Vakantie.. hoe deden “we” dat vroeger?

Nou is het nog niet zo ver hier.. een kleine 3 weken hebben zich tussen ons en Zuid Frankrijk geplaatst en langzaam maar zeker duwen we die uit de weg.. anyway.. met geen vader meer een een moeder die het niet meer kan vertellen was ik gisteren in gedachten. Hoe deden we dat…

Ik heb het geluk een redelijk grote auto te rijden. Dat is op een normale dag ook meer dan zat. Heb 3 kinderen en alles past er prima in. Buggy, tasje, rommeltje etc het past. Maar dan is daar de vakantie… om de een of andere reden is de bagage anders of willen we meer maar het is elk jaar weer proppen en proppen…

Nou vroegahh 😛 dat waren tijden.. ik heb 2 broers dus ook wij waren met zijn vijven thuis. Mijn vader had een leuke maar verder geen ernstig goedbetalende baan (indertijd) dus ons vervoer “beperkte” zich in eerste instantie tot een Daf 33

De Daf 33 :)

Een mooie DAF 33 © foto Albert y Mara

Een mooie DAF 33 © foto Albert y Mara

 

Nou kun je al snel zien dat we praten over een auto die qua inhoud vergelijkbaar is met een ja eeuuhh.. kleine auto 🙂 .. De auto had geen gordels achterin en voorin alleen heup gordels. De kofferbak was groot genoeg om er een paar tassen in te proppen en wellicht een opblaasbaar iets.. (nee niet dat!! #ranzen) .. De hoedenplank was voorzien van een aantal “Parka’s” ja die groene afschuwelijke maar oooohhhh zo functionele jassen. Ik verfoeide ze en tegelijkertijd tijdens één van de zovele koele zomers in Oostenrijk was ik blij met de warmte en bescherming die ze gaven… maar goed ik dwaal af.

Die Daf 33 dus.. 3 kinderen niet allemaal even klein ook.. Altijd in de nacht rijden want dat was zo lekker rustig. Ik weet (of denk te weten uit herinnering) dat ik met regelmaat of tussen de voorstoelen en de bank lag .. of boven op de parka’s op de hoedenplank … 3 kinderen een vader en een moeder gepropt in een Daf en ik heb nooit het gevoel gehad iets niet te hebben op vakantie. Er waren altijd kleren en wat speelgoed en blikken met Hollandse kost 😉 …

Tot dat ik mij in ene bedacht dat mijn vader een trucje gebruikte.. hij had een briljante eigentijdse manier om al die zooi in de auto te krijgen .. een uitvinding die zijn weerga niet kent.. gelijkwaardig de uitvinding van kernfusie of de verbrandingsmotor zelf.. het Zwitserse zakmes van de Automotive…  juist… de imperiaal!

soort van wat ik bedoel ;)

Niet helemaal vol maar you get the picture..

Dat was het dus… tegenwoordig noemen we dit Dakdragers en hebben ze een veul flexere uitstraling maar dit was het geheim! De imperiaal herbergde alle extra zut als blikken, aardappelen, handdoeken, speelgoed en god weet wat meer. Dit alles werd in zakken, vuilniszakken en andere dragers gepropt en boven op de imperiaal in een soort van volgorde die “aerodynamisch” verantwoord was … soort van 😉 Het geheel werd afgedekt met een speciaal daarvoor gefabriceerd zeil en jaja.. de “spin” ..u kent hem nog wel.. de multifunctionele snelbinder!

snelbinder 1.0

Snelbinder beter bekend als "de spin"

En op die manier was mijn vader in staat ons drieën, mijn moeder en hem relatief  veilig 967 kilometer richting Mayrhofen te sturen 🙂 … Het verkeer was ook vele malen rustiger in die dagen en File was uitzondering… Met 90 a 100 kilometer per uur en 1 overnachting kwamen we er ook wel 🙂

Laat me afsluiten met iets dat me tijdens het schrijven van dit blog nog te binnen schoot… ook wij hadden op de hoedenplank staan een…

Zo was het ooit ;) Schandeloos!

