Het dorp (braindump)

 

Zowel gisteren als vandaag weer eens leuke gesprekken gehad. De gesprekken gingen in meerdere mate over de social media. “Jij bent er ook niet veel meer” vroeg ik.. Reden was hetzelfde als bij mij, soms heb je er gewoon even genoeg van. Je begint een dergelijk avontuur eb vergaart een hoop informatie. Raakt verslaafd en kikt af. Na een tijdje ga je patronen zien en realiseer je dat het niet altijd even boeiend is wat je leest. Geen waarde oordeel over wat anderen zeggen maar gewoon een constatering.

Van actieve participant naar een soort antroposofische blik op “het gebeuren”. Minder inmengen meer kijken. Dan pas zie je dat evolueren nodig is, althans voor mij. Ik trek het niet om de hele dag in de lokale kroeg te hangen en elke dag dezelfde verhalen te horen. Om het even of ze waar zijn of niet soms heb je gewoon ander gezelschap nodig. In een kroeg ga je dan gewoon naar huis of een andere kroeg (afhankelijk van de persoon) en op de social media gaat dat eigenlijk niet anders.

Nadeel van de social media is dat je soms met liefde mensen “ontvriend” wat vergelijkbaar is met ander gezelschap zoeken op een feestje bij vreemden. Simpelweg omdat het gezelschap waar je mee bent je niet meer inspireert of gewoon niet leuk meer is. Dat valt velen altijd zwaar lijkt wel en dan met name de mensen waarvan je denkt.. “wil ik daar nog wel een avond kroeg mee vullen” juist zij trekken extra zwaar aan het “ontvrienden”.

Vandaag wederom dus een gesprek over dit onderwerp, ja ik worstel met de sociale media, en daar kwam de vergelijking van een dorp of dorpsplein naar voren. Je kent ze wel de pleinen in een kleiner dorp. Meerdere type mensen te vinden in allerlei (sociale) klassen. Je ziet de mensen die de hele dag op een bankje op het plein zitten en de dag kunnen vullen met een praatje over het weer of over de buurman of waar “die dat allemaal van kan betalen (note: Neckerman)” Prima, lekker doen en geniet er van.

Dan heb je de mensen die met regelmaat langskomen, een praatje maken met de mensen op het bankje maar ook naar de lokale kruidenier en of winkel gaan en daar wat bijkletsen. Ze nemen de tijd die ze hebben en vullen die met gesprekken etc. Daarna gaan ze weer weg naar hun eigen huisjes, leventjes en waarheden terwijl ze alle gesprekken, inzichten en voorspellingen over het weer (en waar betalen ze het van) meenemen.

De “accidental toerist” is er ook nog. Het zijn hen die toevallig op het plein uitkomen en even de sfeer van het plein proeven. Beetje mee kletsen en lachen en daarna weer door, misschien blijven sommige hangen en is er extra ruimte nodig op het bankje maar de meesten gaan door.

Dan ik, de inwoner die zich niet overal meer thuis voelt. Niet alle gesprekken meer wil volgen en allang weet “waar ze het van doen” of het eigenlijk niet zoveel kan boeien. Er zijn ook mensen die ik wel leuk vind in mijn “dorp” maar als ik die wil bezoeken moet ik vaak ook met de mensen die ik niet zo leuk of interessant meer vind communiceren. Niets terugzeggen is a-sociaal en dat zit niet in mijn genen. Steeds vaker besluit ik dan ook maar niet het plein op te gaan en wat anders te gaan doen. Gewoon om de confrontatie te voorkomen zeg maar 😉

Ja worstelen met het dorp dat social media heet.. terwijl ik er een aantal hele bijzondere mensen heb mogen ontmoeten de afgelopen jaren. Wellicht is verhuizen een optie 🙂

Einde “braindump”

Iets achterlaten

Vandaag was een bijzondere dag, terwijl ik “gewoon” mijn dag doorliep en de dingen deed die ik zou moeten doen net als ieder ander. Druk druk druk met van alles en nog wat. Aan het einde van de dag sloeg ik twitter er nog eens op na. Een klein beetje kijken wat er gebeurt was vandaag. Het vreselijke busongeluk waarbij zoveel kinderen omkwamen. Terug van een prachtige ski vakantie .. afschuwelijk en geen woorden voor. Hoe die ouders zich moeten voelen is onmogelijk in te denken.

