Vlezige toestand!

Maak me een beetje zorgen. Lees me iets te vaak over problemen met vlees de laatste tijd. We hebben kuchende kippen gehad, koeien die high werden, varkens die de pest konden krijgen en nu weer Schmallenberg. Ben een echte vleeseter, ik hou der van. Een mooi stukje vlees gebakken op mijn bord, goed gebraden, mals en het liefst nog een beetje rossig van binnen.

Maar waar ik vroeger nog filet American durfde te eten doe ik dat al jaren niet meer. Rauw vlees kun je niet echt meer vertrouwen. Net als een dooier van een ei, het aller lekkerste is als je een eitje bakt je de dooier zacht laat. Je snijd er omheen en als laatste stop je dat hele gele ding in een keer in je mond. Heerlijke smaak explosie in de mond. Maar ja salmonella enzo.

Schmallenberg dus, wat doet dat dan? Ik weet dat het een virus is en dat het er voor zorgt dat het kroost van runderen er mismaakt uitkomt. Geen hersenen of compleet mismaakt. Maar komt dat door dat het ontwikkelingsproces gestoord wordt door het virus waardoor het kroost er zo beroerd uitkomt? En wat nou als na een tijdje blijkt dat het virus minder is en de runderen er wel weer goed uitkomen. Wie weet dan of er geen genetische code is meegekomen met dat kleine schattige beestje.. en dat gen zal zich weer verspreiden in de voedselketen?

Maak me daar wel zorgen over… massa boerderijen en massa vee fokken draagt daar aan bij. 1/3 van de wereld (als het niet meer is) sterft van de honger en wij subsidiëren de veeteelt … met als risico een aanzienlijke kans op gezondheidsschade.

Stoppen met vlees eten? Biologisch? .. keuzes die mede bepaald worden door het alternatief. Het budget moet dat ook toelaten. Als je van een paar 100 euro per maand rond moet komen is een kiloknaller aanzienlijk aantrekkelijker dan een stukje “biologisch” vlees (waarvan ik me wel eens af vraag HOE biologisch dat is) van 100 gram.

 

Wetsvoorstel “Zorg en Dwang” .. wat nu? #fixatie #Alzheimer

Gisteren was er een eerste debat in de tweede kamer wat betreft het wetsvoorstel “Zorg en Dwang” Met dit wetsvoorstel wil het kabinet een aantal zaken wettelijk regelen wat betreft het geven van zorg onder dwang aan een specifieke doelgroep. In mijn geval spreek ik alleen over de doelgroep waar ik wat over kan zeggen en dat zijn de mensen met Alzheimer.

De wet wil een kader scheppen waarin duidelijk gemaakt kan worden wanneer dwang “mag” en wanneer niet. Op zich een goed uitgangspunt want helderheid is van belang als het gaat om mensen die in de meeste gevallen niet meer over hun eigen welzijn kunnen beslissen. Alleen is het maken van een wet een lastige opgave. Er worden altijd zaken vergeten of niet benoemd, mede omdat de uitvoerbaarheid en het kunnen naleven en controleren van een wet anders onmogelijk worden. Regels met subregeles en uitzonderingen op de uitzondering zijn geen onbekende dingen in ons stelsel van wetten.. Waarom zou dit anders zijn.

Ik worstel me door het wetsvoorstel heen (voor hen die de tijd hebben en willen nemen kun je dat hier vinden KLIK onderaan de pagina) en lees best een aantal goede dingen. Zoals gezegd de uitgangspositie is ok. Maar dan kom ik bij artikel 9 en daar is waar het mij onder meer om gaat. In artikel 9 staat een voorbehoud.. in gewone lullentaal

“Als je het als vertegenwoordiger van een persoon die niet meer kan beslissen niet eens bent met dwangverzorging of dwang überhaupt dan is dat prima en houden ze zich daar aan TENZIJ de zaken in artikel 10 van toepassing zijn”

Artikel 10 geeft een aantal kaders waarin afgeweken mag worden van de vertegenwoordiging om GEEN dwang toe te passen. Met andere woorden daar kunnen ze een manier vinden dat wel te doen. Ik zal artikel 10 er eens bij nemen…

Artikel 10
1. De zorgverlener kan de in het zorgplan opgenomen
onvrijwillige zorg uitsluitend verlenen, indien:
a. hij constateert dat het in het zorgplan omschreven
ernstige nadeel zich daadwerkelijk voordoet,
b. onvrijwillige zorg noodzakelijk is om het ernstige
nadeel te voorkomen of af te wenden,
c. de onvrijwillige zorg geschikt is om het ernstige nadeel
te voorkomen of af te wenden,
d. er geen minder ingrijpende mogelijkheden zijn om het
ernstige nadeel te voorkomen of af te wenden, en
e. op verantwoorde wijze is voorzien in toezicht tijdens
de toepassing ervan.

