Vandaag was de dag dat mijn moeder voor controle terug moest komen in het ziekenhuis. Vorige weer had ze op mysterieuze wijze haar duim tot een halve centimeter onder haar nagel bijna afgesneden. Tot op de dag van vandaag weten we niet wat er precies gebeurt is..
Ik was erg blij dat mijn schoonzus had aangeboden mee te gaan en te helpen want eerlijk gezegd zag ik er tegenop als een berg. Vanmorgen kwam ik binnen in het verpleeghuis en mijn moeder zat al weer trillend en huilend achter de tafel. Ze had pijn dat was te zien.. maar of de pijn er echt was of in haar hoofd kunnen we soms niet meer onderscheiden. Neemt niet weg dat beide voor de persoon in kwestie gewoon pijn doen ..
Mijn schoonzus kwam vrij snel nadat ik er was en samen probeerden we haar op te laten staan. Haar hand, arm en gedeelte bovenarm zaten in het gips waardoor ze geen enkele controle over haar arm had. Een soort van band moest de arm rust geven maar die deed ze om de haverklap af.
Zienderogen had ze er last van en wist ze dat er iets te gebeuren stond. Met veel moeite tillen we haar uit de stoel en beginnen de lange loop naar de voordeur. Ik neem voor de zekerheid ook nog maar een matje mee dat ik over de stoel kan leggen.. je weet maar nooit.
Bij de auto aangekomen is het zaak haar in de auto te krijgen. Voor mensen die ervaring hebben met Alzheimer of dementie weten dat ratio niet meer aanwezig is op een gegeven moment. Je kunt rationeel proberen uit te leggen dat als ze een aantal handelingen doet het resultaat behaalt kan worden maar dat zal in haar ogen klinken als [vul een onverstaanbare taal in] en geen effect hebben.
Zo ook bij de auto, we zijn met zijn tweeën ruim 15 minuten bezig geweest haar in de auto te krijgen!
Ze zit en heel langzaam maakt haar treurnis plaats voor wat vrolijkheid. Ze was altijd gek op auto rijden en ondanks dat alles haar te snel gaat is ze in haar nopjes. Er komt zelfs een grap van haar lippen.. althans het gebrabbel dat ze doet wordt gevolgd door een schaterlach .. en haar kennende zal dat een bijdehante opmerking geweest zijn 🙂
Bij het ziekenhuis aangekomen slepen we haar uit de auto en gaan op we gaan de afdeling. We zijn er rijkelijk vroeg (een minuut of 30) maar ze hebben ruimte dus het geluk is aan onze zijde.. we mogen gelijk mee.
In de behandelkamer komt de verpleegkundige ndat we haar met moeite op een stoel hebben gekregen. Ze kijkt een beetje moeilijk en vraagt aan ons of dat gips is… … … … ok.. ja dat denk ik wel zeg ik nog maar ze is al op weg naar de gipskamer.
We moeten ons verplaatsen naar de gipskamer omdat dat er toch echt af moet..
In de gipskamer aangekomen moeten we haar weer op een stoel krijgen. De beste man ter plaatse is een vriendelijke maar ogenschijnlijk nogal “ruwe” man.. Vooral mopperend over wat ze nu “in godsnaam weer gebakken hebben” begeeft hij zich tussen mij, ma en een kast met indrukwekkende apparaten.
Op het moment dat de “zaag” aangaat schiet mijn moeder helemaal in de stress.. ze wil weg ze trekt aan haar arm en wil deze weg.. weg van die plek weg van dat geluid. We zijn met 4 mensen bezig haar een beetje onder controle te houden. Ze is nog steeds zo ontzettend sterk in haar armen.
Gelukkig lukt het vrij snel en het bovenste gedeelte is alles wat rest. Dat is dan ook net het gedeelte wat om haar duim zit. Ik had geen idee wat daar onder zat dus was attent op wat komen ging.
In de tussentijd is het bibberen van mijn moeder zo heftig dat haar lijf en alles aan het bibberen is. Ze huilt intens en heeft geen idee wat er allemaal aan de hand is… paniek
De man heeft alles los en moet het laatste stukje doen.. hij moet dat wat hardhandig doen en mijn moeder gilt het uit.. Beschermend als ik ben duik ik tussen de man en mijn moeder en kijk hem recht in de ogen met de vraag of hij alsjeblieft voorzichtig wil zijn.. ik moet uitgaan van de kennis van deze mensen maar heb de grootste moeite de man niet van zijn werk af te trekken… uiteraard doe ik dat ook niet!
Met veel gedoe is het gips er af en zie ik voor het eerst wat er nou gebeurt is. Inderdaad is haar duim tot een halve centimeter onder haar duim er gewoon bijna af. Geen lelijke snee ook maar een keurige snee tot 3/4 van haar duim. Geen idee wat dit heeft veroorzaakt maar ik maak me er wel zorgen om.. wie weet dat het niet nog een keer gebeuren gaat. Mensen zijn gewoonte dieren en zeker zij die Alzheimer hebben.. die nog erger!
Haar duim top blijkt goed doorbloed te zijn, dit is een teken dat het vastzetten geholpen heeft en dat er een grotere kans is dat de duim in zijn geheel behouden kan blijven! Dat is goed nieuws..
Intussen merk ik dat mijn moeder zo bang was dat ze het letterlijk in de broek heeft gedaan.. .. en je kunt je niet voorstellen hoe iemand zo proper als mijn moeder zich moet voelen in zo’n situatie! … We hebben ook niets bij ons 🙁
De arts kijkt goed en geeft de opdracht alles goed te verpakken en de medicatie aangaande antibiotica nog even vol te houden. Ze krijgt een handschoen en een veel kleiner gipsverband (polyester) die alleen haar hand gedeeltelijk en duim volledig afschermt. Haar arm is volledig vrij en ze kan weer redelijk makkelijk bewegen en gebruiken. Het er op zetten van het verband, de gaasjes en het gips vergt nogmaals 4 mensen om haar in een bepaalde positie te houden. Ze knijpt zo hard dat het zeer doet aan mijn handen! Nooit geweten dat ze zo sterk was.
Gelukkig is het voorbij en zijn we tot Donderdag weer even zonder al te veel zorgen. Compleet en 100 procent dol van wat er gebeurt is triest en bang lopen we weer naar de uitgang. Pas halverwege de auto (en buiten) komt ze een beetje bij.. Ook nu is haar de auto in krijgen weer een hoop gedoe maar met vereende krachten en veel rust lukt het uiteindelijk toch.
Op weg naar Zonnehoeve
kijkt ze een soort van tevreden om haar heen.. ze geniet weer van de auto rit en kijkt weer blij.. Het is een schrale troost dat ze ook de vervelende dingen redelijk snel vergeet..
We komen aan bij zonnehoeve en maken ons klaar voor het ‘hijs uit de auto” verhaal.. Ik doe de duer op en en vraag of ze uit wil stappen. Met een zwierige beweging zwaait ze been 1 en daarna been 2 uit de auto en staat werkelijk binnen 20 seconden naast de auto… … … onbegrijpelijk
Lekker eten op der huiskamer (ze was nuchter meegegaan in verband met eventuele amputatie!) en langzaam zakt ze weer in het voor haar bekende wereldje.. het wereldje waar wij slechts een marginaal deel van uitmaken.. de wereld waar wij steeds minder een deel van uitmaken…
Donderdag.. dan mogen we weer…
Menno
