30 Juli, een aparte dag…

30 Juli is altijd een aparte dag. Net even anders als de andere dagen. 30 Juli is de dag dat (vandaag) 77 jaar geleden mijn vader het levenslicht zag. 61 jaar lang heeft hij er van mogen genieten en voor zover ik weet heeft hij dat met volle teugen gedaan.

Ik moest eerst zelf vader worden om er achter te komen wat het is om vader te zijn. Als puber er heilig van overtuigd dat ik nooit zo zou worden als hem. Nu, een forse periode na mijn pubertijd weet ik inmiddels beter. Ik zou apetrots zijn als ik me kon meten met hem. Als ik slechts 25% van hem in mij heb dan ben ik al blij.

Het is mens eigen om na verloop van tijd de slechte dingen van iemand die niet meer is te vergeten en een voetstuk te creëren voor zo iemand. In mijn geval niet anders, ik heb niets dan goede herinneringen aan die man. Een hardwerkende goudeerlijke man die door zijn eerlijkheid vaak niet bereikte wat hij graag had willen bereiken… simpelweg omdat hij niet over lijken ging. Ik denk dat hij daar best wel eens verdrietig over was.

Ik zou hem graag willen vertellen dat juist die eigenschap hem maakte tot wat hij was en dat die eigenschap er aan bij heeft gedragen dat wij (zijn kroost) zijn waar we nu zijn. Engelen geduld had hij… Uren kon hij met zijn kleindochter bezig zijn, zo verschrikkelijk trots dat hij dat mocht doen. Een tweede kans om lekker met een kind bezig te zijn zonder de beslommeringen van carrière en  vooruit komen in het leven. Gewoon genieten…

Elk jaar op deze dag denk ik iets meer aan hem, had hem graag nog bij me gehad om te laten zien wat er van ons allemaal geworden is. Ik had hem graag mijn kinderen laten zien en had graag gezien dat mijn kinderen hun opa nog hadden. Maar dan kom ik bij mijn moeder vandaan en weet ik dat het beter is zo. De man was 1000 keer gestorven als hij zijn vrouw zo had zien aftakelen maar ik weet zeker dat hij haar zo lang als mogelijk was thuis had gehouden. “Gelukkig” heeft dat nooit zo hoeven zijn en bleef hij voor eeuwig jong…

Vanavond drink ik er 1 op hem en feliciteer hem in gedachte, denk terug aan zijn ontroering bij de geboorte van de kleinkinderen die hij wel heeft gezien en de tranen die vloeide toen ik mijn diploma had gehaald (tegen all verwachtingen in 😉 )

Pa .. gefeliciteerd ouwe! na al die jaren mis ik je nog steeds elke dag…

3 generaties troost… #alzheimer

Ik blog niet meer zo vaak over mijn moeder. Niet omdat ik dat niet wil, omdat er geen tijd is of iets dergelijks. Nee ik blog niet zo vaak meer over mijn moeder omdat ik bang ben in herhalingen te vallen. Ze is verandert, het is een mens in lijf maar een klein kind in geest. En net zoals alle kleine kinderen zijn die wispelturig en soms onredelijk. Leuk bloggen is dat niet altijd.Vandaag was ik er weer eens samen met mijn 2 oudste en na zo’n tijd is het wel weer eens zinvol mijn middagje met haar te beschrijven.

Gelukkig wilde beide oudste vrijwillig mee “we hebben Oma al zo lang niet gezien” was het unanieme antwoord van beide kinderen. Ik dwing ze niet en overvraag ook niet. Het moet voor hen ook een rotgezicht zijn. Zeker de oudste heeft mijn moeder, zijn oma, nog redelijk goed meegemaakt. Als een Oma die langs kwam en mee at op Vrijdag. Als ik ze zou dwingen willen ze sowieso niet meer mee. Maar goed vandaag wel gelukkig. Het geeft mij en beetje afleiding tijdens de bezoekjes.

We komen binnen en vinden mijn moeder op de 1e verdieping in de huiskamer. Ze zit naast Herman, de man met gebalde vuisten, en schijnbaar in goede doen. Ik kijk haar in de ogen en ze kijkt me terug aan. Weer vlak en emotieloos kijkt ze me kortstondig aan. Geen belletje gaat er rinkelen maar ondanks dat weet ze toch een lach van haar gezicht te krijgen als ik haar “ma” noem. De kinderen geven haar een kus en dat vind ze fijn.