Prachtig omschreven voorbehouden waar men aan moet voldoen voordat ze mogen overgaan tot dwangverpleging. .. Ik zeg er nog even niets over…

2. Voordat de zorgverlener toepassing geeft aan het
eerste lid, informeert hij de vertegenwoordiger en de
cliënt, tenzij dit informeren kennelijke ernstige bezwaren
voor de cliënt zou opleveren. Indien de situatie dermate
urgent is dat vooraf informeren niet mogelijk is,
informeert de zorgverlener hen allen zo spoedig mogelijk
nadat hij de onvrijwillige zorg heeft verleend of daarmee
een begin heeft gemaakt.

Dat is al een hele aparte.. “Tenzij het informeren kennelijke ernstige bezwaren voor de client zou kunnen opleveren” staat er… ik zeg nog even niets…

Indien de situatie zo urgent is dat informeren niet mogelijk is.. .. ik zeg nog steeds helemaal niets!

3. Voordat de zorgverlener toepassing geeft aan het
eerste lid, overlegt hij tevens met de
zorgverantwoordelijke en, indien van toepassing, de arts
met wie het overleg, bedoeld in artikel 8, tweede lid,
onder b, is gevoerd. Indien de situatie dermate urgent is
dat vooraf overleg niet mogelijk is, overlegt de
zorgverlener zo spoedig mogelijk nadat hij de
onvrijwillige zorg heeft verleend of daarmee een begin
heeft gemaakt.

De zorgverantwoordelijke is dus iemand uit het verzorgingshuis of waar dan ook, iemand die is aangewezen als.. dus geen vertegenwoordiging! Ook hier weer nadat etc etc .. informeren blah blah.. … niets zeggen doet.

4. Indien de zorgverlener verwacht dat een cliënt
vanwege een specifiek in het zorgplan omschreven,
ernstig nadeel regelmatig onvrijwillige zorg nodig zal
hebben, kan hij ermee volstaan de in het tweede lid
bedoelde personen eenmalig te informeren, onder
vermelding van de verwachte frequentie, zo mogelijk
voorafgaand aan de eerste keer dat die zorg wordt
verleend. De zorgverlener maakt in dat geval met de
zorgverantwoordelijke en, indien van toepassing, met de
arts met wie het overleg, bedoeld in artikel 8, tweede lid,
onder b, is gevoerd, afspraken over de wijze en
frequentie van overleg met hen.

Dus.. hier staat dat als het de zorgverlener blieft dit voor lange tijd vol te houden… die zorgdwang ze dat eenmalig moeten melden. Dus eigenlijk zeggen ze.. “We passen dwang toe en dat doen we wanneer en zolang we dat willen… en daar hoeven we u verder niet meer over te informeren” .. Begin het langzaam wat moeilijker te krijgen met niets zeggen.. maar…..

5. Bij algemene maatregel van bestuur kunnen, met het
oog op een zorgvuldige verlening van onvrijwillige zorg,
regels worden gesteld over de wijze waarop onvrijwillige
zorg wordt verleend.

Die moet een jurist mij even uitleggen want wat hier staat begrijp ik niet. Staat er nou dat ze alles kunnen aanpassen als ze dat willen? Of dat voortschrijden inzicht wellicht aanpassingen vergt welke dan door een bestuur etc etc…

Ok.. mag ik? .. ja ik mag!

Wat dus in dit artikel van het voorstel staat is heel eenvoudig. Ik ga enorm chargeren in deze maar dat kan niet anders. De veranderingen in de zorg van de afgelopen jaren waren ten dele noodzakelijk. De zorg werd en is nog immer (te) duur. Dat komt doordat we allemaal langer leven (zouden wat minder anti rook campagnes kunnen doen??) en we meer last krijgen van onze levensstijl. De zorg is langzaam maar zeker geliberaliseerd. Een mooi woord voor gecommercialiseerd. Zorginstellingen moet de eigen broek ophouden en er is gebleken de afgelopen jaren dat zorg big business is voor een selectief top laagje.

