Even afstand…

pGeen zin schreef ik vorige week.. even niet even geen idee waar te starten met het oplossen van dingen die opgelost moeten worden. Even geen idee hoe dingen als mijn moeder moeten… en even geen idee wanneer.
Dan een weekje verder en gek genoeg is je geest in staat om orde te scheppen en zaken prioriteit te geven. Dit aan de kant en eerst dat aanpakken … Mede geholpen door omstandigheden waar je sowieso geen grip (meer) op hebt.

Ik heb voor het eerst sinds een week weer zin om actief de strijd op te pakken… gewoon weer doen gewoon aanpakken… of zoals mijn moeder altijd zei “doe maar gewoon wat je denkt dat moet en doe het met overtuiging…”
Dus met de vakantie in zicht en leuke afspraken in het vooruitzicht geholpen door hen die je ook helpen als je even niet zo goed gaat .. vernieuwde energie …

En nu… terug in mijn boek … nee geen zweefboek gewoon .. (nou ja gewoon..!) Geert Mak … en daarna heb ik mijzelf een boek van Leo Blokhuis kado gedaan … zin in 🙂
Menno

Diep weggezakt…

Ik reed gisteren op weg naar de afhaal chinees en moest denken aan waar ik reed… Eigenlijk het hele jaar 2009 hebben wij intensief voor mijn moeder gezorgd omdat ze steeds minder kon. Haar huis veranderde langzaam in een ongeorganiseerde puinhoop waar je bij moet voorstellen dat objecten andere betekenis kregen. Het kwam dus regelmatig voor dat de haarspelden in de koelkast verdwenen terwijl de salami in de boekenkast ging. Om er voor te zorgen dat er geen gezondheidsrisico’s ontstonden waren we er veel. Sowieso haalden wij haar minimaal 3 keer per week op om te eten bij ons. Dan at ze warm en wist ik zeker dat ze voldoende eten en drinken tot haar kreeg.

Als ik haar ophaalde was ze altijd blij verrast.. ze vond het heerlijk als de auto voor reed en zeker het laatste half jaar zei ze steevast “wat heerlijk dat je komt jongen..” en vaak kon ze dat niet met droge ogen zeggen. Soms was het ook wel eens “goh ben je daar eindelijk eens weer??? ” 🙂 maar dat heb ik haar uiteraard dik en dwars vergeven. Maar als ik haar ophaalde stapte ze lekker bij me in de auto en reden we altijd dezelfde weg naar mijn huis

Mijn huis ligt een kilometer of 5 verderop dus echt ver rijden is het niet. We reden altijd haar wijk uit die ook een paar hoge flats heeft. En altijd zei ze .. “daar zou ik bovenin ook niet willen wonen.. mij te hoog!” .. Dan reden we samen over de straat waar ze vroeger heeft gewoond en elke keer vertelde ze dat de bomen zo mooi waren dan en dat ze daar gewoond had. Het feit dat ze daar gewoond had verdween al langzaam de laatste maanden maar de mooie bomen en straat bleven.

Op een doordeweekse dag was het altijd “he wat is het druk in de winkelstraat …” en op zondag was het lekker rustig. Met een paar extra ogen keek ze mee en soms was dat heel prettig als er weer zo’n blaag op een scooter ergens tussendoor kwam zetten 🙂

Bij mij thuis was het steevast “wat hebben jullie toch een lekker huis” en “wat is die kleine toch een lekker ventje” .. want gelukkig (vind ik) heeft ze het hele prille begin nog meegemaakt van Nick .. onze jongste aanwinst in huis. Na het eten een bak koffie en rusteloos als ze werd wilde ze dan altijd rond 8 uur weer naar huis.

Op de terugweg kwamen de bomen, haar oude huis en de hoge flats gewoon weer ter sprake alsof het nooit eerder gezegd was. Dat gedurende zeker een jaar anderhalf! .. Je wende er aan en zei “ja.. inderdaad..” en “nee dat zou ik ook niet willen..!”

