Een dank je wel!

Het was een gekke week die afgelopen week. Naast alle “gedoe” van regelen en de emoties was er ook nog zo iets triviaals als “griep”. Ik lag plat, jongste lag plat, oudste lag plat.. allemaal ziek. Tussen het ziek zijn lopen de beslommeringen door. Er moeten dingen geregeld worden voor een crematie. Kist open, kist dicht.. Waar komt ze de laatste dagen te liggen? Wat voor kaart en voor wie?

Muziek, mensen, wensen, bloemen, gedachten, speech?

Ik ben nog niet eens toegekomen aan alle zakelijke dingen die er nog moeten gebeuren. Instanties laten weten dat ze dood is.. dat ze geen pensioen meer hoeft. Dat de zorgverzekering niet meer van toepassing is.

Eerst morgen de laatste handeling, morgen dragen we haar voor de laatste keer weg. Om na een ceremonie te verdwijnen in de eeuwigheid.

In de tussentijd nog even wat anders… Ik heb niet heel veel gekeken op de diverse media de afgelopen dagen. De ziekte en pure desinteresse. Even geen behoefte aan wat er allemaal gebeurt om me heen. Egoïstisch misschien.. en misschien ook niet. Neemt niet weg dat ik echt ben overladen met berichten. Vanuit alle hoeken denkbaar kwamen de berichten. Zo veel en zo lief allemaal… Het is echt heel erg gaaf om in trieste tijden zoveel mooie berichten te krijgen. Het sterkt enorm.

Dank jullie allemaal voor de berichten, whatsapps, mails, kaarten, telefoontjes, DM’s en god weet wat meer! Heel bijzonder…

Nog 1 dagje.. en dan weer door met de orde van de dag…

 

Morfine

Zou het dan gaan gebeuren? Sinds afgelopen vrijdag is de volgende stap genomen. Mijn moeder kreeg al pijnbestrijding in de vorm van Morfine pleisters en pillen. Dat heeft een tijdje geholpen ook. Inmiddels is ze zo broos en klein dat alles wat ze doen een pijn reactie uit lokt.

De mensen die mijn moeder de afgelopen jaren hebben verzorgd, met veel toewijding voeg ik daar aan toe, waren aan haar manieren “gewend”. Het is dat een ander kwam helpen en aangaf dat ze wel duidelijk liet zien dat ze pijn had dat ze een her overweging hebben gemaakt. In overleg met de arts is er vrijwel direct besloten dat ze aan de directe morfine moest.

Ze krijgt nu dan ook, via aan vaste naald, 6 x per dag een hoeveelheid morfine toegediend.

Het is ook gelijk te merken. Ze is heel rustig, te rustig voor mijn gevoel. De verzorging gaf ook al aan dat het indirect gevolg kan zijn dat ze hierdoor langzaam maar zeker haar vermogen om te eten en drinken kwijt gaat raken.
De rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik aan die woorden denk. Geen eten en drinken meer betekent niets meer of minder dat ze langzaam maar zeker gaat uithongeren of uitdrogen… Met als onvermijdelijk gevolg dat ze komt te overlijden.

Ik heb al minimaal 2 keer eerder gedacht dat het over was. Dat ze hier niet meer overheen zou komen maar allebei de keren heeft ze ons te kijk gezet door botweg gewoon door te gaan. Haar hart is op, hersenen gereduceerd tot bijna pulp en haar lichaam is fragiel en op… En toch gaat ze door.

Ik verlang naar het moment dat het lichaam vind dat het genoeg is en ik vrees het moment dat haar lichaam het op geeft. Te lang al ben ik met haar bezig… Te veel gewend aan wat ze nu is. Als ik denk aan wat ze was, pas dan realiseer ik me wat ze allemaal is kwijt geraakt.

Gisteren stond ik weer aan haar bed zoals vele malen de afgelopen jaren. Ze was rustig, bijna sereen. Ogen dicht, op haar rug. Wangen zo mager, ingevallen oogkassen en oud… Zo oud. Het is dat ze ademde maar anders. Een aai over haar koude maar nog immer bizar zachte huid. Een traan of wat van mij… 79, zij is er klaar voor… Ik niet…

Ik stel me voor…

Ik stel me voor
Hoe het is om jou te zijn.

Ik stel me voor
Hoe Salami er uit kan zien als een boek
Hoe je midden in de nacht boodschappen wil doen
Hoe de onbekende bekend voorkomt

Ik stel me voor
Hoe je huis geen thuis meer is
Waarom mensen Chinees gaan praten
Hoe er beestjes over de vloer gaan lopen
Hoe die vreemde stem vreemd bekend klinkt

Ik stel me voor
Hoe je wacht op je vader
Verlangt naar je moeder
Hoe laat je denkt op school te moeten zijn
Hoe je de schoenen om moet draaien

Ik stel me voor
Hoe je schreeuwt maar niemand je hoort
Waarom je huilt als we naar je lachen
Waarom je lacht als we met je huilen
Hoe je je voelt

Ik stel me voor
Als je niets meer kan
Wat je denkt
Wat je voelt
Of leeg echt leeg is

Ik stel me voor
Ik ben Menno, je jongste zoon….

image

Ik mis je…

Is het heel erg egoïstisch? Dat ik haar mis? Als ik bij je sta zie ik je gezicht. Je botten en je ingevallen schouder en nek. Jij herkent me niet meer en ik soms jou ook niet meer.

Ik mis je juist omdat je er no goed bent. Mijn gevoel wil weten hoe het met je gaat. Mijn gevoel wil tegen je aan zeuren over al mijn “problemen”.. Soms doe ik het wel eens. Praat ik tegen je over wat me dwars zit, waar ik iets mee moet, waar ik last van heb. Stiekem hoop ik dan op je raad. Het advies dat je altijd gaf..

Op de een of andere manier lukte je dat altijd. Of ik nu vreselijk boos was, verdrietig of wat ook… Jij hoorde het aan en wist nadat je geluisterd had mij de juiste weg op te sturen. Nee niet vertellen wat ik moest doen maar een richting suggereren.. En meestal was die richting wel ok.

Je leerde me mijn eigen pad te vinden. Niet altijd het beste pad of het juiste pad maar wel mijn pad. En je leerde mij goed te kijken en durven de weg te vragen als ik het niet meer wist. Ik mis dat… Ik mis die ouderlijke hulp.. Het oor, de onbevooroordeelde hulp.

Ik mis je… Ondanks dat je voor me ligt… Ik mis je, meer dan ooit.

image