Dat liberaliseren heeft een gunstig karakter op de ontwikkelingen van prijs en aanbod. Meer aanbod en naar verluid tegen betere tarieven. Die betere tarieven komen vanzelfsprekend door het efficienter werken in de de zorg. In plaats van 7 man/vrouw personeel kunnen we er ook wel 5 neer zetten. Die werken dan maar wat harder. Als we ze dan ook nog ietsje minder goed betalen dan worden we nog goedkoper. Dat verschil kunnen we mooi gebruiken want zoals ik al zei.. zorg is big business. De verzekeraars zitten dagelijks achter de broek aan van de zorg instanties want de verzekeraars willen minder uitkeren en lagere tarieven. Uiteraard willen de verzekeraars ook voldoende overhouden.

Hier ligt dan ook mijn probleem. Ik zie het met eigen ogen de laatste jaren. Uitholling van de zorg onder het mom van efficiency en marktconform werken. Dat legt een enorme druk op het personeel en de zorg op zich. Ik merk dat er weinig tijd is voor het verzorgend personeel. Geen oordeel of dat terecht is of niet! De mensen worden vaak laat uit bede gehaald omdat er zoveel andere dingen te doen zijn. Een aantal bewoners zijn beperkt in hun beweging omdat ze in een rolstoel zitten met permanent tafeltje of anders belemmerd worden in hun bewegingen.

Mijn moeder is een loper, ze wil de hele dag lopen en doen en is onrustig als ze te lang zit. Het nadeel is dat ze, mede door haar ziekte, minder goed op haar beentjes staat.. ze valt met enige regelmaat en dat is onhandig. De laatste keer dat ze gevallen was hebben ze haar voor haar eigen bestwil immobiel gemaakt. In bed gelegd met een hek er om heen zodat ze nergens heen kon. Allemaal heel onschuldig maar ze kon nergens heen. De zorg kon het werk doen wat ze moesten doen zonder dat ze “last” hadden van mijn moeder. Ik kwam op 1 van de kerstdagen en ze lag nog in bed.. wisseling van de ploegen en schijnbaar vergeten dat ze er nog lag of de tijd was sneller gegaan dan verwacht. In bed … volle luier..  enfin…

Fixatie een af en toe gebruikt middel om mensen vast te zetten zodat ze zichzelf geen pijn of iets kunnen doen. Als Hannibal Lector vastgebonden op een bed, een stoel of een rolstoel. Alle beweging ontnomen en zonder dat de mensen daar over kunnen klagen of weerwoord hebben. Fixatie is vreselijk, het ontneemt mensen hun vrijheid op een manier die nog vele malen onmenselijker is dan dat van de allerzwaarste gevangenen in ons mooie land. Fixatie op die manier kennen we.. alleen waarom is vastleggen in bed zonder dat je ergens heen kunt anders? Het ziet er anders uit maar uiteindelijk is het ook ontnemen van vrijheid..

Deze wet die er aan zit te komen en het artikel dat ik er uit gepikt heb is wat mij dwars zit. de zorg is handel geworden. Snelheid en tijd zijn geld, hoe meer er gedaan kan worden in minder tijd des te meer blijft er over en des te scherper kunnen de tarieven worden aangeboden. Wie garandeert mij.. als direct betrokkene dat de zorginstellingen op basis van besparing en te hoge werkdruk niet overgaan tot het ultieme middel te weten “dwang” ?

Dit artikel geeft ze een vrijgeleide omdat zij uiteindelijk bepalen op basis van mening en kennis van binnen uit. Er is geen meldingsplicht bij een controlerende instantie waardoor elke vorm van controle ontbreekt. Ik ben niet dagelijks bij mijn moeder maar wel vaak. Hoe weet ik dat zij niet onder dwang behandelt gaat worden? Wie garandeert mij dat? Uitgaan van het zelfregulerende karakter nee.. die fase ben ik wel voorbij. Het draait om geld en geld .. ook in de zorg en waar een bocht afgesneden kan worden zullen ze dat doen. Alles voor het mooie pand, uitstekende salarissen van bestuurders administratieve idiotie er omheen.

Zoals het er nu ligt kan ik stellig zeggen te weigeren OOIT toestemming te geven tot dwang, en het kan me niet bommen wat een dokter of verantwoordelijke zegt.

