden… zouden laten zien zeg”

“gewoon dat het weg te halen was, dat zou ik willen zien.. gewoon ja dat zou ik nou willen zien”

“Zuster… zuster” roept Rinus naar de in gesprek zijnde verpleegster, “ze is in gesprek” snauwt Cory Rinus toe .. “Nou en?” zegt Rinus. “Nou dan ga je er toch niet dwars door heen zitten roepen? of wel soms, dat is niet netjes”

Rinus murmelt dat ze in gesprek is en boert…

“Dus wat wordt het?” roept Ans “Ik wil mijn man er bij hebben, dat is heel normaal”
“Waarom wil je die er bij hebben” vraagt Cory?
“Mijn man.. derbij hebben..”
“ja maar waarom dan?” vraagt Cory
“Mijn man moet er bij zijn anders betalen we vast niet doe rollator…”
“Nee natuurlijk niet” stemt Cory in
“Alles op papier” roept Ans
“Dat is heel verstandig” geeft Cory nog maar eens aan

“Je mag wel uitkijken” spreekt Rinus
“Waarvoor?” vraagt Cory?

“Nou anders nemen ze hem direct mee!”
“wat nemen ze mee vraagt Cory”
“Nou ze nemen hem zo maar mee hoor!” zegt Rinus
“ja maar wat nemen ze mee?” vraagt de inmiddels weer geiriteerde Cory
“Mijn rollator!” roept Rinus en boert…

“Hij staat bij mij binnen” roept Cory

“NEEEE” schreeuwt Rinus, “Hij staat daar!!!”
“Wat dat karretje?” vraagt Cory “die neem ik straks mee naar huis hoor!”
“Wat wil ie nou eigenlijk” spreekt Cory voor zich uit en kijkt eens om zich heen de kamer door…

“Je had het geld bij je moeten hebben en dat had je niet” zegt Ans
“Had ik geld bij me moeten hebben?” vraagt Cory?
“Ja anders kun je niet betalen” legt Ans op een stevige toon uit
“Wat moet ik betalen” snauwt Cory
“Nou… nou wat je wat je eeuuhh wat je tekort komt!” verteld Ans
“Ik kom niets te kort” zegt Cory
“Ja maar ik wel” zegt Ans “Dubbeltjes en kwartjes”
“Ja natuurlijk moet je betalen wat je tekort komt, dat is logisch he?” wrijft Cory haar nog even in.
“En als het over geld gaat dan sta jij vooraan he?” spreekt Cory haar medebewoner toe op verwijtende toon.

“Het is mooi weer jongens, de zon schijnt en de lucht is blauw, ik ga lekker naar buiten” roept Cory na een paar minuutjes stilte.

“Hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“5 voor half 11” verteld Cory hem
“Dat kan nooit” mompelt Rinus
“Ik wou dat mijn man eens thuis kwam, dat gedonder altijd..” zegt Ans
“Waar zit ie dan?” vraagt Cory
“Nou bij die lui daar woe dat .. eeuuh die dat omgedraaid hebben in dat huis.. daar in dat huis je weet wel…”
“Ik heb hem niet gezien en weet dus niet waar hij is” zegt Cory
“Nou hij zal zo wel komen, hij was kort weggegaan zeiden ze tegen me” zegt Ans nog.
“Tegen etenstijd komt ie wel thuis” “dan komen ze naar huis om te eten” zegt Cory tegen Ans in een poging haar gerust te stellen

Rinus laat een boer…

“Wat ze allemaal zegt weet ik niet” zegt Cory over de nieuwe mevrouw die zit te mompelen in de hoek
“He?” zegt Ans
“Wat ze ALLEMAAL zegt weet ik NIET” snauwt Cory Ans weer toe
“Nou ik weet het ook niet hoor” “Ik wil ze allebei hebben als ze komen”
“Welke allebei” vraagt Cory
“Die dingen die jullie samen gekocht hebben” zegt Ans tegen Cory
“Ik weet niet waar je het over hebt zegt Cory
“Nou nou die eeuuhhh dingen” “Ik heb het er pas over als mijn man er is”
“Ik weet helemaal niet wat je gekocht hebt” zegt Cory tegen Ans
“En het interesseerd me ook niet” kopt ze er nog achteraan..
“Nou mij ook niet, mij wel hoor” verzucht Ans
“Jou toch wel? nou mij niet” zegt Cory
“hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“Als je nou goed kijkt is het 5 voor half…. 5 voor …. negen ja als je goed kijkt is het 5 voor half negen”
“huh?” zegt Rinus
“hij staat op half 10” zegt Cory er nog achteraan

“Kom ik ga eens op huis aan, mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er toch naar toe moeten” zegt Cory
“Ik heb een huis waar iedereen gek mee is” roept Ans
“Want ik heb een heel mooi huis! en ik hoef er niet mee te leuren”
“Nou dat hoeft toch ook niet?” snibt Cory
“We krijgen direct eten” verteld Rinus..
“Nou dat is toch fijn” zegt Cory?

Rinus laat een boer…

“Woon je hier” vraagt Cory aan de nieuwe mevrouw? “Of niet.” “oh toch wel?” “of weet je het niet?” “ach ik hoef niet te weten waar je woont hoor”

“Maar we moeten in ieder geval ons geld hebben voordat we iets doen.. anders doen we het niet” roept Ans

“Ik ga maar eens op huis aan” “want mijn huis komt niet maar toe eten klaarmaken want dat moet ook nog gebeuren”

“Je lijkt wel gek” roept Rinus “je krijgt het hier zo maar op tafel gezet.” “Daarhoef je niets voor te doen…”

“Weeet je wat ik zou willen? pas geld op de tafel als we de centen beuren.. met het oog op eerst betalen.. niet zomaar een handje op tafel” roept Ans

Rinus boert…

“Ga eerst maar eens rustig slapen en ontspannen een weekje, want het is nog niet rond hoor.. ” zegt Ans

“Ik hoef het niet te weten” zegt Cory

“je hoeft hier niets te kopen, je krijgt alles op tafel” roept Rinus!

“wat zul je rijk zijn zeg.. ” roept Cory

“Ik snap je ook niet hoor..” Roept Rinus

een boer…

“Hoe laat is het?” vraagt Rinus

“10 voor 5″ ” “ja 10 voor 5 dus het is nog vroeg” antwoord Cory
“Maar ik ga naar huis om te eten”
“Hier krijg je alles” roept Rinus
“Dat wil ik niet, ik ga naar huis want mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er naar toe moeten…”

“zuster” Roept Rinus…

“hoe laat gaan we eten?”

En Rinus laat een boer….