Ook las ik dat winnidepoeh, een twitteraar uit mijn tijdlijn, vandaag heengegaan was. Ze had kanker en ze had al even geleden gehoord dat haar prognose slecht was. Modderde al maanden (zo niet langer) met ernstige gezondheidsproblemen. Een paar weken geleden nam ze het besluit te stoppen met het sleutelen aan haar lichaam. Geen chemo meer, geen medicijnen om het leven te verlengen. Reden was onder andere haar dochter wie al zo lang voor haar aan het zorgen was. Haar wens was dat haar dochter weer gewoon dochter kon zijn in plaats van verzorgster. Een bijzonder en moedig besluit wat me erg aangreep.

Gisteren is ze in slaap gebracht vanwege te veel pijn twitterde haar dochter nog.. en vandaag was het voorbij. Gek dat een persoon die je eigenlijk helemaal niet kent zo’n indruk op je kan maken. Ik wisselde tweets met haar en een DM links en rechts. Wist niet altijd goed wat te zeggen.. “goedemorgen”? Hoezo goedemorgen als je weet dat je gaat.. Worstelen met wat je zegt tegen iemand die zo ziek is.

Wat ze achterlaat is een onuitwisbare indruk op mij, gewoon om de nuchterheid die ze uitstraalde. Het mooie evenwicht tussen vrede met je lot en acceptatie van de consequenties. Wetende dat je kind alleen achter blijft.. ik durf er nog niet aan te denken.

Ik heb haar tijdlijn nog eens doorgelezen en een stil saluut gemaakt voor haar…

Ik heb je nooit echt gekend maar je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten.. dank daarvoor.

Twitter pagina van Winnidepoe

 

100.000 ja dat is wel een mijlpaaltje…

15 April 2009, ik weet het gek genoeg nog precies hoe het is gegaan. Ik reed naar huis van een dagje werken. Het was mooi weer en ik had het raam half open. Op de radio had ik BNR Nieuwsradio opstaan en daar was het item “Internet vandaag” met Herbert Blankesteijn. In dat item vertelde hij onder andere een stukje over de Mars Rover. Een karretje dat toentertijd een beetje heen en weer keutelde over Mars. Dat autootje dat stuurde dagelijks korte berichten naar de aarde .. zogenaamde “Tweets”. Nou had ik al wel van twitter gehoord maar dacht als vervente Hyves gebruiker natuurlijk “Dat kan nooit wat worden”.

Omdat mijn interesse in het lezen van de Mars rover tweets inmiddels wel gewekt was heb ik vrijwel direct een twitter account aangemaakt en ben ik dat gekke karretje gaan volgen. Er was in 2009 nog bar weinig te beleven in het twitter wereldje dus binnen korte tijd was mijn interesse al weer weg gezakt.

Enige tijd later zat ik op kantoor met mijn collega’s en kwam het fenomeen twitter weer eens ter sprake. Ik herinnerde me dat ik nog een account had en ben maar weer eens ingelogd. Omdat ik daar vrijwel direct mijn collega tegenkwam bleef ik deze keer wat langer hangen. Twitteren was lastiger omdat er wat minder apps beschikbaar waren om lekker mee te twitteren. Ik zat nog op een Windows mobile telefoon en daar waren de apps niet echt geweldig.. zeg maar gerust NIET geweldig.