Pas die wet aan en wat mij betreft laten we het fixeren van mensen (op welke manier dan ook) 100% verboden en creëren we een escape waar onder uitzonderlijke toestanden een dergelijke zorg toegestaan wordt. Maar dan wel MET meldingsplicht zodat wij als eenvoudige lullen aan de buitenkant ook kunnen controleren of daadwerkelijk voldaan wordt aan het verbod.

Voor de mensen met familie of anderszins betrokken bij Alzheimer raad ik aan op de site van Alzheimer Nederland te kijken omdat ook zei zich verzetten tegen welke vorm van toestaan van fixatie dan ook.

 

Shit.. ik ga ook dood…. ?

Beetje macabere titel voor een blog dat wel .. maar ik heb jullie aandacht.. toch?

Ja lezers, ook ik ga dood.. weet nog niet wanneer maar dat het gaat gebeuren staat zo vast als een bronzen beeld in Laren.. oh wacht… Aan de ene kant wel fijn om te weten trouwens dat je gaat. Kun je wat shit vooruit schuiven in de hoop dat je laatste ademtocht die problemen wel inhaalt. Maar ja.. omdat je niet weet wanneer is het weer lastig kiezen wat je dan voor je uit schuift. Lastige beslissingen.

Was wel een verassing trouwens dat ook ik dood zou gaan. Ik was er de laatste jaren van uit gegaan dat met mijn geluk ik wel het eeuwige leven zou hebben. Weet je zoiets als “Life sucks and then you live forever” of iets ie die trend. Dat past wel bij me!  Maar helaas of gelukkig ook ik blijk niet immuun voor het principe van doodgaan (wie heeft dat bedacht eigenlijk dat doodgaan gedoe?)

Wat doe je in de tussentijd, ga je zitten wachten tot de man/vrouw/drag queen/christen/katholiek/moslim/boeddhist/-vul religie in die ik vergeten ben- (geen discriminatie in mijn blogs!) met de zeis je eindelijk op komt zoeken of ga je actief aan de gang om de tijd die je hebt op deze aardkloot zinvol in te vullen. Ik probeer altijd het laatste maar met sommige dingen denk je wel eens, na mij de zondvloed of in dit geval het proces van een rottend lijk of opwaaiend as.

Deze week maar eens een “Bucket list” maken, voor hen die het niet kennen dat is een lijst die je maakt waarop dingen staan die je gedaan wilt hebben voor je dood gaat of zoals de Engelstaligen het noemen “before you kick the bucket” Maar wat komt er op? Bungee jumpen? Ben je gek.. parachute springen ja dat weer wel. Duiken met haaien?Pff die haaien redden het zonder mijn lelijke kop onder water ook wel (insert: verzoek tot aandacht en vermeldingen dat mijn kop niet zo lelijk is). Liefhebben en liefgehebben vonden (jaja Nederlandsch is een vak!) hmmm… dat is me al gelukt althans dat hoop ik.

Iemand helpen, gewoon omdat het kan. Maakt niet uit waarmee zolang het maar geen verstopping in het riool is want er zijn grenzen natuurlijk. Veel geld.. jaaaaa veeeel geld.. oh wacht nee laat maar. Wat moet ik met veel geld eigenlijk. Kan dan nog niet wat ik nu het liefste wil dus streep  maar door. Een grote boot? .. hmm “koop een boot werk je dood” been there done that geen succes.

Kolere dat valt nog niet mee een bucket list samen stellen zeg. Moet daar toch iets langer over nadenken. Nou ja afsluiten met een cliché dan maar:

Als ik toevallig iets eerder dan gewenst en gepland doodval (en dan niet “je kan doodvallen” want dat hoor ik wel vaker) dan zou het best tof zijn als er een paar mensen zijn die gewoon over je doorpraten zo nu en dan. Niet te vaak, niet elke dag maar gewoon zo nu en dan. Zo van “weet je nog?” Dat zou gaaf zijn, zeker omdat het lastig twitteren en bloggen is vanuit de hel/hemel (streep door wat niet van toepassing is) en je voor je het weet in de vergetelheid raakt. Hoeft niet alleen maar positief hoor? Mag ook lekker zeiken over die baklap .. met die 2 er achter en dat ie altijd liep te zeiken over al die aandachtsgeile mensen op de socials en altijd “correct” wilde zijn. Ja vind ik ook best.

