Vandaag was het weer zo ver, we moesten met ma terug komen in het ziekenhuis. 10 uur werden we verwacht in TerGooi in Hilversum. Ik kwam iets later dan mijn schoonzus aan in Zonnehoeve en zag al direct dat ondanks alle goede gedachten en hoop mijn moeder in een slechte bui was. De tranen biggelden al weer langs haar wangen en de onmacht stond in haar ogen.
Gelukkig is mijn schoonzus net als ik en proberen we zo positief mogelijk met haar (en zulke momenten) om te gaan. Met wat grapjes en vriendelijk lachen weten we haar in ieder geval van het huilen af te krijgen.
Samen lopen we naar de auto en gelukkig is ook vandaag een mooie warme zonnige dag. Ze draagt alleen en soort van blouse met daaronder niets. Zelfs geen BH.. hetgeen me zo af en toe wel eens doet af vragen of wel iedereen helemaal weet wat zijn taak is binnen het huis! De mensen die ik ken werken hard en zijn lief maar blijkbaar zijn eer ook die vinden dat een eenvoudig truitje voldoende is. Omdat ze het koud heeft doen we een vestje om haar heen. Bij de auto hetzelfde ritueel Ik heb wat minder last van mijn rug dus ben ik beter in staat haar enigszins geforceerd de auto in te krijgen! Geen leuk gezicht en zeker geen leuk gehoor tegenwoordig.
Het autorijden blijft haar goed doen, ze is wel heel voorzichtig en bij elke auto of fietser die er aan komt zet ze zich schrap 🙂 Ze geniet zienderogen van de rit en knapt wat op. Muziekje aan (vertel ik later meer over!) en met een klein beetje herkenning neuriet ze mee.
In het ziekenhuis melden we ons en wachten verder af op wat komen gaat. Ze is wel wat afwezig maar lijkt redelijk goed in haar sas te zijn..
Wachten voor de behandeling
Na een klein kwartier mogen we naar binnen en zitten direct in de gipskamer. Gelukkig zijn de meeste aanwezigen vaag bekend en hoeven we niet al te veel uit te leggen. Ik vertel mijn moeder dat er iemand het gips komt afhalen met een soort van zaag die herrie maakt. Ze knikt maar zie in haar ogen dat ze geen benul heeft van wat ik zeg.
Wachtende op de gipsmeester
De gipsmeester doet als beloofd en daar gaat het al langzaam minder. De herrie van het apparaat en de incidentele uitschieters die door het gips gaan doen mijn moeder haar hand hard terugtrekken. Het terugtrekken is een hele primaire reactie op pijn maar heel onhandig als je met scherpe dingen in de buurt bent.
Mijn schoonzusje houd haar goede hand vast en spreekt moed in.. ik ben inmiddels met 2 handen bezig haar arm en hand onder controle te houden. Het onvermijdelijke hechtingen uithalen moet nu gebeuren. Met veel tact gaat hechting voor hechting er uit maar het doet duidelijk pijn. Het doet mij pijn haar arm en hand zo vast te moeten houden maar anders krijgen we ongelukken met het scherpe mesje dat de hechtingen door moet snijden. 4 hechtingen later snikt mijn moeder het uit.. ze kijkt met aan met een blik waarom ze daar is en waarom we haar pijn doen…
Ze is als een kind.. je kunt uitleggen wat je gaat doen maar dat komt helemaal niet aan. Ze reageert primair en doet wat elk levend wezen doet.. wegtrekken om zichzelf te beschermen. Dat wij haar daar in belemmeren kan ze niet bevatten of begrijpen.
Het vervelendste is nog wel het wachten tussen door.. In de gipskamer binnen komen.. 10 minuten wachten… het gips er af.. 10 minuten wachten… hechtingen er uit.. 15 minuten wachten… En al die tijd wil mijn moeder weg.. ze duwt tegen mijn schoonzus en wil haar arm terug.. en dat al die lange minuten lang… het haar daar moeten houden .. bah.. gaat tegen je gevoel als mens en zoon in.. maar het moet!
Gelukkig heelt het redelijk goed alleen is wel duidelijk dat er geen gips meer omheen kan. Het is te warm en te vochtig en de chirurg vreest dat het anders mis gaat. Verband zal moeten helpen! Het is ook dan dat de chirurg opmerkt dat er nog een hechting zit… Ik zal de details besparen maar gvd was minimaal wat er door mijn hoofd ging! Het was ook nog eens een heel lastige hechting op een nare plek.
Mijn moeder is sterk.. heel sterk… 4 mensen .. ik heb weggekeken want dat was net ff iets te veel! Gelukkig is de chirurg iemand die zijn vak verstaat en trekt in no-time de hechting er uit!
Een paar minuten later het verband er over en we lopen met een zielig hoopje ellende het ziekenhuis uit. Het mooie is dat halverwege de parkeerplaats in de zon ze heel voorzichtig weer wat op klaart.. tranen maken plaats voor een kleine lach. De auto in gaat best lastig en ze is boos op me omdat ik iets te veel push! .. Haar blik sprak boekdelen!.. maar het kon niet anders.
Ik had op de heenweg nog een CD opgehaald die ik toegestuurd had gekregen een ruime tijd geleden. Een cd met allemaal leuke oude liedjes uit haar tijd 🙂 Ik zet hem op en 3 kilometer later “lalaaa’t” ze heerlijk mee 🙂 prachtig dat muziek dat kan doen!
En dat is tevens ook de zegen van een ziekte als Alzheimer.. zeker voor de persoon zelf.. zij is alles al weer vergeten.. het zijn de gezonde die het bij de rest in de rugzak gooien… Â … op naar volgende week Donderdag..
Menno
