Al zeker 12000 keer liep en sloot ik deze deur. Al zeker 12000 keer de gewoonste zaak van de wereld. Al zeker 12000 keer ging ik alleen,met 2,3,4 of 5 mensen door die deur.
Vandaag ga ik weer door die deur. Het zal zonder twijfel één van de zwaarste keren zijn dat ik deze deur achter mij sluit!
Zonder inspiratie zat ik vanavond en wat doe je dan? Juist je zet iets op dat je hopelijk inspireert. Dat kan radio zijn of televisie. In mijn geval zou het de Televisie worden en niet zo maar wat maar het Eurovisie Songfestival. Ik had Donderdag al gekeken naar de resultaten en ook gezien dat wat we met zijn allen al verwachte ook gebeurde.. de 3J’s konden huiswaarts.
Wat is dat toch met het Songfestival? Je kunt er heel lang over debatteren maar volgens mij is er iets meer dan politiek. Natuurlijk stemmen een aantal landen op elkaar maar dat is volgens mij al van oudsher een veel gebruikte praktijk. Beter een goede buur(land) dan een verre vriend en je weet maar nooit wat het economisch weer kan opleveren als je buurland wint of het idee krijgt dat je aardig voor ze bent geweest. Nee dat is het niet alleen. Kijkende naar Nederland (en andere landen) lijkt het wel alsof we ons een beetje schamen.
Schamen?
ja schamen… ik zie de ene fantastische act na de andere voorbij komen. Met puntmutsen, zonder mutsen, met zilveren pakjes of met god weet wat. Ze zingen een liedje.. en dat liedje is niet speciaal goed ofzo nee dat is niet bijzonder vaak maar wel anders. Het is of heel erg naar de wetten van het deelnemende land geschreven en gecomponeerd of het is groots en apart.
Dan komen wij… de 3J’s.. en begrijp me niet verkeerd hoor.. ik vind de J’s fantastisch en Jan Dulles is een uitermate goede zanger daar is niets mis mee.. maar dat vinden “wij”
Hoe zou een buitenlander daar naar kijken? Die kent de J’s niet.. die kent Dulles niet en ziet alleen een paar mannen staan die “een liedje” doen dat door werkelijk elk land gedaan had kunnen worden. Niet speciaal en zeker niet groots. Was het nou nog in het Nederlands geweest dan sja wie weet hadden we nog mensen kunnen inspireren om eens te luisteren naar wat ze in godesnaam zongen.
Nee .. we moeten of gekker en groter of meer handtekening gooien aan onze liedjes.. dat gezegd hebbende moet ik in ene aan de Toppers denken.. De identiteit van Nederland voor vele buitenlanders is “drugs gratis te krijgen, hoeren op elke hoek van elke straat in elk dorp,homo’s zijn er meer dan inwoners en lopen vrij rond! en je mag de politie slaan” hmm dan deden de toppers het niet eens zo heel slecht… dat is het dus ook niet …
Ach.. dan maar groots 🙂 heel groot! Iets met vuurwerk een mega joint wellicht en schaars geklede dames.. paar leren mannen (politie mannen?bouwvakkers en indianen?) op de achtergrond tegen een decor van rode lampen en grachtenpanden. We winnen gegarandeerd!
Alive and kicking!
Druk bezig met de CD presentatie van Erikah.
Druk bezig met de rest van het werk dat er ook gewoon ligt.
Druk bezig met het bedenken hoe alles verder moet.
Druk bezig met iets doen.
Druk met schrijven.
Maar…
Still here 🙂
Was het niet een ruim jaar geleden dat ik nog kon bloggen dat de zon mijn moeder goed deed? Lekker buiten zitten en haar zien opfleuren.. Nou dat is voorbij.. Ik ben het beste in vertellen wat ik zie en dat doe ik deze keer ook nog maar een keer met het risico in herhalingen te vallen.
Bri, Menno Jr, Nick en ik lopen het pad naar de deur bij het verzorgingstehuis van mijn moeder. De zon schijnt uitbundig en het is zwoel warm voor begin Mei. Het is rond 4 uur in de middag. De kleinste van ons loopt met een heerlijke onschuld te springen en roept “Oma oma” als we door de deur gaan. Met de lift naar boven op weg naar de huiskamer waar Ma zit. Ik weet niet wat ik moet verwachten tegenwoordig. Vaak is ze heel emotioneel en valt er weinig met haar te communiceren omdat ze alleen maar huilt.
Ze zit op de bank in de hoek, kijkt me aan als ik recht voor haar, op mijn knieën, in haar ogen kijk. Heel even lijkt het of ze iets…. nee ze perst er een heel klein lachje uit die niet langer dan 2 seconden stand weet te houden op haar gezicht. “Wil je lekker een bakkie koffie drinken?” vraag ik haar zoals ik dat elke keer doe.. de reactie is vlak en eigenlijk niet aanwezig. Als ik haar probeer op te laten staan van de bank faal ik daar ruimschoots in. Haar hand wil wel en ze maakt aanstalten om op te staan maar doet dat niet. Bri helpt me en samen tillen we Ma op uit haar bank.
