Category Archives: Alzheimer

Alle blogs die gaan over Alzheimer

Zo frustrerend!

Posted on by
6

Kort geleden was mijn moeder in het verpleeghuis heel naar gevallen. Ik ben daar toen ‘s avonds geweest en ze waren net klaar met hechten van haar wenkbrauw (zie blog post Bont en Blauw). Haar gezicht tekende blauw met geel gedurende de week die daar op volgde. Je kon goed zien waar ze gevallen was, de sporen waren duidelijk zichtbaar..

Afgelopen Zaterdag waren we bij haar en ze was heerlijk opgelucht. Ze zit inmiddels op een nieuwe afdeling welke na verbouwing heel erg mooi is geworden. Van het “oude” 60’er jaren look naar een frisse moderne en met name heel erg lichte look. Het is nu echt dag als je de huiskamer binnen loopt. De muren fris, leuke hoekjes met zitjes en kleuren.. ja echt een enorme verbetering.

Ook de hulp zit midden in de kamer, geen post apart in de gang waar ze zich terug trokken af en toe.. en soms iets te lang terugtrokken mijns inziens 😉 Dat alles zit nu midden in de kamer waardoor er veel meer toezicht is en meer dynamiek.

Mijn moeder knapte er van op, een mooie slaapkamer en ook daar alles licht en helder! Kortom het was een fijn bezoek. Ze lachte veel en was, voor haar doen, spraakzaam. Haar gezicht was inmiddels weer prachtig geheeld en van de hechting was niet veel meer te zien…

Zondagochtend, op weg naar het Noorden en uiteindelijk het zuiden voor opnames van “Hart voor Muziek” gaat de telefoon. Bri verteld me net te zijn gebeld door het verpleeghuis… ze is weer op haar gezicht gevallen….

De instabiliteit van mijn moeder baart me wel zorgen. Ondanks dat het verpleeghuis erg goed zorg draagt voor de veiligheid van de bewoners is vallen toch wel ernstig. De volgende keer breekt ze misschien wat of is er geen volgende keer? Is het de zoveelste stap naar minder? Je ziet ze zitten, de mensen die eigenlijk ook niet meer veilig rond kunnen lopen. Gevangen in een rolstoel waarvan ze niet weten hoe ze die moeten bedienen…

Ik moet er niet aan denken, ze loopt zo graag! Ze is in en op haar eigen manier nog steeds onafhankelijk en gaat en staat waar ze wil. Straks kan ze dat misschien niet meer omdat ze blijft vallen. Gevangen in haar hoofd en zo het er naar uitziet zeer binnenkort ook nog eens in haar lichaam…

bah…

 

Deel/Bookmark

Ouderlijk huis

Posted on by
14

Het is dan zover, na (veel te) lang uitstellen is het einde in zicht. Al ruim een jaar is mijn ouderlijk huis de stille getuige van een stuk van mijn verleden. Inmiddels al wel wat opgeruimd of ingepakt maar het hele huis ademt de sfeer van mijn leven.

De kast in de kamer, te lelijk om aan te kijken maar toch zo ontzettend bekend. De spiegel in de kast, de lichtjes en de talloze snuisterijen die mijn vader en moeder gedurende hun leven verzamelden. De stoel met daarop het kleed dat over mijn moeder lag de dag dat ze vanuit huis ging en de rest van haar (inmiddels lege) leven zou wegkwijnen in een verpleeghuis. De TV die altijd aanstond omdat ze dan het gevoel had niet helemaal alleen te zijn. Margrieten, kranten folders…

Boven de kast waar mijn vader zijn spulletjes bewaarde.Nog even proper en georganiseerd als 16 jaar geleden, alsof de tijd is bevroren in die ene kast. Als ik hem open doen kan ik de man bijna aanraken. Misschien is daarom de kast wel zo gebleven, als eerbetoon van mijn moeder aan haar man.. mijn vader.

De bedden zijn afgenomen en op de bovenverdieping liggen her en der spullen verspreid. Klaar om ingepakt te worden. Het gras in de tuin heeft buitenaardse vormen aangenomen en de rest is compleet aan het verwilderen. Er tussendoor een setje met stenen die ze vaak meenamen als ze op vakantie waren geweest naar hun favoriete plek, Oostenrijk.

Fotoboeken, handschoenen, tassen die nog van mijn oma zijn geweest, oorkonden, getuigschriften en strip boeken. Sommige dingen kunnen mee en andere zullen moeten verdwijnen, botweg omdat niemand daar de ruimte voor heeft.

Vanavond het grootste gedeelte inpakken en klaarzetten. Het grootste gedeelte aan persoonlijke spullen zal verdwijnen in een opslag kist voor de komende tijd omdat niet alleen ik moeite heb met afscheid nemen. Dan de onhebbelijke taak van het weghalen van tapijt en andere zaken die daar niet meer horen. En dan is het voorbij…

Nog even en we sluiten af, een hoofdstuk in mijn leven. Een afscheid van een plek waar ik me onvoorwaardelijk veilig voelde. Waar ik kon zijn wie ik was, waar ik was met wie ik wilde zijn in mijn leven. Nog 1 hoofdstuk en dan is het boek uit, en als ik naar mijn moeder kijk is dat laatste hoofdstuk bijna uit.

 

Deel/Bookmark

Gelukkig maar *update*

Posted on by
5

Gisteren schreef ik een blog over het vallen van mijn moeder en de eventuele onzichtbare schade die daar bij kon ontstaan. Vanmorgen kreeg ik gelukkig witte rook vanmorgen. Mijn moeder had de nacht goed doorstaan en was om de 2 uur wakker gemaakt. Haar oog was inmiddels nog een keer zo dik en blauw. Het verband zat er gelukkig nog op en de verpleging mocht aan het oog komen wat aangeeft dat het hoogstwaarschijnlijk niet heeeeel erg veel pijn doet.