We nemen haar zoals altijd mee naar beneden om een kopje koffie in het restaurant te doen en gaan schuifelend op weg naar de lift. Ze heeft niets met liften, nooit gehad ook, en stribbelt een beetje tegen als ze met mij de lift in moet gaan. Gelukkig geeft mijn arm haar voldoende vertrouwen het toch te doen en we dalen af naar de begane grond.

Beneden aangekomen stappen we uit de lift en mijn moeder klaagt en spreekt het woord “vol” .. Ik heb geen idee waar ze het over heeft en denk nog in mijn onschuld dat ze misschien te veel gegeten heeft. Schuifelend door de gang is me snel duidelijk wat ze bedoelde. Ze heeft haar broek met de andere hand vast en je ziet dat ze ongemakkelijk loopt. Langzaam maar zeker zie ik uit de linker pijp van haar broek een gedeelte van een luier verschijnen. “Kut” denk ik “haar luier is losgegaan” en in ene weet ik wat ze bedoelde met “vol”.. Ik voel me schuldig dat ik dat niet direct doorhad maar jemig.. met grote regelmaat weet ik het ook even niet meer met haar.

De luier is inmiddels bijna helemaal op de grind en ik trek hem maar uit de broekspijp en vouw hem dicht. Niet schoon uiteraard en zoals ik al zei, ze gaan op kinderen lijken in meer wegen dan je zou willen. De incontinentie is er daar 1 van. Gelukkig is er een verzorger in de buurt die aanbied haar te verschonen. We moeten even wachten omdat ze de juiste spullen moet halen.

Nu is wachten met mijn moeder een kansloze zaak geworden. Ze is zo verdomde rusteloos dat meer dan 30 seconden stilstaan onmogelijk is. Ze wipt, ze trekt, ze draait en ze moppert. Ze wil zitten, nee ze wil staan… ze wil lopen.. nee ze wil zitten.. Met veel pijn en moeite hou ik haar bij me tot de verzorgster terug is. Ze neemt haar mee naar de wc en ik wacht rustig af.

Mijn dochter wijst me met een klein beetje afschuw naar iets wat op de grond ligt naast de plek waar ik zo even nog met ma stond. Een stuk ontlasting ligt er op de grond… Omdat ik mijn kinderen bij me heb probeer ik mijn emoties enigszins te beperken maar van binnen ben ik zo verschrikkelijk boos. Verdomme waarom moet dat nou zo. Waarom moet een mens van binnen compleet sterven zonder dood te gaan. Waarom kan ze zich niet uiten maar zie je aan haar dat ze zo verschrikkelijk ongelukkig is als ze ontdekt dat ze in haar broek gepoept heeft. Ik probeer me er overheen te zetten en ga maar een gesprek aan met mijn kinderen. Hoe moeten die zich wel niet voelen… en gek genoeg accepteren ze het op een bepaalde manier. Ze spiegelen zich toch aan de ouders, ook met dit soort zaken schijnbaar.

Ma komt terug en uiteindelijk strijken we neer in het restaurant. Het is muziek middag en iemand bespeelt de piano terwijl een vaste vrijwilliger (die zijn vrouw daar heeft zitten) de zaal vermaakt met oude Hollandse liedjes. Van “aan de Amsterdamse grachten” tot “droomland” passeren de revu. En de mensen genieten van de muziek. Zelfs mijn moeder weet af en toe nog een paar woorden te vinden en zingt “aan de Amsterdamse grachten” een beetje mee. Ze kijkt me aan en ik zing ook lekker mee en ze lacht naar me.. om vervolgens emotieloos langs me heen te kijken en even daarna weer te gaan huilen…

Ik blogte al eerder, gesprekken nee die zijn er niet meer. Herinneringen verder weggestopt dan mijn woorden reiken en herkenning is van regelmatig naar zelden verschoven. Meestal zit ik er maar, trek rare bekken naar haar en die beantwoord zij met nog gekkere bekken (ik moet in “het gekke bekken trekken” mijn meerderen erkennen in mijn moedertje) en dan lachen we.. voor even.

Een dikke vette knuffel geef ik haar als we haar achter laten in het restaurant en terwijl ik achter haar sta en haar knuffel ben ik zo verdrietig dat ik haar niet meer bereik dat ik het (weer) niet droog hou (mietje) .. ik verstop me achter haar nek en fluister zachtjes in haar oor dat ik haar mis. Mijn oudste heeft het feilloos in de gaten en legt zijn hand op mijn schouder. De moeder getroost en geknuffeld door haar zoon en de vader getroost door zijn zoon… het is een apart maar eigenlijk heel mooi moment.

Ondertiteling?

