Vandaag was het zo ver. Vandaag moest ik mij melden op het kantongerecht om te horen of onze aanvraag gehonoreerd zou worden. Met een enorme hoeveelheid lood in de schoenen en aan de andere kant een hoop dat het allemaal goed zou komen stap ik in de auto.
Januari 2010 is het tijd, mijn moeder valt van de trap en wordt in de ochtend gevonden door de thuiszorg. Geen idee hoe lang ze er al lag geen idee wat er was gebeurt. Ambulance constateert geen grote problemen en ik ben inmiddels bij haar. Het is duidelijk, dit gaat niet langer. We verlaten haar huis en gaan op weg naar crisis opvang in de buurt. Een huis waar dementen (of alzheimer patiënten zoals ik ze liever noem) een huis vinden. Waar ze de zorg en aandacht krijgen (voor zover mogelijk in ons huidige zorgsysteem) die ze verdienen of in ieder geval minimaal nodig hebben.
Het laat ons achter met een klotegevoel en een berg eigendommen waar we iets mee moeten. De eerste weken zijn crisis opvang en geven geen garantie voor een blijvende oplossing. Mijn moeder is in staat te communiceren met haar omgeving alleen niet meer op een acceptabel niveau. Gedurende de maanden die volgen blijkt de achteruitgang zich te versnellen en zakt ze langzaam weg in haar eigen wereld. Een wereld doe bepaalt wordt door de mate van achteruitgang van haar hersenen.
Het huis waar ze woonde staat nog vol, ik heb er vaak over geschreven dat het daar zijn me lastig af gaat. Te veel herinneringen en de intensieve zorg van de laatste jaren laat je niet ongemoeid. Nu is dat niet meer nodig en kunnen de “zaken” geregeld gaan worden. Alleen dat is nog niet zo eenvoudig. Iemand met Alzheimer kan ten dele nog steeds beslissingen nemen. Ze kan iets lekker vinden of niet, ook dat is een beslissing. Maar financiële zaken regelen kan niet meer. Dat moet je oplossen.
Ik ben niet alleen thuis en heb broers,broers die ook wat te zeggen hebben. Ik woon het dichtste bij haar en heb daardoor (en niet alleen daardoor!) het meeste tijd besteedt aan haar. Het is een logische stap dit door te zetten in het behartigen van haar belangen. Haar kosten waren altijd minder dan de inkomsten dus echt haast was er niet bij. Maar op het moment dat het CAK (Centraal Administratie Kantoor) het over gaat nemen blijft er in ene maar verdomde weinig van het inkomen over. Elke maand teerde ze aanzienlijk in op haar zuur gespaarde centen.
Het overnemen van het bewind over iemand is niet iets wat zo maar is gebeurt. Het vergt overleg en vertrouwen in elkaar. Het is nodig want je kan geen scheet laten zonder een officiële toewijzing van bewind over een persoon. Het opzeggen van huis en voorzieningen zijn mogelijk maar zonder dat je bewindvoerder bent is alles niet officieel. Uiteindelijk alle papieren en toestemmingen bij elkaar gekregen en weggestuurd naar het Kantongerecht.
Vandaag was de zitting, de brief sprak duidelijk “als u niets heeft toe te voegen is verschijnen niet noodzakelijk” Mijn broers hebben dat ter harte genomen en laten weten dat zij akkoord waren met al de eerder gemaakte afspraken. Ik, als aanstaand bewindvoerder, wilde wel gaan. Het voelde als een morele plicht daar heen te gaan. Aan te horen hoe de rechter er over dacht en waar nodig standpunten toe te lichten.
In de hal van het kantongerecht wacht ik rustig mijn beurt af. Eenmaal binnen geroepen neem ik plaats achter een grote tafel. Of ik links wilde gaan zitten. Stel je voor er is een grote tafel aan de kopse kant van de kamer waar de rechter en de notulist plaats hebben en daar tegenover staan 2 tafels. Een dergelijke ruimte is ingericht voor situaties waar partijen tegenover elkaar staan. 2 tafels dus, en ik zat links. Geen idee waarom maar schijnbaar gebruikelijk.
De rechter bleek een aardige man die begrip toonde voor de situatie. Vroeg mij een aantal zaken aangaande de toestand van mijn moeder en hoe de verhoudingen onderling waren. Alles leek verder in orde. Bij het nakijken van de papieren bleek, volgens de rechter, een medische verklaring te missen. Die hebben we ook nooit meegestuurd dus dat kin kloppen. Mij was verteld dat de rechter zelf of in persoon van een gemachtigde zou kijken en snchatten hoever mijn moeder heen was.
De rechter vertelde mij vriendelijk doch duidelijk dat de onder bewindstelling op deze manier niet kon worden ingevoerd. Vanzelfsprekend baalde ik daar wel een beetje van. Heb er al heel veel tijd aan besteedt en was nooit om een verklaring gevraagd. Ik besluit hem daar op aan te spreken en vertel mijn verhaal. Het verhaal over de slinkende reserves die mijn moeder heeft en de noodzaak haar kosten te beperken. Ook vertel ik dat ik mij niet bewust was van de verklaring maar dat ik die zo snel mogelijk zou regelen. Na mijn verhaal vraag ik de rechter of dit veel vertraging met zich mee zou brengen. Hij wist daar niet goed een antwoord op te geven maar je zag hem denken.
Uiteindelijk besloot hij na een aantal minuten te hebben gedacht mij het volgende te bieden. Bewindvoerderschap per direct met als voorwaarde dat ik de medische verklaring zou nasturen naar het gerecht. Hij zal dan het bewindvoerderschap definitief maken.
Het was een raar moment, aan de ene kant was ik erg blij dat ik nu in staat was gesteld om zaken echt te gaan afronden met betrekking tot bezittingen van mijn moeder en aan de andere kant was het een definitief einde aan de zelfstandigheid van mijn moeder. Iets waar ze al die jaren zo keihard voor had gevochten en vastgehouden.
Het is vanaf vandaag de omgekeerde wereld, waar ooit mijn moeder mijn zaken regelde omdat ik daar niet toe in staat was als kind ben ik nu de bewaker van haar welzijn. Ze keert vandaag niet alleen naar een staat van kind zijn terug in geest maar ook volgens het rechtssysteem.
Een stap die genomen moest worden maar alles behalve goed voelt.
Omgekeerde wereld…