Langzamerhand twitterde ik wat meer en kreeg er lol in. Van 1 naar 10 en van 10 naar 100 mensen die het schijnbaar leuk vonden mijn tweets te lezen. En toen was daar mijn rug.. Ik ging er finaal doorheen, ik heb een hernia en heel af en toe ga ik er zo doorheen dat functioneren vrijwel onmogelijk is, zo ook deze keer. 4 weken heb ik doorgebracht in liggende stand. Gedeeltelijk van de tijd met verdovende middelen (Tramadol). Het liggen is geen pretje, je kunt niets en mag niets en bent iedereen tot last om je heen. De televisie heb je op een gegeven moment ook wel gezien, zeker als je alle reclames niet alleen kunt meespreken maar ook precies weet hoe lang ze duren, op welk moment ze komen en erger nog wat er daarna op Discovery komt 🙂

De laptop voor de snuffert vood uitkomst. Een beetje surfen gedurende de dag en… twitteren. Twitteren over van alles en nog wat. 20 gesprekken op hetzelfde moment met 20 verschillende mensen. Van lul verhaal tot diep gesprek over politiek of schaatsen. De tweets liepen qua aantal aanzienlijk op die tijd. Geloof dat ik per dag rond de 200 tweets zat gemiddeld!.. ziek… Ik zag dat er een maand was waar ik 11,385 tweets had geplaatst! (met dank aan twopcharts).

Daarna toen ik weer kon lopen ben ik een beetje blijven hangen in die flow, ik twitterde op de telefoon in de auto, op het werk, op de bak thuis en vaak ook nog wel even in bed. Er waren dagen waar ik welterusten zei en vervolgens 30 mensen aan het welterusten wensen was. Super leuk maar ernstig tijd consumerend.

Twitter, ik heb er inmiddels een haat liefde verhouding mee. Het heeft me heel veel gebracht maar ook zeker net zo veel ontnomen. Te veel, te lang en te intensief waren de sleutelwoorden in de donkere periodes in mijn eenvoudige leventje. Daarentegen was het ook een uitlaatklep. Het werd een plek waar ik mijn gedachten, ideeën en frustraties kwijt kon en niet alleen kwijt kon maar ze werden ook gelezen.

Ik ben actiever gaan bloggen, heb er zelfs mijn eigen site voor in het leven geroepen. Bloggen over het leven, bloggen over onzin en bloggen over mijn moeder. Dankzij twitter (met name) heb ik mijn moeder een plekje in de geschiedenis kunnen geven. Haar leven in haar laatste jaren met jullie kunnen delen en laten zien wat een kutziekte Alzheimer is.

Ik heb op twitter voor het eerst meegemaakt hoe het is om te sterven aan een gezwel of aan kanker. Ik heb op twitter gezien hoe het is als iemand besluit uit het leven te stappen of als iemand uit het leven genomen wordt.

Ik heb op twitter gezien hoe vals mensen kunnen zijn, hoe ze zonder problemen met meerdere identiteiten op het ene moment de perfecte mens spelen en 3 seconden later 180 graden draaien met een andere identiteit.

Ik heb op twitter een discussie gehad met een veroordeelde pedofiel die me best boos maakte …

Ik heb op Twitter “gesproken” met mensen die ik in het echt NOOIT zou spreken (BV Kylie Minogue, Sharon Corr, Harlan Coben).

Ik spreek op twitter met mensen die ik normaal nooit had ontmoet omdat we geografisch gewoonweg niet elkaars pad kruisen.

Ik zie op twitter de moeder van een dochter welke dodelijk ziek door de kanker verteld over haar laatste dagen in dit leven om vervolgens een tweet van haar dochter te lezen dat de laatste momenten zijn ingegaan.

Mensen ontmoet die ik nooit meer wil ontmoeten en mensen ontmoet die ik met regelmaat nog steeds ontmoet.

Mensen verloren door domme opmerkingen en het verlies van nuance…

100.000 tweets vol met lol, ellende, optimisme, pessimisme, plezier en leed.

Ik ben apetrots dat ruim 1800 mensen dagelijks mag bedienen van al dat lief en leed maar ondanks dat het me een nieuw leven heeft gebracht heeft was ik dat daardoor ook weer bijna kwijt. De balans is inmiddels gevonden gelukkig.

