Een uurtje van je dag…

Vandaag had ik door het verzetten van een afspraak een klein uurtje over. Nou kun je natuurlijk ergens een bak koffie gaan drinken en wachten tot het uur voorbij is maar ik besloot even langs mijn moeder te gaan. Ik trog haar aan zittende aan de tafel net klaar met middag eten. Een wat vlakke bui vandaag zonder al te veel emoties. Op de vraag of ze een klein stukje wilde wandelen stemde ze in.

Samen liepen we over de gangen van het verpleeghuis en zoals altijd nam ik het woord. Kreeg niet zo veel respons van haar maar toch was het fijn even lekker te lopen. Ik nam haar weer mee naar de huiskamer om samen even uit te puffen op de rode bank. Ze zit daar graag, misschien wel omdat ze daar een goed overzicht heeft over de kamer.

Om haar op de bank te krijgen moest ik haar draaien zodat ze met haar rug naar de bank stond. Ik ging voor haar staan en pakte haar bij haar schouders en arm zodat ik haar kon helpen te zitten. Nou ben ik een ruime kop (en ik heb een grote kop!) groter dan haar en terwijl ik voor haar sta en me klaar maak haar te laten zakken kijkt ze naar me op en pakt me me beide armen vol om me heen vast. Een hele diep innige knuffel kreeg ik van haar. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en bleef zeker een minuut zo staan.

Ik was compleet verrast en verbaasd, dit had ze al heel lang niet meer gedaan. De manier waarop ze me vast pakte en vasthield was exact gelijk aan de manier zoals mijn jongste mij knuffelt als ik hem even niet heb gezien. De jongste is ruim 2 jaar oud.. de gelijkenis was mooi en angstig tegelijkertijd.

Nadat ze “klaar” was met knuffelen kon ik haar neerzetten op de bank en ben nog even naast haar gaan zitten. Ze pakte meerdere malen mijn hand en kuste deze herhaaldelijk. Het was zeker een jaar geleden dat ze iets dergelijks had gedaan. Vrijwel direct daarna trok ze zich weer terug in haar eigen wereld en was ik weer een buitenstaander in haar leven…

Een uur van mijn dag uitstekend besteed al zeg ik het zelf!

 

Waardering…

We kennen het allemaal wel, waardering. Een prachtig woord waarvan de betekenis grofweg kan worden uitgelegd als

besef dat iets of iemand waardevol is

Besef dat iets of iemand waardevol is dus. Waardering komt in vele gedaanten dagelijks langs (of niet natuurlijk) en we hebben het nodig, zelfs jij en ik. Het geeft waarde aan je eigen leven en zin om dingen te doen voor anderen. Neem de huisman of huisvrouw welke einde van de dag besluit om iets lekkers te maken met eten voor het gezin. Hij of zij doet zijn uiterste best en tovert een prachtig maal op tafel. Wat zal er voor zergen dat dit vaker gebeurt.. de opmerking “goh wat ben je laat met eten?” of de opmerking “wat heb je heerlijk gekookt!”

We hebben het nodig in elk aspect van ons leven om onszelf goed te voelen over wat we doen. Betekenis aan de anders zo vanzelfsrekende dingen. Maar hoeveel waardering willen we? Wil ik 10 keer horen dat er lekker gekookt is of is 1 keer oprecht en gemeend al voldoende? In het werk is dat niet anders. Ik schrijf graag blogs en die zijn soms over mijn moeder en de ziekte Alzheimer en soms over andere zaken zoals.. waardering 😉 Het is dan heel erg leuk als er mensen zijn die daar op reageren. Dat gebeurt mij gelukkig regelmatig en dat is voor mij de waardering. Soms zijn het er 20 en soms is het er 1.. dat maakt mij niet zo veel uit want al is het er maar 1 die ik op de een of andere manier raak is het mij voldoende.

Bij jezelf “bloot” geven op internet of met creatief werk zoals schrijver, kunstenaar, acteur of artiest geef je jezelf ook over aan het oordeel van anderen. Wat zal hij/zij vinden van wat ik denk dat ze mooi vinden en beter nog wat ik mooi vind. Dat is ook waardering, mensen die zeggen dat ze iets mooi vinden of geraakt worden. Maar weer de vraag hoeveel moet dat zijn? 100? 1000? 10.000? En als er 100 mensen zijn die het mooi vinden en 1 niet… laten we ons dan leiden door die ene die dat niet mooi vind? Of denken we aan die andere 100 die het wel mooi vinden?

