De “wat gebeurt er toch” dagen…

Vandaag … mijn verjaardag … vroeger kreeg ik dan een telefoontje van mijn ouders 🙂 “Gefeliciteerd Men..” klonk het dan. En ze kwamen dan langs voor een bak koffie en wat taart.. kletsen over ..ach wat er kletsbaar was :). nadat mijn vader dood was (inmiddels al weer 15 jaar geleden!) bleef mijn moeder trouw hetzelfde doen.
Even een telefoontje in de ochtend en dan ‘s avonds kwam ze met haar opeltje altijd langsscheuren en een bak koffie doen.
Sja.. die dagen zijn al even voorbij.. Vorig jaar nog haalde ik haar op en dronken we koffie en gebak. Vandaag was gewoon een werkdag als geen ander en de ochtend was lekker vol.
Geen telefoontjes vandaag .. wel een niet aflatende stroom felicitaties via Twitter trouwens.. ik heb er 100’en geteld.. echt niet normaal.. maar ik dwaal af.
De ochtend was lekker druk en samen met mijn collega vertrekken we naar kantoor voor eten en gebak 😉

Lekker gewerkt en klaar om naar huis te gaan gaat de telefoon! .. Zou bijna denken ha.. eindelijk telefoon maar niets is minder waar. Het volgende is zo veel mogelijk als dat ik me kan herinneren…

“Goedendag u spreek met **** van verpleeghuis *** .. ja ik heb vervelend nieuws over uw moeder.. ja nee niet dat ze is overleden ofzo maar ander slecht nieuws.. Het topje van de duim van uw moeder ligt er af.. ja we weten niet wat er gebeurt is maar we zagen haar in de gang en ze had geen pijn volgens ons maar we zagen allemaal bloed. We zijn eens beter gaan kijken wat er was en toen zagen we dat haar topje zo’n beetje tot het eerste gewricht er bij hing… We gaan nu naar de EHBO.. ok..? .. en ik bel u als we wat meer weten.. wilt u misschien ook mee komen?..”

Nog volledig verbouwereerd van de spraakwaterval die ik over me heen kreeg stotter ik dat ik nog niet klaar ben en kantoor niet zo dicht bij het ziekenhuis ligt.. we spreken af dat ze me belt als ze op de EHBO is…

Een klein aantal minuten later wordt er weer gebeld en Brigitt neemt aan omdat ik zat te ouwehoeren inde auto.. Of we à la minute naar de EHBO willen komen.. niet omdat er grote problemen zijn maar omdat het meisje dat mijn moeder naar de EHBO gebracht heeft terug moet komen naar het huis voor herbezetting afdeling..
Bri verwijst terecht haar door naar mij en ik vertel haar dat ik het wel een beetje raar vind dat ik alles moet laten vallen.. ten eerste zit ik niet in de buurt en ten tweede dacht ik dat dat soort problemen ook een thuis hadden in de verpleging. Natuurlijk ga ik er heen en natuurlijk wil ik helpen maar de toon is dermate dat ik bijna het gevoel heb voor het blok gezet te worden. Niet gaan is eigenlijk geen optie..
Als ik niet ga benadeel ik een heel huis dat met 1 medewerker minder moet werken.. Noem me dom maar ik vind dat nogal bot en onterecht. Er zijn vele bewoners die helemaal geen familie hebben of familie die niet omkijken naar vader of moeder.
Op de vraag waar ik dan heen moet krijg ik het antwoord “ja ik neem aan Hilversum..”En voor hen die bekend zijn in Hilversum..wij hebben in alle wijsheid besloten het ziekenhuis naar Blaricum te verplaatsen aan de A1 zodat we rond spitsuur gezellig op weg naar het ziekenhuis in de file kunnen staan.. dus wij hebben 2 ziekenhuizen en de 1 doet dit en de ander dat.. maar niemand weet wat…
Ik geef aan weet je dat zeker want het zou ook Blaricum kunnen zijn.. dat weet ze niet…

Een minuut of 10 na dit telefoontje belde ze terug dat het inderdaad Hilversum was en ik vertrek. Als ik aankom bij de EHBO en uitstap loop ik de medewerkster en mijn moeder tegen het lijf. Haar arm in het gips in een mitella. Bloed aan haar blouse, broek en handen.. ze kijkt compleet en 100% in paniek. Geen idee waar ze is geen idee wat er is en geen idee wat te doen. Haar hand zit in het gips omdat ze anders aan haar duim kan komen. Het topje tot aan haar eerste gewricht ligt er grotendeels af. Dat hebben ze vastgezet en omdat ze er dus niet afbleef in gips gezet.
Ze hebben er vele lagen overheen gedaan omdat ze zo sterk is dat ze het steeds voor elkaar krijgt het gips te breken..