Dank voor jullie verhalen! Op nog veel meer 🙂

 

Oh, dat wist je al?

Een voor mij nieuw fenomeen sinds kort. Sprak een maatje via een ouderwets telefoon gesprek, je weet wel waar je tegen elkaar praat, en ik had mijn maatje al even niet gesproken. Hartstikke leuk om elkaar weer eens te spreken, even bij praten als ouwe mannen… leuk.

“Hoe gaat het?” Vroeg hij en met veel goede moed begon ik te praten over van de week. Wilde net beginnen over mijn leuke avond met junior en terwijl ik de woorden zocht was hij me al voor. “Was leuk he naar de film met je zoon, laat terug ook. Was het wat dat Star Wars 3D?”
Toch wel een beetje teleurgesteld antwoorde ik “ja was wel tof” wetende dat er niet veel meer over te vertellen was omdat het al bekend was.
“Oh en van het weekend ” begon ik … “ja je was schaatsen he? Met je dochter… gaaf man…”

Enfin zonder een volledige transcriptie van het gesprek te geven was het wel duidelijk. Mijn deelzucht had er toe geleid dat in grote lijnen mijn bezigheden wel duidelijk waren geweest. Gelukkig hadden we nog voldoende te praten maar het maakte wel iets los..

Soms lijkt het net alsof iets pas echt is als je de wereld om je heen laat weten wat je doet. Alsof het niet gebeurt is als je het niet deelt. Waar voorheen de dingen die je deed een geschiedenis creëerde met de persoon waarmee je dat deed is nu je geschiedenis er 1 die gedeeld is.

Vind het nog steeds geweldig om dingen te delen zoals gekke situaties of rare, mooie of ontroerende foto’s maar twijfel steeds vaker aan wat ik deel.

De dingen die ik mee maak met vrienden of geliefden zijn wat een vriendschap of liefde uniek maakt. Je kunt er later over praten of herinneringen ophalen met hen waarmee je dat moment deelde. Je kunt aan de rest een mooi (lees sterk) verhaal vertellen over hoe leuk het wel niet was.

Als ik zo door ga hoef ik in de toekomst alleen nog maar een verwijzing naar een tweet of statusupdate te maken tijdens een virtueel biertje met mijn virtuele vrienden aan een virtuele bar.

Weet niet waarom maar het klinkt toch een stuk minder aantrekkelijk dan nat van de regen een warm café inlopen om gezellig met je maatjes bij te kletsen tot in de late uurtjes..  vind je ook niet?

Onderwereld

Ik twitter al weer even, een kleine 3 jaar inmiddels. Er is wel heel veel veranderd de laatste jaren. Van een kleine community naar een zeer groot netwerk gaat niet zonder winst of verlies van dingen. Waar je voorheen nog “echt” contact had met mensen is het inmiddels toch meer “zenden” geworden. Ik kan ook niet meer alles bijhouden van iedereen. Het zou een dagtaak zijn en net als de meeste andere simpele zielen in het leven moet ik die uren gewoon inzetten om een paar boterhammen bij elkaar te verdienen.

Dus minder aanwezig op twitter… Wat me ook opviel is dat het een beetje MSN achtig aan het worden is. Heel veel gesprekken tussen mensen (als je beide volgt kun je dat rustig meelezen). Heel veel accounts zijn door schade en schande weg of op slot gegaan. Iets te veel gedeeld en iets te makkelijk de DM in met nummers enzo.

Een hele substroom is er ontstaan. Ik las een blog dat twitter mooi vergeleek met een wereld, en in die wereld heb je landen en steden. Van veel “inwoners” tot weinig. Sommige mensen hebben een heel land om zich heen verzameld, sommige een respectabele stad en anderen doen het met een klein dorpje ergens in het Noorden.En net zoals in de gewone wereld heb je leuke en minder leuke plekken. Sommige straten verblijf je met veel plezier en andere durf je eigenlijk niet meer na 22:00 te benaderen. Op twitter niet anders, er is een hele “onderwereld” ontstaan waar anonieme accounts elkaar de vreemdste dingen toedichten. Kan erotisch getint zijn of haatdragend maar vaak wel over het randje (althans mijn randje).