Wc Rol houder crea style 1.0

Ik had het kreng uit mijn geheugen weggedrukt maar.. in ene was ie er weer.. de gehaakte (of was het gewraakte?) WC rol houder 😀 .. pontificaal op de hoedenplank.. in ons geval een gele .. en inmiddels vergeelde versie! … Het was de kroon op die tijd.. een heerlijke tijd waar je onbezorgd op vakantie ging als kind.. Ik zal er weer aan denken als we over een kleine 3 weken de zomerbox op de auto hijsen (of zoals liefkozend “de hoed” genoemd door de kinderen) en ga proppen met Buggy, DS’en, laptops, DVD spelers, boeken, stripboeken, DVD’s, schotelontvanger en schotel, korte,lange en zwembroeken, speelgoed en nee…. geen ik herhaal nee GEEN mud aardappelen 😉

Fijne vakantie alvast voor hen die lezen en gaan!

Menno

Even afstand…

pGeen zin schreef ik vorige week.. even niet even geen idee waar te starten met het oplossen van dingen die opgelost moeten worden. Even geen idee hoe dingen als mijn moeder moeten… en even geen idee wanneer.
Dan een weekje verder en gek genoeg is je geest in staat om orde te scheppen en zaken prioriteit te geven. Dit aan de kant en eerst dat aanpakken … Mede geholpen door omstandigheden waar je sowieso geen grip (meer) op hebt.

Ik heb voor het eerst sinds een week weer zin om actief de strijd op te pakken… gewoon weer doen gewoon aanpakken… of zoals mijn moeder altijd zei “doe maar gewoon wat je denkt dat moet en doe het met overtuiging…”
Dus met de vakantie in zicht en leuke afspraken in het vooruitzicht geholpen door hen die je ook helpen als je even niet zo goed gaat .. vernieuwde energie …

En nu… terug in mijn boek … nee geen zweefboek gewoon .. (nou ja gewoon..!) Geert Mak … en daarna heb ik mijzelf een boek van Leo Blokhuis kado gedaan … zin in 🙂
Menno

Diep weggezakt…

Ik reed gisteren op weg naar de afhaal chinees en moest denken aan waar ik reed… Eigenlijk het hele jaar 2009 hebben wij intensief voor mijn moeder gezorgd omdat ze steeds minder kon. Haar huis veranderde langzaam in een ongeorganiseerde puinhoop waar je bij moet voorstellen dat objecten andere betekenis kregen. Het kwam dus regelmatig voor dat de haarspelden in de koelkast verdwenen terwijl de salami in de boekenkast ging. Om er voor te zorgen dat er geen gezondheidsrisico’s ontstonden waren we er veel. Sowieso haalden wij haar minimaal 3 keer per week op om te eten bij ons. Dan at ze warm en wist ik zeker dat ze voldoende eten en drinken tot haar kreeg.

Als ik haar ophaalde was ze altijd blij verrast.. ze vond het heerlijk als de auto voor reed en zeker het laatste half jaar zei ze steevast “wat heerlijk dat je komt jongen..” en vaak kon ze dat niet met droge ogen zeggen. Soms was het ook wel eens “goh ben je daar eindelijk eens weer??? ” 🙂 maar dat heb ik haar uiteraard dik en dwars vergeven. Maar als ik haar ophaalde stapte ze lekker bij me in de auto en reden we altijd dezelfde weg naar mijn huis

Mijn huis ligt een kilometer of 5 verderop dus echt ver rijden is het niet. We reden altijd haar wijk uit die ook een paar hoge flats heeft. En altijd zei ze .. “daar zou ik bovenin ook niet willen wonen.. mij te hoog!” .. Dan reden we samen over de straat waar ze vroeger heeft gewoond en elke keer vertelde ze dat de bomen zo mooi waren dan en dat ze daar gewoond had. Het feit dat ze daar gewoond had verdween al langzaam de laatste maanden maar de mooie bomen en straat bleven.

Op een doordeweekse dag was het altijd “he wat is het druk in de winkelstraat …” en op zondag was het lekker rustig. Met een paar extra ogen keek ze mee en soms was dat heel prettig als er weer zo’n blaag op een scooter ergens tussendoor kwam zetten 🙂

Bij mij thuis was het steevast “wat hebben jullie toch een lekker huis” en “wat is die kleine toch een lekker ventje” .. want gelukkig (vind ik) heeft ze het hele prille begin nog meegemaakt van Nick .. onze jongste aanwinst in huis. Na het eten een bak koffie en rusteloos als ze werd wilde ze dan altijd rond 8 uur weer naar huis.

Op de terugweg kwamen de bomen, haar oude huis en de hoge flats gewoon weer ter sprake alsof het nooit eerder gezegd was. Dat gedurende zeker een jaar anderhalf! .. Je wende er aan en zei “ja.. inderdaad..” en “nee dat zou ik ook niet willen..!”