Weet je ik kan een hoop vertellen maar ik zie geen kans in woorden te omschrijven wat voor paniek er in de ogen van mijn moeder zit op deze momenten. Weer huilen als een wolf en vastpakken alsof ze boven een enorme afgrond hangt.
Ik weet haar met veel pijn en moeite in de auto van de medewerkster te krijgen en in de auto probeert ze het gips af te doen en de mitella over der hoofd te doen.. half scheef en onderuit gezakt apathisch..

Inmiddels tijdens het schrijven van dit blog ben ik weer gebeld door het verpleeghuis met de mededeling dat ze haar hebben moeten vastbinden in bed omdat ze maar bleef pulken aan het gips en haar duim. De dokter heeft gezegd dat als ze er helemaal niet aankomt er een kleine kans is dat het aangezette stuk weer helen kan.
Als ze er niet af kan blijven gaat het sowieso mis.
Vastgebonden.. denk even mee… in bed en dan vastgebonden … hoe erg wil je het hebben? … die grens hadden we nog niet bereikt… nog niet…

Morgen naar het ziekenhuis wordt nog geregeld door het huis maar Maandag moet ik heel vroeg met haar naar het ziekenhuis. Er is dan dus gewoon niemand die dat kan doen. Met veel liefde maak ik tijd voor haar en ga ik naar het ziekenhuis. Het is ook dan dat ze gaan kijken of het bovenstuk zwart is geworden of niet en of ze moeten amputeren of niet…

.. Was een bijzondere verjaardag..

sja..

Menno

Soms trek je het gewoon niet…

Weet je.. zoals de titel al zegt.. soms trek je het gewoon ff niet…

Vanmiddag naar mijn moeder.. dan kom je binnen en in een oogopslag zie je het..

Ik zal proberen het te schetsen:

Ze zit op een stoel.. kijkt schichtig om haar heen.. haar ademhaling is zwaar en snel en haar lippen staan alsof ze moet huilen…
Mijn kinderen lopen naar haar toe en een flauwe glimlach komt op haar mond… het is van korte duur en direct ademt ze weer zwaar en snel.. paniek schiet in haar ogen en ze weet duidelijk niet wat ze moet doen.
Ik loop naar haar toe en heb moeite haar blik te vinden, als ik die vind zie je nogmaals de paniek en der ogen zwellen rood aan…
Ik wijs naar mijn kleinste (nick) en direct klaart ze op.. ze lacht .. dat is fijn 🙂 .. maar dan ziet ze weer die vrouw die zit te mopperen.. een lief mens maar ze moppert best wel vaak. Mijn moeder kan niet tegen mopperen en schiet direct weer in de stress…
Ik vraag (of nee zeg) haar dat we even een bakkie koffie gaan doen.. en ze geeft geen sjoege… Ik zeg het nog een keer en weet op een goed moment haar blik te vangen! Ze kijkt me aan en knikt ja..

Ze staat heel moeilijk op en valt half om.. ze maakt een raar geluid.. alsof ze huilt… maar dan een continue geluid.. een wolf een … dier een instinct.. Ze klampt zich zo hard aan me vast dat ik bang ben te vallen. Ik heb de hond vast en geef die aan Bri..
Langzaam laat ze me een beetje los en kan ik haar zo draaien dat ze met me mee kan lopen.. en heel voorzichtig stappen we de huiskamer uit.

Het is een meter of 50 lopen van de huiskamer naar het gedeelde restaurant en we schuifelen door de gang. Ik loop graag de iets langere route omdat die langs veel glas en licht gaat en dat geeft wat afleiding!
Ze brabbelt.. en praat onverstaanbaar en valt van lachen naar huilen.. en heel voorzichtig komt ze bij…

Na een beetje koffie en soort van praten is het allemaal wel weer redelijk normaal. Inmiddels ben ik al niet meer droog!

Geen idee meer dat onze jongste een jaar is geworden.. geen idee meer dat ik verjaar.. geen idee meer wie we zijn.. geen idee meer wat ze zegt en ik geen idee meer wat ik moet zeggen…

soms .. ja soms trek je dat dus gewoon niet..en vandaag was soms …

Menno

En zo drijft ze langzaam weg…

Gisteren was ik bij mijn moeder.. ik probeer nog steeds zo veel mogelijk te komen. Het lukt gewoon niet elke dag helaas maar meerdere keren per week Zo ook gisteren.. Het was op zich mooi weer en we konden buiten onder de parasol zitten. Er vielen een paar druppels dus het was fijn dat we droog zaten.

