Getriggerd door een gesprekje van gisteren over geluk kwam ik aan het denken. Op zich al een lastige taak want zo nu en dan is mijn denkvermogen even groot als dat van een doperwt (en dan wel de licht Amerikaanse groene spliterwt). Wat is geluk eigenlijk? Dat is een lastige want dat is heel relatief en zeer persoonsgebonden. Zo ken ik mensen die het “geluk” noemen als ze net niet door die auto worden aangereden en ik ken mensen die het “Geluk” noemen dat ze een vette prijs hebben gewonnen. Alle soorten van geluk dus. Het is wat lastig daar over te bloggen dus betrek ik het maar even op mijzelf (lekker makkelijk, lui type het gvd Zondag ja!)

Geluk dus, en over mijzelf dat maakt het allemaal al wat minder lastig .. toch? Maar ja geluk op je 8ste is heel wat anders als geluk op je *kuch* 41ste (maar goddelijk als 40 hoor!). Op mijn 8ste zou ik het vinden van een gulden (ja lang geleden was die er!) en zou ik mijzelf de gelukkigste man van de wereld noemen. Op mijn 14e zou waarschijnlijk het uitvallen van een les om 9 uur het geluk op mijn oren brengen of ijsvrij voor een week of 6. Op mijn 18e was het dat ene moment waarop ik het verschil maakte tussen wel of geen rijbewijs.

Op mijn 25ste was het zeggen van het “Ja” woord een moment van geluk. Op mijn  27ste was dat de geboorte van mijn eerste zoon gevolgd door mijn 2e kind, een dochter toen ik 30 was. puur geluk was er nog toen ik op mijn 37ste mijn laatste zoon mocht begroeten in deze wereld.

Verschillende vormen van geluk die je voor het gemak maar snel lijkt te vergeten. Zwelgen in ongeluk is namelijk veel makkelijker. Daar is er ook zat van namelijk. Keihard je best doen en het toch niet redden, ongeluk. Goedgelovig het leven in kijken en snoeihard de realiteit ingeschopt worden, ongeluk. Het Ja voor een Nee zien veranderen, ongeluk. Klaar staan voor een ieder en er dan achter komen dat dit in de meeste gevallen eenzijdig is, ongeluk. Je vader te jong verliezen nadat hij zijn leven had gewerkt om samen met zijn vrouw lekker oud te worden, ongeluk. Je moeder kwijtraken aan een ziekte die ongeneeslijk is en langzaam alle menselijkheid wegneemt, ongeluk. Je uiterste best doen de schade te beperken en te redden wat er te redden valt en dat zien mislukken, ongeluk…

Ik zeg wel eens, “Life sucks, and then you live forever” Ik voel me net de Eekhoorn uit Ice Age. De hele godganselijke dag loop je achter iets aan. Je probeert met alles wat je kan en in je hebt dat gene te pakken te krijgen. En elke keer als lijkt alsof je kunt slagen in wat je doet is er wel weer iets dat je terug schopt .. Weer opnieuw beginnen, 41 jaar pffff… zo geen zin meer in.

Geboren voor het geluk… dat is niet voor iedereen weggelegd al weet ik best wel dat er ook veel geluk was/is.

“Uitrukken alle diensten GRIP 3” las ik vanmorgen op de telefoon. Tegelijkertijd hoorde ik een waterval aan sirenes met verschillende geluiden. Nog niet bekend met wat er aan de hand was sloeg ik twitter open. Daar was al snel duidelijk dat er een probleem was bij de Diependaalselaan in Hilversum. Nou gebeurt dat wel vaker en lossen de problemen zich vaak vanzelf wel op. GRIP 3 is trouwens een serieuze oproep waarbij een deel van een gemeente in gevaar kan zijn.

De minuten verstreken  en langzamerhand las ik meer, brand.. gasontploffing en ontruimingen. De locatie waar dit plaatsvond was relatief gezien niet zo heel dicht bij waar mijn moeder zit althans als het om een “normale” brand gaat en stiekem begon ik me toch een beetje zorgen te maken.

Ik ben er toch maar heengereden en voor zover mogelijk in de omgeving gekeken. Alles was hermetisch afgesloten. Het enige dat je zag was het blauw knipperlicht van de hulpdiensten en heel veel oudjes. Oudjes werden geëvacueerd uit een grote straal om het probleem gebied heen. Oudjes met rollators, in rolstoelen of schuifelend aan de hand van een ander. Op weg naar sportzalen, kerken of wat beschikbaar was. Weg van de plek ..

het bleek een gaslek te zijn en een grote ook. Gelukkig hadden ze alles vrij snel onder controle begreep ik en is er geen gevaar voor ontploffing geweest. Ik was nog blijer dat de zone die afgezet was eindigde vlak voor waar mijn moeder zat en deze gewoon kon blijven zitten waar ze zat.

Dus terug komende op de titel, ramptoerist .. zo moet het er uit gezien hebben op de social media (en misschien was ik dat ook wel een klein beetje) maar uiteindelijk wilde ik gewoon zeker weten dat mijn moedertje veilig was.

Ademloos voor de buis, terug naar vroeger waar de generatie voor mij (zo jammer dat ik dat niet heb mogen meemaken) zat te kijken naar de re-entry van de Apollo missies. Andre Kuipers bleef een half jaar in de Ruimte en maakte iets mee dat slechts enkelen hebben meegemaakt. Een droom van velen (althans zeker van mij) deed hij uitkomen. Het Europese record voor langdurig in de ruimte staat op naam van Andre. Het zal verdomde lastig worden voor hem om deze ervaring te toppen!

Het mooie van Andre is zijn uitstraling, doordat hij zo sympathiek is en de wereld boven zo uitvoerig deelde met ons aardlingen heeft er voor gezorgd dat zoveel mensen mee konden leven. Zelfs mensen die helemaal niets hadden met ruimtevaart werden geïnspireerd door zijn foto’s en immer positieve uitstraling. Een echte ambassadeur voor Nederland en de ruimtevaart in het algemeen.

Andre welkom terug!

En voor het die het gemist hebben…