Nou ja voorlopig ben ik nog niet dood hoop ik en heb ik die lijst ook nog niet actief nodig.

Damn.. ook ik ga dood.. das kut…

 

Verzekeringen.. bluch

Naïef als ben wat betreft het eerlijk opereren in het leven kreeg ik andermaal om de oren vanwege diezelfde eerlijkheid. Voor wie het nog weet, een week of 10 geleden was ik helaas het middelpunt, letterlijk en figuurlijk, van een ongeluk. Er ontstond file op de weg die heel snel van rijden naar stilstaan ging. Het was in de ochtend rond 7 uur en hartstikke druk. Ik was nog in staat om op tijd te remmen maar de bus achter mij helaas niet meer. Daar ik in een berlingo reed met geen achteruitzicht was ik niet voorbereid op de klap van achteren.

De aanrijding deed mij naar voren schuiven en de voorkant van mijn auto vouwde zich om de trekhaak van het busje voor me heen. Schade aan de auto was aanzienlijk maar de abrupte klap tegen de auto van achteren meer indrukwekkend voor lijf en leden. Als eerste sta je natuurlijk stijf van de schrik en adrenaline en zijn je gedachten primair. Stapte uit de auto en liep naar de bus achter me om te kijken of deze bestuurder in orde was. Daarna de jongen voor me gevraagd en de schade van de auto opgenomen.

Al snel bleek dat de auto uit zichzelf geen meter meer zou rijden en dat was lastig  midden in de spits op de tweede baan. Met duwen en de hulp van een vriendelijke vrachtwagen chauffeur die de eerste baan even ophield kon ik de auto de vluchtstrook op krijgen. Daar de diverse nummer gebeld om een oplossing te zoeken voor het probleem “immobiel stuk blik” Al snel vergezeld van rijkswaterstaat welke de andere 2 betrokkenen vermaande de eerst volgende afrit te nemen en daar te wachten.

Na wat gedoe kwam er een sleepauto die mij en stuk blik naar diezelfde eerste afslag nam. Daar in alle rust met de beide mensen de schade formulieren doorgenomen en ingevuld. Aldaar bleek al snel dat ik meer last had van het oepsje als gedacht. Pijn in de nek en met name in mijn schouders, de arm lag op de versnellingspook ten tijde van de klap en is naar achteren geklapt.

Hoe dan ook formulieren ingevuld en iedereen was het eens met de schade en hoe het ontstaan was… tot gisteren.. na ruim 10 weken nog geen betaling te hebben mogen ontvangen voor de schade (welke inmiddels al wel opgelost was) kreeg ik de melding dat de verzekering van de tegenpartij “alsnog twijfels had bij de toedracht” … eeuuhh ok.. formulieren ingevuld en getekend.. duidelijker kan het niet? Dus wel…

Ik heb mijn hele leven nog geen enkele keer de verzekering “opgelicht” nooit voor vrienden of bekenden gedaan alsof iets gestolen was of schade door mij kwam. Rij al meer dan 20 jaar jaar en heb slechts 3 keer een ongeluk gehad waarbij verzekeringen aan het werk moesten, allemaal de schuld van een ander en geen ongeluk door mijn toedoen. En dan krijg je dit?

Wat willen ze nu van me… dat ik ga liegen? Is dat de consensus van het verzekeren tegenwoordig? Moet ik dan zeggen dat het anders is gelopen dan op papier staat? Moet ik de boel oplichten om als rechthebbende gewoon te krijgen wat me toe komt?

Ik had tot aan gisteren geen enkele behoefte de problemen die ik ondervind wat betreft het minder functioneren van mijn schouder en de immer aanwezige hoofdpijn op te geven als nasleep van het ongeluk. Had geen enkele reden om ze te melden dat ik meerdere manuele therapieën heb moeten krijgen op aanwijzing van de huisarts naar aanleiding van het ongeluk. Had geen enkele reden ze te melden dat het uitvoeren van mijn werk dat veelal uit computer werk bestaat lastiger is met en rotte schouder en immobiele nek en 24/7 hoofdpijn.. nee geen enkele reden.. tot gisteren.