Waar ik een paar maanden (voor mijn gevoel weken) nog tegen haar aan kon kletsen merk ik dat dit in rap tempo af neemt. Ze kan soms heel spontaan reageren en zeggen “Ja Menno ik was vanmorgen bezig in dit huis.. waar ik nog niet zo lang woon… “etc.. maar dat is zeldzaam…
Voorheen was ze in staat veel te vertellen al was het niet allemaal even in balans of coherent ze vertelde.. vandaag de dag gaat dat niet meer..
Het lijkt meer op brabbelen.. ik weet het niet anders te omschrijven. Ze verteld een verhaal en ik ben overtuigd van het feit dat het in haar hoofd glashelder is en dat wat ze verteld kan EN wal raakt.. alleen voor ons buitenstaanders is het niet meer te volgen.

En daarmee sluiten we al weer een periode af.. een periode waar ik (zei het op heel primair niveau) nog een soort van gesprek kon hebben met mijn moeder.

Wat rest is lachen, geintjes maken en veel contact.. de knuffel is het enige nog dat mijn moeder terug halen kan.. ze knuffelt nog steeds zoals ze deed … ik kan alleen maar hopen dat ze dat lang mag en wil blijven doen..

Menno

Coalitie [politiek geneuzel :P] weddenschappen!

Leuk, ooit met een mede tweep een weddenschap gedaan over wie de MOL zou zijn in de laatste serie. Als inzet hadden we 10 nummer blippen in de stijl die de winnaar zou graag willen hebben.
Ik was het haasje want @NienkeMarloes had gewoon keihard gewonnen…

Nu met de verkiezingen voor de deur een nieuwe weddenschap met @NienkeMarloes …

Wat gaat de coalitie worden….

Ik zeg (durftedromen) dat een coalitie van VVD – D66 en GL wel eens een mooie zou kunnen zijn!

@NienkeMarloes zegt dat VVD – PvdA – D66 – GroenLinks  het meeste kans maakt!!!

We gaan het meemaken.. ben benieuwd naar jullie ideeën 🙂

Menno

Volgers oogsters…

Heb het nu al meerdere malen gezien.. het fenomeen dat ik graag benoem als “follower harvesters” of in de moerstaal “Volgers oogsters…” Dat zijn mensen die je gaan volgens zonder directe reden. Bio’s zijn soms vaag of helemaal niet ingevuld en de tweets die ze doen passen ook niet helemaal in het profiel dat je zelf uit op twitter.

Deze mensen beginnen een kletspraatje met je en tweeten een keer of 2 a 3 schijnbaar met interesse met je…

Ik weet niet hoe jullie dat doen maar ik hanteer meestal het protocol dat als iemand mij gaat volgen ik niet direct terug volg.. ik volg terug op basis van 4 dingen.. of ik ken de persoon in kwestie… of ze reageren op tweets en gaan actief de dialoog aan (wat ik het allerleukste vind!), ze zijn blog lezers.. (zie dat op het blog terugkomen!) of ik vind een persoon gewoon interessant om een reden en volg daarom.. om het even of die persoon terug volgt of niet!..

Hoe dan ook deze volgers oogsters vallen dan vaak in de “ik ga praten tegen hem” types. Na 2 of 3 tweets volg ik de mensen terug in de hoop een leuke twitter “relatie” op te bouwen en op die manier hou ik het aantal mensen dat ik volg een heeeel klein beetje in de hand.. (zit op bijna 700 en dat is best lastig bijhouden..)

Maar wat is dan het gevolg.. deze mensen gaan je gelijk ontvolgen nadat jij ze bent gaan volgen.. Volgens mij doen ze dat puur en alleen om de hoeveelheid volgers op te krikken.. bijna niemand kijkt actief naar wie hem of haar volgt en dat is waar ze op rekenen…

Vind het allemaal geen probleem enzo maar gek genoeg is het wel iets waar je op let.. Als iemand heel veel volgers heeft ben je sneller geneigd deze te volgen omdat zoveel mensen eigenlijk niet fout kunnen zijn… maar dat is dus niet altijd waar 🙂

Het viel me op zeker zeker omdat ik met grote regelmaat mijn “twitter relaties” fris en schoon wil houden.. dankzij sites als managetwitter.com een eitje..

Enne volg ik je om wat voor reden nog niet? Tweet me 🙂