Ik voel me schuldig. Door 100.000 redenen ben ik niet in staat zo vaak bij mijn moeder te zijn als ik zou willen en eigenlijk zo veel als ze zou verdienen.
De momenten dat ik er ben zijn soms mooi en soms naar. Er is geen pijl op te trekken. Net als je denkt dat het beter gaat is het helemaal niks en als je nergens op rekent is het best te doen.
Vanmiddag was ik bij haar. Na een zoektocht naar waar ze uit hing vond ik haar duttende in een stoel op een andere afdelingen. Als ik naast haar ga zitten wordt ze wakker en kijkt met heldere ogen in die van mij. We keutelen wat links en rechts en aangezien er van interactie geen sprake meer is probeer ik altijd maar uit te vinden hoe ze die dag is.
Ze dwarrelt tussen apathie en afwezig en wisselt het huilen af met lachen en “hersenloos” voor zich uitkijken. De eenzeidigheid van het “gesprek” maakt dat je soms over niets praat en soms over het verleden.
Vandaag om de een of andere reden voelde ik de noodzaak haar te laten weten hoezeer ik haar altijd heb gerespecteerd. Hoe knap ik het vind dat ze, samen met mijn vader, er altijd voor heeft gezorgd dat ze er waren. Volgens mij waren ze altijd gelukkig met elkaar tot het moment dat mijn vader stierf.
Ik heb haar verteld dat ik het knap vind hoe ze samen mij altijd het gevoel hebben kunnen geven dat ik niets te kort kwam. Wetende dat ook mijn ouders het nooit echt breed hebben gehad. Ik vertelde haar hoe ik merk dat hun opvoeding mij gemaakt heeft tot wat ik ben, met al mijn tekortkomingen daarbij. Dat ze mij altijd de geborgenheid van een gezin hebben kunnen geven is iets waar ik ze heel erg dankbaar voor ben. De talloze heerlijke vakanties en dagen die we als gezin konden doorbrengen.
Nadat ik was uitgepraat keek ze me aan en ik lachte breed uit naar haar. Ze legde haar vinger op mijn gezicht en volgde met haar vinger de vorm van mijn lippen die in een brede lach gevormd stonden. Heel langzaam over mijn gezicht en met heel veel aandacht deed ze dat. Nadat ze klaar was keek ze me aan met een rust en soort van trots op haar gezicht die ik lang niet meer gezien heb… het duurde al met al misschien 1 minuut voordat ze weer weg dook in haar verschrompelde wereld maar het voelde als heel lang.
Nog elke keer weet ze me te raken, hoe ver ze ook is en zelfs nu nog weet ze me aan te sporen tot zelfreflectie en me na te laten denken over alles wat gebeurt. Ik voel me schuldig dat ik niet alle “lessen” van haar in mijn eigen leven heb kunnen toepassen en ben blij dat ze dat allemaal niet meer bewust hoeft mee te maken.
Maar dat ik ben wie ik ben heb ik voor het grootste deel aan haar te danken. En of dat goed of slecht is dat is niet aan mij… dat oordeel laat ik aan anderen over. Ik ben haar in ieder geval heel erg dankbaar!