Waardering, we hebben het allemaal nodig maar tegelijkertijd is het ook een valkuil waarin we met open ogen stappen als we verwachten dat iedereen alles altijd maar moet waarderen. We zijn met zijn allen en we zijn niet hetzelfde en daar horen dus ook verschillende meningen bij. Wat me wel verbaast is dat er voldoende zijn die niet eens de kans geven waardering te uiten over iemand. Vaak omdat iemand ooit niet aan de verwachtingen voldaan heeft voldaan. Wat doe je dan, geef je die persoon gewoon geen kans omdat het vorige je niet beviel? Of geef je die persoon alsnog een kans te laten zien wat hij of zij waard is?

Ik zeg altijd maar als je iemand nooit een kans meer geeft weet je ook wat de persoon kan. Als we dat met zijn allen zouden doen hoorden we nooit nieuwe muziek omdat we lekker met zijn allen steeds hetzelfde zouden beluisteren.

Mijn punt? .. simpel.. geef iemand in ieder geval een kans om waardering te krijgen.. en serveer iemand niet af op basis van “in het verleden behaalde resultaten” etc

Zo.. tot zo ver mijn filosofische kijk op deze mooie Zaterdag in het mooie Noorden.. tijd om aan het eten te beginnen 🙂

“We eten een beetje later!” (lang verhaal)

 

Van de week was ik bij mijn moeder en na een tijdje met haar beneden in het restaurant aan de koffie te hebben gezeten bracht ik haar terug naar de afdeling. In de huiskamer waar zijn verblijft nam ik naast haar plaats op de bank. Om de een of andere reden bleef ik hangen en begon te luisteren naar de mensen in deze kamer. Voor hen die het niet weten, mijn moeder is dement (Alzheimer) en verblijft in een verzorgingstehuis voor demente ouderen. Hier een verslag van een gesprek tussen dementerende mensen.

 

In de kamer waren een aantal mensen, de namen van deze mensen komen niet overeen met de echte namen! De kamer is ingedeeld in een ruim vierkant met een uitsparing waar de keuken zich bevind. Ze proberen zo veel mogelijk te komen in de huiskamer zelf. Dat is gedeeltelijk uit besparing maar zeker niet in de laatste plaats om de mensen die nog wat kunnen te betrekken bij een zo normaal mogelijk leven.

 

In de huiskamer 2 tafels, links en rechts. De bank waar ik met mijn moeder op zit kijkt uit over die 2 tafels en recht de keuken in. Ook zie ik de hoofdingang van de kamer.

 

Aan de tafel links zit achter in de hoek Rinus. Rinus is een klasieke oude man, grijs/zwart vettig haar, bril op en haren op veel plekken (neus, oren, kin en waar ik het niet over wil hebben). Rinus is dement maar nog wel bij machte te praten. Rinus heeft waarschijnlijk een ban gehad midden in het leven, ik vermoed een ambacht van het een of ander. Naast Rinus zit Cory, Cory is een typische pittige tante. Beetje stevig en klein, blond haar en een bril. Altijd haar woordje klaar en nog niet zo ver gevorderd in het demente stadium.

 

Aan de tafel rechts zit Ans en Ans is iemand die waarschijnlijk een prima leven heeft gehad. Waarschijnlijk de vrouw van een welgestelde zakenman geweest. Ziet er keurig verzord uit maar gekluistert aan een rolstoel waar zij ook niet uit kan. Naast Ans zit Henk en Henk doet niet zoveel. Kijkt een beetje voor zich uit en af en toe geeft hij commentaar.

 

Als laatste is er nog Hans maar Hans zit in een afgesloten rolstoel en leeft volledig in zijn eigen wereld.

 

“Vanavond eten we wat later mensen” roept de verzorger door de deur heen “vanavond komt Ali voor ons koken maar die is er pas om kwart over 5” Ans protersteerd een beetje en duwt nogmaals de tafel waar ze aan zit van haar af waardoor Henk bijna onder de tafel verdwijnt. “Zit u nou al weer aan de tafel te duwen?” vraagt de verzorgster aan Ans, “u bent een sterke mevrouw hoor!” zegt ze er nog na. Ans reageert met “ik heb geen idee waar u het over heeft hoor”

 

Nogmaals verteld de verzorgster dat Ali koken komt en Cory reageert “Arie?, komt Arie koken?”

