Category Archives: Alzheimer

Alle blogs die gaan over Alzheimer

Pesten..

Posted on by
12

Mijn moeder zit in een verpleeghuis.. (voor wie dat ontgaan is ze heeft de ziekte van Alzheimer!) en dat verpleeghuis bestaat uit een aantal afdelingen welke op zich weer zijn onderverdeeld in huiskamers. Het zijn 3 huiskamers per afdeling. Aan de huiskamers grenzen de slaapkamers etc..
Omdat mijn moeder via een urgentie plaatsing in het verpleeghuis is gekomen (was van de trap gevallen thuis!) is ze op de eerst vrijgekomen plek gezet.
Het bleek een redelijk leuke huiskamer en afdeling te zijn. De mensen die daar zaten waren allemaal nog niet zo heel ver in hun ziektebeeld.

Helaas was ze niet in staat daar lang te blijven en is ze herplaatst. Ze kwam op een afdeling met wat meer van haar leeftijd maar ook iets verder in de “aftakeling”.
Zo zat daar een dame, je kent ze wel.. keurig in de kleding net haar en pieko bello in orde. Iemand die duidelijk een goed leven heeft gehad. Ze leek heel vriendelijk maar keek altijd wel strak voor haar uit. Meestal als ik langs kwam bij mijn moeder dan nam ik haar mee naar het restaurant om daar samen een kopje koffie te drinken en een beetje bij te praten (toen dat nog ging!).
Het viel me wel steeds op dat als ik haar kwam halen ze helemaal van de leg was. In de war en zenuwachtig.. soms huilen maar nooit vrolijk. Een ieder die mijn moeder kende van voor de ziekte weet dat ze de vrolijkheid zelf was .. altijd lachen altijd feest.. ja mijn moeder was een fijn mens om je heen… straalde van positiviteit zeg maar.

Totdat ik die ene dag kwam… ik stond in de deuropening van de huiskamer en de ruggen van zowel mijn moeder als de dame waren naar mij toegekeerd dus ze hadden mij niet gezien. Er was geen huiskamer hulp op dat moment aanwezig dus de bewoners hadden “vrij spel” .. Het werd me allemaal in een keer duidelijk.. die “leuke” dame zat daar op een bijzonder venijnige manier mijn moeder enorm te pesten..

Ik heb het niet over een beetje pesten maar serieus pesten.. ik noem een paar voorbeelden en ik citeer!

“zeg zeikwijf.. hou eens op met janken?!?’

“ik krijg de klere van je wijf.. als je doorgaat dan doe ik je wat aan!”

“als je straks eten krijgt pik ik alles van je weg of ik spuug er op!”

“ik schop de stoel onder je reet vandaan..”

En dat ging zo nog wel door.. Mijn moeder deed helemaal niets behalve snikken.. snikken en snikken.. vroeger zou ze dat niet leuk gevonden hebben maar ze had het niet gepikt! Ze had haar van repliek gediend en daarmee het probleem opgelost.. maar nu niet… ze zat hulpeloos te snikken als en klein kind.

Ik heb dat aangekaart en ze is korte tijd daarna verplaatst naar de afdeling waar ze nu nog steeds zit. Daar zit wel een mopperkont maar geen echt pester…  en dat deed haar goed!

Waren vanmiddag nog even bij haar en ze was voor het eerst in tijden weer een een beetje goed..  niet super en zeker geen gesprekken meer maar gewoon.. eens een keer niet huilen.. eens een keer niet trillen.. maar gewoon zitten en genieten van een beetje zon…

Tja dat zijn inmiddels de”goede” dagen.. dat ze niet huilt en trilt.. grappig hoe je grenzen steeds weer aan kunt passen..

op bezoek June 22

Menno

Deel/Bookmark

Double dip…

Posted on by
Reply

Een term die in de financiële wereld aangeeft dat het niet fijn is dan! Hier is dat niet anders..

Vandaag Vaderdag, en dat is als vader een leuke dag. Lekker ontbijten en keutel cadeaus krijgen die ze zelf gemaakt hebben.. heerlijk… Het brengt me terug naar mijn eigen jeugd. Leuke dingen maken voor je vader en commercie was er eigenlijk nog niet zo bij. Het zijn deze dagen die me doen denken aan hoe mijn vader zich ooit gevoeld moet hebben 🙂
Helaas heb ik er geen meer.. in 1995 overleden toen ik 24 was.. de vaderdagen zijn daarna nooit helemaal meer hetzelfde geweest.

