Niet al te lang geleden kreeg mijn moeder diagnose “Alzheimer” mee. Voor die tijd was ze een drukke vrouw met veel contacten en een redelijk sociaal leven. Uit met vriendinnen en regelmatig op pad met “Matrassen reizen” naar god en overal waar die bus haar wilde brengen. Haar auto bracht haar waar ze zijn wilde wanneer ze dat wilde. Ze stond voor iedereen klaar altijd en overal, niet veel was haar te gek…

Maar toen.. Alzheimer.. en uiteindelijk op vriendelijk doch dringend verzoek van ons afscheid genomen van haar auto. Mede veroorzaakt door het spontaan aanrijden van een overstekend ijzeren hek… Geen vervoer maar “ik kan nog altijd de bus nemen” zei ze vrolijk…

Een paar maanden later was ze alleen nog maar aan huis gebonden. Liep af en toe nog naar het winkelcentrum in de buurt maar moest met grote regelmaat terug gebracht worden omdat ze de weg niet meer wist. Haar vriendinnen kwamen in het begin trouw langs en leefden mee met haar. Maar langzaam maar zeker werd dat minder en minder. Vrienden van jaren en jaren kwamen niet meer. Sja als je geen koffie krijgt dat is ook niet leuk.. zeker niet als ze het al 10 keer gevraagd heeft en uiteindelijk nog niet doet. 20 keer hetzelfde vertellen is ook niet leuk en heel langzaam verlies je de interesse en is het mee leven langzaam omgedraaid in “lastig” en “ik weet niet wat ik moet zeggen” en .. en .. en..

En nu zit ze in haar verpleeghuis en zover ik het kan inschatten komen alleen de echte naasten nog bij haar en dat zijn er verdomde weinig. Voor de rest heeft iedereen het laten afweten. Of het is te ver, of het is te lastig of het is te pijnlijk of “wat moet ik dan zeggen” etc etc.. Van de radar verdwenen. Uit het oog uit het hart zeg maar.

Ik vind dat sneu voor haar en ja ik weet dat ze geen idee meer heeft wie wat of waar bij haar is geweest maar doet dat af aan het feit dat gewoon af en toe eens komen goed kan doen? Verbaas me er over dat mensen zo snel weer doorgaan met alles om hun heen en het moeilijke vergeten. Gebeurt niet alleen bij mensen met Alzheimer maar je ziet het overal bij de oudere medemens.

Gelukkig zie ik altijd als ik bij mijn moeder ben dezelfde gezichten. Mensen die hoe dan ook, wat dan ook en hoe moeilijk dan ook gewoon blijven komen. Uit liefde, uit respect of gewoon uit medemenselijkheid.. gelukkig zijn die er ook!

We hebben het zo druk, doen elke dag zoveel en de tijd geeft ons maar zoveel.. Mensen bellen, werken, prive en alle input op de mail, social media en televisie. Elke dag gaat in een waas voorbij en soms vergeten we even tijd te reserveren voor dat wat belangrijk is. Tijd voor jezelf, tijd voor je familie, kinderen, vrienden en tijd voor jezelf.

In een drukke wereld als die van ons is tijd een schaars goed. Ik merk aan mijzelf hoe ik aan het veranderen ben sinds mijn moeder Alzheimer heeft. De toch al zo schaarse tijd die we hebben besteden we al te vaak aan onzinnige acties die op dat moment oh zo belangrijk lijken. In retrospectief blijkt dat vaak een misvatting en is de tijd verdwenen aan feitelijk niets.

Waar wij uitkijken naar dingen die komen gaan is de belevingswereld voor iemand met Alzheimer tijdloos. Elke tik van de klok zegt ze niets meer. Het ritme van de dag verteld ze niet zo veel meer en het is dankzij de hulp dat ze gaan slapen, eten of plassen. Tijd is een zinloos mechanisme dat alleen maar bijdraagt aan de vaak hopeloze situatie. Elke seconde die verstrijkt sterft er iets in de hersenen van mijn moeder. Elke seconde die verstrijkt verdwijnt ze verder in een moeras van onwetendheid en aftakeling.

Tijd is te kort voor ons.. maar vaak te lang voor mensen als mijn moeder…

Neem de tijd.. en geniet van alles om je heen.. wij kunnen het nog!