“nee zegt de verzorgster Ali, en die komt om kwart over 5”
“Arie?” zegt Cory nogmaals “wie is dat?”
“Arie Bombarie” roept Rinus uit de hoek terwijl hij die opvolgt met een stevige boer.
“Hoe laat komt ze?” vraagt Rinus
“Het is een mijnheer Rinus” zegt de verzorgster tegen Rinus waarop Rinus antwoord “ja maar hoe laat komt ze?”
“Om kwart over 5” antwoord de verzorgster
“Nou dat is over een kwartier dan” roept Cory uit haar stoel
“dan komt ie om kwart voor vijf” zegt Cory er nog maar achteraan voor de zekerheid.
“komt ze nou om kwart voor of kwart over 5?” vraagt Rinus nogmaals?
“Om kwart voor 5” snauwt Cory er over heen
“Om kwart over vijf dus?” zegt Rinus waarop de verzorgster bevestigend antwoord..
“nog 3 kwartier dus” zegt Rinus.

 

even valt er een stilte…

 

“Wat is er Elly?” vraagt Cory aan mijn moeder die een beetje zit te snikken naast me.
“Ik ken je zo niet Elly, is er wat?”
Ans roept vanuit de hoek “Nee het is die jongen, je weet wel dat van toen het is van die jongen daar” en mompelt dat “die jongen straks wel weer komt”
“Laten we nu gewoon maar zorgen dat er een einde aan komt want anders komt er weer niets van, je weet hoe het gaat.. lalalaat ze eerst maar dat doen want anders komt er niets van” gaat ze verder in het gesprek in haar hoofd wat ze schijnbaar nog aan het voeren was.

 

“ga nu maar weg” zegt Ans tegen de verzorgster…

 

“Waarom huilt Elly?” vraagt Cory weer aan me zonder echt een antwoord te verwachten.

 

De verzorgster legt mij uit dat vanavond Ali komt koken. Ze verteld me hardop dat Ali een Marokkaanse jongen is die Boerenkool komt maken en dat ze heel benieuwd is wat hij er van gaat maken.

 

Cory roept door de kamer “Een marokkaanse?” en Rinus volgt haar op met “Boerenkool?” en even daarna “een Marokkaan?!!!??? Gadverredamme” gevolgd door weer een aanzielijke boer.

 

De verzorgster verteld mij een verhaal over hoe mijn moeder haar tegemoet liep op een dag en haar vol omhelste, alsof ze elkaar al jaren kende. Terwijl dat ze dat verteld geeft Cory commentaar op de achtergrond:
“Dat is toch geen eten?”

 

Even valt het stil en ze vervolgt haar betoog met “Het is mooi weer, het zonnetje schijnt en de lucht is blauw”
“Wel een beetje wind”

 

“Wie is zij?” vraagt ze terwijl er een vrouwtje binnen komt lopen die zo verschrikkelijk krom loopt dat ze met haar handen zowat de grond raakt. “heb je nu alweer een nieuw pak aan?” vraagt Ans aan de vrouw die binnen komt lopen…

 

Een onduidelijk gemurmel is alles wat er alsw antwoord komt en ze gaat zitten tegenover Rinus.

 

Er valt een lange stilte terwijl de verzorgster een telefoon oppakt en de kamer verlaat. De nieuw binnengekomen vrouw murmelt wat en Cory vraagt “Woont zij ook hier?” aan Rinus “Dat weet ik toch niet?” zegt Rinus op een ietwat getergde toon “Nou hoor” zegt Cory, “Ik vraag alleen maar of ze hier woont en je haar kent” en Rinus boert… Ans spreekt vanit haar wereld “Ik wou dat ze hier die poppenkast eens… … zouden.. die poppenkast op zouden… zouden laten zien zeg”

 

“gewoon dat het weg te halen was, dat zou ik willen zien.. gewoon ja dat zou ik nou willen zien”

 

“Zuster… zuster” roept Rinus naar de in gesprek zijnde verpleegster, “ze is in gesprek” snauwt Cory Rinus toe .. “Nou en?” zegt Rinus. “Nou dan ga je er toch niet dwars door heen zitten roepen? of wel soms, dat is niet netjes”