De rol van je vader is in mijn geval door niemand echt over te nemen maar als er iemand is in mijn leven die daar het dichtste bij kwam dan is het mijn schoonvader. 20 jaar delen we geschiedenis en 20 jaar lief maar ook zeker leed. Mijn schoonvader was (bewust was!) een uitgesproken man.. zei niet zo heel veel maar altijd wel dingen die er toe deden.
Een kleine man met en zonder baard met zijn passie de boot. Alles voor de boot.. ooit begonnen met een roeiboot en van boot tot boot uitgekomen op een mooie Doerak..

Helaas heeft de lieve man ook Alzheimer.. en een paar jaar geleden is de boot verkocht omdat het echt niet meer ging. De laatste jaren zijn met vlagen gegaan. Hij wist het eerder dan mijn moeder maar ging veel langzamer. De achteruitgang was bijna niet merkbaar (lees bijna!) .. met name handelingen gingen achteruit..

Nu.. vandaag.. denk ik terug aan afgelopen Donderdag waar ik ‘s nachts om 4 uur naar hun huis reed om een probleem te helpen oplossen .. ik denk aan de man die het ooit was terwijl ik kijk naar de echo die op het bed zit…

en net als ik weg ga en het ochtend licht opkomt roept hij een voor hem zo bekende grappige opmerking naar beneden.. en met een rare lach maar triest gevoel rij ik naar huis..

Straks even langs… sja.. Double dip ..

Menno

Deel/Bookmark

Naar het ziekenhuis…

Posted on by
10

Vandaag was de dag dat mijn moeder voor controle terug moest komen in het ziekenhuis. Vorige weer had ze op mysterieuze wijze haar duim tot een halve centimeter onder haar nagel bijna afgesneden. Tot op de dag van vandaag weten we niet wat er precies gebeurt is..

Ik was erg blij dat mijn schoonzus had aangeboden mee te gaan en te helpen want eerlijk gezegd zag ik er tegenop als een berg. Vanmorgen kwam ik binnen in het verpleeghuis en mijn moeder zat al weer trillend en huilend achter de tafel. Ze had pijn dat was te zien.. maar of de pijn er echt was of in haar hoofd kunnen we soms niet meer onderscheiden. Neemt niet weg dat beide voor de persoon in kwestie gewoon pijn doen ..

Mijn schoonzus kwam vrij snel nadat ik er was en samen probeerden we haar op te laten staan. Haar hand, arm en gedeelte bovenarm zaten in het gips waardoor ze geen enkele controle over haar arm had. Een soort van band moest de arm rust geven maar die deed ze om de haverklap af.