Op zich wel grappig om die straten eens te bekijken, je kunt waar de deur open staat gewoon even schaamteloos naar binnen gluren en lezen wat die persoon bezig houd. Het grappige is dat achter dat account dus iemand zit. Ik stel me dan altijd voor dat hoe onherkenbaarder de AVA en omschrijving is de meer die persoon te verbergen heeft. Sowieso achter een slotje is bijzonder maar daar kan ik wel wat redenen voor verzinnen waarom je dat wilt. Soms kruipen de onderwereld schrijvers naar boven en vallen ze een normaal account lastig omdat die persoon te naief was of te goedgelovig. Dan is een slotje wel handig.

Het is een grappig verschijnsel die onderwereld waar voornamelijk mensen die wat te verbergen hebben samen klitten om welke reden dan ook. Ze schamen zich voor wat ze graag willen doen of ze weten dat het eigenlijk niet helemaal door de beugel kan of ze verstoppen ze zich voor hun partner. Soort virtuele Rosse buurt 🙂 alleen kun je dan zonder snor, lange jas en hoed rondlopen. Stel nou dat je echt iemand tegenkomt die leuker is dan je dacht.. wat dan? Want is die persoon in het echt wel hetzelfde als zijn of haar digitale alter ego?  Godzijdank hoef ik er niet rond te struinen 🙂

Twitter is in alle opzichten een grote wereld geworden waarin veel goeds maar evenzoveel vervelends gebeurt. Nep accounts, alter ego’s en halve waarheden of white lies. Jammer maar een onvermijdelijk gevolg van iets dat populair is. Ben blij met de mensen die ik lees en waar ik mee communiceer (op welk medium dan ook) en een aantal springen daar uit omdat het mensen zijn die in een zelfde schuitje zitten of dezelfde problemen kennen. Soms ook gewoon omdat het lekker kan zijn tegen een “vreemde” aan te praten.

En dat “vreemde” maakt alles juist ook lastig, aangezien het bijna een dating site is geworden loop je natuurlijk altijd de kans als goedgelovige man/vrouw af te spreken met iemand die dan helemaal niet zo leuk blijkt te zijn. Zelfs mensen die alles compleet hebben zoals AVA en bio kun je wat dat betreft niet geloven op hun woord. Een bio is natuurlijk zo gemaakt en een identiteit zo aangenomen. Dat is best een angstig idee, zeker voor de generatie die er aan komt. Waar je vroeger alleen maar hoefde te waarschuwen voor mannen met lange jassen en “ga niet mee zelfs niet als je een snoepje krijgt” moet je nu een weg vinden om de kinderen van nu te leren hoe ze om gaan met open media als dit.

Moet er niet aan denken dat een smoothtalker op twitter contact krijgt met mijn dochter als “Jim van 12” die een stevige Jan van 40 blijkt te zijn. Een afspraak is zo gemaakt en voor je het weet heb je een probleem. Wat dat betreft is het net MSN geworden op de sociale media. Hoe ik dat ga overbrengen aan mijn kinderen zonder ze zo bang te maken dat ze niets meer willen is me nog een raadsel. Een dosis gezond verstand en beetje controle is wellicht de manier .. hopelijk dat ze zo verstandig zijn.. want hoe goed je ook bent.. als je ook in de “onderwereld” gaat leven kom ook jij ooit in aanraking met iemand die niet is wie hij/zij zegt dat ie is…

Na de Facebook moorden is het wachten op de eerste twitter verkrachtingen of kindermishandeling… want dat gaat gebeuren dat staat net zo vast als een motor met zijspan in de file bij Vianen! (Quote: Kooten en de Bie)