Gisteren reed ik dus naar de chinees en die ligt in haar wijk. Ik reed er naar toe zoals ik haar naar huis bracht. Dat deed me herinneren dat ik haar een paar weken geleden vanuit het ziekenhuis trakteerde op een rondje rijden. Dat vond en vind ze fijn.. deed ze vroeger ook met mijn vader… gewoon een stukje rijden zomaar.. en als wij er bij waren ergens halverwege een lekker patatje eten 🙂 .. mooie tijden!

Terwijl ik met haar reed ben ik onbewust richting haar wijk gereden… eigenlijk op een soort van automatische piloot en wellicht ook wel om te kijken of deze weg en omgeving haar hersenen zouden triggeren. Ze heeft in die wijk sinds 1979 gewoond.. ik ben er opgegroeid, mijn vader is er gestorven en mijn broer is er vanuit getrouwd.. een beste hoeveelheid geschiedenis dus. Maar hoe dichtbij ik ook kwam.. de blik bleef leeg. Tuurlijk genoot ze van de rit .. heerlijk lekker in de rondte kijken maar zonder een echte focus.

Ik reed langs de ingang van haar hof en keek of ze reageerde…

niets… helemaal niets… leger dan leeg….

Het blijft een rare gewaarwording.. “dat nemen ze je nooit meer af” zeggen we wel eens als je een mooie ervaring hebt gehad… “dat neem je mee in je gedachten” .. nou beste meelezer… dat is dus lekker niet zo! Je raakt het met een beetje pech onherroepelijk kwijt! Het zakt weg in het moeras van kronkels en onbestemde flarden die ooit gedachten waren…

Dat realiseerde ik me in ene toen ik naar die chinees reed.. waar we als familie met regelmaat onze “vette bek” gingen halen.. waar ze ooit thuis was en waar ooit haar huis was…

Nu leven die gedachten in mij en mijn broers.. en hopelijk voor nog een lange tijd! (maar er op rekenen doe ik niet meer!!!)

Menno

Geen zin..

Soms heb je zo geen zin meer …

Om de een of andere reden heb je periodes in je leven waarin alles tegen lijkt te zitten. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het zit tegen. Ik voel me af en toe net een boksbal. Iedereen mept er tegen en net als je terug veert krijg je weer een beuk te verwerken..

Het is dan best lastig om focus op dingen te houden die wel goed zijn.. en er is niets levensbedreigend aan de hand dus zoooo erg is het allemaal ook niet dan…. Neemt niet weg dat het je danig tegen kan zitten en het soms ergggggg lastig is de positieve kant te vinden laat staan de zin om er weer vol tegen aan te gaan..

Dusssss off day turns into off -…. week? … maand? .. 🙂

Menno

Maatje…

Heeft even geduurd voordat ik weer aan het bloggen sloeg. .. Soms heb je periodes die zo intens zijn dat ze of zorgen voor een vloedgolf aan verhalen en blogs of ze slaan je compleet dicht. Die laatste was mijn versie.. Even geen idee wat nou neer te zetten. Te veel tegelijkertijd aan de hand…

Uiteindelijk zet een dergelijk gegeven je weer aan tot bloggen 🙂 want wat ik merkte was dat ondanks dat er zo veel mensen om je heen zijn.. in familie, vrienden en virtuele omgeving.. en allemaal staan ze klaar om je woorden aan te horen. Om het even of ze er iets mee kunnen doen luisteren ze en indien van toepassing of gewenst geven ze raad of commentaar.

Maar ondanks al die mogelijkheden mis ik er 1.. in het verleden had ik mijn vader om tegen aan te ouwenelen.. de man was geen prater maar een bijzonder goede luisteraar. Soms wat kort door de bocht en rechtlijnig maar .. daar!… Mijn moeder is me altijd heel na geweest.. ik ben en blijf een moederskindje. Dat is 2 handen op 1 buik. Wat zij dacht deed ik en omgekeerd. Mijn moeder oordeelde zelden, ze observeerde luisterde en gaf raad.. maar oordeelde niet snel.