 

Rinus murmelt dat ze in gesprek is en boert…

 

“Dus wat wordt het?” roept Ans “Ik wil mijn man er bij hebben, dat is heel normaal”
“Waarom wil je die er bij hebben” vraagt Cory?
“Mijn man.. derbij hebben..”
“ja maar waarom dan?” vraagt Cory
“Mijn man moet er bij zijn anders betalen we vast niet doe rollator…”
“Nee natuurlijk niet” stemt Cory in
“Alles op papier” roept Ans
“Dat is heel verstandig” geeft Cory nog maar eens aan

 

“Je mag wel uitkijken” spreekt Rinus
“Waarvoor?” vraagt Cory?

 

“Nou anders nemen ze hem direct mee!”
“wat nemen ze mee vraagt Cory”
“Nou ze nemen hem zo maar mee hoor!” zegt Rinus
“ja maar wat nemen ze mee?” vraagt de inmiddels weer geiriteerde Cory
“Mijn rollator!” roept Rinus en boert…

 

“Hij staat bij mij binnen” roept Cory

 

“NEEEE” schreeuwt Rinus, “Hij staat daar!!!”
“Wat dat karretje?” vraagt Cory “die neem ik straks mee naar huis hoor!”
“Wat wil ie nou eigenlijk” spreekt Cory voor zich uit en kijkt eens om zich heen de kamer door…

 

“Je had het geld bij je moeten hebben en dat had je niet” zegt Ans
“Had ik geld bij me moeten hebben?” vraagt Cory?
“Ja anders kun je niet betalen” legt Ans op een stevige toon uit
“Wat moet ik betalen” snauwt Cory
“Nou… nou wat je wat je eeuuhh wat je tekort komt!” verteld Ans
“Ik kom niets te kort” zegt Cory
“Ja maar ik wel” zegt Ans “Dubbeltjes en kwartjes”
“Ja natuurlijk moet je betalen wat je tekort komt, dat is logisch he?” wrijft Cory haar nog even in.
“En als het over geld gaat dan sta jij vooraan he?” spreekt Cory haar medebewoner toe op verwijtende toon.

 

“Het is mooi weer jongens, de zon schijnt en de lucht is blauw, ik ga lekker naar buiten” roept Cory na een paar minuutjes stilte.

 

“Hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“5 voor half 11” verteld Cory hem
“Dat kan nooit” mompelt Rinus
“Ik wou dat mijn man eens thuis kwam, dat gedonder altijd..” zegt Ans
“Waar zit ie dan?” vraagt Cory
“Nou bij die lui daar woe dat .. eeuuh die dat omgedraaid hebben in dat huis.. daar in dat huis je weet wel…”
“Ik heb hem niet gezien en weet dus niet waar hij is” zegt Cory
“Nou hij zal zo wel komen, hij was kort weggegaan zeiden ze tegen me” zegt Ans nog.
“Tegen etenstijd komt ie wel thuis” “dan komen ze naar huis om te eten” zegt Cory tegen Ans in een poging haar gerust te stellen

 

Rinus laat een boer…

 

“Wat ze allemaal zegt weet ik niet” zegt Cory over de nieuwe mevrouw die zit te mompelen in de hoek
“He?” zegt Ans
“Wat ze ALLEMAAL zegt weet ik NIET” snauwt Cory Ans weer toe
“Nou ik weet het ook niet hoor” “Ik wil ze allebei hebben als ze komen”
“Welke allebei” vraagt Cory
“Die dingen die jullie samen gekocht hebben” zegt Ans tegen Cory
“Ik weet niet waar je het over hebt zegt Cory
“Nou nou die eeuuhhh dingen” “Ik heb het er pas over als mijn man er is”
“Ik weet helemaal niet wat je gekocht hebt” zegt Cory tegen Ans
“En het interesseerd me ook niet” kopt ze er nog achteraan..
“Nou mij ook niet, mij wel hoor” verzucht Ans
“Jou toch wel? nou mij niet” zegt Cory
“hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“Als je nou goed kijkt is het 5 voor half…. 5 voor …. negen ja als je goed kijkt is het 5 voor half negen”
“huh?” zegt Rinus
“hij staat op half 10” zegt Cory er nog achteraan

 

“Kom ik ga eens op huis aan, mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er toch naar toe moeten” zegt Cory
“Ik heb een huis waar iedereen gek mee is” roept Ans
“Want ik heb een heel mooi huis! en ik hoef er niet mee te leuren”
“Nou dat hoeft toch ook niet?” snibt Cory
“We krijgen direct eten” verteld Rinus..
“Nou dat is toch fijn” zegt Cory?

