2e kerstdag 2011, na de overbekende gourmet schotels en overige gezelligheid op de 1e kerstdag was het vandaag tijd om mijn moeder te bezoeken. Moest gisteren al aan haar denken vanwege die zelfde gourmet gelegenheid.

Vroeger deden we dat als familie samen. Iedereen in de stress of er wel voldoende vlees, brood, drinken en lekkernijen waren. Na dat alles klaar was kropen we in onze mooiste kleren aan tafel om te genieten van elkaar. Voor ons kinderen was dat het hoogtepunt van een dag waar je zo verschrikkelijk weinig deed en kon doen!
Hoe dan ook in de mooie kleren aan tafel zaten we.. tot het moment dat de eerste stukken vlees de bakplaat raakten… het vet vloog je om de oren en de nette kleren. Het duurde vaak 2 stukken halfom gehakt en 3 “godvers” voordat de mooie kleding plaats maakte voor stofjas of oud shirt (gourmetten is topsport op hoog temperatuur niveau! )

Ik moest er aan denken omdat op tafel hetzelfde gourmet stel stond wat zeker 19 jaar geleden ook al op die bewuste tafel bij de Drenthjes stond.

Vandaag naar mijn moeder. Ze hadden een kerst brunch gehad en ze had goed gegeten. Omdat ze laatst gevallen was (voor de zoveelste keer) hadden ze haar maar even in bed gelegd om te voorkomen dat ze weer aan de wandel en val zou gaan. Begrijpelijk maar het voed mijn angst dat een permanente zetel in rolstoel of bed niet ver weg is.

De kinderen waren mee en uit een gevoel van waardigheid voelde ik dat ze beter konden wachten. In bed ligt ze, vel over been… huid die op vele plaatsen een maatje of 10 te groot is geworden. Iele armen en schouders die ooit lekkerder lagen dan wel Zweeds bed dan ook!

Ik help haar samen met de verzorgster overeind en ruik dat ze niet schoon meer is. Ze is ook heel onrustig en je ziet en voelt dat ze niet goed in haar, veel te ruime, vel zit.
Ik besluit toch te zeggen dat ik het heel fijn zou vinden als ze verschoond kan worden. De verzorgster stemt in al voel je dat ze liever door wilde met haar werk. Misschien mocht ze zo wel naar huis en ook voor hen is het kerst.

In de badkamer komt een collega helpen. Ik heb mijn moeder vast aan mijn arm want ze staat alles behalve stabiel. Ik zal jullie de verschoonpartij besparen maar als ik zeg dat het overal uitkwam dan weten jullie denk ik voldoende … mensonterende taferelen .. een baby maar dan van 76 jaar oud. Het schoonmaken is een langzaam proces wat ook niet heel erg zachtjes gaat of kan. Vind het vreselijk haar zo hulpeloos te zien…

Een minuut of 15 later kan ik haar meenemen en wat gaan drinken. Ze loopt aan mijn arm mee de gang op. Ik voel en zie aan haar dat het verschonen goed heeft gedaan. De extreme frustratie die ik in haar ogen kon lezen maakt plaats voor de blikken van afwezigheid, huilen en lachen als ze de kinderen ziet.

Beneden drinken we koffie en eten we een stukje kerst stol waar ze zienderogen van geniet.  Halverwege besluit ze in een hersenkronkel dat de koffie beter op de tafel kan liggen dan in het kopje. Langzaam giet ze de koffie over de tafel en gelukkig weet ik de helft te redden… in haar geest wilde ze vast het kerststukje op tafel water geven.

We brengen haar weer naar boven waar we haar met de grootste moeite weer in een stoel krijgen. Ze laat zich gewoon “vallen”…
Kruip nog even voor haar terwijl ik gehurkt zit. Knuffel haar andermaal en maak een grapje. En wederom vanuit het niets reikt ze haar hand naar me uit en aait me over mijn gezicht.

Een laatste knuffel en ik fluister “fijne kerst” in haar oor en betrapt mezelf er op dat ik dat eigenlijk helemaal niet meen. Kerst is voor haar net zo’n grijze onduidelijke ongrijpbare dag als anders.. van mij mag het de laatste kerst voor haar zijn…. maar met haar “geluk” zal ze er nog wel een paar “mee maken”.