Hopelijk komt ze de dag ook goed door en is ze niet te verward…

Deel/Bookmark

Bont en blauw

Posted on by
12

Het was al weer even geleden dat de telefoon ging in huize Baklap. De laatste keer was er iets met haar hand en mochten we voor een röntgen foto naar het ziekenhuis. Begin van de avond kwam er weer een telefoontje. “Je moeder is gevallen en heeft zich aan haar hoofd pijn gedaan” was de boodschap, haar wenkbrauw was gescheurd en een kras op haar arm. Ze vertelde me dat de dienstdoende arts onderweg was en dat hechten waarschijnlijk nodig was.

Toen ik even later aankwam in het verzorgingstehuis waren ze nog met haar bezig op haar kamer. Ik heb dat even afgewacht omdat ik haar niet nog mee wilde verwarren. “Ze is heel erg in de war” vertelde de huiskamer medewerkster tegen me en mijn plotselinge aanwezigheid zou dat niet oplossen.

Na een klein kwartier kwam de dienstdoende arts naar mij toe en vertelde dat ze 2 hechtingen gezet hadden boven haar ook. Ze hadden geen verdoving en derhalve was meer niet haalbaar en eigenlijk ook niet menselijk. Ze waarschuwde me dat ze er slecht uitzag en dat ik niet moest schrikken als ik binnen kwam.

Eenmaal binnen in haar kamer zag ik haar liggen op bed in foetus houding met haar rug naar me toe. Pas toen ik voorbij het bed liep zag ik wat er was gebeurt. Haar linker oog was helemaal blauw en de restanten bloed zaten nog op haar wang. Boven haar oog een drukverband waaronder (neem ik aan) de hechtingen zaten. “Ze heeft het kranig doorstaan je moeder, ze heeft een hoge pijngrens” waren de woorden die ik nog mee kreeg.

Toen ze me zag herkende ze me niet maar instinctief voelde ze de aandacht die ze kreeg en ze begon hard te snikken. Het snikken ging over in een huilen dat ik het meest kan vergelijken met het huilen van een wolf. Het klonk vreselijk naar…

Ik ben naast haar gaan zitten en heb gewoon tegen haar gepraat en met haar gezongen. Oude liedjes die ik kon verzinnen… Heel erg in de war en heel emotioneel bleef ze de hele tijd tot dat ze mijn hand vast pakte. Ze nam mijn hand en legde deze onder haar gezicht als ware het een knuffel. Het deed haar goed en ze kwam tot rust… Ik heb daar even zo gezeten tot dat ze bijna sliep, een deken over haar gelegd en na een dikke knuffel rustig weggegaan.

De hele avond zal ze om het uur wakker gemaakt worden om te kijken of er geen zwelling in haar hoofd ontstaat of andere narigheden die we niet kunnen zien. Vannacht om de 2 uur maken ze haar wakker…

Ik hoop maar dat ze de nacht een beetje doorkomt…

Deel/Bookmark

En toch vind ik het raar…

Posted on by
16

Afgelopen week kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis waar mijn moeder haar laatste dagen “verslijt”. Ze maakten zich zorgen om haar hand. Deze was dik en het deed haar pijn konden ze met zekerheid zeggen. Na de blaasontsteking, allergie voor de antibiotica en een soort van gordelroos kon dit er ook nog wel bij. De vraag was direct of we in staat waren met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan.

Dezelfde dag was het rondje ziekenhuis niet echt mogelijk dus het zou de dag er na worden. Op de vraag hoe we dat moesten doen kreeg ik eigenlijk een vraag terug in de zin van “hoe bedoelt u?’ Ik gaf haar aan dat het instappen in een auto eigenlijk niet meer mogelijk is en dat ik niet goed wist hoe ik dat moest doen. Gelukkig dacht ze wel met me mee en heeft ze een rolstoel taxi kunnen regelen.

De dag dat we met haar naar het ziekenhuis moesten zat ze kant en klaar in de rolstoel en naar het ziekenhuis verliep op “rolletjes’ (sorry open doel enzo…) al was mijn moeder erg in de war en vreselijk paniekerig. Na een bezoek aan de röntgen afdeling alwaar ik in mooie loden vest de hand van mijn moeder poogde vast te houden bleek gelukkig de hand niet gebroken.

Met een omslachtigheid die zijn weerga niet kent (en waar ik verder niet over ga bloggen want dan staat het internet vol) hebben we een taxi terug kunnen regelen naar het verpleeghuis waar mijn moeder volledig stuk van het uitje met moeite in een stoel gezet kon worden.

Wat ik dan toch raar vind (en de mensen in mijn directe omgeving met mij) is dat van ons als ex-mantelzorgers verwacht wordt dat we altijd klaar staan. Let wel ik sta altijd klaar voor mijn moeder dat is geen discussie maar stel nou.. ik ben op vakantie of kan echt niet. Laten ze haar dan zitten net zo lang totdat we er weer zijn? Natuurlijk niet en ik overdrijf ook wel een beetje maar toch. Het verpleeghuis neemt de zorg over en daar betaal je ernstig veel geld voor als oudere en toch … sta je weer paraat om haar weg te brengen.

Het zal zonder twijfel allemaal te maken hebben met werkdruk en tekort aan personeel en geld maar toch voelt het raar. Wat met mensen die niemand meer hebben of waarvan de familie echt niet meer met ze te maken wil hebben.. wat moeten die mensen dan.

Voorlopig is mijn conclusie niet anders dan eerder, je kunt maar beter ver van de zorg blijven en zolang mogelijk in je huisje blijven wonen… gewoon ‘s nachts doodgaan en klaar.

 

Deel/Bookmark