 

Rinus laat een boer…

 

“Woon je hier” vraagt Cory aan de nieuwe mevrouw? “Of niet.” “oh toch wel?” “of weet je het niet?” “ach ik hoef niet te weten waar je woont hoor”

 

“Maar we moeten in ieder geval ons geld hebben voordat we iets doen.. anders doen we het niet” roept Ans

“Ik ga maar eens op huis aan” “want mijn huis komt niet maar toe eten klaarmaken want dat moet ook nog gebeuren”

“Je lijkt wel gek” roept Rinus “je krijgt het hier zo maar op tafel gezet.” “Daarhoef je niets voor te doen…”

“Weeet je wat ik zou willen? pas geld op de tafel als we de centen beuren.. met het oog op eerst betalen.. niet zomaar een handje op tafel” roept Ans

 

Rinus boert…

 

“Ga eerst maar eens rustig slapen en ontspannen een weekje, want het is nog niet rond hoor.. ” zegt Ans

“Ik hoef het niet te weten” zegt Cory

“je hoeft hier niets te kopen, je krijgt alles op tafel” roept Rinus!

“wat zul je rijk zijn zeg.. ” roept Cory

“Ik snap je ook niet hoor..” Roept Rinus

 

een boer…

 

“Hoe laat is het?” vraagt Rinus

 

“10 voor 5″ ” “ja 10 voor 5 dus het is nog vroeg” antwoord Cory
“Maar ik ga naar huis om te eten”
“Hier krijg je alles” roept Rinus
“Dat wil ik niet, ik ga naar huis want mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er naar toe moeten…”

 

“zuster” Roept Rinus…

 

“hoe laat gaan we eten?”

 

En Rinus laat een boer….

Betutteling? Bloed, bloed ik wil meer bloed! Lijken en doden!

Nederland is een mooi land. Er is veel geregeld in dit mooie landje. De meeste dingen zijn zonder twijfel nodig om “geregeld” te worden. Maar we zijn ook wel van de overregulering in dit mooie landje.

Als er een scheet dwars zit dan is er een regel die zeg dat die scheet niet dwars mag zitten behalve als die scheet daar een reden voor heeft om dwars te zitten. We hebben regels hier, als je als 5 jarige aan de kassa van de supermarkt vraagt om een pak peuken dan krijg je die (hoogstwaarschijnlijk) niet.

Als je aan de kassa als minderjarige (zeg een jaar of 12) vraagt om een Playboy .. dan krijg je die niet mee.

Als je als minderjarige een Game wil kopen die gewelddadig is en een hoge rating heeft dan krijg je die niet mee…

Drank? ook  niet…

Hoe kan het dan zo zijn dat als het nieuwswaarde heeft al deze regels overboord gegooid kunnen worden? Mijn verbazing was meer dan groot deze morgen om te zien dat zowel op RTL ontbijtnieuws als het NOS ochtend nieuws vrolijk en uitgebreid de beelden van een dode Khadafi getoond werden. Mijn kinderen liepen vrolijk door de kamer (vakantie).. en zagen plots dit voorbij komen

Hoe hij op de wagen gesleurd wordt, hoe hij met doodsangst in zijn ogen in de camera kijkt, hoe hij even laten met een extra gaatje in zijn hoofd en een bebloed gezicht dood ligt te wezen in de auto en hoe hij even later dood getoond wordt in het mortuarium …

Wat mij betreft kunnen we de volgende ochtend reportages dan ook gewoon uitbreiden met nog meer dood en bloed. De ethiek is sowieso al aan de kant geschoven dus wat maakt het uit. Meer bloed, moorden en explicite beelden van diepe gapende hoofdwonden met uitpuilende hersens en darmen en afgetrokken ledematen! Geeft ook een leuke mogelijkheid om tegen het einde van het jaar een middagvullend programma (zeg op kerstdag want dan zijn de kinderen ook lekker vrij) waarbij de jeugd de allerbeste “dode lijken” beelden kan kiezen.