Gisteren reed ik dus naar de chinees en die ligt in haar wijk. Ik reed er naar toe zoals ik haar naar huis bracht. Dat deed me herinneren dat ik haar een paar weken geleden vanuit het ziekenhuis trakteerde op een rondje rijden. Dat vond en vind ze fijn.. deed ze vroeger ook met mijn vader… gewoon een stukje rijden zomaar.. en als wij er bij waren ergens halverwege een lekker patatje eten 🙂 .. mooie tijden!

Terwijl ik met haar reed ben ik onbewust richting haar wijk gereden… eigenlijk op een soort van automatische piloot en wellicht ook wel om te kijken of deze weg en omgeving haar hersenen zouden triggeren. Ze heeft in die wijk sinds 1979 gewoond.. ik ben er opgegroeid, mijn vader is er gestorven en mijn broer is er vanuit getrouwd.. een beste hoeveelheid geschiedenis dus. Maar hoe dichtbij ik ook kwam.. de blik bleef leeg. Tuurlijk genoot ze van de rit .. heerlijk lekker in de rondte kijken maar zonder een echte focus.

Ik reed langs de ingang van haar hof en keek of ze reageerde…

niets… helemaal niets… leger dan leeg….

Het blijft een rare gewaarwording.. “dat nemen ze je nooit meer af” zeggen we wel eens als je een mooie ervaring hebt gehad… “dat neem je mee in je gedachten” .. nou beste meelezer… dat is dus lekker niet zo! Je raakt het met een beetje pech onherroepelijk kwijt! Het zakt weg in het moeras van kronkels en onbestemde flarden die ooit gedachten waren…

Dat realiseerde ik me in ene toen ik naar die chinees reed.. waar we als familie met regelmaat onze “vette bek” gingen halen.. waar ze ooit thuis was en waar ooit haar huis was…

Nu leven die gedachten in mij en mijn broers.. en hopelijk voor nog een lange tijd! (maar er op rekenen doe ik niet meer!!!)

Menno

Geen zin..

Soms heb je zo geen zin meer …

Om de een of andere reden heb je periodes in je leven waarin alles tegen lijkt te zitten. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het zit tegen. Ik voel me af en toe net een boksbal. Iedereen mept er tegen en net als je terug veert krijg je weer een beuk te verwerken..

Het is dan best lastig om focus op dingen te houden die wel goed zijn.. en er is niets levensbedreigend aan de hand dus zoooo erg is het allemaal ook niet dan…. Neemt niet weg dat het je danig tegen kan zitten en het soms ergggggg lastig is de positieve kant te vinden laat staan de zin om er weer vol tegen aan te gaan..

Dusssss off day turns into off -…. week? … maand? .. 🙂

Menno

Maatje…

Heeft even geduurd voordat ik weer aan het bloggen sloeg. .. Soms heb je periodes die zo intens zijn dat ze of zorgen voor een vloedgolf aan verhalen en blogs of ze slaan je compleet dicht. Die laatste was mijn versie.. Even geen idee wat nou neer te zetten. Te veel tegelijkertijd aan de hand…

Uiteindelijk zet een dergelijk gegeven je weer aan tot bloggen 🙂 want wat ik merkte was dat ondanks dat er zo veel mensen om je heen zijn.. in familie, vrienden en virtuele omgeving.. en allemaal staan ze klaar om je woorden aan te horen. Om het even of ze er iets mee kunnen doen luisteren ze en indien van toepassing of gewenst geven ze raad of commentaar.

Maar ondanks al die mogelijkheden mis ik er 1.. in het verleden had ik mijn vader om tegen aan te ouwenelen.. de man was geen prater maar een bijzonder goede luisteraar. Soms wat kort door de bocht en rechtlijnig maar .. daar!… Mijn moeder is me altijd heel na geweest.. ik ben en blijf een moederskindje. Dat is 2 handen op 1 buik. Wat zij dacht deed ik en omgekeerd. Mijn moeder oordeelde zelden, ze observeerde luisterde en gaf raad.. maar oordeelde niet snel.

Tegenwoordig is ze er nog steeds maar luisteren en raad geven zit er niet meer bij… en daarmee verlies “je” de mogelijkheid om op een bepaalde manier dingen te delen want hoe goed iedereen ook is inclusief vrouw kinderen en alles wat er omheen zit.. het oor van moeders was uniek. Het is iets wat een ieder mee maakt zonder uitzondering en hopelijk zo laat mogelijk in het leven 🙂

Sja mijn moeder was mijn maatje .. mis dat.. zeker nu…

Menno