En daarmee krijgen ze precies wat ze niet willen.. Het had zo eenvoudig kunnen zijn, iedereen neemt zijn verantwoordelijkheid en regelt de zaken netjes en correct. We gaan allemaal door met ons leven en de ongemakken van een dergelijk ongeluk nemen we voor lief. Maar nee.. ze willen het graag lullig spelen, kijken of intimidatie ze kan helpen een paar euro in de zak te houden (want geloof me het gaat werkelijk waar helemaal nergens over wat betreft kosten) en dan krijg je dit.

Het stereotype beeld van de verzekeringen andermaal bevestigd, mijn vader zei vaak ” Verzekeringen en banken, ze geven je een paraplu als het droog is maar als het begint te regenen willen ze hem terug” … naïef als ik ben geloofde ik nog altijd in het ideaal van eerlijkheid,  rechtvaardigheid en medeleven… blijkbaar ben ik een minderheid!

Zal geen naam noemen van de verzekeraar … althans nog niet… eerst de confrontatie maar eens aan met ze.

Systemen

We leven allemaal in systemen. Van jongs af aan worden we in systemen geduwd. Op tijd aan de fles, op tijd slapen en op tijd naar school. Dit doe je wel en dat doe je niet. Tot een jaar of 20 kun je in relatieve vrijheid leven van deze systemen en doen en laten wat je wilt. Als je maar een paar van die systemen opvolgt dan komt alles goed. De rest van de tijd vul je met wat je blieft.

Systemen zijn mooi, ze geven kaders aan je leven en zekerheden die we met zijn allen zo vaak zoeken. Nadeel van systemen is dat je er in vast kunt komen te zitten. Zelfs relaties en werk zijn systemen. Je komt thuis en doet je ding en als je na een aantal jaren aanpassen van elkaars systemen een gemeenschappelijk systeem hebt gevonden dan ga je daar mee door. Op het werk niet anders, ‘s morgens aan de koffie, half 11 pauze en om strak half een eten. Dan nog even je ding doen tot 3 uur.. pauze en hop 5 uur de jas aan en de trein, bus of file halen.

Systemen maken je leven overzichtelijk en helder. Je weet waar je aan toe bent en wat je moet doen om het systeem in stand te houden. Sterker nog, je handelt naar het systeem waar je in zit vaak. Doet dingen die passen in je routine en systeem. Dat op zich is al een gevaar voor een lange termijn aangezien de zaken om ons heen veranderen.. als je systeem niet mee veranderen wil of kan dan loop je uiteindelijk stuk. Maar ja een systeem bestaat vaak (zo niet altijd) uit meerdere dingen, zaken of mensen die met zijn allen het “systeem” maken.

Niet lang geleden vertelde iemand mij een dergelijk verhaal en zoals velen onder ons dacht ik dat ik daar geen onderdeel van was. Het systeem was er wel maar niet bij mij. Ik niet.. hoor je me?? ik niet…

Jammer.. ik dus ook!

Wat mij bij gebleven is van dat gesprek is de opmerking “Als je een systeem wilt aanpassen zal iemand of iets in dat systeem een wijziging moeten doen waardoor het systeem automatisch verbroken wordt”

Dat was een inzicht die ik pas sinds kort eigenlijk begreep. Als eerste moet je erkennen dat je inderdaad onderdeel bent van een systeem en dus mede oorzaak van het rottig of vast lopen van een dergelijk systeem. De enige manier om daar uit te komen is om je te onttrekken (helemaal of voor een gedeelte) aan dat systeem. Dat zal er voor zorgen dat de ketting van vastgeroeste ketens zal moeten losbreken. Het systeem zoals het was zal ophouden te bestaan en er komt een nieuwe voor in de plaats. Of deze beter of slechter is weet je pas na de aanpassing maar je weet dat wat ooit was nu voorbij is (hmm leuke zin voor een liedje?)

Ook ik ben begonnen mijn eigen systeem te doorbreken en dat gaat met veel stof en moeite. Op vele gebieden is het tijd dat ik mijn systemen doorbreek en aanpas aan de huidige tijd en inzichten. Dat is op zowel werk als privé gebied een vaak pijnlijke exercitie. Maar meer dan ooit geloof ik in de opmerking die de persoon maakte… Wil je verandering, start dan eerst eens bij jezelf in plaats van anderen proberen in te passen in je eigen systeem!

Kolere.. na 40 jaar kom je daar dan achter.. 🙂 ach wijsheid komt met de jaren zeker… net als grijze haren en meer plassen!