Gisteren zaten we tv te kijken wat op zich een zeer gebruikelijke bezigheid is zo ‘s avonds op de bank. De film die we hadden gekeken was afgelopen en daarna kwam SBS Hart van Nederland (toen ik nog actief geluidsman was  noemde we dat vroeger gekscherend “Hard door Nederland” omdat we altijd weinig tijd hadden ergens te komen) Had niet zoveel zin om te zappen dus beleven we kijken.

Gek genoeg is het een vermakelijk programma en hebben ze zich in de afgelopen jaren goed weten te nestelen op de zender. Populair bij velen (als ik het goed begrepen heb). In deze aflevering was een verhaal over kittens die gevonden waren. De kittens waren losgelaten langs de snelweg en zijn bemerkt en opgepikt door een man die daar toevallig stopte om iets te eten te halen o.i.d. (of iets dergelijks – vertaling). De man vertelde in geuren en kleuren hoe hij de kittens gered had en was terecht trots.

De man was Nederlander maar je kom aan zijn gezicht zien dat zijn voor familie hoogstwaarschijnlijk niet uit Spakenburg kwam maar ergens uit het Midden Oosten. Zij Nederlands was zo zo, niet slecht maar er was duidelijke een tongval die weggaf dat hij meertalig opgevoed is. Ik moest best goed luisteren om te verstaan wat de jonge kitten reddende held vertelde. Eind goed al goed toch?

Een item of 2 verder ging het over de ingestorte mast bij Hoogersmilde. Er was een bejaarde vrouw die ooit koffiedame was geweest in die toren. Ze vertelde, zittende in haar rolstoel met de gehavende toren op de achtergrond, wat haar verleden was in en met die toren. Het was een Drenth dat was te horen maar ze was uitstekend te verstaan. Ik ben een midden Nederlander die geboren en getogen is in het Gooi. Mijn kennis van de dialecten strekt zich dan ook niet verder dan “uut moi” (fonetisch geschreven iets wat Piet Paulusma altijd roept na zijn voorspellingen) maar deze Drenthse dame verstond ik zonder enige moeite. Het grappige was dat deze dame uitgebreid ondertiteld werd.

Geinig effect was dat, bij de kitten reddende held moest ik echt mijn best doen om te verstaan en kreeg geen ondertiteling maar de Drenth, die prima te verstaan was, wel 🙂 Grappig, het was me nog nooit opgevallen eerder maar ondertiteling bij een klein beetje dialect is gebruikelijk en bij gebroken Nederlands bijna niet. Zal te maken hebben met het feit dat “we” in het midden en met name de Randstad gewend zijn aan gebroken Nederlands en niet aan Dialect. Ach zolang ze de Friezen maar blijven ondertitelen vind ik alles best 😉

 

 

Wat heeft Noorwegen met Afrika te maken?

Wat een vreselijk nieuws weer vanmorgen. In Noorwegen gaat een idioot met een machinegeweer tekeer en schiet op een eiland met jongeren een kleine 90 kinderen dood. Omdat mijnheer “Rechts extremistisch” is naar het zich nu laat blijken. Extremisme blijkt per saldo weer fout te zijn. Extremisme is gevaarlijk of dat nu rechts extremisten zijn, linkse extremisten of dieren extremisten het maakt niet uit. Je punt maken is een, je punt halen op dit soort walgelijke manieren is twee.

Kan me eigenlijk niet zo goed voorstellen hoe ouders zich moeten voelen nu, je stuurt je kind naar een plek waar al jaren lang kinderen bij elkaar komen voor een fijne tijd en je krijgt een bericht terug dat je kind is doodgeschoten… hoe verwerk je zoiets?

Hoe dan ook het nieuws staat er weer bol van en de “journalistiek” smult van dergelijke extremen. En niet alleen de journalistiek maar ook het individu heeft zijn oordeel en woord klaar.. inclusief ik. Eigenlijk walgelijk dat we daar zo op springen met zijn allen. 90 kinderen en jong volwassenen die er niets mee te maken hebben zijn dood… zinloos…

Mijn oordeel is in deze dat wat me het meeste stoort is dat “de wereld” er zich op stort al ware het enige wat er gebeurt. Natuurlijk is het vreselijk en natuurlijk verdient het de aandacht die het verdient maar vergeet niet (ja daar komt hij weer) dat er in het zuiden van onze aardbol dagelijks meer mensen zinloos sterven dan gisteren is gebeurt in Noorwegen. Net zo zinloos en net zo min hun schuld.. gewoon omdat ze de pech hadden op de verkeerde plek geboren te worden.

