Gisteren schreef ik een blog over het vallen van mijn moeder en de eventuele onzichtbare schade die daar bij kon ontstaan. Vanmorgen kreeg ik gelukkig witte rook vanmorgen. Mijn moeder had de nacht goed doorstaan en was om de 2 uur wakker gemaakt. Haar oog was inmiddels nog een keer zo dik en blauw. Het verband zat er gelukkig nog op en de verpleging mocht aan het oog komen wat aangeeft dat het hoogstwaarschijnlijk niet heeeeel erg veel pijn doet.

Hopelijk komt ze de dag ook goed door en is ze niet te verward…

Het was al weer even geleden dat de telefoon ging in huize Baklap. De laatste keer was er iets met haar hand en mochten we voor een röntgen foto naar het ziekenhuis. Begin van de avond kwam er weer een telefoontje. “Je moeder is gevallen en heeft zich aan haar hoofd pijn gedaan” was de boodschap, haar wenkbrauw was gescheurd en een kras op haar arm. Ze vertelde me dat de dienstdoende arts onderweg was en dat hechten waarschijnlijk nodig was.

Toen ik even later aankwam in het verzorgingstehuis waren ze nog met haar bezig op haar kamer. Ik heb dat even afgewacht omdat ik haar niet nog mee wilde verwarren. “Ze is heel erg in de war” vertelde de huiskamer medewerkster tegen me en mijn plotselinge aanwezigheid zou dat niet oplossen.

Na een klein kwartier kwam de dienstdoende arts naar mij toe en vertelde dat ze 2 hechtingen gezet hadden boven haar ook. Ze hadden geen verdoving en derhalve was meer niet haalbaar en eigenlijk ook niet menselijk. Ze waarschuwde me dat ze er slecht uitzag en dat ik niet moest schrikken als ik binnen kwam.

Eenmaal binnen in haar kamer zag ik haar liggen op bed in foetus houding met haar rug naar me toe. Pas toen ik voorbij het bed liep zag ik wat er was gebeurt. Haar linker oog was helemaal blauw en de restanten bloed zaten nog op haar wang. Boven haar oog een drukverband waaronder (neem ik aan) de hechtingen zaten. “Ze heeft het kranig doorstaan je moeder, ze heeft een hoge pijngrens” waren de woorden die ik nog mee kreeg.

Toen ze me zag herkende ze me niet maar instinctief voelde ze de aandacht die ze kreeg en ze begon hard te snikken. Het snikken ging over in een huilen dat ik het meest kan vergelijken met het huilen van een wolf. Het klonk vreselijk naar…

Ik ben naast haar gaan zitten en heb gewoon tegen haar gepraat en met haar gezongen. Oude liedjes die ik kon verzinnen… Heel erg in de war en heel emotioneel bleef ze de hele tijd tot dat ze mijn hand vast pakte. Ze nam mijn hand en legde deze onder haar gezicht als ware het een knuffel. Het deed haar goed en ze kwam tot rust… Ik heb daar even zo gezeten tot dat ze bijna sliep, een deken over haar gelegd en na een dikke knuffel rustig weggegaan.

De hele avond zal ze om het uur wakker gemaakt worden om te kijken of er geen zwelling in haar hoofd ontstaat of andere narigheden die we niet kunnen zien. Vannacht om de 2 uur maken ze haar wakker…

Ik hoop maar dat ze de nacht een beetje doorkomt…