Zienderogen had ze er last van en wist ze dat er iets te gebeuren stond. Met veel moeite tillen we haar uit de stoel en beginnen de lange loop naar de voordeur. Ik neem voor de zekerheid ook nog maar een matje mee dat ik over de stoel kan leggen.. je weet maar nooit.
Bij de auto aangekomen is het zaak haar in de auto te krijgen. Voor mensen die ervaring hebben met Alzheimer of dementie weten dat ratio niet meer aanwezig is op een gegeven moment. Je kunt rationeel proberen uit te leggen dat als ze een aantal handelingen doet het resultaat behaalt kan worden maar dat zal in haar ogen klinken als [vul een onverstaanbare taal in] en geen effect  hebben.
Zo ook bij de auto, we zijn met zijn tweeën ruim 15 minuten bezig geweest haar in de auto te krijgen!
Ze zit en heel langzaam maakt haar treurnis plaats voor wat vrolijkheid. Ze was altijd gek op auto rijden en ondanks dat alles haar te snel gaat is ze in haar nopjes. Er komt zelfs een grap van haar lippen.. althans het gebrabbel dat ze doet wordt gevolgd door een schaterlach .. en haar kennende zal dat een bijdehante opmerking geweest zijn 🙂
Bij het ziekenhuis aangekomen slepen we haar uit de auto en gaan op we gaan de afdeling. We zijn er rijkelijk vroeg (een minuut of 30) maar ze hebben ruimte dus het geluk is aan onze zijde.. we mogen gelijk mee.
In de behandelkamer komt de verpleegkundige ndat we haar met moeite op een stoel hebben gekregen. Ze kijkt een beetje moeilijk en vraagt aan ons of dat gips is… … … … ok.. ja dat denk ik wel zeg ik nog maar ze is al op weg naar de gipskamer.
We moeten ons verplaatsen naar de gipskamer omdat dat er toch echt af moet.. 
In de gipskamer aangekomen moeten we haar weer op een stoel krijgen. De beste man ter plaatse is een vriendelijke maar ogenschijnlijk nogal “ruwe” man.. Vooral mopperend over wat ze nu “in godsnaam weer gebakken hebben” begeeft hij zich tussen mij, ma en een kast met indrukwekkende apparaten. 
Op het moment dat de “zaag” aangaat schiet mijn moeder helemaal in de stress.. ze wil weg ze trekt aan haar arm en wil deze weg.. weg van die plek weg van dat geluid. We zijn met 4 mensen bezig haar een beetje onder controle te houden. Ze is nog steeds zo ontzettend sterk in haar armen.
Gelukkig lukt het vrij snel en het bovenste gedeelte is alles wat rest. Dat is dan ook net het gedeelte wat om haar duim zit. Ik had geen idee wat daar onder zat dus was attent op wat komen ging.
In de tussentijd is het bibberen van mijn moeder zo heftig dat haar lijf en alles aan het bibberen is. Ze huilt intens en heeft geen idee wat er allemaal aan de hand is… paniek
De man heeft alles los en moet het laatste stukje doen.. hij moet dat wat hardhandig doen en mijn moeder gilt het uit.. Beschermend als ik ben duik ik tussen de man en mijn moeder en kijk hem recht in de ogen met de vraag of hij alsjeblieft voorzichtig wil zijn.. ik moet uitgaan van de kennis van deze mensen maar heb de grootste moeite de man niet van zijn werk af te trekken… uiteraard doe ik dat ook niet!
Met veel gedoe is het gips er af en zie ik voor het eerst wat er nou gebeurt is. Inderdaad is haar duim tot een halve centimeter onder haar duim er gewoon bijna af. Geen lelijke snee ook maar een keurige snee tot 3/4 van haar duim. Geen idee wat dit heeft veroorzaakt maar ik maak me er wel zorgen om.. wie weet dat het niet nog een keer gebeuren gaat. Mensen zijn gewoonte dieren en zeker zij die Alzheimer hebben.. die nog erger!
Haar duim top blijkt goed doorbloed te zijn, dit is een teken dat het vastzetten geholpen heeft en dat er een grotere kans is dat de duim in zijn geheel behouden kan blijven! Dat is goed nieuws..
Intussen merk ik dat mijn moeder zo bang was dat ze het letterlijk in de broek heeft gedaan.. .. en je kunt je niet voorstellen hoe iemand zo proper als mijn moeder zich moet voelen in zo’n situatie! … We hebben ook niets bij ons 🙁
De arts kijkt goed en geeft de opdracht alles goed te verpakken en de medicatie aangaande antibiotica nog even vol te houden. Ze krijgt een handschoen en een veel kleiner gipsverband (polyester) die alleen haar hand  gedeeltelijk en duim volledig afschermt. Haar arm is volledig vrij en ze kan weer redelijk makkelijk bewegen en gebruiken. Het er op zetten van het verband, de gaasjes en het gips vergt nogmaals 4 mensen om haar in een bepaalde positie te houden. Ze knijpt zo hard dat het zeer doet aan mijn handen! Nooit geweten dat ze zo sterk was.
Gelukkig is het voorbij en zijn we tot Donderdag weer even zonder al te veel zorgen. Compleet en 100 procent dol van wat er gebeurt is triest en bang lopen we weer naar de uitgang. Pas halverwege de auto (en buiten) komt ze een beetje bij.. Ook nu is haar de auto in krijgen weer een hoop gedoe maar met vereende krachten en veel rust lukt het uiteindelijk toch.
Op weg naar Zonnehoeve
kijkt ze een soort van tevreden om haar heen.. ze geniet weer van de auto rit en kijkt weer blij.. Het is een schrale troost dat ze ook de vervelende dingen redelijk snel vergeet.. 
We komen aan bij zonnehoeve en maken ons klaar voor het ‘hijs uit de auto” verhaal.. Ik doe de duer op en en vraag of ze uit wil stappen. Met een zwierige beweging zwaait ze been 1 en daarna been 2 uit de auto en staat werkelijk binnen 20 seconden naast de auto… … … onbegrijpelijk
Lekker eten op der huiskamer (ze was nuchter meegegaan in verband met eventuele amputatie!) en langzaam zakt ze weer in het voor haar bekende wereldje.. het wereldje waar wij slechts een marginaal deel van uitmaken.. de wereld waar wij steeds minder een deel van uitmaken…
Donderdag.. dan mogen we weer…
Menno
Deel/Bookmark