We schuifelen door de gang voetje voor voetje. Ik loop arm in arm met haar zoals ik dat al doe zolang ik me kan herinneren. Haar hand houd die van mij stevig (iets TE stevig) vast. Even ziet ze Nick door de gang heen springen (op de vlucht voor zijn oudere broer) en heel kort geeft haar gezicht iets weer van affectie of vertedering van het kleine mannetje dat langs loopt. De lift in op weg naar beneden.
De hele weg geen sjoege bij Ma. Ik praat tegen haar maar haar blik staat ver en afwezig. We lopen naar buiten en ik zet haar op een stoel. Schuif haar aan de tafel en vraag of ze koffie wil. Eigenlijk zonder te verwachten wat het antwoord is ga ik voor de koffie en rest van het drinken voor de anderen. Omdat het morgen moederdag is (maar we dan niet kunnen) hebben we lekker wat chocolade voor haar meegenomen. Ook dat was vaak een katalysator voor buien en bracht haar vaak weer even soort van terug. Nu stoppen we gewoon wat in haar mond en eet ze het op omdat haar hersenen dat gedeelte nog niet vergeten zijn!
Ze zit naast me en ik kijk naar haar profiel. Rimpels, oud.. heel oud… haar ogen zijn flets en op geen enkele manier meer de ogen die haar vroeger haar guitige gezicht gaven. Ze kijkt langzaam naar links, rechts en voor zich uit. Mond half open en bijna emotieloos. En dan in ene kijkt ze je aan en steekt haar tong uit… zo maar vanuit het niets. Of ze begint te huilen…
Ik besluit haar maar te vertellen dat we gisteren naar de dierentuin zijn geweest en praat zo maar wat in de rondte. Af en toe zegt ze een paar woorden die in geen enkele manier in relatie staan tot waar ik het over heb. Ze probeert weer anders te gaan zitten, zet haar handen op de leuning van de stoel en leunt naar voren… en weer naar achteren… rusteloos.
Langer dan een minuut of 20 hou je dat niet vol en langzaam lopen we weer terug naar haar huiskamer. Daar staat het eten te wachten voor haar. Bij binnenkomst wordt ik direct aangesproken door een bewoner die mij er fijntjes op wijst dat ze nog een foto van me krijgt. Deze had ik een paar weken geleden als grap genomen van haar 🙂 Ze heeft nog een “goed” geheugen.
Ik kijk nog even de kamer in en zie haar zitten op de bank. In haar eigen wereld die steeds kleiner aan het worden is. Ze is afwezig, weg en onbereikbaar. Ik zwaai .. ze kijkt… kijkt nog een keer en heel langzaam gaat haar arm omhoog en ze zwaait terug en ik hou mijzelf voor dat ze naar mij zwaait, haar zoon ook al weet ik dat ze zwaait naar iemand die dat naar haar doet… en niets meer dan dat…
Kleine dingen, daar moet je het mee doen steeds kleiner en minder frequent.
Ok nou ga ik enorm de 40 slaan over een maandje.. dat brengt mij officieel in de categorie “ouwe lul” dat weet ik. Heb 3 kinderen in uitgebreide leeftijden en heb best wel wat gezien enzo.. maar echt waar ik dacht dat het niet erger kon maar zag net de aankondiging van “The Pain Game” … Christus wat is dat? Ik zag even zo snel dat mensen op televisie zichzelf blootstellen aan pijn, het likken van oksels?????? In elkaar gezicht tuffen?????????????????
Ben ik nou echt zo ouderwets en oud en abnormaal dat ik dat liever niet zie op TV? (retorische vraag!)
Wat iedereen in zijn of haar privé omgeving doet is mij allemaal best zolang het onderling maar vrijwillig gebeurt en er geen dieren bij betrokken zijn maar jemig moet dat nou ook al op TV? Ik zweer het jullie, er komt een moment dat we de eerste dood op TV gaan meemaken. Misschien wel iemand die terminaal is en zijn laatste ademtocht wil laten zien aan Nederland. Of de ontmaagding van iemand … nee nee ik weet het …
Yes ik heb het format gevonden.. “de Break up show” Jaaaahaaaa top!!!! Elkaar op zo’n grof mogelijke manier proberen uit te maken voor rotte vis en dan de relatie stoppen.. uit maken .. En als extra bonus gaan we ook proberen andermans/vrouws relatie kapot te maken… Elkaar helemaal in elkaar meppen.. En alle ranzige details uit de slaapkamer vertellen. Publiceren van de heimelijk gemaakte slaapkamerfoto’s en .. en.. ik moet stoppen want ik geef het hele format gewoon weg nu…
Man man dat wordt top televisie, heerlijk veel ongeluk, modder gooien en ellende .. YES! En de winnaar mag alles NOG een keer kapot maken 🙂
…..
Weet je, ik kijk gewoon maar verder naar Man in Black…. en zucht “The Pain Game”….. mijn arme kinderen…