Via een SMS systeem kun je dan stemmen op de mooiste lijken. Delen we dat in groepen in zoals bijvoorbeeld “het meeste bloed” of “mooiste schotwond” of “de live impact van een kogel in het hoofd” Die dan in een carrousel elke 5 minuten langs laten komen .. Een extra APP ontwikkelen voor de iPhone’s en Androids waar je met een grote bloederige knop kunt kiezen… Maximale stem leeftijd 16 jaar

WAT DACHTEN ZE???? Doe ff normaal zeg…  doe dat gewoon niet en maak je er niet van af met “let op de volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren” want zo makkelijk is het niet. Zend dat gewoon niet uit overdag en bewaar die ellende tot de avond.. en zelfs dan liever niet want ik zit er niet op te wachten… Tiran of niet, goed of slecht mens.. de dood op deze manier “vieren” zegt veel over de mensen die het vieren….

 

Volledig onverwacht zo maar weg…

Een ferme hand en een “aangenaam, ik ben Jan H” kreeg ik ruim 20 jaar geleden. Ik was in hun huis bij hun dochter. Een overvolle asbak op de tafel en restanten van een gezellige avond verspreid. Niet wetende dat de man een bloedhekel aan roken had was dat een bijzondere introductie met hem die een aantal jaren later mijn schoonvader zou worden.

Een wat klein gedrongen mannetje, stevig maar zeker niet dik. Een baard en een bril en nuchtere kijk op het leven. Gewoon zo’n man van “wat je ziet is wat je krijgt” Geen verborgen agenda en geen geslijm of gedraai gewoon “gewoon”. Een vakman in zijn werk, een loodgieter van de oude stempel en volgens mij de enige man die ik ooit in mijn leven heb ontmoet die ruzie maakte met Dudok (ja die van die gebouwen ja) omdat hij zag dat zijn manier van afwateren wel mooi was maar niet functioneel en vroeg om lekkage! (en oh heeft hij gelijk gehad).

Naast zijn vrouw, familie en kleinkinderen had hij 2 liefdes, zijn boot en Texel. Zijn boot was hem alles en ik herinner me de dag nog heel erg goed dat ik hem mocht helpen met het schilderen van de onderkant van zijn boot. Het was voor mij een soort ultieme bevestiging van “er bij horen”. Samen hebben we onnoemelijk veel dingen gedaan, als je zijn werk weg zou kunnen halen uit de plekken waar ik heb gewoond zou alles zonder twijfel instorten. Van kachel tot afvoer, van waterleiding tot CV. Alles wat ik daar van weet weet ik van hem.

Mijn vader is al 16 jaar dood en ik heb hem altijd als een soort “surrogaat” vader gezien. Niet zozeer voor advies of raad maar gewoon iemand waar je dingen mee deed die leuk waren om samen te doen. Klussen, vragen, leren en lachen.

Het was ook vreselijk te horen dat ook hij slachtoffer zou worden van die vreselijke ziekte die Alzheimer heet. Van een potente man die met snelle korte passen in het leven stond naar een oude man die al sloffende door het huis ging. Van zijn mondje klaar tot rustig en afwezig.

Een longontsteking niet lang geleden bracht een klap die lastig boven te komen was. Zijn geest zwak en nu ook zijn lichaam. Hoe hard zijn vrouw het ook probeerde hij was niet meer thuis te houden. Ik heb trouwens zelden zoveel toewijding gezien als het gaat om de relatie man en vrouw. Zichzelf volledig weggecijferd zorgde ze voor hem… dat zegt iets over haar maar ook heel erg veel over hem.

Mijn diepste respect had hij… de humor waarmee hij door het leven ging was fantastisch en is tot op de dag van vandaag in mij en vele anderen uit zijn leven aanwezig. Geliefd bij collega en vriend omdat hij was wie hij was. Een eigenschap die minder gewoon is dan het lijkt!

Vanmorgen heeft hij de laatste boot genomen en voorgoed vertrokken. En hoewel de geest zegt dat het “fijn” is dat hij niet verder heeft hoeven lijden zegt het hart dat we hem heel erg gaan missen.

Pa Hil.. dank! We zullen je missen.

Menno

ps Bri heeft er over geblogt en een berichtje achter laten voor haar is fijn en geeft steun! Lees hier haar blog