Fijne kerst…

Altijd als mijn telefoon gaat en op het display staat “prive nummer” dan slaat mijn hart over. Prive nummer is of een schuldeiser 😉 of het verpleeghuis van mijn moeder.. Vandaag was het de beurt aan het verpleeghuis.

Mijn moeder wil de hele dag lopen, ze loopt zich een ongeluk.. overal heen terwijl ze nergens heen gaat. Eindeloos pareren door de gangen. Als ze al even zit duurt dat nooit heel lang. Ze zit tegenwoordig op een bovenverdieping die niet zo groot is. Ze zat ooit beneden en dat was uiteindelijk veel te groot voor haar. Ze liep zich letterlijk kapot…

Vandaag ook weer de hele dag op touw .. alleen heeft ze steeds vaker dat ze niet zo stevig op haar benen staat. Of dat komt door de Alzheimer weet ik niet maar dat het erger aan het worden is weet ik wel. Een paar weken geleden werd ze aangekleed door de verzorging maar doordat ze per ongeluk wat liet lopen gleden zowel de verzorgster als mijn moeder uit. Met een doffe klap kwam ze op de CV terecht waar ze met een enorme buil en blauwe plek op haar kop uiteindelijk redelijk uit kwam.

De huiskamer medewerkster liep vandaag even de deur uit op weg naar een andere bewoner die ook hulp nodig had. Omdat het om de hoek was kon ze de huiskamer in ieder geval horen… en ze hoorde een doffe klap… Mijn moeder was direct na het opstaan onderuit gegaan en lag plat op de grond. De eerste schrik was groot want er lag inmiddels een plasje bloed bij haar hoofd. Ze heeft mijn moeder snel gedraaid en gekeken wat er aan de hand was. Geluk bij een ongeluk liep de dienstdoende huisarts over de afdeling en kon gelijk  inspringen.

Nadat ze op de stoel gezet was konden ze goed kijken wat er aan de hand was. Er was veel bloed in haar gezicht bij haar linker oog en dat stelpen was lastiger dan bedacht. Een medebewoonster hielp mee met de repeterende opmerking “Gaat ze nu dood???” … “Gaat ze dood??” “vertel zeg.. gaat ze nu dood??” wat denk ik niet echt hielp maar wel het “scherpe randje” er af haalde 😉

Het bleek dat er een fikse snee zat die van haar wenkbrauw langs haar oog naar achteren liep.. en wenkbrauw wonden bloeden als een varken. Een dikke buil en alle blauwtinten waren alweer zichtbaar op het gezicht van mijn moeder. De verzorgster vertelde me nog dat het haar opgevallen was dat mijn moeder geen kick gegeven heeft terwijl, volgens haar zeggen, het toch ernstig pijn moet hebben gedaan. Dat kenmerkt mijn moeder wel denk ik.. nooit een piepert geweest en ook nu is ze dat nog niet.

Ik was bij haar vanavond om met eigen ogen te zien of het goed met haar ging. Ze was redelijk en zat in een rolstoel. Daar hadden ze haar maar geparkeerd om te voorkomen dat ze het nog eens dunnetjes over zou doen. Nog immer rusteloos en constant de neiging om op te staan. Hechtpleisters langs haar hoofd, bont en blauw alweer maar in redelijk goede doen.

Ik kniel voor haar om er eens in de ogen te kijken maar ze kijkt me niet aan. Praat wat tegen haar aan en probeer contact te krijgen wat uiteindelijk lukt. Ze kijkt me recht in de ogen, glimlacht en komt met haar hand naar mijn gezicht. Ik ben niet meer glad in mijn gezicht (krijg je als je te lui bent om ‘s ochtends ff te scheren) en ze gaat met haar hand over mijn kin, wang en langzaam over mijn neus weer naar de anderen kant. van mijn wang.. een glimlach en weg was ze weer…

Gelukkig heeft ze er ook deze keer niet zoveel aan overgehouden maar het “val gevaar” is groot voor mensen als mijn moeder en stiekem ben ik als de dood dat ze haar vaker in een stoel gaan zetten om haar te weerhouden van het lopen. Begrijpelijk omdat ze niet de hele dag achter haar aan kunnen lopen maar een hel voor mijn moeder. Het zou het definitieve einde zijn van het laatste wat mijn moeder nog rest.. Laten we hopen dat dit niet gebeurt!