Tegenwoordig is ze er nog steeds maar luisteren en raad geven zit er niet meer bij… en daarmee verlies “je” de mogelijkheid om op een bepaalde manier dingen te delen want hoe goed iedereen ook is inclusief vrouw kinderen en alles wat er omheen zit.. het oor van moeders was uniek. Het is iets wat een ieder mee maakt zonder uitzondering en hopelijk zo laat mogelijk in het leven 🙂

Sja mijn moeder was mijn maatje .. mis dat.. zeker nu…

Menno

Samen op pad!

Gisteren was de finale Nederland – Spanje van het wereldkampioenschap voetballen.. voor “the sake of history” zal ik verder niet vertellen dat we met 1-0 verloren en weer 2e werden op een wk ;)…

Anyway, ik wist vorige week al dat ik niet thuis ging kijken. Het leeft niet echt thuis zeg maar.. is geen probleem vind ik goed 🙂 ieder zijn ding. Maar mijn oudste (Menno Jr of gekscherend vaak Mini Bak genoemd) wilde wel heel graag kijken. Vragen op twitter of er een plek voor een voetbalwees was ergens in Nederland gaven vele antwoorden om te kiezen (ja er zaten ook serieuze antwoorden tussen :P)

Het werd.. Gieten.. .. wat zegt u? jaja Gieten! .. ik geef toe ik had er ooit wel eens van gehoord (krijgt nu een hele lange neus!) maar kon het niet een twee drie plaatsen 🙂 Maar ik hoorde goede berichten en was van harte welkom! Waren leuke optredens, Radio Drenthe en een grote tent met.. jawel scherm,leuke mensen EN drankjes!.

Gieten is best een stukje rijden vanuit Hilversum, zeg maar een kleine 2 uur dus je moet er wel wat voor over hebben 🙂 Ik zag het als de uitgelezen kans om met Mini Bak op pad te gaan.. vader zoon dingetje.. een mannedagje 🙂 .. Mini vond het een top idee en riep volmondig ja!

Zondag 17:00 uur.. oranje gekleurd stappen we samen in de auto… stukje A27, A1 en dan een heeeeeel stuk A28 … Het was ook pas na 35 minuten dat Mini vroeg .. “hoe lang nog?” 🙂 U die kinderen op de een of andere manier in het leven heeft kent deze vraag maar al te goed! Hij kletst me de oren van het hoofd.. over voetballen over auto rijden over zijn school en het aanstaande kamp… Het kan me niet lang genoeg duren deze rit 🙂 De onvermijdelijke McDonalds staat op het programma en in de auto eten we de McDrive aangeleverde burgers en patat op 🙂

Aangekomen in Gieten is het gelijk goed.. Mini vermaakt zich al snel prima en Maxi trouwens ook 🙂 In de grote tent met Ben en Jerry’s in de hand kijken naar het voetbal.. de saamhorigheid van de mensen.. de gekkigheid en het gezellige feest.. alles draagt bij aan een top dag!!! Mini vermaakt zich uitstekend en daardoor ik ook!

Even tussendoor viel me gisteren weer eens op wat ik als “stedeling” eigenlijk mis.. de openheid en vertrouwen van mensen in een wat kleiner dorp is bizar.. alles staat open en alles is  steelbaar .. doe je dat in Hilversum gebeurt dat ook.. daar schijnbaar niet.. jammer dat het zo opvalt .. dat betekend dat het ongewoon is geworden voor mij.. maar dat terzijde..

Na de wedstrijd is Mini nog vol adrenaline en suiker 🙂 hij kletst de oren nog steeds van het hoofd en neemt afscheid van zijn nieuwe vrienden 🙂 Samen stappen we in de auto om 23:30 met 2 uur voor de boeg…

Het is bij afslag Lelystad op de A28 dat Mini de strijd opgeeft en zijn hoofd op mijn schoot legt.. zijn laatste woorden voordat we thuis zijn waren.. “ik heb een fantastische avond gehad papa…” en het is dat moment dat voor eeuwig zou moeten blijven… mijn Mini 🙂 .. toppertje 🙂

Mini Bak #wc2010

Pony Gieten #wc2010

Menno