Daar hoor je dan weer vrij weinig over, een 7e plek ergens in het journaal omdat anders het journaal niet helemaal gevuld kan worden. Walgelijk is dat eigenlijk, hongersnood is niet sexy, niet spannend meer dat hebben we allemaal wel weer een keer gezien. Kijk maar naar de geschiedenis (bron: Wikipedia)

  • 1967–1970 Tijdens de oorlog in Biafra
  • 1968−1974 Hongersnood in de Sahel
  • 1973 Hongersnood in Ethiopië
  • 1984−1985 Hongersnood in Ethiopië en de Sahel
  • Eerste helft van de jaren negentig: Hongersnood in Somalië
  • Jaren negentig Hongersnood in Zuid-Soedan
  • 2000 Hongersnood in Zimbabwe
  • 2003 Hongersnood in Darfoer
  • 2005 Hongersnood in Niger
  • 2006 Hongersnood in de Hoorn van Afrika
  • 2011 Hongersnood in de Hoorn van Afrika
en als klap op de vuurpijl de statistieken…
  • In de hele 20ste eeuw stierven ruim 70 miljoen mensen aan hongersnood.
  • Een miljard mensen wereldwijd lijden onder honger en ondervoeding. Dat is wel nog ongeveer 100 keer zoveel als er elk jaar aan hongersnood sterven.
  • 24.000 mensen sterven iedere dag van de honger (2008). 10 jaar geleden waren dat er 35.000 en 20 jaar geleden 41.000.
  • Hongersnood en oorlogen zijn samen goed voor 10% van alle mensen die sterven aan honger. De andere 90% sterft door chronische ondervoeding.
Maar dat is natuurlijk niet zo “sexy” om te vermelden en de beelden van kindertjes met dikke buiken, vliegen om de hoofd en creperen doen  “ons” eigenlijk niet zo veel meer.
Mijn hart gaat uit naar de slachtoffers en hun gezinnen in Noorwegen en hoop dat ze de sterkte kunnen vinden hier overheen te komen. En mijn hart gaat uit naar die arme drommels die zomaar de pech hebben geboren te worden in een arm en corrupt Afrikaans land en geen schijn van kans hebben.. een langzame dood sterven…

Even heel wat anders…

Voor me staan 2 auto’s naast elkaar, ze wachten geduldig voor het stoplicht.. althans zo leek het. Links een witte Aygo en rechts een wat oudere Opel Astra. In de witte auto iets oudere mensen, zeg rond de 50 en rechts een dame van even 40. Iets onverzorgd en “ruw om de randjes” om het maar even anders te zeggen.

Ik sta achter de Aygo en heb niet echt haast dus kijk rustig om me heen. In ene valt het me op de dame in de Astra is gespannen, haar handen strak om het stuur geklemd en enigszins spichtig kijkt ze naar links. Volgens mij heeft ze haast en is ze vastbesloten als eerste te vertrekken bij het stoplicht.

Het kan haast zijn of frustratie van de dag. Een man die eigenlijk toch niet helemaal is geworden wat ze had gehoopt, het eeuwige gezeik van de kinderen of de opmerking over haar buik. Je ziet dat ze alle frustratie bij elkaar bundelt en kanaliseert naar 1 moment. Haar moment het moment voor het stoplicht.

Haar ogen knijpen iets toe, ze trapt nog net niet een aantal keer het gaspedaal in om indruk te maken maar ik denk dat ze er aan gedacht heeft…

Ze wacht.. alles wat ze heeft stopt ze in dit moment, haar been trilt van opwinding en het lijkt alsof het stoplicht opzettelijk met haar speelt en haar extra lang laat wachten..

De laatste seconden tikken weg, de mensen in de Aygo zitten lekker met elkaar te kletsen en hebben geen weet van de stomende vulkaan naast hun…

Het licht gaat op groen en met een explosie zwaarder dan de slag bij Normandië perst ze alles wat ze heeft in dat rechterbeen.. JA DIT IS HET!!!! GAS…

Het laatste dat ik zie is dat de auto een springende beweging maakt nadat deze zich 50 centimeter vooruit heeft bewogen… de auto is afgeslagen door een ietwat spastische actie met snel weg willen komen …

Haar hoofd zakt in schaamte naar beneden en de Aygo, ik en 7 andere auto’s achter me passeren haar rustig op weg naar vele voor mij onbekende bestemmingen 🙂

Mooie momenten 😉

 

ps het was een vrouw en ik lieg niet graag! Geen waarde oordeel dus, had ook een man kunnen zijn 🙂